Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Een vraag wat jullie mannen doen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Denk aan dokters afspraken, ziekenhuis afspraken, tien-minuten gesprekken op school, cadeautjes regelen voor kinderfeestjes e.d.
Wat doen zij, Zijn ze daar bij? Nemen ze daar dan vrij voor?
Mijn man werkt fulltime, ik werk 25 uur onregelmatig en doe eigenlijk alles. Logischerwijs omdat ik minder werk. Maar ik merk soms dat het me stoort dat hij niet aanbiedt vrij te nemen of eerder naar huis te gaan om zo mee te kunnen naar een school gesprek of zoals wij morgen hebben; een afspraak bij de KNO arts.
Ik vind het totaal onnodig om hier parttime werkende of niet-werkende vrouwen aan te vallen op hun keuzes. Zeker als je hun omstandigheden niet kent, of als ze die omstandigheden hier in alle kwetsbaarheid delen en die vervolgens genegeerd wordt. Het jaagt anderen alleen maar tegen je in het harnas.
Wat ik echter niet begrijp is dat er nu al pagina na pagina door veel mensen hier geschreven wordt dat ze het thuis helemaal fijn en goed geregeld hebben met hun niet of weinig werken en veel thuis zorgen. Betekent dat dan dat het probleem van de OP voor jullie allemaal helemaal niet bestaat? Dat het maar een beperkte groep is van vrouwen die het helemaal zat zijn dat er van hen verwacht wordt dat ze alle kinderzaken wel even regelen?
En misschien is dat ook wel waar de schoen wringt en wat wrevel kan opwekken: dat de vrouwen die het helemaal prima vinden om deeltijd (of niet) te werken en daarnaast alle kinder-regeldingen te doen in Nederland de maatschappelijke norm neerzetten. En alle vrouwen en mannen naar die norm afgemeten worden. Ook als je bij de groep vrouwen hoort die wel gillend gek wordt van steeds maar weer denken aan gymtassen, speelafspraken, kinderfeestjes organiseren, te kleine schoenen, huiswerk begeleiden, lekkende bekers, etc.
Lieveheersbeest schreef op 18-10-2024 om 16:27:
Weet je wat dan het probleem is? Het tegengeluid verdwijnt. Het gesprek vindt dan niet plaats.
Het mooie wat een discussieforum kan brengen (daarom stelde ik je de vraag, maar die wil je niet beantwoorden denk ik) is verbinding. Inzicht. Begrip. Een kijkje in de keuken van de ander, waardoor je léért waarom sommige keuzes gemaakt worden. Maar dan moet je wel durven om je open te stellen. Zoals Anoniem bijvoorbeeld deed.
Daarom blijf ik weerwoord geven en onze keuzes uitleggen. Hier en in real life.
In de hoop dat mensen zoals Diyer inzicht krijgen en begrip kunnen tonen voor andermans keuzes. Dan mag ze nog steeds de mening hebben dat het wellicht onverstandig is en dat mijn/ onze keuzes gevolgen hebben, dat weet ik zelf ook maar wij zijn bereid die gevolgen te aanvaarden.
Inzicht en begrip van de ander, geen medelijden, want ik ben niet zielig. Mijn leven en dat van mijn partner is ingericht op een manier waarbij we rekening hebben gehouden met onze (on)mogelijkheden en idealen op een manier die voor ons werkt.
In de tijd dat de kinderen echt nog heel jong waren heeft man 2x deelgenomen aan internationale projekten op het werk waarvoor hij dan meerdere nachten per maand in het buitenland verbleef. Tijden waarin ik mezelf ontzettend in acht moest nemen, omdat ik niet uit kon vallen, omdat de kinderen mijn zorg nodig hadden. Heel regelmatig leven, op tijd naar bed, niet in een avond de notulen van de vergadering typen (teveel schermtijd maakt mij kwetsbaar) maar iedere avond één agendapunt.
Gingergirl schreef op 18-10-2024 om 14:15:
[..]
Ik kan me daar iets bij voorstellen dat je daar in dat geval voor kiest, maar soms vind ik het wel dubbel. Wel meegemaakt dat een gezin ervoor koos dat de een werkte en de ander thuisbleef, maar het inkomen van de werkende niet hoog was om goed rond te komen dus huurtoeslag, zorgtoeslag, kindgebondenbudget, gratis zwemles en laptop via gemeente, sport via het sportfonds, etc. Allemaal betaald uit het belastinggeld terwijl er een gezond iemand thuis zit . En begrijp me niet verkeerd als beiden zouden werken en er dan een aanvulling nodig is: prima, soms is dat nodig omdat niet iedereen een flink inkomen kan verdienen.
