Wie verplicht je te leven?
In de Volkskrant staat een interessant artikel over euthanasie:
Niemand wil ze laten gaan, maar jongeren die ondraaglijk psychisch lijden zien in euthanasie hun enige kans op genade
Het is voor abonnees dus ik plaats geen link.
Ik begrijp nooit waarom mensen zo hard ervoor strijden dat iemand moet blijven leven als die persoon zelf niet meer wil. Dit artikel gaat over jongeren, maar hetzelfde geldt natuurlijk ook voor bejaarden. Voordat zij voor elkaar hebben dat ze euthanasie krijgen, gaat er zoveel tijd aan vooraf. Ik zie het nu bij mij tante van 82. Zij wil dood, de katholiekeverpleeghuisarts vindt dat het niet kan. Prima dat hij het niet wil uitvoeren, dat snap ik, maar hij werkt nu ook tegen. Dus ik heb contact opgenomen met Stichting De Einder, maar de verpleeghuisarts doet er alles aan om hun bezoeken te dwarsbomen. Binnenkort niet meer, want ik sta in de strijdstand.
Ik snap dat het moeilijk is als je kind aangeeft dood te willen, maar is dat niet heel egoïstisch van de ouders? Hun kind moet blijven lijden, zodat de ouders hun kind nog bij hen hebben. Dat is trouwens ook lijden, want ze hebben dan geen vrolijk kind. Waarom is blijven leven een verplichting?
Er is hier een mooi topic over geweest, ik weet niet of dat gedeeld mag worden.
Een dochter wiens moeder niet meer wilde en die het ( vwb de laatste update) nu best redelijk doet. Het forum heeft toen best op de dochter ingepraat om door te zetten met de moeder een kans geven er uit te komen.
Het is ongelofelijk lastig, omdat in je diepste ellende je anders denkt dan als je je maar iets beter voelt.
Zelfbeschikking is een groot goed, maar niet altijd reëel, alhoewel de wens somsbest begrijpelijk is.
Omdat het ergens als een aandoening wordt gezien. Als je ipv niet meer willen leven op die stippellijn invult depressief, uitbehandeld, ondragelijk lijden etc dan is er al een motivatie en dan nog is besluiten dat iemand mag gaan niet morgen goedgekeurd.
Gelukkig zag ik laatst een stel ouders bij op1 die kind hebben mogen laten gaan, ondanks dat risico dat mogelijk gaat vreten of ze echt uitbehandeld waren en jij te makkelijk ja hebt gezegd.
Ik denk dat de euthanasie die er nu ligt al een stap is in mogelijkheden maar bij nog lang niet iedereen en alles kan het ingezet door ja zeg het maar.
Ik snap in geval van je tante het eveneens niet. Dat je wordt genegeerd en mensen niet ontvankelijk zijn. Of tegen gewerkt wordt. Er is veel vergrijzing, soms geen eens man en macht of aandacht voor ze maar ze mogen wel uren alleen in de stoel gelaten of wachten op een douche of wc beurt. Maar zelf kiezen dat je een mooi leven hebt gehad en dat je oud genoeg bent, past in geen protocol van verzorging en waardig afscheid. Nou ja bij de een dus wel mits wilsbekwaam etc en de ander moet lijden.
Heb je andere familie die je zorg deelt en jou steunt? Jullie elkaar kunnen steunen en op zoek naar mogelijkheden?
Onlangs is hierover in een talkshow, volgens mij Op1, over gesproken. Zaten 3 moeders te vertellen over de uitgevoerde euthanasie van hun dochters die ook, door psychisch lijden, uit het leven zijn gestapt.
Ik vond het zeer ontroerend deze moeders te horen praten over hun proces, maar vooral het respect en de liefde voor hun kinderen. Het is ook haast niet te begrijpen voor mensen die hier niet zelf mee te dealen hebben en juist dat maakt dat het zo’n discussiepunt blijft.
