Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Een vraag wat jullie mannen doen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Denk aan dokters afspraken, ziekenhuis afspraken, tien-minuten gesprekken op school, cadeautjes regelen voor kinderfeestjes e.d.
Wat doen zij, Zijn ze daar bij? Nemen ze daar dan vrij voor?
Mijn man werkt fulltime, ik werk 25 uur onregelmatig en doe eigenlijk alles. Logischerwijs omdat ik minder werk. Maar ik merk soms dat het me stoort dat hij niet aanbiedt vrij te nemen of eerder naar huis te gaan om zo mee te kunnen naar een school gesprek of zoals wij morgen hebben; een afspraak bij de KNO arts.
Diyer schreef op 17-10-2024 om 14:00:
[..]
Nou, wat bah he, als je je kind hebt opgevoed met het idee dat je jezelf blijft ontwikkelen, je haar toewenst om niet afhankelijk te worden van andermans inkomen, haar toewenst dat ze zich geestelijk blijft ontwikkelen en haar wereld groter blijft dan luiers, als ze haar toewensen dat als je samen blijft werken, de kans groter is dat je huwelijk zich ook evenwichtiger blijft ontwikkelen, waarbij vaders ook uitgedaagd worden hun rol te pakken. Nou, echt enorm baaah bah bah hoor.
Zeker, want dan zie je je kind dus als product van jouw opvoeding, niet als individu die een eigen keuze maakt. Je hebt duidelijke verwachtingen als ouder en bent teleurgesteld dat jouw product niet aan jouw verwachting voldoet.
Het is nogal wat, tegen je kind zeggen dat je teleurgesteld bent omdat ze niet door je hoepeltje springt. Ik kan me voorstellen dat de band daar niet warm van wordt of blijft. Bovendien heeft het geen enkele zin, want gelukkig is wat Watertoren zichzelf en haar gezin toewenste belangrijker dan haar ouders ego.
MamaE schreef op 17-10-2024 om 13:52:
Ik zie daarin bij mijn moeder een soort aangeleerde hulpeloosheid. (...) Maar zij wil niks leren omdat ze denkt dat ze dat niet kan.
Ik herken de overtuiging bij veel vrouwen. Toen ik nog met mijn partner was, kwam hij vaak vanwege zijn werk (ik hou het even vaag, klinkt vreemd als ik het zo beschrijf 
) bij vrouwen die regelmatig alleenstaande werkeloze moeders waren. Of met een bijstandsuitkering of afgekeurd. Om een of andere reden konden ze wel 2 of 3 kinderen aan, maar waren deze vrouwen zelfs met kinderen ver voorbij de kleuterleeftijd nog steeds werkeloos. Hadden zichzelf de rol toebemeten van hoofd kindzorg want ik heb zo'n beroerde ex. Wat vast ook zo zal zijn, maar ik bewaar deze mening voor een ander topic tzt. Het pastte iig ook geweldig goed binnen het plaatje hoe ze hun eigen rol zagen en de behoefte van hun kindjes. Waarbij ze primair dringend nodig waren om hele dagen thuis te zijn, beetje redderen enzo. Maar ja, mijn partner werd wel altijd met schuine gezichtjes gevraagd om vanalles voor ze te fixen, want konden bijzonder weinig zelf. En oh ja, de wereld was ook nog eens tegen ze, want niemand wist hoe vreselijk zwaar het leven was.
Brrrr. Vriend kon erover vertellen en dan probeerde ik ook wel eens of mijn hoofd schuin houden zou werken. En verdomd hoor, het werkt! Een aanzienlijk deel aan mannen lijken toch ingeprent te zijn dat ze daar vanuit koene ridderverhalen op moeten inspelen.
