Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Een vraag wat jullie mannen doen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Denk aan dokters afspraken, ziekenhuis afspraken, tien-minuten gesprekken op school, cadeautjes regelen voor kinderfeestjes e.d.
Wat doen zij, Zijn ze daar bij? Nemen ze daar dan vrij voor?
Mijn man werkt fulltime, ik werk 25 uur onregelmatig en doe eigenlijk alles. Logischerwijs omdat ik minder werk. Maar ik merk soms dat het me stoort dat hij niet aanbiedt vrij te nemen of eerder naar huis te gaan om zo mee te kunnen naar een school gesprek of zoals wij morgen hebben; een afspraak bij de KNO arts.
Nicole123 schreef op 16-10-2024 om 09:26:
[..]
En welke rol is dan zo onnatuurlijk voor een man en natuurlijk voor 'ons vrouwen'? Doel je dan op de regeldingen in het gezin? Die ze op hun werk als bijv manager opeens wel heel natuurlijk kunnen?
ja Bieb, welke rollen zijn natuurlijk voor vrouwen en welke voor mannen?
EmmaT schreef op 13-10-2024 om 20:56:
[..]
Ik heb het ook al een paar keer geprobeerd, maar van TO horen we niks meer. Vind ik ook niet zo vreemd.
Het verbaast mij ook niets, eerlijk gezegd. Dat zie je vaker. Hele forum gaat los op een vraag (die vaak in dezelfde richting ligt), maar van TO hoor je niet veel meer terug.
MamaE schreef op 15-10-2024 om 22:50:
Taken stem je in onderling overleg af en dan accepteer je ook dat een ander het misschien wat minder precies of op een andere manier doet dan jij.
Wat vooral belangrijk is, is om het vertrouwen uit te stralen naar de ander dat die ook dingen kan. Dus niet telkens gaan controleren, dingen overdoen of al het voorwerk en denkwerk doen en iemand zijn hele hebben en houwen nadragen. Geldt voor je partner en voor je kinderen. Ook als ze volwassen zijn. Van fouten leer je meer dan van oneindig dingen nadragen.
Het is inderdaad ook maar net wat je belangrijk vindt in het leven. Als je op je werk elke meeting kunt bijhouden en wat je daarvoor moet doen, maar niet weet hoe laat je kind elke week traint, waar dat is en niet kunt bedenken dat er ook spullen voor mee moeten, dan vind je dat gewoon niet belangrijk genoeg.
Eerste stuk; helemaal mee eens. Tweede stuk; er zullen er bij zitten die zaken niet belangrijk (genoeg) vinden. Verder denk ik ook dat het met gewenning te maken heeft/ kan hebben. Bij mijn jongste kinderen deed Gingerman de zwemlessen omdat het qua dagen en tijd in combi met werk het beste uit kwam. Die hele enkele keer dat het nodig was dat ik ging moest ik ook altijd weer even denken hoe laat het nou ook alweer was en hoe de zwemjuf/ meester ook alweer heette en op welke locatie het was want dat wisselde om de haveklap. Was niet omdat ik het niet belangrijk vond maar meer dat het gewoon niet in mijn systeem zat door de frequentie van het doen. Dat is dan toch wel anders dan een meeting die wekelijks is waar ik altijd bij ben. Net zoals dat als Gingerman een keer de was doet ( doe ik eigenlijk altijd) hij ook weer even moet nakijken welk wasprogramma hij ook alweer moest instellen. En ik ( ondanks) zeer veel uitleg van Gingerman nog steeds minkunkel ben op het gebied van gereedschap en dingen repareren. We vinden het allemaal niet minder belangrijk maar soms ben je er gewoon niet zo goed in. Maar we proberen het wel 
watertoren schreef op 12-10-2024 om 06:35:
[..]
Wat veel mensen niet weten is dat stel dat wij geen kind hadden kunnen krijgen, ook dan zou ik gestopt zijn met werken.