Maar er bewust voor kiezen, ook prima maar draag dan de financiele gevolgen ook zelf is dan misschien ook wel zo eerlijk.
Ik reageer nu terwijl ik dik 30 berichten nog niet gelezen heb. Dus misschien is de discussie inmiddels een andere kant opgegaan.
Maar als iemand met slechtbetaald en ongeschoold werk dat werk opgeeft om voor de kinderen te zorgen, worden daarmee kinderopvangkosten uitgespaard. Die zijn vermoedelijk minstens zo hoog als het salaris. En dan kun je wel kinderopvangtoeslag krijgen, maar dat komt net zo hard uit de gemeenschapspot.
Serieus: als je perspectiefarm werk hebt en je vindt het niet per se leuk, dan is thuisblijven voir de kinderen waarschijnlijk een verstandige keuze. Betere arbeidsvoorwaarden, en financieel vermoedelijk niet slechter af.
"wat als er een basis inkomen komt. Zijn niet werkenden dan ineens in een positiever daglicht voor jou?"
Nee, dan zijn niet werkenden niet positiever voor mij, maar nog steeds net zo profiterend van anderen.
Ik ben opgevoed met het idee dat je samen de maatschappij bent en dat je dus ook -waar dat kan- een gelijke bijdrage levert aan die maatschappij, om het voor elkaar en met elkaar mooier, fijner en beter te maken. Ik kan op mijn beurt ook echt wel kritiek hebben op bepaalde banen of opvattingen en dan denk ik met name aan de zgn. bullshitbanen. Maar toch, als ik daar voorbij kijk en het weer terugwerp op wat arbeid (voor mij) in de basis is, dan is dat een gemeenschappelijk gedragen doel waarbij de sterke schouders een samenleving creëren waarbinnen iedereen mee kan komen. Dus ook de schizofrene patient, de bejaarde oudere en het 1 ouder gezin die het financieel zwaarder heeft dan het 2 verdienenende ouder gezin. En deze basis kan alleen overeind blijven als iedereen zich inzet en ook iedereen bij tijd en wijle de kutklussen doet.
Ik kom uit de linkse hoek (maar maakt feitelijk niet uit welke hoek je uit komt, want je vind bepaald gedrag overal) en daar was een heel duidelijk verschil te merken tussen de aanpakkers (de idealisten die de wereld wilden verbeteren en desnoods met hergebruikte spijkers dingen in elkaar timmerden) en de klagers of anderzins live happy, take a pill mensen. Ik heb in woongroepen gewoond, die altijd uit elkaar scheurden op dit soort sentimenten, nl. de 30% die het werk deden (geen onderscheid tussen mannen en vrouwen hierin, want dit laat zich niet per se in sekse gieten) en de overigen die het allemaal wel best vonden en vooral mooi makkelijk dat anderen de benen onder het lijf vandaan liepen. Deze ervaring heeft mijn allergie voor bepaalde opvattingen of gedrag niet bepaald goed gedaan.
Wat mij wel is gaan opvallen, dat de twintigers (die een beetje gelijk opgingen) op een gegeven moment dertigers werden, best vaak hoog opgeleid en dat met name de vrouwen zich op een gegeven moment een houding zijn gaan eigen maken die bijzonder goed was in filosoferen en stukken minder goed in doorpakken. Even mijn beeldvorming schetsen.
De thuisblijfmoeders waarover ik vooral praat, zijn in mijn hoofd (want dat is wat mijn referentie is) heel vaak een soort eco hippie vrouwen. Goed opgeleid, slim, soms heel fel, heel anti (anti man, anti maatschappij, anti whatever) en zichzelf juist een echte oervrouw voelen door te luisteren naar de 'natuur' en die 'natuur' is niet bedoelt om jezelf over de kop te werken. Nou nee, oké, maar waar betaal jij nu je hele leven van? Je hippie drankjes en esotherische boeken, je dubbelgemalen graanbrood en eco schoenen, de eco kleertjes van je kinderen en babu bakfiets?
En zo zal elke mini maatschappij mannen en vrouwen hebben die om hun redenen vinden dat ze met recht en reden niet mee hoeven doen. Of dat nu hoogopgeleide Willemijn is, of laag opgeleide Shanaya of weet ik niet opgeleide Zineb, komende uit welke laag vd bevolking dan ook. Maar de bodem van het gedachtegoed verschilt vaak niet zo heel veel.