Ook ik vind het zeer egoïstisch deze wens niet te erkennen, ongeacht de reden en/of leeftijd, maar bij psychisch lijden is het onbegrip vaak nóg groter, want ‘je ziet het niet’. Wie bepaald wanneer iemands pijn ondraaglijk is? Niemand, behalve de persoon in kwestie, vind ik! Ook ben ik van mening dat zo’n verpleeghuisarts uit de OP niet eens in de positie verkeert om de gang naar euthanasie zo te blokkeren en vraag ik me af waar de huisarts is in dit verhaal? Of is zo’n verpleeghuisarts dan dé beslissend arts geworden ipv een huisarts?
Hoe je het ook went of keert, euthanasie blijft nog steeds een lastig discussiepunt, heel triest eigenlijk.
Vader van mijn vriendin heeft laatst euthanasie gepleegd, en dit was eigenlijk in een week geregeld. Zelf nog goed bij, maar klaar met het leven en steeds meer verzwakken. 87 jaar oud geworden.
Zelf werk ik in de psychiatrie en kan me heel goed voorstellen dat dat voor een deel van onze doelgroep ook fijn zou zijn. Weet van 1 die er mee bezig is, maar dit duurt erg lang. Daar is het niet in een week klaar, terwijl in de psychiatrie personen zitten, die al veel langer erg ziek zijn. Taboe is er nog steeds en niet duidelijk wat het voor iemand betekend om zo ziek te zijn is er ook niet.
Het is gewoon heel moeilijk uitvoerbaar om dood te gaan of om een ander ermee te helpen. Ik begrijp als men zijn handen hier niet aan wil branden. De ene ziet je als een held en de ander ziet je als een moordenaar.
Friezinnetje schreef op 05-02-2023 om 14:55:
Vader van mijn vriendin heeft laatst euthanasie gepleegd, en dit was eigenlijk in een week geregeld. Zelf nog goed bij, maar klaar met het leven en steeds meer verzwakken. 87 jaar oud geworden.
Zelf werk ik in de psychiatrie en kan me heel goed voorstellen dat dat voor een deel van onze doelgroep ook fijn zou zijn. Weet van 1 die er mee bezig is, maar dit duurt erg lang. Daar is het niet in een week klaar, terwijl in de psychiatrie personen zitten, die al veel langer erg ziek zijn. Taboe is er nog steeds en niet duidelijk wat het voor iemand betekend om zo ziek te zijn is er ook niet.
Vetgedrukte is juist ook zo verdrietig. 😢
Amazooi schreef op 05-02-2023 om 15:04:
Het is gewoon heel moeilijk uitvoerbaar om dood te gaan of om een ander ermee te helpen. Ik begrijp als men zijn handen hier niet aan wil branden. De ene ziet je als een held en de ander ziet je als een moordenaar.
het is niet moeilijk uitvoerbaar. De huisarts doet een eerste onderzoek en er komt nog een onbekende arts langs om te bevestigen. Datum plannen, spuit en klaar. Maar het lichamelijke lijden is voor de meesten makkelijker dan het psychisch lijden.
Amazooi schreef op 05-02-2023 om 15:04:
Het is gewoon heel moeilijk uitvoerbaar om dood te gaan of om een ander ermee te helpen. Ik begrijp als men zijn handen hier niet aan wil branden. De ene ziet je als een held en de ander ziet je als een moordenaar.
Maar wat verstaat men onder ‘niet z’n handen willen branden’? De procedure kent vele wettelijke regels en euthanasie wordt echt niet ‘zomaar’ toegepast. Daarom vind ik het dus ook niet aan zo’n verpleeghuisarts (uit de openingspost) om te bepalen of een persoon wel/niet genoeg ondraaglijk lijdt, laat dat over aan de wet en de procedure die hiermee gepaard gaat.
De betrokken artsen die het wél begrijpen zullen zichzelf ook niets aantrekken van wat anderen van hen vinden.
Mijn oma had hetzelfde ongeveer, maar kreeg uiteindelijk een verpleeghuisarts die niet actief wilde helpen met de dood maar wel bereid was toe te kijken en pijn te verlichten. Oma besloot vanaf een bepaald moment te stoppen met eten, drinken, en medicijnen te weigeren. Na een bepaald aantal keer weigeren hoeven ze het niet meer aan te bieden. Na overleg met mijn nicht (verpleegkundige) uitdrukkelijk verzocht oma wel jaar oogdruppels toe te dienen aangezien die het t leven niet verlengde. De verpleeghuisarts was wel bereid morfine tegen de pijn toe te dienen. Na een dag of 5 stopte jaar lichaam.