Mijn ouders hebben mij inderdaad zo opgevoed dat ik nooit financieel afhankelijk moet zijn van mijn man. Ik ben gestopt met werken omdat ik een hekel had om te gaan werken buitenshuis en ik dolgraag huisvrouw wilde worden. Dat was al een droom toen ik een klein meisje was. Mijn man had een rothekel aan huishoudelijk werk dus de afspraak was dat hij voor het geld zorgde maar dan niks in de huishouding hoefde te doen. Mijn man werkte 36 uur en had geen zware baan maar hij verdiende goed en is in de loop der jaren alleen maar meer gaan verdienen. Wij hebben ook nooit een stap terug hoeven te doen wat luxe betreft want zo veel verdiende ik ook niet. Ik ben dus nooit gestopt vanwege geloof of een moestuin of wat doen ook. Wel heb ik altijd veel geholpen op school en doe ik vrijwilligerswerk bij de voetbal vanaf dat zoon 6 was en nu is hij 31 en dat doe ik nog steeds. Ik geef toe dat het een luizenleventje was en dat ik veel vrije tijd had. Op donderdag was ik in de huishouding die ik op mijn gemak deed wel helemaal rond en dan begon het weekend en deed ik niks in de huishouding behalve koken maar dat is mijn hobby.
Mijn man is inmiddels overleden. Dat wordt in januari 9 jaar. Hij heeft mij goed achter gelaten. Een jaar voordat mijn man overleed is zijn vader overleden en daar hadden wij een best grote erfenis door gekregen. Bij het overlijden van mijn man heeft de verzekering ook een aanzienlijk bedrag uitgekeerd en mijn man was ambtenaar dus ik krijg een weduwepensioen via het ABP. Ik hoef dus nooit van mijn leven meer te gaan werken.
Mischa83 schreef op 17-10-2024 om 14:05:
[..]
Zeker, want dan zie je je kind dus als product van jouw opvoeding, niet als individu die een eigen keuze maakt. Je hebt duidelijke verwachtingen als ouder en bent teleurgesteld dat jouw product niet aan jouw verwachting voldoet.
Het is nogal wat, tegen je kind zeggen dat je teleurgesteld bent omdat ze niet door je hoepeltje springt. Ik kan me voorstellen dat de band daar niet warm van wordt of blijft. Bovendien heeft het geen enkele zin, want gelukkig is wat Watertoren zichzelf en haar gezin toewenste belangrijker dan haar ouders ego.
Uiteraard. Ik weet niet of het ook zo is uitgesproken. Maar je zult weinig ouders vinden die compleet verwachtingsloos zijn als het op hun kinderen aankomt. Daar hebben we toch het woord opvoeding voor uitgevonden. Want meestal hopen we toch ook dat opvoeding een bepaalde richting opwerkt 
Mischa83 schreef op 17-10-2024 om 14:05:
[..]
Zeker, want dan zie je je kind dus als product van jouw opvoeding, niet als individu die een eigen keuze maakt. Je hebt duidelijke verwachtingen als ouder en bent teleurgesteld dat jouw product niet aan jouw verwachting voldoet.
Het is nogal wat, tegen je kind zeggen dat je teleurgesteld bent omdat ze niet door je hoepeltje springt. Ik kan me voorstellen dat de band daar niet warm van wordt of blijft. Bovendien heeft het geen enkele zin, want gelukkig is wat Watertoren zichzelf en haar gezin toewenste belangrijker dan haar ouders ego.
Ik weet niet of je kunt stellen dat het met het ego van ouders te maken heeft. Wellicht kwam de teleurstelling ook voort uit een stuk bezorgdheid. Niet willen dat je kind van iemand anders afhankelijk wordt want daardoor ben je als vrouw toch een stuk kwetsbaarder of bij een eventuele scheiding in de bijstand raakt en misschien jaren van armoede op je pad krijgt. Want er wordt ook vaak wel iets te gemakkelijk gedacht dat je wel weer zo een baan vindt die dan ook nog van dien aard is dat je er van kunt leven. Ik kan me voorstellen dat ouders dan liever zien dat je je zelfstandigheid in de vorm van niet financieel afhankelijk zijn behoudt.
watertoren schreef op 17-10-2024 om 14:11:
Ik hoef dus nooit van mijn leven meer te gaan werken.
