Wie verplicht je te leven?
In de Volkskrant staat een interessant artikel over euthanasie:
Niemand wil ze laten gaan, maar jongeren die ondraaglijk psychisch lijden zien in euthanasie hun enige kans op genade
Het is voor abonnees dus ik plaats geen link.
Ik begrijp nooit waarom mensen zo hard ervoor strijden dat iemand moet blijven leven als die persoon zelf niet meer wil. Dit artikel gaat over jongeren, maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voor bejaarden. Voordat zij voor elkaar hebben dat ze euthanasie krijgen, gaat er zoveel tijd aan vooraf. Ik zie het nu bij mij tante van 82. Zij wil dood, de katholiekeverpleeghuisarts vindt dat het niet kan. Prima dat hij het niet wil uitvoeren, dat snap ik, maar hij werkt nu ook tegen. Dus ik heb contact opgenomen met Stichting De Einder, maar de verpleeghuisarts doet er alles aan om hun bezoeken te dwarsbomen. Binnenkort niet meer, want ik sta in de strijdstand.
Ik snap dat het moeilijk is als je kind aangeeft dood te willen, maar is dat niet heel egoïstisch van de ouders? Hun kind moet blijven lijden, zodat de ouders hun kind nog bij hen hebben. Dat is trouwens ook lijden, want ze hebben dan geen vrolijk kind. Waarom is blijven leven een verplichting?
@Gingergirl: overigens zet ik wel wat vraagtekens bij dat jij diverse familieleden hebt die blijkbaar allemaal afgewezen worden in - zo vat ik het op, dan - een euthanasievraag.
Volgens mij is euthanasie bij lichamelijke ziekten voor veel artsen allang geen "no go" meer en in de psychiatrie kun je naar het Expertisecentrum Euthanasie. Je hebt wel ellenlange wachtlijsten. Maar die was ik überhaupt al gewend.
Ik heb maar een klein wereldje om me heen, een aantal mensen is overleden na euthanasie (bij kanker). Nooit heb ik daarbij gehoord dat artsen moeilijk deden. Integendeel.
Mocht het bij mij op dat punt komen, dan hoop ik als eerste dat er hulp voor is om mijn wens in te willigen. Anders zou ik in staat zijn om te stoppen met eten en drinken. In een zorginstelling belanden als mijn laatste woonplek is iets wat voor mij een groot schrikbeeld is. Niet omdat ik mijn omgeving niet tot last wil zijn, maar omdat ik dat stukje voor mijzelf zorgen heel belangrijk vind in mijn leven. Als ik dat niet meer kan, dan is het voor mij echt klaar.
Dat is mijn persoonlijke mening en iedereen die een andere keuze maakt staat daar vrij in. Gelukkig is het in Nederland mogelijk dat je in een verzorgingshuis terecht komt, al zou daar in mijn ogen wel meer tijd voor de mensen vrijgemaakt moeten worden door meer personeel in te zetten. Zeker omdat ik ervan uitga dat de meeste mensen die daar wonen wel van het leven houden en graag willen blijven leven. Als wij als maatschappij dat leven dan wat fijner kunnen maken is dat mooi.
Als alternatief wordt in de loop der jaren steeds meer palliatieve zorg toegepast, ook bij psychische patiënten.
Ik was blij dat deze weg mogelijk was, daar mijn moeder geen euthanasie verklaring had. Het ontbreken van een verklaring baarde mij veel zorgen. Maar zorginstelling had oog voor lijden van mijn moeder en besprak vooraf al de palliatieve zorg. Zo fijn dat je mensen om je heen hebt, die met je meedenken.
https://palliaweb.nl/richtlijnen-palliatieve-zorg/richtlijn/palliatieve-sedatie/inleiding/voorkomen
Fruitijsje schreef op 08-02-2023 om 07:21:
Mocht het bij mij op dat punt komen, dan hoop ik als eerste dat er hulp voor is om mijn wens in te willigen. Anders zou ik in staat zijn om te stoppen met eten en drinken. In een zorginstelling belanden als mijn laatste woonplek is iets wat voor mij een groot schrikbeeld is. Niet omdat ik mijn omgeving niet tot last wil zijn, maar omdat ik dat stukje voor mijzelf zorgen heel belangrijk vind in mijn leven. Als ik dat niet meer kan, dan is het voor mij echt klaar.
