Burnout (of andere klachten) & kinderwens
Hi lieve allemaal!
Een lang verhaal, maar ik hoop herkenning te vinden van mensen met langdurige klachten zoals burnout, long covid, oid.
Mijn man (32) en ik (27) hebben altijd al een kinderwens gehad. Op mijn 21e ben ik uitgevallen met burnout verschijnselen en veel angst en toen helaas de verkeerde behandeling ervoor gehad. Ik dacht op gegeven moment weer zo goed als hersteld te zijn, het ging redelijk goed met me, ik was aan het werk en sterk genoeg om medicatie af te bouwen -wat een jaar heeft geduurd-. De gedachte was "als het nu een half jaar goed gaat zonder medicatie, gaan we proberen zwanger te worden. We hebben door mijn welzijn en medicatie afbouw dus al best moeten uitstellen. Helaas kreeg ik in mei 2022 een nog veel heftigere burnout, waar ik nog steeds mee worstel. Mijn belastbaarheid blijft laag, met goede dagen en minder goede dagen. Ik heb nu wel de juiste hulp wat super fijn is, maar mijn zenuwstelsel en belastbaarheid blijven erg kwetsbaar. Niet gek ook na al 2,5 jaar herstellen.
De drang naar een kindje is zo ontzettend groot, ik kan op dat gebied echt een enorme leegte ervaren. Mijn man en ik hebben het er vaak over en dromen vaak over onze toekomst met een kindje. Als ik me ergens fijn voelt is het tussen de kindjes. De grootste vraag is nu gaan we het nog (veel) langer uitstellen, of gaan we toch voor een kindje. Wat heel zwaar zal zijn, maar ook wat we beiden zo wensen en veel zingeving zal geven. Wachten tot ik volledig ben hersteld gaan we waarschijnlijk sowieso niet doen, aangezien ook mijn psycholoog zegt dat ik niet ga herstellen als ik zo een grote wens/behoefte nog heel lang ga uitstellen. Dat dat alleen maar voor teleurstelling en frustratie zorgt. Maar je wilt het beste voor je kindje en ik heb geen idee wat een zwangerschap voor mij en mijn herstel zou doen. Het zou juist een enorme goede uitwerking kunnen hebben, maar voor hetzelfde geld ook niet... Nog niet te spreken over de slapeloze nachten met een lage belastbaarheid haha.
Het lijkt me fijn met andere in gesprek te komen die langdurige klachten ervaren en dezelfde onzekerheid en vragen kennen! Of juist mensen die in eenzelfde situatie zaten en toch hebben gekozen om zwanger te worden
Liefs,
Samantha
Typ hier je reactie
Wat heeft jouw burnouts veroorzaakt? Hoe komt het dat je minder belastbaar bent? Hoe lang is jouw lontje?
Ik lees dat controle een ding voor je is. Een kind krijgen is de controle verliezen en moeten dealen met situaties zoals ze zijn, niet zoals je zelf zou willen inrichten.
En wat trekt jou het meest aan in het hebben van kinderen?
Ik houd veel van mijn dochters. Ik heb me echter van tevoren niet gerealiseerd hoe het je leven beperkt en hoe zwaar de eerste jaren zijn. Je moet altijd rekening met je kinderen houden, je kunt niet meer zomaar de deur uit lopen en als je ziek bent en er is niemand anders voor handen dan zul je toch moeten zorgen. Ook als je er helemaal doorheen zit moet je toch door en je kunt dan ook niet erg boos worden want je kind heeft dat niet verdiend en die schrikt daar natuurlijk erg van.
Je hebt nog even dus ik zou eerst werken aan het kunnen omgaan met het leven voordat je jezelf in de positie plaats dat je voor een ander moet zorgen.
Ik geloof steeds minder in het begrip burn-out. Kijk naar de oorzaak van je uitvallen, anders blijf je in herhaling vervallen. En afhankelijk van de oorzaak is een kind verantwoord of niet. Oorzaken van burn-outachtige klachten in mijn omgeving en mezelf:
-vervroegde overgang (ja, kind verantwoord en haast maken)
-neurodivergentie (kind verantwoord als je hulp inschakelt)
-ptss (kind kan wachten, eerst probleem oplossen)
-verslaving (kind moet wachten, eerst probleem oplossen).