Het is toch ook teleurstellend als ouders dat je weet dat je eigenlijk een kind op de wereld hebt gezet dat zich het liefst laat onderhouden, als je daar zelf hele andere normen en waarden over hebt proberen mee te geven? Mag je vervelend vinden, dat begrijp ik prima. Maar ik zou ook behoorlijk teleurgesteld kunnen zijn en het niet kunnen begrijpen als mijn zoon zou zeggen tegen mij dat hij zijn baan opzegt, zodat zijn vriendin hem kan gaan onderhouden. Zou me oprecht afvragen wat er is misgegaan in mijn opvoeding dat hij denkt dat de wereld zo in elkaar steekt dat je de ander voor je laat werken en het geld verdienen, terwijl daar verder helemaal geen aanleiding voor is.
Diyer schreef op 17-10-2024 om 11:15:
[..]
Het is toch ook teleurstellend als ouders dat je weet dat je eigenlijk een kind op de wereld hebt gezet dat zich het liefst laat onderhouden, als je daar zelf hele andere normen en waarden over hebt proberen mee te geven? Mag je vervelend vinden, dat begrijp ik prima. Maar ik zou ook behoorlijk teleurgesteld kunnen zijn en het niet kunnen begrijpen als mijn zoon zou zeggen tegen mij dat hij zijn baan opzegt, zodat zijn vriendin hem kan gaan onderhouden. Zou me oprecht afvragen wat er is misgegaan in mijn opvoeding dat hij denkt dat de wereld zo in elkaar steekt dat je de ander voor je laat werken en het geld verdienen, terwijl daar verder helemaal geen aanleiding voor is.
Nou, dat vind jij. Een kind is van zichzelf, die mag andere dingen met z'n leven gaan doen dan wat jij van tevoren had verwacht. Misschien had Watertoren wel heel duidelijke plannen met het stoppen met werken; een grote tuin waar je zelf voedsel verbouwt, groot huisonderhoud, vrijwilligerswerk, religie. Zelfs als je kind besluit niks in het huishouden te doen en alle dagen te gaan gamen of legpuzzels leggen doe je er niks aan.
Ik vind het wel een serieus probleem van de neoliberale samenleving dat iedereen wordt geacht betaald werk te doen, maar het is echt niet zaligmakend en verheffend in alle gevallen. Zelfs onze kinderen sporen we aan vanaf een jaar of 14-15 te gaan werken, naast school en dat is echt niet in alle landen gebruikelijk.
troelahoep schreef op 17-10-2024 om 11:27:
[..]
Nou, dat vind jij. Een kind is van zichzelf, die mag andere dingen met z'n leven gaan doen dan wat jij van tevoren had verwacht. Misschien had Watertoren wel heel duidelijke plannen met het stoppen met werken; een grote tuin waar je zelf voedsel verbouwt, groot huisonderhoud, vrijwilligerswerk, religie. Zelfs als je kind besluit niks in het huishouden te doen en alle dagen te gaan gamen of legpuzzels leggen doe je er niks aan.
Ik vind het wel een serieus probleem van de neoliberale samenleving dat iedereen wordt geacht betaald werk te doen, maar het is echt niet zaligmakend en verheffend in alle gevallen. Zelfs onze kinderen sporen we aan vanaf een jaar of 14-15 te gaan werken, naast school en dat is echt niet in alle landen gebruikelijk.
De maatschappij ben je met elkaar en we hebben al jaren de mensen hard nodig in het werkveld. Al decennia geleden is Nederland begonnen met arbeidskrachten (gastarbeiders) uit het buitenland te halen omdat we mensen te kort komen terwijl er ook velen niet werkten, dat is best dubbel want het is ons aller belang dat de maatschappij draait. Als iedereen maar thuis zou gaan zitten omdat hij/zij dat prettiger vindt dan levert dat grote problemen op door een tekort aan arbeidskrachten maar mensen die thuiszitten zijn ook erg kwetsbaar: dat hebben we gezien bij de vele bijstandsmoeders uit die tijd. De maatschappij draait er dan vaak weer voor op en is dat wenselijk?. Dat er mensen zijn die niet kunnen werken door ziekte of handicap is een reden om niet te kunnen werken ( de reden van Watertoren weet ik niet en kan ik niet over oordelen). Zaken als tuinieren, religie, vrijwilligers werk etc. zijn mooie dingen maar kun je ook naast je werk doen zoals het gros van de mensen doet. Het is inderdaad niet in alle landen gebruikelijk om als puber van een jaar of 15 een bijbaantje te hebben. In sommige landen werken ze al vanaf een jaar of 9 in een fabriek, ook niet ideaal.
