Wat doen jullie mannen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Een vraag wat jullie mannen doen met/voor de kinderen qua verplichtingen en afspraken?
Denk aan dokters afspraken, ziekenhuis afspraken, tien-minuten gesprekken op school, cadeautjes regelen voor kinderfeestjes e.d.
Wat doen zij, Zijn ze daar bij? Nemen ze daar dan vrij voor?
Mijn man werkt fulltime, ik werk 25 uur onregelmatig en doe eigenlijk alles. Logischerwijs omdat ik minder werk. Maar ik merk soms dat het me stoort dat hij niet aanbiedt vrij te nemen of eerder naar huis te gaan om zo mee te kunnen naar een school gesprek of zoals wij morgen hebben; een afspraak bij de KNO arts.
Diyer schreef op 10-10-2024 om 19:15:
[..]
Dat zou voor mij een goed gesprek met de school waard zijn. En hen vragen welk jaartal het is. En dan vragen of ze dat écht heel zeker weten? En als ze dan vragen waarom je die vraag stelt, uitleggen dat de laatste keer dat je checkte het toch doodnormaal was dat kinderen vaak 2 werkende ouders hebben en dat degene met tieten niet de automatische persoon van voorkeur is die moet worden gestoord tijdens het werk. Dat je heus begrijpt dat het íemand moet zijn, maar dat er meerdere mensen op dat lijstje staan en ze misschien eens een piemel kunnen bellen. En dan heet je ze welkom in 2024. Jaja, dat is wat hé, zomaar in 2 minuten een tijdreis maken van 30 jaar.
Hebben we elk jaar gedaan, 0 resultaat.
Even omgezet van een post hier, is er eigenlijk ooit iemand die zegt:
Die vrouw werkt 36 uur, brengt en haalt kind altijd bij kdv/bso, gaat naar tienminutengesprek, consultatiebureau en voor de prikken, is bij het kinderfeestje aanwezig is is meestal degene die thuisblijft als kind ziek is. Om en om met haar man brengt ze het kind naar bed. Haar man doet de rest. Ze is zo'n betrokken moeder!
Volgens mij niet. Ten eerste is heel vaak de mening over vrouwen die 36 uur werken dat ze dan toch echt geen tijd hebben om goed genoeg voor hun kinderen te zorgen (zeker niet als die in kdv leeftijd zijn). Zelfs toen ik 32 uur werkte en man ook kreeg ik van verschillende kanten de vraag hoe ik dat toch kon combineren met de kinderen. Mijn man nooit. Ten tweede wordt de term 'betrokken moeder' volgens mij nooit gebruikt. Bij vaders hanteert men twee types, de betrokken vader en de niet-betrokken vader. Bij het eerste type mag je als vrouw in je handjes knijpen dat hij zo goed 'meehelpt', het tweede type is jammer, 'maar ach het zijn mannen hè'. Het rechtmatige aandeel in de zorg pakken wordt voor mannen vaak meer gezien een optie, een 'wat goed dat hij dat doet!'. Voor vrouwen niet, voor hen wordt het gezien als een must, een gegeven. Een 'betrokken moeder' bestaat niet, het is een pleonasme, want als moeder hoor je per definitie betrokken te zijn.
In dezelfde trant: een vrouw die hier op het forum vertelde hoe zij het gros van de zorgtaken deed, want man was zo druk als zelfstandig ondernemer, terwijl vrouwen bij bosjes als zelfstandige aan de slag gaan, want dat valt zo goed te combineren met de zorg voor de kinderen...
Ik heb een hele tijd 40 uur per week gewerkt, juist toen de kinderen klein waren. Ik kreeg wel eens de vraag hoe ik dat dan deed en of ik dat niet jammer of zwaar vond. Mijn reactie was dan: 'zou je dat ook aan mijn man vragen? Want die werkt ook fulltime'. Soms zeiden ze dan direct schijnheilig 'ja', maar meestal bleef het stil.
Ik werk 36 uur en mijn man ook. Qua huishouden en zorgtaken hebben wij het de afgelopen jaren goed verdeeld. Man maakt alle broodtrommels, brengt dochter naar school, haalt van de bso en regelt op zijn dagen alles. Dus ook medische afspreken en kinderfeestjes. Maar de mental load ligt idd bij mij. Ooit deze volkskranttest gedaan en dat was flink inzichtrlijk. https://www.volkskrant.nl/kijkverder/2019/huishoudbattle/?referrer=https://www.google.com/#/
Oh en hier ook vaker vragen hoe ik (niet wij) dat met dochter dan doen. Krijgt man nooit dat soort vragen 🙄
Gingergirl schreef op 10-10-2024 om 20:49:
[..]