Nicole123 schreef op 18-10-2024 om 17:07:
En misschien is dat ook wel waar de schoen wringt en wat wrevel kan opwekken: dat de vrouwen die het helemaal prima vinden om deeltijd (of niet) te werken en daarnaast alle kinder-regeldingen te doen in Nederland de maatschappelijke norm neerzetten. En alle vrouwen en mannen naar die norm afgemeten worden. Ook als je bij de groep vrouwen hoort die wel gillend gek wordt van steeds maar weer denken aan gymtassen, speelafspraken, kinderfeestjes organiseren, te kleine schoenen, huiswerk begeleiden, lekkende bekers, etc.
Dat wekt bij mij idd wrevel. Omdat deze vrouwen (met hun al dan niet partners) dit voorbeeld doorgeven aan hun kinderen. Terwijl er vanaf het begin van vorige eeuw een groep vrouwen is opgestaan die hebben gestreden om gelijke rechten. Van stemmen tot arbeid tot erfrecht, you name it. Vrouwen die hebben gestreden voor seksuele gelijkheid en gelijke kansen en benadering. En nu hebben we dat in de basis op papier allemaal en is er een groep vrouwen die het naar mijn idee gewoon weer in de vuilbak kiepert, omdat het leven ervoor niet bedoeld is om je over de kop te werken. Even gechargeerd. Nee, misschien niet, maar ik blijf erop terugkomen, deze financiële positie heb je wel te danken aan vrouwen die gestreden hebben voor rechten, waarvan ze deze denkwijze niet bepaald voor ogen hadden. Bijstand was bedoelt, zodat vrouwen weg konden bij hun man, zonder financieel de afgrond in te storten, omdat betaalde arbeid voor vrouwen nog helemaal niet was ingeburgerd en ze met hun 4 kinderen zonder huishoudelijke apparaten heel hard aan het werk waren. Kinderopvang bestond niet eens. Deze rechten worden daarvoor nu misbruikt door een groep die ermee aan de haal gaat als zijnde een basisrecht om zelf over je leven te mogen beslissen.
Lieveheersbeest schreef op 18-10-2024 om 15:13:
Jaaa Troelahoep, maar als we ons gaan verdiepen in de mens achter het verhaal kunnen we niet meer floreren met onze eigen prestaties en onafhankelijkheid.
Nog niet verder dan dit gelezen.
Dat is dus ook wat ik mis bij Dyer: inlevingsvermogen. En een grote portie achterdocht, burnouts is voor watjes, gewoon wat meer rekken strekken, zoveel mogelijk werken is voor het gros van de mensheid een eitje en alles wat mensen/moeders opwerpen waarom het in de praktijk niet zo eenvoudig blijkt, is je verschuilen achter kulargumenten: vrouwen willen gewoon niet. En teren daarom veelvuldig op de 'staatskas'. Expres, omdat het zo lekker makkelijk is.
Tja, ik ben ervan overtuigd dat als het allemaal zo simpel was iedere vrouw fris en fruitig elke dag fulltime naar haar werk huppelt en haar eigen grote geld verdient.
Ps: jemig, één dag niets gelezen en 86 berichten erbij. 
Die toeslagen zijn sowieso een uitwas ter correctie van een te laag loon. De verzorgingsstaat is misschien nog teveel ingericht op 'gezinnen' ipv individuen. Daar kan ik wel in mee. Verder lees ik wel wat misbaar naar luie parttimers in een modderpoel en een fijne energie bij werkenden. En over aanpakkers en gemaksdieren.
Zolang dit systeem er is kun je een moreel appèl doen om meer te gaan werken, maar dat werkt amper. Erst kommt das Fressen dan die Moral. Die profiteursborrelpraat is toch enkel jezelf verder opnaaien met ergernis? Das geen fijne energie. Verander het systeem en ook de randvoorwaarden. Misschien gaan er dan meer mensen meer uren werken. Als de kinderopvang gratis wordt zullen er misschien ook meer mensen gaan werken. Wie weet.
Diyer schreef op 18-10-2024 om 17:33:
[..]
Dat wekt bij mij idd wrevel. Omdat deze vrouwen (met hun al dan niet partners) dit voorbeeld doorgeven aan hun kinderen. Terwijl er vanaf het begin van vorige eeuw een groep vrouwen is opgestaan die hebben gestreden om gelijke rechten. Van stemmen tot arbeid tot erfrecht, you name it. Vrouwen die hebben gestreden voor seksuele gelijkheid en gelijke kansen en benadering. En nu hebben we dat in de basis op papier allemaal en is er een groep vrouwen die het naar mijn idee gewoon weer in de vuilbak kiepert, omdat het leven ervoor niet bedoeld is om je over de kop te werken. Even gechargeerd. Nee, misschien niet, maar ik blijf erop terugkomen, deze financiële positie heb je wel te danken aan vrouwen die gestreden hebben voor rechten, waarvan ze deze denkwijze niet bepaald voor ogen hadden. Bijstand was bedoelt, zodat vrouwen weg konden bij hun man, zonder financieel de afgrond in te storten, omdat betaalde arbeid voor vrouwen nog helemaal niet was ingeburgerd en ze met hun 4 kinderen zonder huishoudelijke apparaten heel hard aan het werk waren. Kinderopvang bestond niet eens. Deze rechten worden daarvoor nu misbruikt door een groep die ermee aan de haal gaat als zijnde een basisrecht om zelf over je leven te mogen beslissen.
