Wie verplicht je te leven?
In de Volkskrant staat een interessant artikel over euthanasie:
Niemand wil ze laten gaan, maar jongeren die ondraaglijk psychisch lijden zien in euthanasie hun enige kans op genade
Het is voor abonnees dus ik plaats geen link.
Ik begrijp nooit waarom mensen zo hard ervoor strijden dat iemand moet blijven leven als die persoon zelf niet meer wil. Dit artikel gaat over jongeren, maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voor bejaarden. Voordat zij voor elkaar hebben dat ze euthanasie krijgen, gaat er zoveel tijd aan vooraf. Ik zie het nu bij mij tante van 82. Zij wil dood, de katholiekeverpleeghuisarts vindt dat het niet kan. Prima dat hij het niet wil uitvoeren, dat snap ik, maar hij werkt nu ook tegen. Dus ik heb contact opgenomen met Stichting De Einder, maar de verpleeghuisarts doet er alles aan om hun bezoeken te dwarsbomen. Binnenkort niet meer, want ik sta in de strijdstand.
Ik snap dat het moeilijk is als je kind aangeeft dood te willen, maar is dat niet heel egoïstisch van de ouders? Hun kind moet blijven lijden, zodat de ouders hun kind nog bij hen hebben. Dat is trouwens ook lijden, want ze hebben dan geen vrolijk kind. Waarom is blijven leven een verplichting?
Als ik het zo lees zijn er twee wachtlijsten een voor fysieke ziekte en een voor psychische ziekte. Ik denk dat in die voor psychische ziekten kunstmatig lang gehouden wordt om zo mensen langere bedenktijd en kans op herstel te geven.
Decembermamma schreef op 09-02-2023 om 07:02:
Als ik het zo lees zijn er twee wachtlijsten een voor fysieke ziekte en een voor psychische ziekte. Ik denk dat in die voor psychische ziekten kunstmatig lang gehouden wordt om zo mensen langere bedenktijd en kans op herstel te geven.
Wat is dat nou weer voor idiote gedachte?
Die voor lichamelijke ziekten gaat om mensen voor wie het sowieso al eindig is op kortere termijn.
Het Expertisecentrum heeft een groot tekort aan psychiaters.
Een opmerking als dit geeft maar weer aan dat je geen bal begrijpt van hoe het gaat, want eigenlijk zeg je: "Ze nemen die psychiatrisch patiënten niet zo serieus, het trekt wel bij, misschien."
Denk je dat de klachten daardoor over gaan? Denk je dat ik mijn aanmelding niet uitvoerig heb besproken met de huisarts?
Het Expertisecentrum neemt alle aanmeldingen bloedserieus. Ik durf te beweren dat de psychiaters van het EE (ik heb er twee gesproken) de eersten zijn in 20 jaar die mijn ziektebeeld op ernst inschatten en me bloedserieus nemen.
Het antwoord is: personeelstekort.
Niets idioots aan die psychiaters hebben ze ook nodig voor het traject van de terminale patiënten. Die worden ook ingeschakeld bij bijvoorbeeld dementerenden die aangegeven hebben dood te willen en waarbij twijfel is of ze nog bekwaam zijn.
Ik kan me dus goed voorstellen dat ze die capaciteit vooral willen steken in mensen waarvan al zeker is dat ze op korte termijn overlijden.
Decembermamma schreef op 09-02-2023 om 14:32:
Niets idioots aan die psychiaters hebben ze ook nodig voor het traject van de terminale patiënten. Die worden ook ingeschakeld bij bijvoorbeeld dementerenden die aangegeven hebben dood te willen en waarbij twijfel is of ze nog bekwaam zijn.
Ik kan me dus goed voorstellen dat ze die capaciteit vooral willen steken in mensen waarvan al zeker is dat ze op korte termijn overlijden.
Weet je überhaupt wel de definitie van ‘terminaal zijn’ in relatie tot dementie, omdat je dit samen in je 1e alinea benoemt? En welke doelgroep bedoel je met die laatste zin?