Tja dat zou best eens interessant zijn als dat onderzocht zou worden, al vraag ik me af of dat te doen is. Ik denk eerder dat het omgevings afhankelijk is en wat je dus meemaakt en ziet en dat dat je beeld vormt. En je beeld kan dan ook weer gedateerd zijn; jij gaf een voorbeeld wat 10 jaar geleden speelde; wellicht gaat het er nu heel anders aan toe op die school. Net zoals dat het er in het dorp van mijn schoonfamilie weer heel anders aan toe gaat dan in onze omgeving. Ik zie veel om mij heen dat vrouwen weinig uit handen willen geven of alleen als het van A tot Z op hun manier gaat, dat werkt niet.
Wat betreft klusjes en taken; waarom zou je een suggestie doen hoe iets anders kan? Je kunt het ook gewoon loslaten en de ander het op zijn manier laten doen. Zoals met het koken; ja als het 7 dagen per week zo gaat is dat niet wenselijk maar 1 dag per week is geen drama om daar een rijstdag van te maken en dan eet je je groente op een ander moment bv bij de lunch, groente is geen verplichting bij het avondeten, hoeft toch allemaal niet zo erg te zijn en als hij daar de hele keuken bij gebruikt is ook niet erg zolang hij het maar zelf opruimt. Juist als je met zn tweeen bent kun je de taken verdelen kijkend naar elkaars kwaliteiten; de een is beter in dit en de ander beter in dat. Als je kinderen nooit groente hadden gekregen zijn van die " wat als " situaties waar je niet op voorhand kunt invullen of jij daar commentaar op zou hebben gekregen.
Ik lees in dit topic best wel schrijnende voorbeelden van vaders die een kind de hele dag geen eten geven of een luier verschonen of bij wie het nooit opkomt om naar een gesprek op school te gaan, dat is natuurlijk fout maar ik vraag me dan wel oprecht af; is voordat kind kwam er nooit gesproken over " hoe gaan we het doen als we kinderen hebben"?. Deden al die mannen loze beloften die ze niet nakwamen of zijn beiden misschien teveel gaan invullen van; hij zal wel / zij zal wel...
Waarom zou je een suggestie doen? Omdat jij dan wéér de enige bent die je kinderen van groenten voorziet. Ik snap het wel hoor. Een keertje is niet erg, maar 1x in de week is dus elke week (en voor jou elke week minder mogelijkheid om eens wat minder gezond te eten).
Wij hebben het dus met stofzuigen, waar ik mij expres niet mee bemoei zoals jij graag wil. Maar er wordt hier dus maximaal 1x per 2 weken voor de helft met de Franse slag gezogen. Dat is per verdieping 1x per maand een beetje overal omheen. Zelfde geldt voor het aare ht. Kan ik laten gaan, maar dan wordt er nóoit een doekje overheen gehaald. Nu doe ik het elke a ons, ook als hij afruimt enzo. Is heus te doen hoor, we leven allemaal nog, maar ik zit wel met al die blikken van ouders die hun kind op komen halen en ik vind het zelf (en je ziet, ik leef echt niet in een toonzaal) zeer onprettig. En daar zit ik dan weer wel mee.
Temet schreef op 10-10-2024 om 21:57:
In dezelfde trant: een vrouw die hier op het forum vertelde hoe zij het gros van de zorgtaken deed, want man was zo druk als zelfstandig ondernemer, terwijl vrouwen bij bosjes als zelfstandige aan de slag gaan, want dat valt zo goed te combineren met de zorg voor de kinderen...
Precies, ik heb dat zelfstandige van man flink uitgebuit, ik moest toch wat, nl.
Meer dan genoeg, ik ben heel blij met mijn man. De geboorte van dochter was meteen al een situatie op leven en dood voor zowel haar als mij en toen stond mijn man er helemaal alleen voor. Ik kon echt helemaal niks op dat moment. Voor hem niet en voor dochter niet. Ook thuis moest hij nog een hele tijd alles doen. En dat deed hij, zonder ook maar één keer te zuchten of te klagen.
Wij werkten altijd beide 32 uur, tot vorig jaar, toen ben ik 28 uur gaan werken. Ons kind bleek wat zorgintensiever dan we dachten (lees; dan ik wilde erkennen) en mijn eigen belastbaarheid is minder groot dan die van mijn man.
Mijn man werkt in het onderwijs. Dus qua bereikbaarheid sta ik bovenaan, want hij kan niet zomaar weg. Maar als het nodig is, zoals bij een operatie van dochter, dan regelt en krijgt hij vrij om er voor haar te zijn. Ik kan soms ook thuiswerken.
Wij hebben vanaf het begin ingezet op zelfstandigheid van dochter, dus ze ging al vroeg zelf naar school en naar huis, maakt vanaf dag één op de basisschool zelf haar brood klaar, pakt haar tas in, en ook gym-/sporttas is haar eigen verantwoordelijkheid.