Jullie kunnen deze rij vast zelf aanvullen.
Praktische vraag: Zijn de factoren die voor je burnout hebben gezorgd aangepakt?
Ik zou het enkel en alleen overwegen als je thuis kan blijven.
Nadeel daarbij is dat man minder kan helpen in huis, want hij moet geld voor 3 personen binnenhalen.
Extra nadeel is dat je financieel uber-zwak staat als je man het niet meer trekt om voor een zieke vrouw en een kind te zorgen. Of als hij de secretaresse gewoon leuker vindt.
Ik zou ook niet te erg rekenen op familie. Die worden ouder, hebben er minder zin in, verhuizen misschien of vallen gewoon weg, ... en het blijft jullie kind waar jullie verantwoordelijk voor zijn.
Dan zou ik eerder van tevoren al bij élke mogelijke externe dienst - psycholoog, begeleiding, ... - alarm slaan en kijken welke ondersteuning je kan krijgen.
Ik heb niet alle reacties gelezen.
Maar los van jullie kinderwens, wat hebben jullie veranderd om te voorkomen dat je een volgende keer uitvalt?
Bijvoorbeeld minder zwaar werk, minder uur werk, minder huishoudelijke taken, een betere verdeling van belasting door de week, meer ontspanning of sport. Etc.
Marty1984 schreef op 28-10-2024 om 20:05:
Ik zou het enkel en alleen overwegen als je thuis kan blijven.
Nadeel daarbij is dat man minder kan helpen in huis, want hij moet geld voor 3 personen binnenhalen.
Extra nadeel is dat je financieel uber-zwak staat als je man het niet meer trekt om voor een zieke vrouw en een kind te zorgen. Of als hij de secretaresse gewoon leuker vindt.
Ik vind dit juist helemaal geen doorslaggevende reden. Hoeveel ik ook van mijn kinderen hou, toen ze kleiner waren was een dag werken minder vermoeiend dan de hele dag thuis bij de kinderen zijn.
Hou je er bovendien ook rekening mee dat niets zegt dat je dadelijk zwanger bent?
Er zijn mensen die er 5 jaar over doen om zwanger te raken of bij wie het nooit lukt.
Zo'n parcours is mentaal aardig slopend.
In jullie geval zou ik me uit lijfbehoud van tevoren afvragen wat je in zo'n geval doet of wanneer het stopt.
Ik zou inderdaad heel goed kijken naar de onderliggende oorzaak van je burnout. Want laten we eerlijk zijn; als je op deze leeftijd al twee keer langdurig bent uitgevallen, lijkt een kind de situatie niet per se te verbeteren. Ja, het kan goed gaan als een kind je de levensinvulling en voldoening geeft die je nu niet hebt. Maar een zwangerschap en een kind zijn ook zwaar.
Ik ga nu even mijn persoonlijke ervaring delen, niet omdat ik wil dat het topic om mij gaat draaien, maar om de inzichten die ik de afgelopen 9,5 jaar heb opgedaan.
Mijn man en ik hebben een dochter, nu 9,5 jaar. We hebben er twee jaar over gedaan voordat het lukte om zwanger te worden. Toch waren we niet wanhopig en wist ik dat er een kans zou zijn dat het niet zou lukken. Ik was er toen, ondanks dat ik altijd een kinderwens heb gehad, wel van overtuigd dat we ook zonder kinderen een mooi en betekenisvol leven zouden hebben.
Ik heb zelf autisme, diagnose als kleuter, maar nooit geleerd hoe daar mee om te gaan. En me ook bij God niet gerealiseerd hoe ontiegelijk veel invloed dat heeft op zo ongeveer alle facetten des levens. Een zwangerschap en bevalling laten zich niet plannen. Je hebt weinig controle en het is een grote oefening in loslaten.
