Burnout (of andere klachten) & kinderwens

Moederkareltje schreef op 05-11-2024 om 15:45:

[..]

Ja ik denk dat het antwoord wat topicstarter voor ogen heeft en op hoopte al in haar verhaal staat.

"De grootste vraag is nu gaan we het nog (veel) langer uitstellen, of gaan we toch voor een kindje. Wat heel zwaar zal zijn, maar ook wat we beiden zo wensen en veel zingeving zal geven. Wachten tot ik volledig ben hersteld gaan we waarschijnlijk sowieso niet doen, aangezien ook mijn psycholoog zegt dat ik niet ga herstellen als ik zo een grote wens/behoefte nog heel lang ga uitstellen."

Er is maar een enkeling die haar nu groen licht geeft als duw in de rug en de rest geeft rood. Ik zou dit forum dan ook over mijn balkon gooien en niet meer terugkomen.

Klinkt echt logisch 27 zijn en al 2 keer met burnout klachten kampen en de enige remedie is een baby maken.

Mevrouw75 schreef op 05-11-2024 om 13:38:

[..]

Steeds uitstellen? TO is 27!

Ook dat is relatief hè. In de omgeving van de hoogopgeleide forummers hier zal het niet veel voorkomen, maar sommige mensen willen al kinderen ruim voor hun 25e. Wie weet stelt TO haar kinderwens al 5 jaar uit joh. Of heeft ze heel specifieke redenen om vroeg aan kinderen te willen beginnen. 

troelahoep schreef op 05-11-2024 om 23:41:

[..]

Ook dat is relatief hè. In de omgeving van de hoogopgeleide forummers hier zal het niet veel voorkomen, maar sommige mensen willen al kinderen ruim voor hun 25e. Wie weet stelt TO haar kinderwens al 5 jaar uit joh. Of heeft ze heel specifieke redenen om vroeg aan kinderen te willen beginnen.

Ook dat is relatief. 

ik denk ook niet dat je volledig hersteld moet zijn maar wel dat je in de weg omhoog moet zitten en moet weten wat de bron is van 2 keer burn out raken in zo'n korte tijd. Aan de bron gaan werken en wanneer je voelt dat je stabieler wordt de knoop doorhakken om te beginnen aan je kinderwens. 

De bron kan in haar jeugd liggen, heel perfectionistisch zijn, heel (faal)angstig zijn, onzekerheid, geen grenzen kunnen aangeven enz enz. 
Of in haar werk, misschien is het werk te hoog gegrepen en loopt to teveel op haar tenen, of juist niet uitdagend genoeg en daardoor bore-out enz

En zo kun je nog wel even doorgaan. 

Na de geboorte van mijn eerste werd ik depressief, dat had zeker met mijn jeugd te maken. Het was zowel voor mij als voor mijn kind beter geweest als ik dat voor de geboorte aangepakt had. Het leven was toen zwaar en zwart. 
Na de tweede was het heel anders. Toen was ik wel hem gelukkig en veel stabieler

troelahoep schreef op 05-11-2024 om 23:41:

[..]

Ook dat is relatief hè. In de omgeving van de hoogopgeleide forummers hier zal het niet veel voorkomen, maar sommige mensen willen al kinderen ruim voor hun 25e. Wie weet stelt TO haar kinderwens al 5 jaar uit joh. Of heeft ze heel specifieke redenen om vroeg aan kinderen te willen beginnen.

En wat sommige vroeg vinden, is qua vruchtbare jaren juist zeer aan te raden. 

troelahoep schreef op 05-11-2024 om 23:54:

[..]

Nee, klinkt inderdaad niet logisch.

Maar ook niet onlogisch, want TO kan weer een doel hebben in het leven als ze kinderen krijgt, het kan de zinnen enorm verzetten. Mensen kunnen erg ongelukkig zijn vanwege een niet vervulde kinderwens en blijkbaar en dat zou ook bij TO aan de hand kunnen zijn.

Blijkbaar zijn hier geen mensen die het erop hebben gewaagd om kinderen te krijgen terwijl ze zelf fysiek/mentaal niet topfit waren. Integendeel: voornamelijk mensen die het krijgen van kinderen enorm zwaar vinden, lijkt het wel. Jammer dat mensen bij wie het leven juist een positieve wending kreeg met de komst van kinderen niet serieus worden genomen.