Ja, nou ja, dat was je toch al niet van plan. Dus niks verandert. Ben wel benieuwd welke keuze je gemaakt zou hebben als je man er na 1 jaar huwelijk vandoor was gegaan en je nergens op had terug kunnen vallen. Of je dan liever vadertje staat voor je had laten zorgen of je grote meisjesrok had aangetrokken en was gaan werken. Gezien je hekel aan werk, vermoed ik het eerste.
Gingergirl schreef op 17-10-2024 om 13:58:
[..]
klopt, maar je vraagt je ook oprecht af of o.a. kinderen jong naar de crèche brengen door werkende ouders nou wel zo verstandig is en een goede ontwikkeling voor de maatschappij. En uit veel onderzoeken blijkt dus dat juist kinderen van werkende ouders beter uit de verf komen dus die zorg hoef je niet te hebben.
Okay, maar het ligt er ook aan waar op getoetst wordt natuurlijk, wordt er bijvoorbeeld op EQ getoetst? We zitten met een verhardende maatschappij en veel depressieve jonge mensen. Natuurlijk hoeft dat zeker niet door jong naar de creche brengen te liggen, er zijn veel factoren die daar invloed op hebben maar ik noem het ook niet als enige factor. Ik denk dat het voor de hechting van mensen heel goed is om gezamenlijkheid in nabijheid van familie te ervaren in hun jonge jaren.
Diyer schreef op 17-10-2024 om 13:53:
[..]
Ik heb geen idee wat je onder de leden hebt. [....]
Misschien toch eens werken aan die belastbaarheid. Beetje rekken, strekken, oefenen, je weet wel. Beetje uitdagen en wat minder elkaar als vrouwen de hand boven het hoofd houden. Want daar wordt zo'n inflexibele geest zelden beter van. Ik zeg niet dat dit van vandaag op morgen gebeurt, want er ontwikkelen door thuiszitten vaak nog een heleboel meer ongewenste bij effecten. Je zelfvertrouwen groeit er zelden door, je breinvermogen krimpt er letterlijk van, je leert weinig omgaan met uitdagingen en dat maakt dat wat je niet gebruikt, ook geldt voor het brein: rust roest. En ontzettend veel arbeidsongeschikte vrouwen op fora zijn ongeschikt vanwege psychische belastbaarheid.
[......]
Het is geen geheim hoor, ik heb het al vaker genoemd op het forum, ik ben epilepsiepatiënt.
Werken aan belastbaarheid heb ik gedaan. Een medicijnwisseltraject van 3 maanden, omdat een van de vorige kabinetten marktwerking in de zorg had geïntroduceerd. Kreeg ik een ander merk van de carbamazepine, waardoor ik toch meer aanvallen kreeg en een ander middel moest gaan slikken.
Met dat nieuwe middel ben ik niet aanvalsvrij bij een wat lagere dosis. Als ik een dosis slik waarbij ik aanvalsvrij ben zit ik zwaar stoned op de bank en gaat het leven voorbij zonder dat ik het in de gaten heb en ook niet voor mijn gezin kan zorgen. Met de lagere dosis die ik nu slik moet ik mezelf continue in acht nemen, opletten dat ik mezelf niet teveel belast. Waarbij een ochtend vrijwilligerswerk en in de middag van de benedenverdieping de 7 ramen lappen al teveel kan zijn en ik weer twee dagen van de rel ben door een aanval.
Twee ochtenden vrijwilligerswerk, het huishouden inclusief iedere dag koken en 2 keer per week sporten is ongeveer mijn maximale belastbaarheid. Waarbij wisselingen in mijn vaste routines vaak een aanval tot gevolg hebben. 2 Maanden geleden een dierbare verloren waar ik in de dagen tussen overlijden en begrafenis doorging onder hoogspanning moet ik dat dan bekopen met een stevige aanval als er tijd is voor rust.
