Burnout (of andere klachten) & kinderwens
Hi lieve allemaal!
Een lang verhaal, maar ik hoop herkenning te vinden van mensen met langdurige klachten zoals burnout, long covid, oid.
Mijn man (32) en ik (27) hebben altijd al een kinderwens gehad. Op mijn 21e ben ik uitgevallen met burnout verschijnselen en veel angst en toen helaas de verkeerde behandeling ervoor gehad. Ik dacht op gegeven moment weer zo goed als hersteld te zijn, het ging redelijk goed met me, ik was aan het werk en sterk genoeg om medicatie af te bouwen -wat een jaar heeft geduurd-. De gedachte was "als het nu een half jaar goed gaat zonder medicatie, gaan we proberen zwanger te worden. We hebben door mijn welzijn en medicatie afbouw dus al best moeten uitstellen. Helaas kreeg ik in mei 2022 een nog veel heftigere burnout, waar ik nog steeds mee worstel. Mijn belastbaarheid blijft laag, met goede dagen en minder goede dagen. Ik heb nu wel de juiste hulp wat super fijn is, maar mijn zenuwstelsel en belastbaarheid blijven erg kwetsbaar. Niet gek ook na al 2,5 jaar herstellen.
De drang naar een kindje is zo ontzettend groot, ik kan op dat gebied echt een enorme leegte ervaren. Mijn man en ik hebben het er vaak over en dromen vaak over onze toekomst met een kindje. Als ik me ergens fijn voelt is het tussen de kindjes. De grootste vraag is nu gaan we het nog (veel) langer uitstellen, of gaan we toch voor een kindje. Wat heel zwaar zal zijn, maar ook wat we beiden zo wensen en veel zingeving zal geven. Wachten tot ik volledig ben hersteld gaan we waarschijnlijk sowieso niet doen, aangezien ook mijn psycholoog zegt dat ik niet ga herstellen als ik zo een grote wens/behoefte nog heel lang ga uitstellen. Dat dat alleen maar voor teleurstelling en frustratie zorgt. Maar je wilt het beste voor je kindje en ik heb geen idee wat een zwangerschap voor mij en mijn herstel zou doen. Het zou juist een enorme goede uitwerking kunnen hebben, maar voor hetzelfde geld ook niet... Nog niet te spreken over de slapeloze nachten met een lage belastbaarheid haha.
Het lijkt me fijn met andere in gesprek te komen die langdurige klachten ervaren en dezelfde onzekerheid en vragen kennen! Of juist mensen die in eenzelfde situatie zaten en toch hebben gekozen om zwanger te worden
Liefs,
Samantha
Typ hier je reactie
lieve TO
de woorden die ik schrijf zijn keihard, en je wil gewoon het tegenovergestelde horen. Want een kinderwens is zo’n irrationele drang.
Maar een zwangerschap en kind is een gigantische lichamelijke en ook mentale belasting. Geven kinderen zingeving? Het is, en dit klinkt heel stom, enigszins vergelijkbaar met de zorg die je zou hebben voor bv een hondje. Met als voordeel dat die tijd dat ze puppy zijn en snachts niet slapen en niet zindelijk zijn veel en veel korter is. De zingeving die kinderen geven is vooral een praktische; je hebt dag en nacht een ander om voor te zorgen ipv jezelf.
en of jij daar toe in staat ben samen met je man, die vraag kan alleen jij beantwoorden.
absor schreef op 28-10-2024 om 15:07:
lieve TO
de woorden die ik schrijf zijn keihard, en je wil gewoon het tegenovergestelde horen. Want een kinderwens is zo’n irrationele drang.
Maar een zwangerschap en kind is een gigantische lichamelijke en ook mentale belasting. Geven kinderen zingeving? Het is, en dit klinkt heel stom, enigszins vergelijkbaar met de zorg die je zou hebben voor bv een hondje. Met als voordeel dat die tijd dat ze puppy zijn en snachts niet slapen en niet zindelijk zijn veel en veel korter is. De zingeving die kinderen geven is vooral een praktische; je hebt dag en nacht een ander om voor te zorgen ipv jezelf.
en of jij daar toe in staat ben samen met je man, die vraag kan alleen jij beantwoorden.
Bedankt voor je snelle reactie! Ook deze dingen mogen zeker gezegd en besproken worden hoor. Ik ben me heel bewust van de belasting, ook lichamelijk bijvoorbeeld. Daarom wil ik sowieso ook weer eerst meer het sporten nu oppakken! Het lastige is dat qua mentale belasting het echt heel erg zal liggen ook aan hoe het met je kindje gaat, hoe je op de hormonen reageert, etc. Er zijn natuurlijk mensen met bijvoorbeeld chronische vermoeidheid die ervan opleven, maar ook dat het de andere kant op gaat haha. Ook de huisarts heeft weleens gezegd dat het juist heel goed voor je kan zijn omdat je eigen problemen op de achtergrond raken en er "een groter geheel" belangrijk wordt. Maar dat je nooit weet hoe je reageert. Lastig hoor!