Kinderfeestje van dochter doen we samen. Cadeautjes voor feestjes van anderen net hoe het uitkomt en voor onszelf degene vanuit wie de uitnodiging komt.
Het huishouden en koken; afwisselend en in overleg. Op onze vrije dag doen we altijd wel iets, maar het hoeft niet gevraagd te worden, hooguit overlegd.
Medische afspraken; wie er die dag vrij heeft, maar toch wel vaker ik omdat ik flexibeler ben qua werk en indeling van mijn uren. De therapie van dochter valt op dagen/tijden dat mijn man werkt. Bij een evaluatiegesprek is hij er wel altijd bij.
Ik vind het wel storend dat vrouwen altijd verantwoordelijk worden gehouden voor alles rondom huishouden en kinderen. Ik merk bijvoorbeeld wel dat andere ouders vaak standaard mij contacten ipv man.
Op school weet ik niet zo goed, ik ben eerste contactpersoon omdat ik dus flexibeler ben qua werk. Maar als ze ergens 'hulpmoeders' voor vragen en geen vaders, dan ga ik uit principe al niet. Vaak zijn dat dingen als kerstversiering ophangen en zo, dat is toch al iets in de categorie 'bepaald niet mijn hobby en allerminst mijn grootste talent'.
Wat ik zeker wel kan aanraden is om je kind bij de geboorte al een mailadres te geven waar je als ouders beide toegang toe hebt, waardoor alle informatie van kdv, school, bso, clubjes etc. naar dat adres gaat en je niet afhankelijk bent van in welke eeuw de verzender leeft qua naar wie ze het sturen.
Mevrouw75 schreef op 10-10-2024 om 22:49:
[..]
Waarom zou je een suggestie doen? Omdat jij dan wéér de enige bent die je kinderen van groenten voorziet. Ik snap het wel hoor. Een keertje is niet erg, maar 1x in de week is dus elke week (en voor jou elke week minder mogelijkheid om eens wat minder gezond te eten).
Wij hebben het dus met stofzuigen, waar ik mij expres niet mee bemoei zoals jij graag wil. Maar er wordt hier dus maximaal 1x per 2 weken voor de helft met de Franse slag gezogen. Dat is per verdieping 1x per maand een beetje overal omheen. Zelfde geldt voor het aare ht. Kan ik laten gaan, maar dan wordt er nóoit een doekje overheen gehaald. Nu doe ik het elke a ons, ook als hij afruimt enzo. Is heus te doen hoor, we leven allemaal nog, maar ik zit wel met al die blikken van ouders die hun kind op komen halen en ik vind het zelf (en je ziet, ik leef echt niet in een toonzaal) zeer onprettig. En daar zit ik dan weer wel mee.
Oh ja idd. De opmerking dat het toch prima is als man 1x per week friet als avondeten regelt op zijn (enige) kookdag. Zo irritant, want dan moet de vrouw dus wel elke keer de gezonde maaltijden regelen...
En dat stofzuigen gaat hier ook zo. Het gebeurt hier wel goed, als hij het doet, maar het wordt eigenlijk ook net iets te vaak uitgesteld inderdaad. 
MamaE schreef op 10-10-2024 om 23:16:
Meer dan genoeg, ik ben heel blij met mijn man. De geboorte van dochter was meteen al een situatie op leven en dood voor zowel haar als mij en toen stond mijn man er helemaal alleen voor. Ik kon echt helemaal niks op dat moment. Voor hem niet en voor dochter niet. Ook thuis moest hij nog een hele tijd alles doen. En dat deed hij, zonder ook maar één keer te zuchten of te klagen.
Wij werkten altijd beide 32 uur, tot vorig jaar, toen ben ik 28 uur gaan werken. Ons kind bleek wat zorgintensiever dan we dachten (lees; dan ik wilde erkennen) en mijn eigen belastbaarheid is minder groot dan die van mijn man.
Mijn man werkt in het onderwijs. Dus qua bereikbaarheid sta ik bovenaan, want hij kan niet zomaar weg. Maar als het nodig is, zoals bij een operatie van dochter, dan regelt en krijgt hij vrij om er voor haar te zijn. Ik kan soms ook thuiswerken.
Wij hebben vanaf het begin ingezet op zelfstandigheid van dochter, dus ze ging al vroeg zelf naar school en naar huis, maakt vanaf dag één op de basisschool zelf haar brood klaar, pakt haar tas in, en ook gym-/sporttas is haar eigen verantwoordelijkheid.
Kinderfeestje van dochter doen we samen. Cadeautjes voor feestjes van anderen net hoe het uitkomt en voor onszelf degene vanuit wie de uitnodiging komt.
Het huishouden en koken; afwisselend en in overleg. Op onze vrije dag doen we altijd wel iets, maar het hoeft niet gevraagd te worden, hooguit overlegd.