Dat is mijn persoonlijke mening en iedereen die een andere keuze maakt staat daar vrij in. Gelukkig is het in Nederland mogelijk dat je in een verzorgingshuis terecht komt, al zou daar in mijn ogen wel meer tijd voor de mensen vrijgemaakt moeten worden door meer personeel in te zetten. Zeker omdat ik ervan uitga dat de meeste mensen die daar wonen wel van het leven houden en graag willen blijven leven. Als wij als maatschappij dat leven dan wat fijner kunnen maken is dat mooi.
Het gaat mij niet om jouw standpunt, want ik vind dat iedereen een eigen mening heeft. Het gaat mij erom dat volgens mij veel mensen denken dat euthanasie (anders dan in een terminale fase) nogal makkelijk gaat.
Stel dat jij nu naar een verpleeghuis moet, dan is er natuurlijk geen arts die mee gaat in euthanasie. En waarom raakt mij dat? Ik zit nu al 2,5 jaar in het traject, wegens psychisch lijden. 30 jaar ziek, 20 jaar hulp achter de rug. Dus bij een "Ik wil niet naar een verpleeghuis" krijg je echt geen euthanasie.
De stoppen met eten/drinken methode is ook zo makkelijk niet. Vooral niet als je lichamelijk gezond bent.
Zoals mijn lieve - inmiddels overleden - vriend zei: "Je bent niet zomaar dood."
Als dat wel zo zou zijn, zouden mensen niet jarenlang op de wachtlijst bij het Expertisecentrum Euthanasie hoeven te staan.
Fruitijsje schreef op 08-02-2023 om 07:21:
Mocht het bij mij op dat punt komen, dan hoop ik als eerste dat er hulp voor is om mijn wens in te willigen. Anders zou ik in staat zijn om te stoppen met eten en drinken. In een zorginstelling belanden als mijn laatste woonplek is iets wat voor mij een groot schrikbeeld is. Niet omdat ik mijn omgeving niet tot last wil zijn, maar omdat ik dat stukje voor mijzelf zorgen heel belangrijk vind in mijn leven. Als ik dat niet meer kan, dan is het voor mij echt klaar.
Dat is mijn persoonlijke mening en iedereen die een andere keuze maakt staat daar vrij in. Gelukkig is het in Nederland mogelijk dat je in een verzorgingshuis terecht komt, al zou daar in mijn ogen wel meer tijd voor de mensen vrijgemaakt moeten worden door meer personeel in te zetten. Zeker omdat ik ervan uitga dat de meeste mensen die daar wonen wel van het leven houden en graag willen blijven leven. Als wij als maatschappij dat leven dan wat fijner kunnen maken is dat mooi.
Maar dat is wat je nu vindt, als je ziek bent bv ben je vaak een kei in het verleggen van grenzen.
Een verzorgingshuis niet willen lijkt me geen succesvolle reden om er uit te kunnen stappen.
Daarnaast is het kopen of slikken van bepaalde medicatie een veel snellere weg om er een eind aan te maken; ik zou niet weten waarom je in hongerstaking zou menen te moeten gaan. Ik denk dat mensen die het heel makkelijk zeggen, in de praktijk toch vaak anders denken tegen die tijd.
Eens met het verleggen van grenzen. Je weet gewoon niet wat je doet in zaken rond leven en dood als je er nog niet concreet mee te maken hebt zelf.
Wat betreft sterven door medicatie: ook dat is niet zo simpel als het klinkt. Het vergt goed inlezen en geluk, naast dat je jezelf veel geweld aan moet doen (met uitzondering van bepaalde illegale middelen, maar dan moet je dus het criminele pad op, en je alsnog goed inlezen).
Forumsmurf schreef op 08-02-2023 om 12:18:
Eens met het verleggen van grenzen. Je weet gewoon niet wat je doet in zaken rond leven en dood als je er nog niet concreet mee te maken hebt zelf.
Wat betreft sterven door medicatie: ook dat is niet zo simpel als het klinkt. Het vergt goed inlezen en geluk, naast dat je jezelf veel geweld aan moet doen (met uitzondering van bepaalde illegale middelen, maar dan moet je dus het criminele pad op, en je alsnog goed inlezen).
Helaas valt dat mee moet ik zeggen. Zonder mensen op ideeën te willen brengen of in detail te willen gaan: 10 minuten later binnen gekomen en mijn moeder had er niet meer geweest. Ik denk dat mensen in die fase zich niet druk meer maken of dat illegaal is of niet.
Forumsmurf schreef op 08-02-2023 om 08:53:
[..]
Het gaat mij niet om jouw standpunt, want ik vind dat iedereen een eigen mening heeft. Het gaat mij erom dat volgens mij veel mensen denken dat euthanasie (anders dan in een terminale fase) nogal makkelijk gaat.