Iedereen doet maar wat in het leven en of iets goed is of beter had gekund weet je pas achteraf, met de wijsheid van het moment. Best mogelijk dat die andere keus nog minder goed zou zijn geweest.
Als je man minstens de helft van de ouderschapstaken op zich kan nemen en hij wil dat ook dolgraag dan kan je ervoor gaan. Misschien als je langer wacht lukt het niet meer of misschien kom je in een slechtere financiële situatie terecht; wie zal het zeggen. Alles kan.
Ik ben overigens geen moeder. De natuur wou het niet.
Nou, inderdaad.. een kind krijgen, verzorgen, opvoeden is een enorme belasting. Praktisch, emotioneel, lichamelijk. Maar ook, en dit had ik echt onderschat: je krijgt er een heel nieuw niveau van zorgen bij. Een kind maakt je zo kwetsbaar. Het is een enorme verantwoordelijkheid, in alles wat je doet. Met bijbehorend schuldgevoel als je het niet kunt doen zoals jij vindt dat het goed zou zijn. Dat is echt compleet anders dan kinderen van anderen verzorgen. Juist door die verantwoordelijkheid die nooit ophoudt en nooit weggaat.
rionyriony schreef op 28-10-2024 om 15:19:
Iedereen doet maar wat in het leven en of iets goed is of beter had gekund weet je pas achteraf, met de wijsheid van het moment. Best mogelijk dat die andere keus nog minder goed zou zijn geweest.
Als je man minstens de helft van de ouderschapstaken op zich kan nemen en hij wil dat ook dolgraag dan kan je ervoor gaan. Misschien als je langer wacht lukt het niet meer of misschien kom je in een slechtere financiële situatie terecht; wie zal het zeggen. Alles kan.
Ik ben overigens geen moeder. De natuur wou het niet.
Dat is zeker waar. Controle is bij mij nogal een dingetje, haha. Het zou inderdaad allebei een goede keus of juist geen goede keus kunnen zijn. Ik denk ook, als ik iets verder ben, we het misschien vanzelf voelen wat de grens is wanneer het wel kan. 😌 Mijn man doet ontzettend veel al, zeker toen ik net ziek werd, dus weet al goed wat ik aan hem heb. Hij zei ook al "je moet niet vergeten dat ik er ook nog ben en onze families", dus wat betreft het opnemen van taken weet ik zeker dat hij zal doen wat mogelijk is en ik daar ook zeker een stukje ontlasting van mij in zal vinden.
Sowieso moeten we ook nog maar zien inderdaad hoe snel en OF ik überhaupt zwanger word. Wat naar voor je dat het bij jou niet is gelukt!
Liefs
Peaches schreef op 28-10-2024 om 15:19:
Nou, inderdaad.. een kind krijgen, verzorgen, opvoeden is een enorme belasting. Praktisch, emotioneel, lichamelijk. Maar ook, en dit had ik echt onderschat: je krijgt er een heel nieuw niveau van zorgen bij. Een kind maakt je zo kwetsbaar. Het is een enorme verantwoordelijkheid, in alles wat je doet. Met bijbehorend schuldgevoel als je het niet kunt doen zoals jij vindt dat het goed zou zijn. Dat is echt compleet anders dan kinderen van anderen verzorgen. Juist door die verantwoordelijkheid die nooit ophoudt en nooit weggaat.
Dit kan ik me echt 10000% voorstellen en ook daar zit wel een angst van mij hoor! Ik wil het altijd al zo goed doen en denk dat het een heel goed punt is die je aanstipt. Met een kindje zou het, als ik nog laag belastbaar ben, ook leren loslaten zijn dat ik niet alles kan doen wat ik zou willen. Denk dat ik hier goede tools voor krijg momenteel in therapie, maar ik begrijp helemaal wat je zegt en zal dit ook zeker onthouden en meenemen als ik het eventueel met de huisarts of ergens anders nog ga bespreken!
Hoe ben jij met deze verantwoordelijkheid en het schuldgevoel dat je beschrijft omgegaan?
