Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
wat ontzettend rot! En asociaal van hem… als ie volwassen wil zijn moet hij zich zo gedragen.
Maar ik zou hem wel gewoon met rust laten. Ik denk dat ie dan vanzelf wel weer terugkomt
toen ik uit huis ging had ik trouwens aan het begin ook weinig contact met mijn ouders. Alles was zo erg wennen en die ‘druk’ van hun wilde ik er niet bij. Is uiteindelijk gewoon goedgekomen.
mijn jongste zusje heeft ook die leeftijd, ze heeft zo een 4 maanden geleden het contact ineens verbroken met moeder. Althans voor moeder ineens. Ze kan er haar vinger niet op leggen en is er verdrietig onder. Nadat ik zusje sprak kwam er een hele lijst uit waarom ze nu een break wilde. Maar ook uitzoeken in hoe en wat, want net verhuist, nieuwe baan, relatie wankel etc. Soort quarterlifecrisis ofzo. Ik heb mijn moeder op het hart gedrukt even de bal bij jongste dochter te laten voor er meer kapot gaat. Er is inmiddels een verjaardagskaart bij moeder in de bus gekomen. Dat is al iets. Ik denk dat alleen geduld hierbij helpt en de deur open laten zonder oordeel.
Gaat het hem te snel? Misschien had hij zelf bedacht de was nog even bij jullie te komen doen en voelt hij zich overvallen? En dacht hij toen tsja, ik moet het nu meer alleen doen?
Loslaten is eigenlijk het enige dat je kunt doen. Luister naar zijn zus. Zij kent hem goed en zij heeft dezelfde ouders. Ze is een bron van informatie voor je. Als zij aangeeft dat je te dicht op je zoon zit en hem verwijten maakt, neem dat dan serieus. Of je het ermee eens bent of niet is niet van belang. Neem afstand en verwijt hem voorlopig even niets. Hopelijk gaat hij wel weer bijdraaien. Sterkte, leuk is anders.
Jonagold schreef op 21-03-2024 om 11:40:
[..]
Dit zóu natuurlijk ook aan de hand kunnen zijn. Heb jij een tip voor Auwereel hoe ze daar achter zou kunnen komen? Of uitleggen waarom je dat pas na maanden aan je ouders hebt verteld?
Ik zie de band met mijn ouders niet als heel sterk (met beiden apart niet, zijn al jaren gescheiden). Het contact is redelijk oppervlakkig. Vroeger altijd al gevoel gehad, dingen zelf wel op te lossen dus hierbij had ik ze ook niet nodig. Dat vat het beetje samen. Het zijn voor mij gewoon niet de mensen waar ik heen ga als ik ergens mee zit.
Mijn ervaring en wat ik om me heen zie is ook wel dat ouders de band met hun kinderen beter inschatten dan hoe de kinderen er naar kijken. Misschien dat er juist als je niet meer thuis woont, ruimte komt om daar op te reflecteren.
Herfstappeltaart schreef op 21-03-2024 om 12:39:
[..]
Dat vind ik ook. Groeten is toch wel het minste wat je kunt doen.
Misschien voelde hij zch overvallen? Ze kwam dus langs zijn huis. Meestal moet je daar speciaal voor omrijden. Ik kan me voorstellen dat als je geen zin hebt in bemoeienis omdat je het zelf wil uitzoeken, je al helemaal geen zin hebt in je moeder die ter controle je huis passeert. Als je haar aanwezigheid dan ook nog eens bevestigt, verwacht ze vast ook nog dat je haar even binnenlaat of vanalles vertelt. Ik kan me dus voorstellen dat het voor hem in bepaalde zin makkelijker is om haar te negeren. Op dat moment.
(Op langere termijn niet dus, want je ziet wat ervan komt. Maar ik vraag me dan wel af hoeveel appjes of langs-ritjes hieraan vooraf zijn gegaan.)
Het gedrag komt niet sociaal over en ook heel radicaal. Er zit nog heel veel tussen dagelijks bellen of langsgaan en helemaal geen contact.
Ik was ook 25 toen ik op mezelf ging wonen en ik herken de losmaakfase wel ergens. Mijn ouders hadden in mijn ogen ook te veel verwachtingen van een kind dat dichtbij woont. Die zouden het liefst willen dat ik er wekelijks kwam eten, terwijl ik zelf die behoefte helemaal niet had.
Ik ging er overigens ook niet mijn was doen, laat staan een volle wasmand dumpen als ze niet thuis zijn. Ik kom sowieso niet in hun huis zonder dat ze dat weten en ook niet zonder toestemming. Op bezoek komen doe ik als ze thuis zijn. En als ik iets moet brengen of ophalen ook, tenzij heel dringend maar dan laat ik dat wel weten (is één keer voorgekomen). Alleen als ze op vakantie zijn, dan geef ik de planten water en raap de post op.
Ik vind dat ook geen volwassen manier van met elkaar omgaan; dat je je klusjes bij je ouders komt dumpen zonder met ze te communceren.
Ik moet eerlijk toegeven dat contact met mijn ouders vaker vanuit hun dan vanuit mij komt, maar ik beantwoord appjes wel. Soms kort, maar dat zijn dan vragen waar ik verder weinig over te zeggen heb als 'werk je morgen thuis?' of 'we hebben om tijd x gereserveerd bij restaurant y' als we uit eten gaan of zo.
