Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?

Ik ben het grotendeels met je eens, hoor, gingergirl, het enige wat ik me afvraag is, hoe groot die groep thuiszitters die niets mankeren echt is. 

Nicole123 schreef op 19-10-2024 om 17:50:

[..]

Mwah, ik maak er zelf ook geen toestanden en enorme knutselwerken van. Ik heb wel eens niets gezegd en toen had mijn man de dag voor de verjaardag nog niets geregeld: niks afgesproken met de juf, niet aan kind gevraagd wat het wil trakteren, niks gekocht, niet aa mij gevraagd of ik wat geregeld had. Hij had er domweg niet aan gedacht. Als ik het niet doe heeft kind geen traktatie. Of ik moet het aan mijn man vragen, dan koopt hij wel een partyzak chips de avond van tevoren. Maar dan ben ik dus alsnog de thuisfrontmanager die de verantwoordelijkheid voelt en de taak delegeert. En ik denk dat wij geen uitzondering zijn, dat het in het gros van de gezinnen zo gaat. Idem met uit de schoenen groeien, opgeven voor zwemles, aan de bel trekken bij de juf, etc etc.

Dat lijkt me vervelend en een stevig gesprek met je vent waard. Ik lees idd voldoende topics van vrouwen waarbij ik denk ach ach, wat een feestneus heb je thuis op de bank zitten. Wat een ellende en drama (zeg ff niet dat het bij jou zo is) en wat een strijd om de meest simpele dingen. Maar dit heeft doorgaans te maken met infantiel en egoistisch gedrag. Dat niet inherent aan mannen ligt, maar aan persoonlijkheden. 

En ja, er zijn culturele groepen die dit idd een stuk normaler vinden. Maar in heel veel culturele groepen zie ik welliswaar een soort taakverdeling, waarbij vrouwen geneigd zijn meer A op te pakken en mannen meer B. En als je dan kijkt hoe dat uitpakt, dan zijn de meeste man/vrouw relaties netto best wel heel vergelijkbaar in verantwoordelijkheid naar elkaar en gezin en komt dat onderaan de streep op hetzelfde neer.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je je dan moet neerleggen bij een bepaalde taakverdeling als dit niet bij je past. Ik geloof zelf niet zo in typische man of vrouw eigenschappen. Dus als jij de dakgoten vegen of banden omwisselen duizendmaal aantrekkelijker vindt klinken dan de traktaties maken, staat het je ook vrij om tegen je partner te zeggen dat je graag voortaan zelf de goten wil vegen. Best kans dat hij daar niks tegenin brengt. Moet je 'm niet gaan roepen omdat je de ladder niet kan vinden en deze vervolgens te zwaar vindt om te tillen he ; ) Want dan kan hij het idd net zo goed zelf doen.

felija schreef op 19-10-2024 om 17:59:

[..]

Het is niet verongelijkt, en ik persoonlijk maak geen hele kunstwerken van traktaties (aanname van jouw kant), het is ook niet tegen mijn man of welke man ook gericht. Het is in zijn algemeenheid een fenomeen dat heel veel vrouwen herkennen en nee, dat zijn echt geen vrouwen die wekenlang bezig zijn met de mooiste surprise of traktatie. Waarom je dat er nu bij haalt?

Ik vind jou ook best praten vanuit een concept slachtoffer idee. Dat was wel duidelijk door mijn toon gisteren denk ik. Maar het heeft weinig zin om steeds kleine voorbeeldjes aan te halen als HET GROTE BEWIJS van onrecht, terwijl er ook voldoende vrouwen reageren dit helemaal niet zo sterk te herkennen én dat redenen ook wel eens heel anders kunnen zijn dan hoe jij ze inkleurt. Als je die mogelijkheid openlaat, zul je snel minder steeds die bevestiging zien waarvan jij overtuigd bent.

LydiaDietz schreef op 19-10-2024 om 17:55:

[..]

Dat denk ik dus niet. Ik ben sinds een aantal jaren gestopt met het verzorgen van de cadeautjes voor mijn schoonmoeder. Nog steeds komt hij er dat weekend achter dat er nog geen cadeau is (jooooouw moeder), en wordt er snel iets geregeld. Dat laat ik met Sinterklaas en kinderfeestjes echt niet gebeuren.