Het krijgen van kinderen is prachtig, echt waar. Maar ook zo ontzettend veel, vermoeiend, het maakt je zo kwetsbaar. De nachten waarin je weinig slaapt, de dag dat je de hele dag 'aan' moet staan. De continue zorg (eten, drinken, maar ook zorg in de vorm van 'groeit ie wel goed, waarom blijft ie maar huilen, wat is er aan de hand').
Ik vond t (en ik kreeg een burn out na de geboorte van onze 2e) enorm zwaar (en dat doet niks af aan het feit dat ik van onze beide kinderen meer houdt dan wie of wat ook). Zonder onze families en mijn partner hadden we t niet gered. Ik zou nog even wat sterker worden, werken aan het loslaten van de controle (wat kinderen krijgen is loslaten in veelvoud).
Ben je alweer aan t werk? Of lukt dat nog niet? Op deze dingen zou ik me eerst focussen.
Succes
xx_Samanthaaa schreef op 28-10-2024 om 15:26:
😌 Mijn man doet ontzettend
veel al, zeker toen ik net ziek werd, dus weet al goed wat ik aan hem
heb. Hij zei ook al "je moet niet vergeten dat ik er ook nog ben en onze families",
dus wat betreft het opnemen van taken weet ik zeker dat hij zal doen
wat mogelijk is en ik daar ook zeker een stukje ontlasting van mij in
zal vinden.
Ik weet natuurlijk niet hoe jullie familieband is, maar ik zou niet
overschatten wat familie voor jullie willen en kunnen doen. Ik zou dat
buitenbeschouwing laten als jullie de keuze maken, want het is nogal wat
om een keuze deels te maken, er van uitgaand dat familie het opvangt als het verkeerd uitpakt.
Ook zou ik niet blijven hangen in dat de huisarts weleens gezegd heeft dat het juist heel goed voor je kan zijn omdat je eigen problemen op de achtergrond raken en er "een groter geheel" belangrijk wordt. Ik snap dat dat voor jou heel goed klinkt en het is deels wel waar, maar als je je eigen grenzen niet kent en niet op tijd aan kan geven, stort dat grotere geheel alsnog in. Het zou mooi zijn als een kind krijgen werkt als een spoedcursus controle loslaten en je juist relaxter in het leven kan staan. Maar wat als dat niet zo is en je al die duizend dingen die je extra krijgt zodra je zwanger bent/kind is geboren een controle ding worden. Uiteindelijk gaat het niet om jouw kinderwens, maar om wat jullie (op het moment dat je er voor kiest om er voor te gaan) samen een kind kunnen bieden en of dat voldoende is. En je zegt dat hij veel kan doen, dat is heel fijn. Maar zou hij het ook aankunnen om voor een kind én voor jou te zorgen als blijkt dat jij het niet aankunt en weer een burn out krijgt?
Ik zou vooral, zeker als je nooit echt zal herstellen, heel duidelijk uittekenen hoe dat in de praktijk gaat zijn. Probeer echt inzichtelijk te krijgen hoe jullie praktische zorg gaan uitvoeren, wat doen jullie als het kind ziek thuis moet blijven, maar je partner kan niet weer vrij nemen van werk en jij hebt geen energie en nog 100 van dit soort vragen. En wie zorgt voor de planning van alles, dat kan ook als een mentale belasting voelen. Op de momenten dat je in de burn out zit, kun je er dan wel emotioneel voor je kind en partner zijn? Hoe zou dat voor een kind op dat moment zijn? Wat zijn jouw valkuilen voor een burn out, hoe kun je dat voorkomen en hoe kun je er tegelijkertijd voor zorgen dat jouw partner niet structureel overvraagt zal worden.
Los daarvan heb je nog wel even want je bent nog jong en hopelijk heb je over een jaar meer draagkracht en ziet het plaatje er heel anders uit. Maar dat je aangeeft dat je eigenlijk niet lang wilt wachten, zegt mij dat je je eigen wensen boven de behoeften van het toekomstige kind zet en dat is vragen om problemen.
Persoonlijk vind ik zingeving een slechte reden om voor kinderen te gaan, dat kun je op zoveel andere manieren invullen
Ook ik ben verminderd belastbaar en ook al dacht ik een realistisch beeld te hebben, ik vind moeder zijn veel zwaarder en vermoeiender dan ik had verwacht. En dan heb ik echt een modelkind - ze is voorlijk, zelfstandig, gehoorzaam, sociaal, slaapt goed en eet goed. En toch vraagt het veel van je. Weet waar je aan begint. Je staat nooit meer uit. En zingeving? Zeker de eerste jaren staan je lichaam en geest in dienst van een onvermoeibare en parasitische psychopaat. Wat je maar zingeving noemt. Ga dan lekker vrijwilligerswerk doen, zou ik zeggen.