Je bent niet de enige hoor die het niet begrijpt, zelfs naaste familie vindt dat ik moet werken aan mijn belastbaarheid. Trouwens wees gerust, mijn man en ik betalen dit zelf. Ik heb mij niet laten afkeuren en we leven totaal zonder toeslagen, de inmiddels jongvolwassen kinderen krijgen wel basisbeurs, studenten ov en zorgtoeslag net als alle jongeren van hun leeftijd.
Nou ja, precies. Ik zou behoorlijk teleurgesteld zijn als mijn zoon zou besluiten zijn geld met cryptovaluta te willen verdienen. En ik denk dat ik hem die teleurstelling wel laat blijken ook, eerlijk gezegd. En natuurlijk niet op een "ga uit mijn ogen, ik ben zwaar teleurgesteld, hoe durf je!" manier, maar dat ik niet blij ben zal hij toch wel merken. Persoonlijk vind ik daar niet zo heel veel mis mee.
Gingergirl schreef op 17-10-2024 om 13:58:
[..]
klopt, maar je vraagt je ook oprecht af of o.a. kinderen jong naar de crèche brengen door werkende ouders nou wel zo verstandig is en een goede ontwikkeling voor de maatschappij. En uit veel onderzoeken blijkt dus dat juist kinderen van werkende ouders beter uit de verf komen dus die zorg hoef je niet te hebben.
Okay, maar het ligt er ook aan waar op getoetst wordt natuurlijk, wordt er bijvoorbeeld op EQ getoetst? We zitten met een verhardende maatschappij en veel depressieve jonge mensen juist met hogere opleidingen. Natuurlijk hoeft dat zeker niet door jong naar de brengen te liggen, er zijn veel factoren die daar invloed op hebben maar ik noem het ook niet als enige factor. Ik denk dat het voor de hechting van mensen heel goed is om gezamenlijkheid in nabijheid van familie te ervaren in hun jonge jaren.
Lexus schreef op 17-10-2024 om 13:53:
[..]
er zoveel gedaan door vrouwelijke vrijwilligers, degenen waar op neergekeken wordt omdat ze 'hun hand ophouden' bij hun man.
Ik ben ook luizenmoeder geweest, begeleider bij scouting, hulp bij orkest. Mijn ex idem, ook vrijwilliger. Gecombineerd met werk overigens.
De vrijwilligers zijn zeker nodig, net als mantelzorgers. Maar de meeste vrijwilligers doen dergelijke taken 1 ochtend in de week. Of 8 uurtjes per week. Je vergelijkt appels met peren, je vergelijkt een 24/28/32/36/40 urige baan met bijbehorende continuiteit en x vakantiedagen per jaar met vrijwilligerswerk. Ik ken voldoende vrijwilligers, ben het zelf ook geweest. Maar als ik aangaf dat ik in de zomer 8 weken niet zou komen, geen hond die mij daar op aansprak. Idem als ik aangaf dat het thuis een beetje druk was en ik even wat minder vaak kon komen, geen probleem. Ik hecht veel waarde aan vrijwilligerswerk, maar ik vind het voor verreweg de meeste vrijwilligers op geen enkele manier te vergelijken met werk. Het is vaak stukken vrijblijvender. En nee, dat geldt vast niet voor jou. Maar wel voor de meeste vrijwilligers.
Nou ja, veel ouders dragen bijvoorbeeld bij aan de opleiding van hun kinderen. En als een kind dan na de diploma-uitreiking zegt 'bedankt, maar ik ga de rest van mijn leven thuisblijven' dan snap ik best dat ze daar teleurgesteld in zijn.