Stel dat jij nu naar een verpleeghuis moet, dan is er natuurlijk geen arts die mee gaat in euthanasie. En waarom raakt mij dat? Ik zit nu al 2,5 jaar in het traject, wegens psychisch lijden. 30 jaar ziek, 20 jaar hulp achter de rug. Dus bij een "Ik wil niet naar een verpleeghuis" krijg je echt geen euthanasie.
De stoppen met eten/drinken methode is ook zo makkelijk niet. Vooral niet als je lichamelijk gezond bent.
Zoals mijn lieve - inmiddels overleden - vriend zei: "Je bent niet zomaar dood."
Als dat wel zo zou zijn, zouden mensen niet jarenlang op de wachtlijst bij het Expertisecentrum Euthanasie hoeven te staan.
Klopt helemaal. Ik ben ook voorstander van meer mogelijkheden een sneller traject, zonder dat het te eenvoudig wordt.
Mocht ik naar een verpleeghuis moeten, dan is mijn lichamelijke gezondheid juist ver te zoeken. Mijn hele verhaal is juist dat ik vind dat je als mens de mogelijkheid zou moeten hebben om zelf te beslissen of je wilt leven of niet. Iemand heel lang in een traject houden vind ik verschrikkelijk, waarom is dat nodig? Waarom moet jij al 2,5 wachten terwijl jij al 20 jaar hulp hebt gehad? Ik vind dat het vechten voor leven soms te ver gaat.
Als iemand lichamelijk gezond is, maar al jaren klaar is met het leven, ongeacht de reden, dan moet het mijns inziens mogelijk zijn om daarbij hulp te krijgen. Maak er een fijn moment van, neem afscheid van de mensen om je heen en ga vredig heen. Waarom mogen wij dat wel aan onze huisdieren geven, maar niet aan onze dierbaren.
Net als de meeste die reageren heb ik zelfmoord in mijn omgeving meegemaakt. Het woord zelfmoord alleen al geeft aan dat je iets slechts zou doen. Je neemt afscheid van het leven, met voor jou hele goede redenen.
Je bent niet alleen 'niet zomaar dood', ik denk dat je ook niet maar zomaar dood wil. Het is niet iets dat op komt als naar de WC gaan. Daar zit een traject aan lijden vooraf.
Als mensen zelf verder willen met leven dan vind ik dat mensen daarbij geholpen moeten worden, maar dat geldt ook voor de mensen die dood willen.
Naast zelfmoorden in mijn omgeving heb ik ook trajecten van euthanasie meegemaakt, wel bij terminale patiënten, maar ook daar gaat het echt niet makkelijk bij. Een bepaalde terughoudendheid begrijp ik, maar voor mijn gevoel zijn wij als maatschappij doorgeschoten door iedereen maar kosten wat kost in leven te houden, zelfs als het persoon zelf wat anders aangeeft.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen
Fruitijsje schreef op 08-02-2023 om 14:24:
[..]
Klopt helemaal. Ik ben ook voorstander van meer mogelijkheden een sneller traject, zonder dat het te eenvoudig wordt.
Mocht ik naar een verpleeghuis moeten, dan is mijn lichamelijke gezondheid juist ver te zoeken. Mijn hele verhaal is juist dat ik vind dat je als mens de mogelijkheid zou moeten hebben om zelf te beslissen of je wilt leven of niet. Iemand heel lang in een traject houden vind ik verschrikkelijk, waarom is dat nodig? Waarom moet jij al 2,5 wachten terwijl jij al 20 jaar hulp hebt gehad? Ik vind dat het vechten voor leven soms te ver gaat.
Als iemand lichamelijk gezond is, maar al jaren klaar is met het leven, ongeacht de reden, dan moet het mijns inziens mogelijk zijn om daarbij hulp te krijgen. Maak er een fijn moment van, neem afscheid van de mensen om je heen en ga vredig heen. Waarom mogen wij dat wel aan onze huisdieren geven, maar niet aan onze dierbaren.
Net als de meeste die reageren heb ik zelfmoord in mijn omgeving meegemaakt. Het woord zelfmoord alleen al geeft aan dat je iets slechts zou doen. Je neemt afscheid van het leven, met voor jou hele goede redenen.
Je bent niet alleen 'niet zomaar dood', ik denk dat je ook niet maar zomaar dood wil. Het is niet iets dat op komt als naar de WC gaan. Daar zit een traject aan lijden vooraf.
Als mensen zelf verder willen met leven dan vind ik dat mensen daarbij geholpen moeten worden, maar dat geldt ook voor de mensen die dood willen.