Gingergirl schreef op 08-02-2023 om 16:21:
[..]
De zus van mijn beste vriendin had ook MS en bij haar werd het verzoek afgewezen ondanks dat ze al erg ziek was en er voor haar geen kwaliteit van leven meer was. Het viel allemaal nog wel mee werd er gezegd....en ze moest maar andere hobby's en afleiding zoeken. Ze is uiteindelijk kort daarna " verongelukt"; ze woonde in een flat met naast liften ook een trappenhuis met lange trappen. Ze heeft zichzelf met haar rolstoel van de trap gestort en haar nek gebroken. Haar familie is er nu nog steeds boos over dat ze niet waardig mocht sterven maar hebben alle begrip voor haar daad. Het is triest dat het zo gaat.
Vreselijk. Waarom mag zo iemand niet in een liefdevolle omgeving een waardige dood krijgen? Een kennis van mij was al 40 jaar zwaar depressief, ging van de ene opname naar de andere. Uiteindelijk is het haar gelukt om zichzelf van het leven te beroven op een vreselijke manier. Waarom mocht zij niet gewoon thuis sterven met haar familie om haar heen?
En voor mijn oma, die al jaren ziek was en pijn had, was ik gewoon blij toen ze op een natuurlijke manier overleed, want ze stak niet onder stoelen of banken dat ze dat heel graag wilde.
Wel vind ik het voor een jongere met psychische problemen/depressies lastiger, omdat er misschien mogelijkheden zijn om beter te worden die diegene nog niet heeft geprobeerd. Het is soms mogelijk om er vanaf te komen en dan is euthanasie bij iemand van middelbare leeftijd die er al 30 jaar last van heeft toch iets logischer dan voor iemand van 18.
https://www.inliefdelatengaan.nl/onze-verhalen/watertrappelen-met-een-blok-beton-aan-je-voeten/
Dit verhaal is niet eens zo oud, maar het is toch werkelijk hartverscheurend om te lezen? Het zal jezelf of ‘ouder(s) van’ maar betreffen 😢
Bij zo’n behandelend arts, als in dit verhaal, zet ik toch serieus hele grote vraagtekens qua geschiktheid voor zijn functie als psychiater.
Decembermamma schreef op 09-02-2023 om 14:32:
Niets idioots aan die psychiaters hebben ze ook nodig voor het traject van de terminale patiënten. Die worden ook ingeschakeld bij bijvoorbeeld dementerenden die aangegeven hebben dood te willen en waarbij twijfel is of ze nog bekwaam zijn.
Ik kan me dus goed voorstellen dat ze die capaciteit vooral willen steken in mensen waarvan al zeker is dat ze op korte termijn overlijden.
Dat is dus gewoon niet waar. Ik denk dat jij geen idee hebt hoe de werkwijze van het Expertisecentrum Euthanasie is.
Ik wel. Ik zit zelf namelijk in het traject en ze hebben mij niet zo lang laten wachten zodat ik meer bedenktijd en kans op herstel heb. Sterker nog, tijdens de wachttijd is het crisis na crisis opvangen.
Jij neemt psychisch lijden niet zo serieus. Dat blijkt.
Kersje schreef op 09-02-2023 om 15:05:
https://www.inliefdelatengaan.nl/onze-verhalen/watertrappelen-met-een-blok-beton-aan-je-voeten/
Dit verhaal is niet eens zo oud, maar het is toch werkelijk hartverscheurend om te lezen? Het zal jezelf of ‘ouder(s) van’ maar betreffen 😢Bij zo’n behandelend arts, als in dit verhaal, zet ik toch serieus hele grote vraagtekens qua geschiktheid voor zijn functie als psychiater.
Poeh, traantjes in de ogen ja. Hartverscheurend traject. Krachtig van zowel Sara maar zeker ook haar moeder.
