Nestvlieder wil niet meer naar het oude nest
Samenvatting voor wie geen zin heeft in een heel epistel lezen:
Als een kind zonder ruzie het huis uitgaat, is het dan normaal dat alle contact met de ouders wordt verbroken en ouders niet in hun huis welkom zijn?
Lange versie:
Mijn zoon (25) was toe aan een plek voor zichzelf en gelukkig heeft hij een appartement voor zichzelf kunnen bemachtigen. We hebben hem, als hij daarom vroeg, geholpen met het inrichten, kasten en bed in elkaar zetten. Het was stil in ons huis toen hij het huis uitging, maar daar kan ik prima aan te wennen.
Wat ik wel opvallend vond, is dat als hij nog wat spullen kwam ophalen thuis (dingen die niet direct waren meeverhuisd, schone was toen hij nog geen wasmachine had enz) dat hij dat steeds vaker deed als hij wist dat we niet thuis waren. Nu is het meeste over, en heeft hij een wasmachine, dus dat is geen reden meer om naar het ouderlijk huis te komen. Inmiddels hangen in zijn appartement alle lampen, de wasmachine en droger staan, housewermingsparties voor vrienden zijn gegeven. Ik was wel nieuwsgierig hoe het uiteindelijk was geworden, ik heb diverse tussenstadia van het huis-inrichten gezien maar niet het eindresultaat. En bovendien wilde ik hem wel weer eens zien. Maar toen werd het stil.
Er zou een huiswarmingsparty voor ons ouders en zus komen, omdat dat agendatechnisch bij zus goed uitkwam pas na een maand nadat zijn huis ingericht was, maar die werd vandaag op het laatste moment afgezegd, zonder er veel woorden aan vuil te maken. Ik dacht, die heeft het vast te druk om z'n huis op orde te maken, en bang voor ouderlijke kritiek, alsof het hier thuis zo schoon is! Nou, dan nodig ik hem voor een lekker hapje bij ons thuis uit op een dag en tijd die hem schikt, kunnen we bijpraten. Maar op mijn uitnodiging kreeg ik een appje dat hij nou graag met rust gelaten wil worden, dat hij zijn leven nu zelf vormgeeft en wij daar niet meer in passen en dat we dat moeten respecteren.
Ondertussen is het een maand geleden dat ik hem gezien heb, en toen ik hem laatst bij z'n huis zag staan (voordat ik het appje kreeg dat hij geen contact meer wil), groette hij niet. Ik dacht, misschien heeft hij me niet gezien, maar nu na dit appje denk ik, hij wilde me niet zien uit angst dat hij zich verplicht zou voelen me uit te nodigen.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Dat je het huis uitgaat, prima, dat je niet elke week thuis op de stoep wil staan, ook goed, maar dat je dan gelijk alle contact verbreekt terwijl er geen ruzie was, dat vind ik zo gek. Man en ik kennen dat niet van onszelf, we gingen regelmatig langs bij onze ouders toen we die leeftijd hadden. Weliswaar niet wekelijks, maar we hielden ze wel regelmatig op de hoogte, minstens eens in de week een belletje. En dat doet mijn zoon ook niet meer, waar we er eerder vrolijk op los appten, reageert hij nu nooit meer als ik wat in de gezinsapp zet.
Volgens mijn dochter hoort dat zo, ze vindt dat ik er teveel bovenop zit, en dat ik hem moet ik moet loslaten. Ook vindt ze dat ik hem teveel verwijten maak en hem een schuldgevoel geef omdat ik klaagde dat we zo opeens niet meer welkom waren op de beloofde housewarmingsparty (een dag van tevoren, ik heb er een yogales voor afgezegd) en bovendien vindt ze dat ik zeur omdat ik aan zoon vraag waarom hij geen contact meer wil.
Ik blijf het raar vinden, weet niet wat ik ermee aan moet. Loslaten vind ik lastig als er geen contact is en ik weet niet waarom. Man (=vader) vindt het ook raar.
ik pieker erover en ik kan niet slapen, vandaar dat ik hier maar even loos ga...
Auwereel schreef op 21-03-2024 om 09:35:
Voor iedereen die hier nu post en zich afvraagt, waar blijft de reactie van TO nu? Ik moet aan het werk. Fijn dat ik hier even van mij kon afschrijven om alles op een rijtje te krijgen, kan ik me gemakkelijker concentreren op mijn werk.
Hou je taai.