Ja, de vraag is dan of moeders de lat te hoog leggen of vaders te laag. Wat betreft bijv cadeautjes leg ik de lat aardig hoog weet ik van mezelf. Voor kinderfeestjes waar mijn kinderen heen gaan informer ik altijd eerst wat ze willen hebben en probeer ik iets te kopen wat de jarige echt leuk vindt. Want ik weet dat mijn kinderen het vreselijk vinden als ze iets geven en de ontvanger zegt het niet leuk te vinden. Voor onze kinderen zelf besteed ik ook best veel tijd aan cadeautjes kopen die ze én echt graag willen én waar ze langere tijd veel aan zullen hebben en ik help de kinderen bij het maken van een lijstje als ze er zelf niet goed uitkomen (een van mijn kinderen hield nooit van standaard speelgoed als Playmobil, Lego of knutselspullen, het was altijd een zoektocht waar ze zich wel mee zou kunnen vermaken). En ik maak en communiceer lijstjes voor familieleden die dat willen, want ik vind het voor de gever en voor de ontvanger fijn als het iets is waar ze blij van worden. Mijn man zou meer een paar dagen van tevoren op Bol of Intertoys een hele bubs online bestellen en klaar. Als de kinderen zich vervelen denkt hij ook niet 'hebben ze wel passend speelgoed of te weinig / teveel / te chaotisch opgeborgen / niet meer op hun interesse of leeftijd gericht / etc' maar neemt hij het als een gegeven dat ze zich gewoon vervelen en dan elkaar gaan lopen klieren. Zijn lat vind ik hierin dan wel weer erg laag.

Diyer schreef op 19-10-2024 om 18:12:

[..]

Tijd voor een goed gesprek met je man zo te horen. Je bent niet zijn moeder toch? Je hebt al 3 kinderen lees ik.

Klopt. Maar als je dan als vrouw steeds het initiatief moet nemen om het gesprek aan te gaan dan heb je ook daarin weer die moeder/manager rol, waarbij je je man moet aanspreken op meer verantwoordelijkheid nemen. En daarin ben ik geen uitzondering ben ik bang. Waarom is het bespreken van de taken thuis en hoe dat loopt óók al de verantwoordelijkheid van de vrouw? 

Diyer schreef op 19-10-2024 om 18:15:

[..]

Ik vind jou ook best praten vanuit een concept slachtoffer idee. Dat was wel duidelijk door mijn toon gisteren denk ik. Maar het heeft weinig zin om steeds kleine voorbeeldjes aan te halen als HET GROTE BEWIJS van onrecht, terwijl er ook voldoende vrouwen reageren dit helemaal niet zo sterk te herkennen én dat redenen ook wel eens heel anders kunnen zijn dan hoe jij ze inkleurt. Als je die mogelijkheid openlaat, zul je snel minder steeds die bevestiging zien waarvan jij overtuigd bent.

Zelf voel ik me totaal geen slachtoffer, integendeel, maar ik heb wel mijn ogen en oren open en hoor, zie, maak mee en lees regelmatig over dit onderwerp. Hoeveel vrouwen het herkennen en de lat totaal niet hoog hebben liggen, is opmerkelijk, maar als je dan naar de historie kijkt, is het toch niet zo opmerkelijk, en is er nog een maatschappelijk proces te doorlopen op dit gebied. 

Nicole123 schreef op 19-10-2024 om 18:26:

[..]

Klopt. Maar als je dan als vrouw steeds het initiatief moet nemen om het gesprek aan te gaan dan heb je ook daarin weer die moeder/manager rol, waarbij je je man moet aanspreken op meer verantwoordelijkheid nemen. En daarin ben ik geen uitzondering ben ik bang. Waarom is het bespreken van de taken thuis en hoe dat loopt óók al de verantwoordelijkheid van de vrouw?

En dan nog het volgende fenomeen, dat als je zegt wat je wilt, het of als bazig of als zeuren wordt bestempeld, en als je op een andete manier laat merken wat je wilt, dan ben je niet duidelijk

Het is het begin van het topic weer.

Nicole123 schreef op 19-10-2024 om 18:26:

[..]

Klopt. Maar als je dan als vrouw steeds het initiatief moet nemen om het gesprek aan te gaan dan heb je ook daarin weer die moeder/manager rol, waarbij je je man moet aanspreken op meer verantwoordelijkheid nemen. En daarin ben ik geen uitzondering ben ik bang. Waarom is het bespreken van de taken thuis en hoe dat loopt óók al de verantwoordelijkheid van de vrouw?