Ons meisje werd met 29 weken geboren na een zwangerschapsvergiftiging. Haar en mijn leven hingen aan een zijden draadje. Ik heb de eerste periode vrijwel niks kunnen betekenen voor haar en ben bijna een jaar ziek geweest op werk. In de periode thuis heb ik wel heel veel met haar geknuffeld en gezorgd.
De zorgen houden voor prematuur geboren kindjes niet op na de geboorte. Onze dochter heeft problemen met haar ogen, haar gebit en ze heeft ook autisme. En dat is los van de hoeveelheid ellende op haar bordje echt wel van invloed op hoe ze met dingen omgaat. Ze draagt het heel moedig allemaal, maar met momenten is het ook echt wel zwaar. Ook voor ons.
Na deze zwangerschap mag ik niet nogmaals zwanger worden van de medici. Dat hebben we best even moeilijk gevonden, maar inmiddels hebben we daar al lang en breed vrede mee en de laatste tijd betrap ik mezelf steeds vaker op de gedachte dat het maar goed is dat we niet meer kinderen hebben want ik vrees dat ik dat niet getrokken zou hebben. Zeker niet als ze ook allerlei problemen hebben. Ik word soms best even wat verdrietig van deze gedachten, maar ik weet ook dat wel waar is.
Op dit forum schrijven best veel ouders van kinderen waar iets mee is en het komt in best veel draadjes terug; het is gewoon best zwaar. En ouders met meerdere kinderen hebben wel eens bevestigd dat kinderen waar niks mee aan de hand is vaak een stuk makkelijker door het leven fietsen en daardoor ook minder ouderschapsvaardigheden vragen.
Ik heb een paar jaar geleden nog een terugvalperiode gehad. Er waren een paar tegenslagen wat betreft dochters gezondheid in korte tijd en ze kwam op een leeftijd dat ze daar zelf een oordeel aan ging hangen en moeilijker werd in gedrag. Ik liep enorm tegen mijn eigen vooroordelen, verwachtingen en hoge lat aan en was toen even niet de moeder die ik wilde zijn en ook niet de moeder die mijn dochter verdiende. Inmiddels gaat het beter, ook tussen ons. Maar de balans is kwetsbaar en onze relatie ook. Het blijft hard werken en mijn eigen kwetsbaarheden erkennen en bewaken.
Als voordeel van een kind wil ik nog zeggen dat het ook externe structuren met zich meebrengt. Daarmee bedoel ik verplichtingen als school, zwemles, speelafspraakjes en kinderfeestjes, maar ook afspraken bij het cb, huisarts, ziekenhuis, tandarts en therapie. Kortom; dingen die moeten of die je min of meer aan je kind verplicht bent. Redenen om uit bed te komen. En in de babytijd en als je kind nog klein en onzelfstandig is, vallen voedingen en vieze luiers daar ook onder.
Moederkareltje schreef op 28-10-2024 om 19:34:
[..]
Daar heb je helemaal gelijk in, dat zou vreselijk zijn als er een baby lag te schreeuwen van de honger in zijn dagen vieze luier.
Ik denk dat mijn boodschap aan TO was dat al ben je een risicosituatie zoals ik was er ook een kans is dat je er wel goed aan doet. Door uit veiligheid de kans niet te nemen zou ik zonde vinden. Het is wel veiliger dat wel. Maar wel zonde want dan weet je het nooit of je bent er nooit echt klaar voor.
Zonde ...nee zonde is een kindje dat geboren wordt met de zware oneerlijke taak de metale gezondheid te verbeteren van moeder.
Anoniemvoornu schreef op 28-10-2024 om 21:59:
[..]
Zonde ...nee zonde is een kindje dat geboren wordt met de zware oneerlijke taak de metale gezondheid te verbeteren van moeder.
Kinderen krijgen is altijd een egoïstische keuze hier in Nederland. Schei toch uit.
Als ik huisje boompje beestje eerst had mocht ik me wel voortplanten van het volk. Ik heb het andersom gedaan. Gelukkig niet geluisterd naar het volk.
wat is bij jouw de oorzaak van een burnout?