Medische afspraken; wie er die dag vrij heeft, maar toch wel vaker ik omdat ik flexibeler ben qua werk en indeling van mijn uren. De therapie van dochter valt op dagen/tijden dat mijn man werkt. Bij een evaluatiegesprek is hij er wel altijd bij.
Ik vind het wel storend dat vrouwen altijd verantwoordelijk worden gehouden voor alles rondom huishouden en kinderen. Ik merk bijvoorbeeld wel dat andere ouders vaak standaard mij contacten ipv man.
Op school weet ik niet zo goed, ik ben eerste contactpersoon omdat ik dus flexibeler ben qua werk. Maar als ze ergens 'hulpmoeders' voor vragen en geen vaders, dan ga ik uit principe al niet. Vaak zijn dat dingen als kerstversiering ophangen en zo, dat is toch al iets in de categorie 'bepaald niet mijn hobby en allerminst mijn grootste talent'.
Wat ik zeker wel kan aanraden is om je kind bij de geboorte al een mailadres te geven waar je als ouders beide toegang toe hebt, waardoor alle informatie van kdv, school, bso, clubjes etc. naar dat adres gaat en je niet afhankelijk bent van in welke eeuw de verzender leeft qua naar wie ze het sturen.
Zelfstandigheid van de kinderen is in dit huishouden ook heel belangrijk geweest en is het nog. Als ik er wegens mijn chronische ziekte een dag af lag (dat ontstaat altijd in de nacht) dan was er niets voorbereid voor de volgende dag. Dan bleef man een paar uur thuis om de kinderen op school te krijgen met overblijftrommels die de kinderen zelf hadden gevuld.
Ik had sowieso een planner op de koelkast waarop ieder kind kon zien of het de gymkleren me moest naar school en of er sport of zwemles was. Ook man kon daar op kijken wat er nodig was. Iedere zondag maakte ik met magneten de nieuwe week inzichtelijk ook voor de kinderen die nog niet konden lezen.
inmiddels zijn de kinderen wat groter dus niet zo heel veel meer om mee naartoe te gaan. En we zijn ook al jaren gescheiden. Toen de kinderen nog klein waren en we allebei parttime werkten, deed degene die thuis was ook de afspraken/sport/speelafspraakjes/verjaardagen etc. Nu in co-ouderschap is dat niet anders. Het gebeurt weleens dat ex bijv alvast een tandartsafspraak maakt die op ‘mijn’ dag valt maar dat wordt dan even gecommuniceerd. Belangrijke ouderavonden/diploma uitreikingen doen we samen en als één van ons weleens alleen naar een ouderavond gaat dan bellen we elkaar daarna even.
We hebben het overigens nooit over al deze dingen gehad, zo ging het gewoon. We deden ook allebei het huis/boodschappen/wassen/koken. Gewoon wat er gedaan moest worden.
Happyapple schreef op 10-10-2024 om 23:22:
[..]
Oh ja idd. De opmerking dat het toch prima is als man 1x per week friet als avondeten regelt op zijn (enige) kookdag. Zo irritant, want dan moet de vrouw dus wel elke keer de gezonde maaltijden regelen...
En dat stofzuigen gaat hier ook zo. Het gebeurt hier wel goed, als hij het doet, maar het wordt eigenlijk ook net iets te vaak uitgesteld inderdaad.
En de opmerkingen: vrouwen trekken teveel naar zich toe of moeten niet zo pietje precies zijn, of zo veeleisend; ik krijg daar i tussen een punthoofd van. Ik woon dus al jaren in een huis waar maar 1x in de maand gestofzuigd wordt (terwijl de afspraak was: 1x per week). Dan ben ik dus verre van pietje precies, veeleisend of veel naar me toetrekkend.
Pippeltje schreef op 10-10-2024 om 13:10:
Ik besef ineens dat ik als leraar inderdaad ook standaard eerst de moeder probeer als er gebeld moet worden...
Ik vraag altijd aan de leerling wie ik het beste kan bellen (zit soms op de meldkamer) als er meerdere nummers in staan.
We hebben best heel veel leerlingen die in een eenoudergezin opgroeien trouwens.
Mevrouw75 schreef op 10-10-2024 om 13:28:
[..]
Ik bespreek eigenlijk nooit iets met ouders buiten de 10- minutengesprekken om. Alleen als het mijn mentorkinderen zijn, maar in mijn functie docent nooit.
Wij hebben geen tienminutengesprekken op school. Contact met ouders anders dan mentorleerlingen verloopt dan via mail. Wij moeten ouders informeren wanneer we een leerling eruit sturen (doe ik overigens nooit). Maar soms is er op andere wijze even contact nodig en ouders mogen altijd mailen. Contact willen we zo laagdrempelig mogelijk houden.