Met het begin van jouw post ben ik het helemaal eens. Onze oma's en moeders hebben gestreden voor vrouwenrechten, waarvoor dank aan die generaties.
En dan in het laatste stukje kan het toch weer niet laten om te zeggen dat een groep vrouwen die rechten misbruikt. Er zal een enkeling zijn die misbruik maakt maar dat is zeker geen groep!
Stop toch eens met dat oordelen en veroordelen!!!
Temet schreef op 18-10-2024 om 17:19:
[..]
Ik reageer nu terwijl ik dik 30 berichten nog niet gelezen heb. Dus misschien is de discussie inmiddels een andere kant opgegaan.
Maar als iemand met slechtbetaald en ongeschoold werk dat werk opgeeft om voor de kinderen te zorgen, worden daarmee kinderopvangkosten uitgespaard. Die zijn vermoedelijk minstens zo hoog als het salaris. En dan kun je wel kinderopvangtoeslag krijgen, maar dat komt net zo hard uit de gemeenschapspot.
Serieus: als je perspectiefarm werk hebt en je vindt het niet per se leuk, dan is thuisblijven voir de kinderen waarschijnlijk een verstandige keuze. Betere arbeidsvoorwaarden, en financieel vermoedelijk niet slechter af.
Maar daar was hier geen sprake van: als de thuiszitter was gaan werken hadden ze helemaal geen kinderopvangtoeslag nodig gehad. Het was puur; geen zin in werken en ik kan toch van alles krijgen. Natuurlijk kan perspectiefarm werk lastig zijn ( was bij deze thuiszitter overigens geen sprake van, zij was mbo geschoold ) maar er je kunt ook best kijken of er nog andere mogelijkheden zijn want die zijn er vaak genoeg ook wel, genoeg ongeschoolden die wel doorgroeien en of er wellicht werk is wat je wel leuk vindt.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 18-10-2024 om 17:44:
[..]
Met het begin van jouw post ben ik het helemaal eens. Onze oma's en moeders hebben gestreden voor vrouwenrechten, waarvoor dank aan die generaties.
En dan in het laatste stukje kan het toch weer niet laten om te zeggen dat een groep vrouwen die rechten misbruikt. Er zal een enkeling zijn die misbruik maakt maar dat is zeker geen groep!
Stop toch eens met dat oordelen en veroordelen!!!
Ik weet niet of je hetzelfde gesprek volgt als ik, er wordt teveel geschreven, dus volg niet alles, maar heb nu al regelmatig opmerkingen voorbij zien komen dat het leven niet bedoelt is voor (en dan komen opmerkingen voorbij als 'van wie moet dat', geen behoefte aan, niet belangrijk vinden, zelfs geen zin in is ergens genoemd). Het voert te ver om alles terug te lezen. Maar de tendens van de afgelopen paar bladzijden kan ik niet overwegend als noodzaak bestempelen. Ik lees vooral weinig zin in, geen belang aan hechten en van wie moet dit, dat bepaal ik zelf wel. En daar sla ik op aan.
Diyer schreef op 18-10-2024 om 16:42:
Wil jij me dan uitleggen waarom jij een keuze maakt? En uitleggen waarom jij vindt dat een maatschappij daarvoor prima zou moeten mogen of moeten kunnen of uberhaupt moeten betalen? Ik ga proberen me ontvankelijk op te stellen. Ik kan me nl. vanuit wensperspectief best wel het eea voorstellen bij een dergelijke keuze. Het kan te maken hebben met je kijk op arbeid in het algemeen, of het kapitalistisch systeem of wat anders. En vanuit die theorie kan ik best begrijpen dat (niet alle) arbeid zaligmakend is. Je kunt als mens genoeg kritiek hebben op (bepaalde) arbeid.
Maar goed, ben wel benieuwd wat je er in het algemeen of gemiddeld genomen tegen kunt hebben, waarom je denkt zoals je denkt. Het klopt, dat kan ik idd niet of niet goed begrijpen. Even losgekoppeld van hele individuele situaties. Maar gemiddeld genomen.