Als je dol bent op kinderen en een grote kinderwens hebt, zie ik niet in hoe dit een nieuwe burn out zou veroorzaken. Het moederschap is zwaar, maar op een volstrekt andere manier dan werk. Niet te vergelijken. Stop met werk dat jouw zoveel stress geeft en stort je op het moederschap.
Er zijn natuurlijk ook vrouwen die juist wel een burnout krijgen van het moederschap. Maar dan gaat het toch vaak meer om de combinatie met werkdruk.
Op het moederschap kun je je niet voorbereiden. Je weet niet wat het is.
Toch vond ik het heftig, dat ik de eerste jaren, ‘‘s nachts heel vaak werd wakker gemaakt (vanzelfsprekend deed ik al aan co-slapen). Een baby wil iedere 1,5 uur drinken, ook in de nacht. Zoiets had ik mij nooit gerealiseerd.
Als ik alleen al dit punt pak, kun je het aan om iedere 1,5 uur gewekt te worden? Dit nog naast alles overdag?
De mensen die ik ken met burn out, daarvan is het vaak een combi van werk én gezin. Gezin ontbreekt nog bij je, is er voldoende stabiliteit dat je niet weer een grotere terugval krijgt?
xx_Samanthaaa schreef op 28-10-2024 om 15:26:
[..]
Dat is zeker waar. Controle is bij mij nogal een dingetje, haha. Het zou inderdaad allebei een goede keus of juist geen goede keus kunnen zijn. Ik denk ook, als ik iets verder ben, we het misschien vanzelf voelen wat de grens is wanneer het wel kan. 😌 Mijn man doet ontzettend veel al, zeker toen ik net ziek werd, dus weet al goed wat ik aan hem heb. Hij zei ook al "je moet niet vergeten dat ik er ook nog ben en onze families", dus wat betreft het opnemen van taken weet ik zeker dat hij zal doen wat mogelijk is en ik daar ook zeker een stukje ontlasting van mij in zal vinden.
Sowieso moeten we ook nog maar zien inderdaad hoe snel en OF ik überhaupt zwanger word. Wat naar voor je dat het bij jou niet is gelukt!
Liefs
En je kan ook vanuit praktisch oogpunt kijken en kijken en nu alvast investeren in een goede betrouwbare schoonmaakhulp om zowel jezelf, maar zeker ook je man te ontlasten op dat gebied. Dus kijk ook wat je op dat gebied alvast kan regelen.
Zeespiegel schreef op 28-10-2024 om 22:45:
wat is bij jouw de oorzaak van een burnout?
Als je dol bent op kinderen en een grote kinderwens hebt, zie ik niet in hoe dit een nieuwe burn out zou veroorzaken. Het moederschap is zwaar, maar op een volstrekt andere manier dan werk. Niet te vergelijken. Stop met werk dat jouw zoveel stress geeft en stort je op het moederschap.
Er zijn natuurlijk ook vrouwen die juist wel een burnout krijgen van het moederschap. Maar dan gaat het toch vaak meer om de combinatie met werkdruk.
Mensen die hun werk leuk vinden kunnen ook een burnout krijgen ... die laatste zin , heb je daar cijfers van dat het de combinatie met werkdruk is? een baan kun je makkelijk mee stoppen een kind niet. Zoiezo het advies stop lekker met werken en stort je op kinderen, helemaal afhankelijk zijn van je man is ook niet alles he ... leuk als het goed gaat maar niet iets wat ik als advies zou meegeven aan vrouwen die moeder willen worden
Zeespiegel schreef op 28-10-2024 om 22:45:
wat is bij jouw de oorzaak van een burnout?
Als je dol bent op kinderen en een grote kinderwens hebt, zie ik niet in hoe dit een nieuwe burn out zou veroorzaken. Het moederschap is zwaar, maar op een volstrekt andere manier dan werk. Niet te vergelijken. Stop met werk dat jouw zoveel stress geeft en stort je op het moederschap.
Er zijn natuurlijk ook vrouwen die juist wel een burnout krijgen van het moederschap. Maar dan gaat het toch vaak meer om de combinatie met werkdruk.
To is nog geen 30 en zit in haar 2e langdurige burnout. Vaak ligt daar meer aan ten grondslag dan enkel werkdruk.