Als je niet kunt werken of ervoor kiest om thuis te zijn voor de kinderen, prima.
Maar een gezonde jonge volwassene die ervoor kiest om onderhouden te worden vind ik erg kwetsbaar. Als je partners je verlaat blijf je achter met niks en draait de samenleving ervoor op.
Vrijwilligerswerk is mooi maar dat doe je meestal ook geen werkweek aan uren.
En je kinderen worden groter en hebben je minder nodig. Wel fijn om dan iets om handen te hebben.
Ik zou ook niet blij zijn als mijn dochter zou besluiten dat ze niet wil werken en dat een ander haar maar moet onderhouden. Onze opvoeding is gericht op zelfstandigheid en zelfredzaamheid.
Ik zou mij oprecht wel vermaken trouwens, als ik niet hoef te werken en geen kind zou hebben. Maar dat kan natuurlijk niet iedereen doen. En ik zou me er ook wel maatschappelijk bezwaard over voelen.
troelahoep schreef op 17-10-2024 om 11:27:
[..]
Nou, dat vind jij. Een kind is van zichzelf, die mag andere dingen met z'n leven gaan doen dan wat jij van tevoren had verwacht. Misschien had Watertoren wel heel duidelijke plannen met het stoppen met werken; een grote tuin waar je zelf voedsel verbouwt, groot huisonderhoud, vrijwilligerswerk, religie. Zelfs als je kind besluit niks in het huishouden te doen en alle dagen te gaan gamen of legpuzzels leggen doe je er niks aan.
Ik vind het wel een serieus probleem van de neoliberale samenleving dat iedereen wordt geacht betaald werk te doen, maar het is echt niet zaligmakend en verheffend in alle gevallen. Zelfs onze kinderen sporen we aan vanaf een jaar of 14-15 te gaan werken, naast school en dat is echt niet in alle landen gebruikelijk.
Ik zeg ook niet dat ik het kan verbieden. Maar ik kan er wel teleurgesteld over zijn als ouder, zoals de ouders van Watertoren hun teleurstelling hebben laten merken. Die in dit geval zwanger was. Maar aangeeft ook zonder zwangerschap te zijn gestopt met werken.
Stoppen met werken zonder aanleiding is hetzelfde als jezelf laten onderhouden door een ander. Ik vind dat gemakzuchtig en ook niet passen als je gebruik maakt van een maatschappij waar je wel dingen van geleverd wilt krijgen.
Ik neem ten minste aan dat de mensen die zich laten onderhouden wel ruim gebruik maken vd arbeid van anderen. En komen ze zonder partner te zitten, regelmatig ook gebruik maken van de betalingen van anderen.
Ze hebben immers een dak boven hun hoofd nodig, kleding aan het lijf, voedsel op tafel, wegen om zich over te bewegen, droge kelders waar watermanagement op toegepast wordt, veilig drinkwater en zorg mocht je een enkel breken. Waarom je dan als prinsje of prinsesje niet jouw bijdrage zou leveren aan die maatschappij, is mij een enorm groot raadsel. Voor mij redelijk vergelijkbaar met autonomen (al schreeuwt de groep thuisblijvers niet zoals de autonomen). Die willen niks bijdragen, maar verwachten om bizarre redenen wel dat alles kosteloos voor ze gedaan wordt. Ok, nogal rare vergelijking misschien. Maar het is een manier van denken dat ik ontzettend niet begrijp en waarmee je jezelf heel erg ontslaat van een soort gemeenschappelijkheid, waar we notabene ontzettend afhankelijk van zijn. Ik kan werkelijk niks zonder een ander. Als mijn auto morgen stilstaat, kom ik nergens. Sterker nog, zonder een ander had ik niet eens een auto. Of een huis, of een pak melk, of een forum. Nou ja, je snapt het wel.
Dus ja, kan me prima voorstellen dat ouders teleurgesteld zijn als hun kind eigenlijk aangeeft geen rol te willen vervullen in en voor die maatschappij en zich afhankelijk opstelt van anderen. Ook al voelt dat vast niet fijn om die teleurstelling te horen of voelen.