Om op de vraag van TO te reageren: Ik denk dat dat te maken heeft met een aantal factoren. Als ouder is het het meest hartverscheurende wat er kan gebeuren: Je kind verliezen. En ik denk ook dat je je misschien niet realiseert hoe zwaar het leven voor sommige mensen kan zijn, als je dit zelf niet zo ervaart. Je wilt zo graag anders, maar moet eerst inzien dat het niet anders KAN soms.
Wij hadden een aantal jaren geleden een buurvrouw die er niet heel veel zin meer in had. Ze liet zich niet veel zien, maar op mooie zomerdagen kwam ze laat in de avond vaak buiten om een praatje te maken met een andere buurvrouw. Soms kregen we dan wat van de gesprekken mee: Ze had niemand meer ( ze was eind 40) behalve haar ex-zwager en die was zojuist opgegeven. Ze had er geen zin meer in, maar kreeg het bij verschillende instanties niet voor elkaar. Jarenlang is dit aangegaan. Ze zag het gewoon niet meer zitten. Het leven was voor haar alleen nog maar een klus die ze dagelijks door moest komen.
Uiteindelijk heeft ze ergens een middel besteld, haar hele hebben en houwen in dozen gestopt, alle abonnementen en geldzaken afgewikkeld, huur opgezegd: Noem het maar op. Ze heeft een reservesleutel in een brief gedaan, met daarin een begeleidend briefje naar haar huisarts die ze bedankte voor de inzet, dat ze hem/haar niks kwalijk nam, maar dat ze dit niet langer zo kon. En dat de huisarts beter de politie kon bellen met daarbij direct het bericht dat er een zelfmoord gepleegd is. Zodat de agenten wisten wat ze gingen aantreffen. Daar aangekomen stond de deur op een kier en zat ze netjes opgemaakt met een half leeg glas drinken op tafel op de bank.
Heeft zo ontzettend veel indruk op mij gemaakt destijds. Ik vond het tegelijk erg verdrietig maar ook ontzettend mooi hoe ze dit opgelost heeft.
MamaE schreef op 06-02-2023 om 19:13:
[..]
Het probleem bij psychisch lijden is dat het heel lastig is aan te tonen dat verbetering er niet in zit. Dan moet je echt al jarenlang alles geprobeerd hebben. Ik heb daar wel eens een programma over gezien op tv en ik word daar toch altijd een beetje verdrietig van. Dat gezonde, jonge mensen het leven zo zwaar vinden dat ze niets liever willen dan eruit stappen.
Ik snap wat Rhonda bedoelt met 'een ander kan niet beslissen wanneer mijn lijden ernstig genoeg is om dood te mogen'. Echter, een ander kan wel zelf beslissen of hij/zij bereid is te helpen bij het sterven.
Ik heb toch wat moeite met dat je het woord " gezond " gebruikt. Gezond is niet alleen lichamelijk. Dus weet jij niet of ze " gezond" zijn.
Elpisto schreef op 09-02-2023 om 15:35:
[..]
Heeft zo ontzettend veel indruk op mij gemaakt destijds. Ik vond het tegelijk erg verdrietig maar ook ontzettend mooi hoe ze dit opgelost heeft.
Je post is te lang om in zn geheel te quoten, maar helemaal met je laatste zin eens.
Miepjecody schreef op 09-02-2023 om 15:40:
[..]
Ik heb toch wat moeite met dat je het woord " gezond " gebruikt. Gezond is niet alleen lichamelijk. Dus weet jij niet of ze " gezond" zijn.
Precies en dat is juist waar deze hele discussie over gaat?! Iemand met psychische ziekte heeft ‘(een soort van)kanker’ in hun hoofd en is dus net zo ziek of ‘niet gezond!!’
Forumsmurf schreef op 07-02-2023 om 20:24:
@Gingergirl: overigens zet ik wel wat vraagtekens bij dat jij diverse familieleden hebt die blijkbaar allemaal afgewezen worden in - zo vat ik het op, dan - een euthanasievraag.