Volgens mij heb ik dat eerder dit draadje al gedaan, maar toen toonde je jezelf nog niet zo 'ontvankelijk'. En volgens mij heeft de maatschappij daar niet voor betaald hoor. Mijn inkomen is inderdaad niet zo hoog als het zou zijn als ik alle jaren (voltijds) was blijven werken, maar dat wist ik van tevoren dus daar klaag ik in het geheel niet over. Mocht mijn partner iets overkomen is er een levensverzekering en een weduwenpensioen. Ik erf waarschijnlijk als enig kind het huis van mijn ouders. Zou dat genoeg compensatie zijn voor de x aantal jaren dat ik niet/minder heb gewerkt toen de kinderen klein waren, om mijn broek omhoog te houden?
Ik zou me bij jou in de buurt nog bijna schuldig voelen als ik niet het hoogst haalbare inkomen vergaar, om maar niet de samenleving tot last te zijn. Dat is toch krom.
Temet schreef op 18-10-2024 om 17:19:
[..]
Ik reageer nu terwijl ik dik 30 berichten nog niet gelezen heb. Dus misschien is de discussie inmiddels een andere kant opgegaan.
Maar als iemand met slechtbetaald en ongeschoold werk dat werk opgeeft om voor de kinderen te zorgen, worden daarmee kinderopvangkosten uitgespaard. Die zijn vermoedelijk minstens zo hoog als het salaris. En dan kun je wel kinderopvangtoeslag krijgen, maar dat komt net zo hard uit de gemeenschapspot.
Serieus: als je perspectiefarm werk hebt en je vindt het niet per se leuk, dan is thuisblijven voir de kinderen waarschijnlijk een verstandige keuze. Betere arbeidsvoorwaarden, en financieel vermoedelijk niet slechter af.
Kinderopvangleidster is zelf een laagbetaald beroep en een leidster vangt 3 baby's, 8 peuters, 10 kleuters of 12 oudere kinderen op. Qua efficientie is daarom laagbetaald werk (bijv leidster in de kinderopvang) opgeven om zelf voor je kinderen te zorgen in feite pas lonend als je zelf ook voor zoveel kinderen tegelijk zorgt, bijv als je een drieling baby hebt of 8 kinderen waarvan 1 baby, 2 peuters, 2 kleuters en 3 kinderen tussen 6 en 12.
En al klopt het wel (misschien als je baan nog laagbetaalder en perspectiefarmer is dan kinderopvangmedewerker) dan klopt het alleen als je dat voor slechts 4 jaar doet en daarbij alleen kijkt naar je maandelijkse financiële plaatje (en niet ook naar pensioenopbouw, WW-rechten, etc). Heel veel mensen komen dokr dat tijdelijk niet werken als hun kinderen onder de 4 zijn echter in een modus/routine dat ze ook daarna tot hun 67e niet of maar weinig werken, want zij en hun partner zijn nu gewend dat alle kinderdingen op haar schouders liggen en waarom zou ze het werk weer oppakken als ze thuisblijven fijner vindt en gewend zijn dat de man zmwel voor het geld zorgt. En dan ben je dus zeker wel slechter af. En de maatschappij mist je bijdrage aan het arbeidsproces, want die perspectiefarme banen zijn vaak wel heel belangrijk. Schoonmaakwerk, productie, logistiek, kassawerk, stratenmaken, huizen bouwen, onderwijs, zorg. Ik ben het totaal niet eens met de aanvallende manier waarop Diyer hier schrijft, maar haar punt wat dit betreft snap ik wel.
En ik ben nog steeds benieuwd naar het antwoord op mijn vraag aan degenen die hier de afgelopen pagina's hun niet of weinig werken hebben verdedigd: bestaat voor jullie het probleem uit de OP niet?
ik ben heel blij dat er gestreden is voor de rechten van de vrouw. Maar dat verplicht werkelijk niémand in de toekomst om het beeld dat die mensen voor ogen hadden te realiseren. Wat een kul. Als een trad wife zelf voor dat leven kiest, is dat ook haar goed recht.
Nicole123 schreef op 18-10-2024 om 18:50:
bestaat voor jullie het probleem uit de OP niet?
In zeer kleine mate. Onze verdeling is zowel qua taakjes als mental load bijna 50/50. Nadeel is dat mijn man sneller ‘dingetjes’ vergeet. Dus ik doe iets meer aan agenda beheer. Qua benadering richting ons merk ik niet dat ik compleet verantwoordelijk gehouden wordt ofzo omdat ik de moeder ben.