Naast zelfmoorden in mijn omgeving heb ik ook trajecten van euthanasie meegemaakt, wel bij terminale patiënten, maar ook daar gaat het echt niet makkelijk bij. Een bepaalde terughoudendheid begrijp ik, maar voor mijn gevoel zijn wij als maatschappij doorgeschoten door iedereen maar kosten wat kost in leven te houden, zelfs als het persoon zelf wat anders aangeeft.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen
Helemaal mee eens. Er wordt slecht naar de aanvrager geluisterd. Ik heb het diverse malen meegemaakt ( in de loop der jaren) en dan plegen mensen noodgedwongen zelfmooord, nee ze nemen afscheid van het leven waar ze klaar mee waren. En wat triest genoeg niet op een waardige manier mocht.
Zorgvuldigheid ben ik zeker een voorstander van, net als jij. Maar we zijn er in doorgeslagen dat iedereen maar zo lang mogelijk moet blijven leven.
https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5364273/boomstronk-bos-amsterdam-frits-overleden-tipgeld-openbaar
Deze trieste situatie hoorde/zag ik gisteren op TV en ben ik zo blij dat deze man euthanasie heeft kunnen krijgen. Dus gelukkig gaat het niet altijd stroef……..
Mijn allerliefste vriendin heeft een aantal jaar geleden ook euthanasie gehad, maar was ook nog niet zo makkelijk helaas. Ze had MS en nog maar een schim van de persoon zij ooit was. Bedlegerig en compleet afhankelijk vd verzorging van haar man en dochter. Zelfs in bed liggen was ondraaglijk door de steeds verkrampende spieren, aan 1 oog blind inmiddels en nog was er een arts die durfde te beweren dat het een twijfelgeval was. Echt zo afschuwelijk en mensonterend zelfs op een gegeven moment. “Ach, gelukkig zijn er ook nog luisterboeken” en werd daarmee haar hobby, lezen, gemakzuchtig weggewuifd.
De scen-arts wilde, voordat deze zijn uiteindelijke akkoord kon geven, ook nog dat zij door een psychiater beoordeeld zou worden of ze soms niet depressief was??! Serieus, mensen zouden van 1/10 van haar lijden nog depressief zijn geworden! Gelukkig kreeg zij uiteindelijk toch een positief advies en is zij 2 dagen later gestorven. En natuurlijk vond ik het vreselijk mijn lieve vriendin te verliezen, maar ik gunde haar zo die rust zonder pijn. Het mensonterende werd een waardig afscheid, liefde is ook loslaten toch?
Kersje schreef op 08-02-2023 om 16:00:
https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5364273/boomstronk-bos-amsterdam-frits-overleden-tipgeld-openbaar
Deze trieste situatie hoorde/zag ik gisteren op TV en ben ik zo blij dat deze man euthanasie heeft kunnen krijgen. Dus gelukkig gaat het niet altijd stroef……..
Mijn allerliefste vriendin heeft een aantal jaar geleden ook euthanasie gehad, maar was ook nog niet zo makkelijk helaas. Ze had MS en nog maar een schim van de persoon zij ooit was. Bedlegerig en compleet afhankelijk vd verzorging van haar man en dochter. Zelfs in bed liggen was ondraaglijk door de steeds verkrampende spieren, aan 1 oog blind inmiddels en nog was er een arts die durfde te beweren dat het een twijfelgeval was. Echt zo afschuwelijk en mensonterend zelfs op een gegeven moment. “Ach, gelukkig zijn er ook nog luisterboeken” en werd daarmee haar hobby, lezen, gemakzuchtig weggewuifd.
De scen-arts wilde, voordat deze zijn uiteindelijke akkoord kon geven, ook nog dat zij door een psychiater beoordeeld zou worden of ze soms niet depressief was??! Serieus, mensen zouden van 1/10 van haar lijden nog depressief zijn geworden! Gelukkig kreeg zij uiteindelijk toch een positief advies en is zij 2 dagen later gestorven. En natuurlijk vond ik het vreselijk mijn lieve vriendin te verliezen, maar ik gunde haar zo die rust zonder pijn. Het mensonterende werd een waardig afscheid, liefde is ook loslaten toch?
De zus van mijn beste vriendin had ook MS en bij haar werd het verzoek afgewezen ondanks dat ze al erg ziek was en er voor haar geen kwaliteit van leven meer was. Het viel allemaal nog wel mee werd er gezegd....en ze moest maar andere hobby's en afleiding zoeken. Ze is uiteindelijk kort daarna " verongelukt"; ze woonde in een flat met naast liften ook een trappenhuis met lange trappen. Ze heeft zichzelf met haar rolstoel van de trap gestort en haar nek gebroken. Haar familie is er nu nog steeds boos over dat ze niet waardig mocht sterven maar hebben alle begrip voor haar daad. Het is triest dat het zo gaat.