Ik zie dat zelf als investering in de toekomst van mijn kind. Zodat ze een goede baan kan krijgen, die ze leuk vindt, waar ze voldoening uithaalt en waarmee ze ook zichzelf in haar levensonderhoud kan voorzien. Daarnaast maak economische afhankelijkheid ook kwetsbaar. Bijvoorbeeld in relaties met een foute partner. Dat gun ik mijn kind ook niet.
Niet dat ik denk dat het overgrote deel van de mensen zo'n partner is trouwens, zo zwartgallig is mijn mensbeeld nu ook weer niet. Maar kwetsbaarheid is wel iets wat zich vaak doortrekt naar meerdere, zo niet alle gebieden des levens.
" We zitten met een verhardende maatschappij en veel depressieve jonge mensen. Natuurlijk hoeft dat zeker niet door jong naar de creche brengen te liggen, er zijn veel factoren die daar invloed op hebben maar ik noem het ook niet als enige factor. Ik denk dat het voor de hechting van mensen heel goed is om gezamenlijkheid in nabijheid van familie te ervaren in hun jonge jaren."
Een week heeft 7 x 24 = 168 uur. Als een kind 5 dagen per week naar de creche gaat van 8.30 tot 18 uur dan is dat 47,50 uur, en dan blijft er dus nog 120,5 uur (meer dan twee keer zo veel dus) over voor die gezamenlijkheid in de nabijheid van familie.
De meeste Nederlandse kinderen gaan overigens met dank aan de momenteel heersende normen veel minder uren naar de creche.
Diyer schreef op 17-10-2024 om 14:21:
[..]
Ik ben ook luizenmoeder geweest, begeleider bij scouting, hulp bij orkest. Mijn ex idem, ook vrijwilliger. Gecombineerd met werk overigens.
De vrijwilligers zijn zeker nodig, net als mantelzorgers. Maar de meeste vrijwilligers doen dergelijke taken 1 ochtend in de week. Of 8 uurtjes per week. Je vergelijkt appels met peren, je vergelijkt een 24/28/32/36/40 urige baan met bijbehorende continuiteit en x vakantiedagen per jaar met vrijwilligerswerk. Ik ken voldoende vrijwilligers, ben het zelf ook geweest. Maar als ik aangaf dat ik in de zomer 8 weken niet zou komen, geen hond die mij daar op aansprak. Idem als ik aangaf dat het thuis een beetje druk was en ik even wat minder vaak kon komen, geen probleem. Ik hecht veel waarde aan vrijwilligerswerk, maar ik vind het voor verreweg de meeste vrijwilligers op geen enkele manier te vergelijken met werk. Het is vaak stukken vrijblijvender. En nee, dat geldt vast niet voor jou. Maar wel voor de meeste vrijwilligers.
Nee, vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend.
Ik spreek af dat ik iedere woensdag op het isk kom helpen met leren fietsen, er wordt dan op mij gerekend. Als ik er een dag af lig wordt het voor mijn collega vrijwilligers moeilijker, omdat er dan 1 leerling teveel is voor de individuele begeleiding.
Temet schreef op 17-10-2024 om 14:17:
Nou ja, precies. Ik zou behoorlijk teleurgesteld zijn als mijn zoon zou besluiten zijn geld met cryptovaluta te willen verdienen. En ik denk dat ik hem die teleurstelling wel laat blijken ook, eerlijk gezegd. En natuurlijk niet op een "ga uit mijn ogen, ik ben zwaar teleurgesteld, hoe durf je!" manier, maar dat ik niet blij ben zal hij toch wel merken. Persoonlijk vind ik daar niet zo heel veel mis mee.
Je mag geen verwachtingen hebben vd ontwikkeling van je kinderen heb ik net geleerd. Dus goede opvoeding ten spijt, dat stopt bij 'gij zult niet doden'. Niet of iemand ook wat anders opgestoken heeft van je opvoeding en voorbeeld gedrag.