Ik lees ook verhalen van kinderen die ouders met psychische problemen en de invloed die dit heeft (gehad) op een kind. Ik hoop vooral dat die serieus genomen worden

Ja, een jonge leeftijd is qua vruchtbaarheid gunstig. Een kind kan zeker veel zingeving geven, maar als je nu al niet eens uit bed kunt komen en jezelf in leven houden, lijkt het me wel een risico. 
Soms overkomen je dingen, zoals ziekte. Dat weet je nooit van tevoren. Maar sommige dingen weet je wel van tevoren. Dan lijkt de afweging me de moeite waard.
Mijn man heeft de eerste periode van dochters leven álles gedaan. Voor mij én voor haar én thuis. Maar dat was heel zwaar en heel eenzaam. Hij praat niet veel over die periode, maar een programma als 'handen aan de couveuse' kan hij niet kijken zonder emotioneel te worden. 
En daarnaast de vraag wat het met een kind doet om een niet-stabiele ouder te hebben.
Een ouder die er wel is, maar niet beschikbaar kan zijn. Waarvoor je soms 'te veel' bent.
Werk is een tweede ding, maar zorgen voor een kind en voor jezelf, kun je dat aan? Dat is wel een hele belangrijke vraag om jezelf te stellen.

duizel schreef op 06-11-2024 om 02:53:

ik denk ook niet dat je volledig hersteld moet zijn maar wel dat je in de weg omhoog moet zitten en moet weten wat de bron is van 2 keer burn out raken in zo'n korte tijd. Aan de bron gaan werken en wanneer je voelt dat je stabieler wordt de knoop doorhakken om te beginnen aan je kinderwens.

De bron kan in haar jeugd liggen, heel perfectionistisch zijn, heel (faal)angstig zijn, onzekerheid, geen grenzen kunnen aangeven enz enz.
Of in haar werk, misschien is het werk te hoog gegrepen en loopt to teveel op haar tenen, of juist niet uitdagend genoeg en daardoor bore-out enz

En zo kun je nog wel even doorgaan.

Na de geboorte van mijn eerste werd ik depressief, dat had zeker met mijn jeugd te maken. Het was zowel voor mij als voor mijn kind beter geweest als ik dat voor de geboorte aangepakt had. Het leven was toen zwaar en zwart.
Na de tweede was het heel anders. Toen was ik wel hem gelukkig en veel stabieler

Helemaal eens met Duizel. Ik kwam er pas na de geboorte van de kinderen achter dat ik lang zo stabiel (volwassen?) niet was als ik dacht. Ik heb pas toen ze al pubers waren mijn eigen problemen echt definitief aan weten te pakken. Het is gelukkig helemaal goed gekomen met ons (en met mij). Maar ze hebben toch geleden onder mijn geestelijke problemen. Dat had ik ze graag bespaard. Ik had ook graag meer genoten van hun kindertijd, maar achteraf bekeken zat ik mezelf in de weg. Dat gun ik niemand.

En dan was er bij mij geen sprake van overspannenheid of burn-out…

TO, ga echt eerst met jezelf aan de slag. Zoek uit waarom je op je 27e al 2 keer zo bent uitgevallen. Dat is vast moeilijk en pijnlijk, maar je doet er jezelf en iedereen om je heen een groot plezier mee. Vooral je toekomstige kind. Ja, een kind brengt ongelooflijk veel liefde en plezier met zich mee. Maar ook enorm veel verantwoordelijkheid. Die greep mij regelmatig heel erg naar de strot. Ik werd er letterlijk benauwd van. Nu ik eindelijk in balans ben, en de kinderen volwassen, ben ik helemaal senang. Ik ben eindelijk wie ik graag wilde zijn. De moeder die ik zelf graag had gehad. Het was een lange weg, en achteraf gezien had ik die weg eerder in moeten slaan. Dat was voor hun beter geweest, en dan had ik zelf meer kunnen genieten in plaats van voortdurend hard te werken. 

Er is wel een pluspunt: de kinderen hebben gezien dat je ook als je wat ouder bent nog aan jezelf kunt werken. En hopelijk zijn zij nu in staat straks betere ouders te zijn dan ik in het begin was.