En om terug te komen op het hoofdonderwerp. Die mini maatschappij geldt ook voor relaties. Ook een liefdesrelatie is een mini maatschappij, waarbij je van elkaar afhankelijk mag zijn, om er als geheel beter van te worden. En dan verwachten we in een relatie ook een beetje gelijke inbreng, zeker als beide partners gelijkmatig belast kunnen worden. En niet dat de een de bloemetjes buiten zet en af en toe "helpt" en de ander de hoofdverantwoordelijkheid draagt voor zo'n beetje alles. Dat voelt net zo goed oneerlijk en scheef.
"Dus ja, kan me prima voorstellen dat ouders teleurgesteld zijn als hun kind eigenlijk aangeeft geen rol te willen vervullen in en voor die maatschappij en zich afhankelijk opstelt van anderen. Ook al voelt dat vast niet fijn om die teleurstelling te horen of voelen."
Baaahbaah. Baah bah. Ze vervulde toch de rol thuis om haar man te ondersteunen en een schoon huis en eten etc als er al geen baby was gekomen. Als die man van watertoren niet zo een fijn, warm, schoon nest en gelukkige uitgeruste vrouw had kon hij misschien niet zoveel centen verdienen. Dat is net zo goed een rol in de maatschappij, man en vrouw afhankelijk van elkaar. Ik kots echt op altijd dat neerbuigende gepraat over niet betaald werk. Ik werk mij helemaal over de rooie hier alleen met de kinderen in huis voor het gezin. Doen weinig mensen mij na. Die klagen al als de kinderen vakantie hebben of ze niet terug kunnen naar school of zij terug kunnen naar hun buitenwerk.
En watertoren was doodongelukkig toen zij werkte en had last van angst etc. Dan heeft ze het goed geregeld om niet ten koste van alles maar jezelf kapot te maken omdat buitenwerk moet in de maatschappij.
Als mijn man dood gaat krijg ik helaas niks maar dan ga ik zelf wel weer werken en zet kinderen bij oma. En misschien zoek ik wel een rijke vent als dat zo uitkomt. Hij blij ik blij.
Moederkareltje schreef op 17-10-2024 om 12:43:
Ik kots echt op altijd dat neerbuigende gepraat over niet betaald werk.
Hier ben ik het eigenlijk wel mee eens. Vroeguh, jaren zeventig tachtig, werkte één iemand van het gezin 40 uur. De man. Daarnaast werkte de vrouw ook, maar onbetaald. Wij vonden, ihkv de emancipatie, dat er een herverdeling van het betaalde en onbetaalde werk moest komen: beide partners werken en zorgen en voeden op als er kinderen zijn. Dat betaalde werk zou dan 25 uur zijn geweest.
Waar is het op uitgekomen: beide partners moeten werken (2x40 uur) maar het huishouden en opvoeden is nog steeds grotendeels de taak van vrouwen gebleven. Fijn dat er wat goedwillende mannen zijn maar mede omdat er onbetaald werk zo wordt neergekeken lijkt het er op dat het niet makkelijk uit zichzelf opgepakt wordt door mannen. Mocht het een hogere status hebben, dan denk ik dat het anders zou uitpakken.
Intussen hebben we ons dus lekker laten piepelen (ook door zelf meer luxe te willen): waar er eerst 40 uur per gezin werd gewerkt, wordt er nu 70 tot 80 uur gewerkt en er wordt nog steeds op huishoudelijk werk neergekeken en vrouwen zijn nog steeds afhankelijk van de goedwillendheid van de partner of die ook 'meehelpt' in het huishouden.
Dus ja, ik begrijp MvK wel: je kan het je hand ophouden noemen, maar ze werkt verdomd hard, ook al wordt het niet betaald. Het lullige is dat je dan in een financieel afhankelijke positie bent, maar dat komt idd omdat huishoudelijk werk en opvoeden niet als werk wordt gehonoreerd en er op dat werk wordt neergekeken. En ja heel veel mannen in pittige banen zouden die niet kunnen doen als zij geen 'back office' thuis hadden die de boel daar opvangt.
Ikzelf zou het niet zo doen als MvK, en heb het zo niet gedaan omdat ik niet financieel afhankelijk van een man wilde zijn, maar ik zie wel degelijk haar punt.
" En komen ze zonder partner te zitten, regelmatig ook gebruik maken van de betalingen van anderen."
Maar dan is het ook wel gedaan met thuiszitten, want op het moment dat iemand van een uitkering afhankelijk wordt, wordt in principe verwacht dat hij/zij aan de bak gaat. Tenzij dat door ziekte niet kan.