Ik snap je kinderwens natuurlijk heel goed. Heb je de ruimte om thuisblijfmoeder te zijn? Dan zou ik het wel aandurven. Als je helaas ook echt moet werken, zou ik wachten op meer stabiliteit. Ik ben pas eind 30 moeder geworden. Eerder was het mij niet gelukt.
Hoe belastbaar ben je? Draai je mee in de maatschappij? werk je al wel weer? En hoe gaat dat?
ik had ooit ook een hele sterkte kinderwens en dacht altijd dat het wel mee viel met de belasting.. Maar oei, als gezond persoon en grote belastbaarheid, viel het mij toch tegen. Het continu aanstaan is het meest heftige, continu afgesteld zijn op een ander persoontje.. advent het, heeft genoeg drinken, eten, trek, honger, gaat alles goed? En het eeuwige ge-mamaaaa… je niet meer terug kunnen trekken, je staat volledig in dienst van. En dan viel het hier nog mee qua slapen etc, zie bij vriendinnen wel pittigere tijden. Zou jij dat nu trekken? Hoeveel trek je van je omgeving op dit moment? Dat kun je je misschien afvragen en dan keuzes maken, maar neem het niet te makkelijk zou ik zeggen..
Je hebt nog jaren de tijd TO.
Echt, waarom zou je bewust kiezen om in deze situatie een kind te krijgen, behalve dan die enorme wens?
Daarnaast vind ik persoonlijk de opmerking van je partner: ik ben er ook nog (en onze families ) vreemd...
Ten eerste omdat het mij niet meer dan logisch lijkt dat hij op zijn minst de helft van de zorg op zich neemt?
Ten tweede omdat hij er zo gemakkelijk vanuit gaat dat je gewoon ff je baby door een ander te laten verzorgen als het tegenvalt.
Dat laatste kun je:
1. Niet zomaar van een ander verwachten.
2. Je gaat bewust een KOPP kind op de wereld zetten en hoewel ik geloof in het principe: "it takes a Village to raise a child" lijkt mij dit een onzalig plan voor de hechting en de toekomst van jullie kind.
De wens snap ik, de uitspraken van zowel je huisarts als je partner niet.
Want het kan goed uitpakken, een droombaby die je levenslust gaat geven, gewoon gezond is en het goed doet.
Maar er zijn heel veel baby's/kinderen die meer vragen of nodig hebben.
Je wilt het beste voor je kind, zeg je. Dan kun je beter eerst verder herstellen en stabiel worden/blijven. Je bent nog jong. De gemiddelde leeftijd om een eerste kind te krijgen is 30 jaar, dus je hebt echt nog tijd genoeg. Een kind trekt een enorme wissel op je leven en je relatie zoals je dat nu hebt. Onderschat je dat niet?
Je zit al 2,5 jaar in je tweede burnout op je 27e.. Ik begrijp echt niet waarom je denkt dat het nu wel eens een geschikt moment zou kunnen zijn voor een baby.
Al het bovenstaande en jouw idee gaat uit van een ‘gezond’, eventueel pittig kind. Er is heel veel prenatale diagnostiek, maar daarbij hebben ze toch echt bij het ene kind een lichamelijke beperking en bij het andere kind flinke allergieën niet kunnen zien.
IVM de herkenbaarheid ga ik niet verder over mijn kind met de lichamelijke beperking, maar die allergieën resulteerden de eerste 9 maanden in een huilbaby.
En slepen van de ene dokter naar de andere, natuurlijk naar je hoofd krijgen dat je een overbezorgde moeder bent, of je het wel goed doet als moeder, psychologische hulp voor moeder… totdat er meer symptomen kwamen.
Natuurlijk nooit een sorry gehoord vanwege alle twijfels aan mijn kunnen. Gelukkig twijfelde ik er nog niet al te erg aan. Maar wat nou als je nog minder stevig in je schoenen staat dan de gemiddelde moeder na 9 maanden erg weinig slapen?
tja wat is een goed moment. Je wens is er duidelijk. Ik zat vier maanden voor ik zwanger werd nog in een afkickkliniek en huurde een kamer ergens. Nou de hele wereld had me toen afgeraden een kind te gaan krijgen. Godzijdank heb ik niet geluisterd en ben ik eigenwijs. Het kinderen krijgen heeft me goed gedaan en zoveel gebracht. Het houdt me op het rechte pad en van de straat. Het is loodzwaar maar het is iets eigens om voor te zorgen dus je doet het, halfdood of ziek of burnd out of niet het is gaan met die banaan. Gooi eerst je anticonceptie maar uit het raam en kijk wat de natuur doet. Iedereen heeft wel iets.