Wat rot voor je Auwereel. Heb je hem al eens gevraagd of er iets is? Of er een reden is waarom hij afstand wil houden?
Herfstappeltaart schreef op 21-03-2024 om 09:33:
[..]
Het gaat er niet om dat je contact moet afdwingen. Het gaat erom dat zijn gedrag niet acceptabel is. Zou je het van vrienden accepteren op deze manier? Natuurlijk kan Auwereel het respecteren als hij geen contact wil (of weinig), maar hij kan tenminste even vertellen dat dat zo is, of even een sumiere uitleg geven. Dit gedrag vind ik gewoon respectloos.
Ik snap dat je het zo ziet. Het gedrag van zoon is ook niet oke. Alleen als vrienden dit zo zouden doen dan ga je het gesprek aan en als het klapt dan klapt de vriendschap gewoon. In dit geval zou ik het niet riskeren om het op de spits te drijven door een verklaring te eisen of te zeggen dat je het gedrag niet accepteert.
Herfstappeltaart schreef op 21-03-2024 om 09:33:
[..]
Het gaat er niet om dat je contact moet afdwingen. Het gaat erom dat zijn gedrag niet acceptabel is. Zou je het van vrienden accepteren op deze manier? Natuurlijk kan Auwereel het respecteren als hij geen contact wil (of weinig), maar hij kan tenminste even vertellen dat dat zo is, of even een sumiere uitleg geven. Dit gedrag vind ik gewoon respectloos.
Dat mag je vinden. Andere situatie maar toen het met mij mentaal niet goed ging en ik uitviel op het werk en al maanden thuiszat, heb ik dit pas na maanden aan mijn ouders laten weten.
Niet iedereen wil of kan de confrontatie aangaan en moeilijke gesprekken voeren.
En soms verwateren vriendschappen ook zonder uitleg. Dat kan nou eenmaal gebeuren.
Jillz schreef op 21-03-2024 om 09:41:
[..]
Ik snap dat je het zo ziet. Het gedrag van zoon is ook niet oke. Alleen als vrienden dit zo zouden doen dan ga je het gesprek aan en als het klapt dan klapt de vriendschap gewoon. In dit geval zou ik het niet riskeren om het op de spits te drijven door een verklaring te eisen of te zeggen dat je het gedrag niet accepteert.
Eens. Ouders zijn voor hem 'veilig' om zich tegen af te zetten.
Ach Auwereel ik kan me goed voorstellen dat dit je verdrietig maakt, wees niet te hard voor jezelf.
Wij als ouders zoeken vaak de schuld bij ons zelf. Wat had ik anders kunnen doen? Ongetwijfeld zijn er dingen die anders hadden gekund. Ja en? We doen hoe wij denken dat goed is en handelen voornamelijk uit liefde.
Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat het niet zozeer aan jou ligt. Je zoon maakt zich van jullie los, en best op een lompe manier.
Ik denk dat het nu weinig zin heeft om hem ermee te confronteren. Het zit jou erg hoog. Misschien wanneer je wat minder hoog in de emotie zit hem uitnodigen om ergens een drankje of hapje te doen? En het dan (voorzichtig) ter sprake brengen dat hem best mist (maar ontzettend trots op hem bent hoe hij het allemaal nu doet zo op zichzelf) ?
Lastig hoor, maar een dikke het valt ook allemaal niet mee om ouder te zijn.
Je hebt hem pas een maand niet gezien. In feite zijn dat pas 3 of 4 weekenden, waarin hij ongetwijfeld druk bezig geweest is met het op zichzelf wonen. Er zijn nu veel meer dingen die hij zelf moet regelen en ontdekken. Ik kan me voorstellen dat hij niet de hele tijd terug getrokken wil worden door geapp en contact dat overal naar vraagt. Eens per week kan ook al vaak zijn als iemand verder druk is met werk en na het werk met alles zelf kunnen bepalen. Hij was toe aan een plek voor zichzelf, staat er. Dan lijkt het me niet zo gek als daaruit voortvloeit dat hij geen zin heeft om te delen dat hij een stoel verplaatst heeft of nu iedere zaterdag pas om 11 uur ontbijt met croissantjes of nu lekker naar hele foute tv-programma's kijkt waar hij in zijn ouderlijk huis commentaar op gehad zou hebben. Ik noem maar wat.
Ik zou gewoon even helemaal niks appen, tenzij er een echte reden voor was. (Bv 'we hebben de __ teruggevonden die je graag mee had willen nemen'.)
Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 09:42:
[..]