Niet. Maar als je een relatie hebt met een lamlul, heb je maar 2 keuzes: accepteren of kijken of er beweging inzit. Ik neem aan dat je je wel verantwoordelijk voelt voor je eigen geluk? Dat kan ook betekenen dat je het accepteert, omdat je het alternatief erger vindt. Maar het kan ook betekenen dat je liefde voor deze man op deze manier heel snel opdroogt en het tijd is om afscheid van elkaar te nemen. Of jij iig van hem.
Dus nee, je bent niet verantwoordelijk voor hem. Maar hoop wel dat je je verantwoordelijk voelt voor jezelf en jouw leven. Jij bent met hem getrouwd, niet ik. Anderen kunnen er niet zoveel mee.

Dan is het nu een mooi moment om deze post van Twinski nog eens te kopiëren:

Dat komt niet door het vrouw zijn als biologisch fenomeen maar door de sociale 2e rangs positie die geïnternaliseerd is. Jezelf verheffen naar de 1e rang is dan je eigen verdienste en de achterblijvers zijn dan enkel een springplank voor je ego om je op af te zetten. Maar die 2e rangs load blijf je meenemen. Daarom nemen mannen elkaar veel minder de maat. Die kennen die 2e load veel minder. Maar dat is niet iets van man zijn, maar meer iets van privileges.

Zolang vrouwen elkaar de maat nemen, wordt er niet gekeken naar waar het probleem ligt. Ook niet bij de mannen, maar bij de patriarchale samenleving. Alle onbewuste processen, zoals het als eerste de moeders bellen, vrouwen op hoe schoon het huis is, aanspreken etc komen hier vandaan. En met de eerste stap, zijn we nog steeds bezig. Namelijk bewust opmerken dat dit soort ideeën erin gesleten zijn en dus vaak fout zijn. 

Elkaar de maat nemen is een echte valkuil. Misschien ooit bewust geïnitieerd door mannen, of door de heersende klasse, ondertussen is dit systeem van vrouwen die elkaar neersabelen/ veroordelen/ of in ieder geval het beter weten hoe een andere vrouw haar leven zou moeten inrichten, funest voor ontwikkeling. 

Hoe doen vrouwen die het thuis eerlijk verdeeld hebben? 

geef alsjeblieft voorbeelden van hoe het bij jou thuis wel werkte en goed uitpakte.

Ik heb een verschrikkelijke smaak in mannen, vader van mijn jongste, deed niks en doet dat nog steeds niet. Niet voor niks mijn ex, hij wilde ook erg graag een weekendregeling en zodra er iets is, mag kind niet maar hem toe. Ik weet van het observeren van relaties in mijn omgeving dat meer dan 8 dagen samen werken een recipe voor disaster is. Verder ben ik nog niet gekomen. Naast dat van de ongeveer 10 stellen waarvan ik alle ins en outs mbt de taakverdeling weet, er exact 1 is waarvan ik ook een dergelijke relatie zou willen. Daarnaast is er eentje waarvan ik de relatie eventueel zou volhouden en de andere 8 maken mij erg gelukkig dat ik single ben.

MamaE schreef op 19-10-2024 om 19:13:

Maar als je als vrouw altijd dingen als traktaties en cadeautjes hebt geregeld, heb je dan wel tegen je man gezegd 'vanaf nu regel ik het niet meer voor jouw familie' 

Hoe komt iemand überhaupt op het punt om cadeautjes voor zijn familie te gaan regelen? 

Diyer schreef op 19-10-2024 om 19:52:

[..]

Niet. Maar als je een relatie hebt met een lamlul, heb je maar 2 keuzes: accepteren of kijken of er beweging inzit. Ik neem aan dat je je wel verantwoordelijk voelt voor je eigen geluk? Dat kan ook betekenen dat je het accepteert, omdat je het alternatief erger vindt. Maar het kan ook betekenen dat je liefde voor deze man op deze manier heel snel opdroogt en het tijd is om afscheid van elkaar te nemen. Of jij iig van hem.
Dus nee, je bent niet verantwoordelijk voor hem. Maar hoop wel dat je je verantwoordelijk voelt voor jezelf en jouw leven. Jij bent met hem getrouwd, niet ik. Anderen kunnen er niet zoveel mee.

Dus of je bent als vrouw niet duidelijk genoeg of je verschuilt je achter je slachtofferschap en als dat dan toch echt niet het geval blijkt, heb je dus een relatie met een lamlul? Oké....Wel lekker zwart-wit.

De hele positie van man en vrouw in de samenleving en de traditionele rolpatronen van nog niet eens zo heel lang geleden, spelen geen rol van betekenis?