Max88 schreef op 08-02-2023 om 13:15:
[..]
Helaas valt dat mee moet ik zeggen. Zonder mensen op ideeën te willen brengen of in detail te willen gaan: 10 minuten later binnen gekomen en mijn moeder had er niet meer geweest. Ik denk dat mensen in die fase zich niet druk meer maken of dat illegaal is of niet.
Helaas valt dat niet mee, moet ik zeggen. Ik heb zelf twee pogingen achter de rug. Ben niet dood te krijgen. Ook het innemen van medicatie komt nauw.
Ik zit dus zelf in die situatie en maak wel degelijk de afweging om geen illegale middelen uit het buitenland te halen.
Fruitijsje schreef op 08-02-2023 om 14:24:
[..]
Klopt helemaal. Ik ben ook voorstander van meer mogelijkheden een sneller traject, zonder dat het te eenvoudig wordt.
Mocht ik naar een verpleeghuis moeten, dan is mijn lichamelijke gezondheid juist ver te zoeken. Mijn hele verhaal is juist dat ik vind dat je als mens de mogelijkheid zou moeten hebben om zelf te beslissen of je wilt leven of niet. Iemand heel lang in een traject houden vind ik verschrikkelijk, waarom is dat nodig? Waarom moet jij al 2,5 wachten terwijl jij al 20 jaar hulp hebt gehad? Ik vind dat het vechten voor leven soms te ver gaat.
Als iemand lichamelijk gezond is, maar al jaren klaar is met het leven, ongeacht de reden, dan moet het mijns inziens mogelijk zijn om daarbij hulp te krijgen. Maak er een fijn moment van, neem afscheid van de mensen om je heen en ga vredig heen. Waarom mogen wij dat wel aan onze huisdieren geven, maar niet aan onze dierbaren.
Net als de meeste die reageren heb ik zelfmoord in mijn omgeving meegemaakt. Het woord zelfmoord alleen al geeft aan dat je iets slechts zou doen. Je neemt afscheid van het leven, met voor jou hele goede redenen.
Je bent niet alleen 'niet zomaar dood', ik denk dat je ook niet maar zomaar dood wil. Het is niet iets dat op komt als naar de WC gaan. Daar zit een traject aan lijden vooraf.
Als mensen zelf verder willen met leven dan vind ik dat mensen daarbij geholpen moeten worden, maar dat geldt ook voor de mensen die dood willen.
Naast zelfmoorden in mijn omgeving heb ik ook trajecten van euthanasie meegemaakt, wel bij terminale patiënten, maar ook daar gaat het echt niet makkelijk bij. Een bepaalde terughoudendheid begrijp ik, maar voor mijn gevoel zijn wij als maatschappij doorgeschoten door iedereen maar kosten wat kost in leven te houden, zelfs als het persoon zelf wat anders aangeeft.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen
Bedankt.
Ik snap je punt zeer zeker. Maar ik kan me ook voorstellen dat een ander niet zomaar er toe kan overgaan om je leven te beëindigen.
Wat de duur van het traject betreft: wachtwachtwachtlijsten.
bij dat traject is onze ervaring dat het helemaal geen lange wachtlijst was.
Kikki39 schreef op 08-02-2023 om 20:04:
bij dat traject is onze ervaring dat het helemaal geen lange wachtlijst was.
Ik weet niet wanneer dat was, maar het Expertisecentrum Euthanasie heeft nú een wachtlijst van ruim twee jaar en dat is ná intake.
Ikzelf heb me aangemeld in oktober 2020. Kreeg na het intakegesprek (wat in januari 2021 was) een team toegewezen in januari 2022. Er moest nieuwe diagnostiek gedaan worden, dus weer op een wachtlijst.
Ik vind dat aardig lang. En dan heb ik dus nog mazzel, omdat de wachttijden nu nog langer zijn.
Aanvulling: quote van de website: " Patiënten die zich aanmelden met lichamelijke aandoeningen moeten momenteel rekening houden met een wachttijd van enkele weken tot maanden, afhankelijk van de beschikbaarheid van artsen en verpleegkundigen in de regio waar de hulpvrager woont. Voor patiënten met psychische aandoeningen bedraagt de wachttijd nog steeds zo’n twee jaar.”