Volgens mij is euthanasie bij lichamelijke ziekten voor veel artsen allang geen "no go" meer en in de psychiatrie kun je naar het Expertisecentrum Euthanasie. Je hebt wel ellenlange wachtlijsten. Maar die was ik überhaupt al gewend.
Ik heb maar een klein wereldje om me heen, een aantal mensen is overleden na euthanasie (bij kanker). Nooit heb ik daarbij gehoord dat artsen moeilijk deden. Integendeel.
Een tante van mij ( al fors op leeftijd ) wilde euthanasie, maar kreeg dit niet. Zij had een herseninfarct gehad, en de artsen vonden dat ze het niet meer helder en duidelijk genoeg kon overbrengen.
Dit soort situaties zijn er ook. Je moet een bereidwillige arts treffen, en als je nog verder op zoek moet gaan, kan de lijdensweg (te) lang zijn.
Tinydancer schreef op 09-02-2023 om 15:51:
[..]
Een tante van mij ( al fors op leeftijd ) wilde euthanasie, maar kreeg dit niet. Zij had een herseninfarct gehad, en de artsen vonden dat ze het niet meer helder en duidelijk genoeg kon overbrengen.
Dit soort situaties zijn er ook. Je moet een bereidwillige arts treffen, en als je nog verder op zoek moet gaan, kan de lijdensweg (te) lang zijn.
Poeh ja, ik weet vanuit mijn moeder ( die 30 jaar op een PG afdeling heeft gewerkt) hoe schrijnend die situaties zijn. Ik weet niet of dit nog zo is, maar ik begreep toen altijd dat je van alles vastgelegd kan hebben, als je dement wordt en ze vragen of je dood wil en je zegt ( Niet bij je verstand) nee, dan maakt het helemaal niet uit wat je vastgelegd hebt.
Op een andere fiets: Wij waren de afgelopen tijd heel erg bang dat we tegen deze kwestie zouden aanlopen. Mijn oom is 2 week geleden (59 jaar oud) in coma gevonden in zijn appartement. Hij had al een historie met ellende omtrent diabetes ( en het niet goed omgaan hiermee) en heeft al vaker op het randje net de juiste hulp gehad. Deze keer vond men hem echter te laat en heeft hij 2 volle dagen in coma gelegen in zijn huis. Helaas bleek na een scan dat de hersenen vrijwel geen enkel teken van leven meer gaven. En, zo nukkig als die was, heeft die niks beschreven. Wel altijd geroepen "Dat die absoluut geen kasplantje wou worden" maar dat dus niet vastgelegd. Ik weet nog steeds niet goed wat nu de reden geweest is dat het wel mocht, maar na vaststelling dat de hersenen geen enkel teken van leven meer gaven en enkel de beademing hem nog in leven hield, mocht mijn vader ( Enige overgebleven famillielid) beslissen dat hij van de beademing gehaald werd. Dokters gaven wel direct aan dat dit vrijwel het enige land is waarin dit kan en dat hij in een ander deel van de wereld de rest van zn leven aan de beademing had gelegen. Heftig.
@elpisto, indrukwekkend verhaal van je buurvrouw. Zowel verdrietig, als moedig van haar.
Wat mij zelf (o.a.) zou tegenhouden, is dat je niet zeker weet of zo’n besteld middel goed werkt, en dat het ook vredig gaat.
Tinydancer schreef op 09-02-2023 om 16:06:
@elpisto, indrukwekkend verhaal van je buurvrouw. Zowel verdrietig, als moedig van haar.
Wat mij zelf (o.a.) zou tegenhouden, is dat je niet zeker weet of zo’n besteld middel goed werkt, en dat het ook vredig gaat.
Ik vermoed dat ze daar goed onderzoek naar gedaan heeft. Ik moet wel erkennen dat de alternatieven me nog gruwelijker lijken.
Een kleine 3 maand geleden heeft een vriend van mij zich van het leven beroofd door voor een trein te gaan liggen/springen. Ik kan je wel vertellen: Dat is echt verschrikkelijk. Dan is er niets meer om afscheid van te nemen.