Ik merk wel nog steeds dat de verwachtingen soms anders liggen. Mijn ouders willen graag elke dag of om de dag een update als wij op vakantie zijn, wat we gedaan hebben, hoe het weer is, of we het fijn hebben. Ik vind dat zelf niet zo nodig. Toen zij jong waren, waren er geen mobieltjes en belde je één keer drie minuten vanuit een telefooncel als je twee weken weg was. Zij zeggen dan 'ja maar tegenwoordig kan dat allemaal veel makkelijker en het is weinig moeite, dus dan kun je dat ook gewoon doen voor onze gemoedsrust'. Terwijl niet alles wat kan ook hoeft.
De verwachtingen van ouders en volwassen kinderen kunnen dus nogal uit elkaar liggen, maar de manier waarop je zoon dit nu doet is erg hard en onhandig.
Hopelijk draait hij mettertijd wel bij. Ik zou in ieder geval de deur wel open laten staan.
Er is al eerder een draadje geweest over kinderen die zich hardhandig losmaken en dat ging dan over kinderen met één of andere diagnose. Daarbij had ik dan het vermoeden dat de ouders dan altijd extra zorgen hadden en daardoor loslaten lastiger vonden en de kinderen juist meer vrijheid wilden maar ook niet in staat waren dat op een normale manier te doen.
Ook ik vind ik het niet zo raar dat er ineens veel minder contact met ouders is na het uitvliegen - een kind krijgt een heel ander (sociaal) leven en weet/denkt dat bepaalde dingen in dat nieuwe leven zijn/haar ouders ongerust kunnen maken. Of misschien zelfs teleurstellen. En dat hoeft niks spannends te zijn. Kan ook gaan om de half-lege pizzadozen en bakjes van de shoarma-bezorger op je bank. Als kind weet je ongeveer wat je ouders zullen denken als ze dat zien. Je moeder vraagt zich waarschijnlijk af of je wel goed voor jezelf zorgt. Of ze je misschien moet helpen ... Zelfs al zegt ze er niks van, je wil niet dat ze dat soort dingen überhaupt denkt! Dus liever niet onverwacht langskomen!
Maar minder contact is natuurlijk heel iets anders dan geen contact. En uitleggen waarom bezoek even niet uitkomt (al dan niet met een rotsmoes) is ook heel iets anders dan je ouders stomweg negeren. Je zoon komt nogal rigoureus over. Is het bij hem wel vaker alles of niks?
Heb vertrouwen in je zoon. Hij is zich aan het losmaken, dat is een heel proces. Als jullie band goed was, komt ie vanzelf weer terug naar het nest.
Als ouder is dit heel moeilijk, voor mij het allermoeilijkst wat ik ooit heb moeten doen.
Valeria schreef op 21-03-2024 om 13:52:
[..]
Misschien voelde hij zch overvallen? Ze kwam dus langs zijn huis. Meestal moet je daar speciaal voor omrijden. Ik kan me voorstellen dat als je geen zin hebt in bemoeienis omdat je het zelf wil uitzoeken, je al helemaal geen zin hebt in je moeder die ter controle je huis passeert. Als je haar aanwezigheid dan ook nog eens bevestigt, verwacht ze vast ook nog dat je haar even binnenlaat of vanalles vertelt. Ik kan me dus voorstellen dat het voor hem in bepaalde zin makkelijker is om haar te negeren. Op dat moment.
(Op langere termijn niet dus, want je ziet wat ervan komt. Maar ik vraag me dan wel af hoeveel appjes of langs-ritjes hieraan vooraf zijn gegaan.)
De belangrijkste fietsroute naar de binnenstad vanuit ons huis loopt langs zijn huis, dus ben beslist niet controlerend bezig. Om nou te gaan omrijden vind ik ook zowat...
Herfstappeltaart schreef op 21-03-2024 om 08:29:
[..]
Het gaat niet om wat onaangepast gedrag. Als Auwereel voorbij fietst groet hij opeens niet meer. Dat is wel een stukje ernstiger.
En daarom vraag ik mij serieus af of het allemaal wel zo onaangekondigd en zonder aanleiding gebeurd.
kun je zoon niet appen wat dochter heeft gezegd.
Ik hoor dat ik boven op je zit . Ik hoor dat ik enz
Dat je aangeeft dat je dat erkent . Spijt
En graag daarover in gesprek wil
Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 13:50:
[..]
Ik zie de band met mijn ouders niet als heel sterk (met beiden apart niet, zijn al jaren gescheiden). Het contact is redelijk oppervlakkig. Vroeger altijd al gevoel gehad, dingen zelf wel op te lossen dus hierbij had ik ze ook niet nodig. Dat vat het beetje samen. Het zijn voor mij gewoon niet de mensen waar ik heen ga als ik ergens mee zit.
Mijn ervaring en wat ik om me heen zie is ook wel dat ouders de band met hun kinderen beter inschatten dan hoe de kinderen er naar kijken. Misschien dat er juist als je niet meer thuis woont, ruimte komt om daar op te reflecteren.
Zeker weten!
Euphoria schreef op 21-03-2024 om 18:45:
[..]
En daarom vraag ik mij serieus af of het allemaal wel zo onaangekondigd en zonder aanleiding gebeurd.
Misschien vindt mijn zoon het overduidelijk dat hij voorlopig geen contact meer wil als hij niet meer appt, maar ik veronderstelde dat hij het gewoon druk had, dus dit kwam voor mij uit de lucht vallen. Nou heb ik het gevoel dat mijn kinderen wel eens denken dat ik helderziend ben, maar tekst en uitleg geven vind ik wel zo praktisch. Dus voor ik heb geen aankonding gemerkt rn de aanleiding weet mijn zoon, ik niet.