Dat mag je vinden. Andere situatie maar toen het met mij mentaal niet goed ging en ik uitviel op het werk en al maanden thuiszat, heb ik dit pas na maanden aan mijn ouders laten weten.
Niet iedereen wil of kan de confrontatie aangaan en moeilijke gesprekken voeren.
En soms verwateren vriendschappen ook zonder uitleg. Dat kan nou eenmaal gebeuren.
De relatie met je ouder laat je niet zomaar verwateren. En het is niet normaal om mensen die dichtbij staan hard te kwetsen zonder daarover iets van uitleg te geven.
Ook niet als je mentaal niet lekker zit.
Je kan veilig zeggen dat hij dan mogelijk, vermoedelijk, emoties ondergaat waar hij moeilijk meer uitkomt en daarom zich dat dan wil besparen. Het is ook niet altijd even makkelijk om dat te zeggen. Als je volwassen bent dan kan je lang niet altijd meer alles tegen anderen zeggen. Er is altijd een plek in je ziel die van jou is, en waar je anderen niet in kan toelaten. Mensen die helemaal open zijn, tenminste die dat van zichzelf zeggen, geloof ik eigenlijk ook niet helemaal. 
DeOnbekende schreef op 21-03-2024 om 10:40:
[..]
De relatie met je ouder laat je niet zomaar verwateren. En het is niet normaal om mensen die dichtbij staan hard te kwetsen zonder daarover iets van uitleg te geven.
Ook niet als je mentaal niet lekker zit.
We kennen hier enkel 1 kant van het verhaal.
Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 09:42:
[..]
Dat mag je vinden. Andere situatie maar toen het met mij mentaal niet goed ging en ik uitviel op het werk en al maanden thuiszat, heb ik dit pas na maanden aan mijn ouders laten weten.
Niet iedereen wil of kan de confrontatie aangaan en moeilijke gesprekken voeren.
En soms verwateren vriendschappen ook zonder uitleg. Dat kan nou eenmaal gebeuren.
Dit zóu natuurlijk ook aan de hand kunnen zijn. Heb jij een tip voor Auwereel hoe ze daar achter zou kunnen komen? Of uitleggen waarom je dat pas na maanden aan je ouders hebt verteld?
@Auwereel: ik denk net als Gelebloem. Je zoon maakt zich van je los en doet dat flink onhandig. Maar ik zou het laten gaan. Wat ik in de tijd dat zoon wat onder de radar bleef deed, is veel verhalen en foto's in de gezinsapp zetten. Dan bleef hij wel op de hoogte, maar hoefde hij er niets mee. En dan sprak ik hem niet persoonlijk aan. Zo zette ik er ook regelmatig in wat we 's avonds/het weekend gingen eten. En warempel, als zijn lievelingskostje gekookt werd kwam hij zowaar wel eens eten.
Hou je maar even op afstand, al snap ik helemaal dat je er verdrietig over bent. Maar hem ermee confronteren of het gesprek aan gaan zou ik niet doen. Ik denk dat je daar meer mee kapot maakt dan je lief is.
Due-scimmie schreef op 21-03-2024 om 11:04:
[..]
We kennen hier enkel 1 kant van het verhaal.
Wat zou ik graag de andere kant van het verhaal weten.
Ik herken het wel van mijn zoon. We hebben een erg goede band, maar toen hij net uit huis was sprak ik hem ook wekenlang niet. Nooit antwoord op appjes, hij kwam niet hier enzo. Ik liet het maar gaan en bleef wel bewust dingen in de gezinsapp zetten, zodat hij op de hoogte bleef. Uiteindelijk ging hij wel weer reageren gelukkig.
Ik heb ooit (later) eens gevraagd naar de reden en heb er nooit een duidelijk antwoord op gekregen. Kennelijk had hij er behoefte aan om even helemaal los te komen van het ouderlijk huis.
DeOnbekende schreef op 21-03-2024 om 10:40:
[..]
De relatie met je ouder laat je niet zomaar verwateren. En het is niet normaal om mensen die dichtbij staan hard te kwetsen zonder daarover iets van uitleg te geven.
Ook niet als je mentaal niet lekker zit.
Dat vind ik ook. Groeten is toch wel het minste wat je kunt doen.
Herfstappeltaart schreef op 21-03-2024 om 12:39:
[..]
Dat vind ik ook. Groeten is toch wel het minste wat je kunt doen.
Ja, dat sowieso wel. Dat gaat wel erg ver om niet te doen.