Mijn keuze zou het ook niet zijn (en is het ook niet geweest), om thuis te blijven, maar het komt natuurlijk best vaak voor dat mensen geen betaald werk verrichten terwijl ze dat in principe best zouden kunnen. Niet alleen vanwege zorg voor kinderen. Ik ken iemand die genoeg gespaard had om op zijn 58e met werken te stoppen. Want hij was het gedoe op zijn werk zat. Dat heeft hij kunnen doen omdat hij genoeg verdiende om daarvan genoeg te sparen, maar het is natuurlijk niet minder verwend dan thuis blijven en je door je man laten onderhouden omdat je liever het huishouden doet dan betaald werk.
Je wordt pas serieus achter de vodden gezeten op het moment dat je onvoldoende geld hebt om van te leven en je daarvoor bij de overheid komt aankloppen. Kan je jezelf onderhouden (spaargeld, erfenis, echtgenoot m/v) dan mag je verder je goddelijke gang gaan.
Temet schreef op 17-10-2024 om 12:55:
" En komen ze zonder partner te zitten, regelmatig ook gebruik maken van de betalingen van anderen."
Maar dan is het ook wel gedaan met thuiszitten, want op het moment dat iemand van een uitkering afhankelijk wordt, wordt in principe verwacht dat hij/zij aan de bak gaat. Tenzij dat door ziekte niet kan.
Mijn keuze zou het ook niet zijn (en is het ook niet geweest), om thuis te blijven, maar het komt natuurlijk best vaak voor dat mensen geen betaald werk verrichten terwijl ze dat in principe best zouden kunnen. Niet alleen vanwege zorg voor kinderen. Ik ken iemand die genoeg gespaard had om op zijn 58e met werken te stoppen. Want hij was het gedoe op zijn werk zat. Dat heeft hij kunnen doen omdat hij genoeg verdiende om daarvan genoeg te sparen, maar het is natuurlijk niet minder verwend dan thuis blijven en je door je man laten onderhouden omdat je liever het huishouden doet dan betaald werk.
Je wordt pas serieus achter de vodden gezeten op het moment dat je onvoldoende geld hebt om van te leven en je daarvoor bij de overheid komt aankloppen. Kan je jezelf onderhouden (spaargeld, erfenis, echtgenoot m/v) dan mag je verder je goddelijke gang gaan.
Als partner overlijdt mag je tot het jongste kind 18 is thuisblijven om voor je kind te zorgen met een uitkering van de svb. Dan wordt helemaal op geen enkele manier achter de vodden aangezeten. Vind ik altijd wat krom. Ik snap een 'hersteltijd' na zo'n overlijden. Maar >10 jaar thuiszitten kan toch voor niemand goed zijn. Laat staan als zo iemand zich dan ineens op de arbeidsmarkt moet begeven als kind 18 wordt.
Dit gaat serieus off topic, maar het hele "we komen al zoveel mensen tekort" is wel waarom ik wat moeite heb met die hele vroegpensioendiscussie. Ik geloof zonder meer dat er veel banen zijn waarin je niet ongeschonden de pensioengerechtigde leeftijd haalt. Maar waarom zouden mensen die in zulk werk zitten niet vanaf bijvoorbeeld hun 60e kunnen worden begeleid naar ander, minder belastend werk? Want daarvan is er inmiddels ook een hoop (itt tot de situatie in de jaren 80, toen de vut en de atv opkwamen).
"Ik ken iemand die genoeg gespaard had om op zijn 58e met werken te stoppen. Want hij was het gedoe op zijn werk zat. Dat heeft hij kunnen doen omdat hij genoeg verdiende om daarvan genoeg te sparen, maar het is natuurlijk niet minder verwend dan thuis blijven en je door je man laten onderhouden omdat je liever het huishouden doet dan betaald werk."
Dus ik ben verwend? Mijn klomp breekt. Ik ga in een volgend leven ook schuilen op kantoor en de kinderen naar de opvang brengen, ze daar laten verzorgen door andere vrouwen en een schoonmaakster een andere vrouw inhuren die mijn huis schoonmaakt. Dat vind ik dan weer verwend. Wederom kotsen op mensen die geen betaald werk doen.