Dat is natuurlijk enorm moeilijk, zeker als het een jongere betreft die nog vele jaren voor zich heeft. En bij psychische klachten is er altijd de hoop dat het beter zal worden. Zolang er leven is dan is er hoop. Want het kan natuurlijk soms wel, soms vinden mensen na jarenlange depressie wel weer een balans in hun leven en vinden ze het de moeite waard. En voor ouders is dat natuurlijk allemaal heel erg moeilijk. Bij de ouders is het ook vaak een lang proces van leren accepteren en dat zal ook zeker niet altijd lukken.
En veel artsen willen ook geen euthanasie uitvoeren, soms uit religieus standpunt maar lang niet altijd. Het is ook best wel wat om te vragen van iemand: dat ze actief iemands dood bevorderen.
Heb te maken gehad met een ernstig zieke partner. Ongeneeslijke aandoening van de zenuwen. Volledig afhankelijk en geen uitzicht op enig herstel. Ze koos voor euthanasie. En dan nog hebben mensen daar ongevraagd een (afwijzende) mening over. Niemand kiest voor zijn eigen leven. Maar mag je alsjeblieft er wel voor kiezen dat het voorbij is.
Ik vind euthanasie op jonge leeftijd vanwege psychisch lijden totaal anders dan op hoge leeftijd en uitbehandeld.
Het probleem van euthanasie bij psychisch lijden is dat het, net als zelfdoding, in heel veel gevallen een definitieve oplossing is voor een tijdelijk probleem. Niet in alle gevallen want er zijn zeker mensen die chronisch psychisch lijden. Maar om vast te stellen of jijzelf of je kind daar bij hoort, daar gaat natuurlijk tijd overheen en om een kans te maken op herstel, moet behandeling geprobeerd worden. Zelfs als je het lijden en de doodswens van je kind serieus neemt, vind ik het in alle gevallen logisch dat je het een lang (en pijnlijk) proces is om zover te komen dat je het ook daadwerkelijk accepteert als oplossing. Geen enkele ouder zal makkelijk het sterven van een kind accepteren. Alle ouders zullen altijd hoop (willen) houden dat hun kind een goed leven kan krijgen. Als een kind een dodelijke ziekte heeft, zegt een arts tegen je: "Je kind gaat hoe dan ook dood. Het is alleen nog de vraag hóe", en dan moet je het wel accepteren. Maar bij een psychische ziekte is dat niet objectief vast te stellen en zal geen arts je kunnen voorspellen hoe de kwaliteit van leven van je kind in de toekomst zal zijn. Dat maakt het totaal anders om je kind te moeten laten gaan. Ik denk dat je pas gaat meebewegen richting de dood als het lange tijd erg slecht gaat met je kind, je je kind ernstig ziet lijden en er geen verbetering komt door behandeling. De wens van ouders dat hun kind blijven leven en vast te houden aan de hoop op verbetering afdoen als egoïsme, vind ik wel erg oppervlakkig. Dat doet helemaal geen recht aan de situatie van die ouders.
Kyana schreef op 05-02-2023 om 15:17:
En voor ouders is dat natuurlijk allemaal heel erg moeilijk. Bij de ouders is het ook vaak een lang proces van leren accepteren en dat zal ook zeker niet altijd lukken.
En veel artsen willen ook geen euthanasie uitvoeren, soms uit religieus standpunt maar lang niet altijd. Het is ook best wel wat om te vragen van iemand: dat ze actief iemands dood bevorderen.
Tuurlijk is het voor ouders ontzettend moeilijk, maar het gaat niet over hun leven, maar het ondraaglijk lijden van hun kind. Deze kinderen kampen al jaren met psychische pijn, hebben vaak al zoveel behandelingen gehad zonder enige verbetering en zijn letterlijk moegestreden. Hun toekomst is voor hen uitzichtloos en ondervinden daarbij ook nog eens het verdriet en pijn die zij hun naasten aandoen (want zo voelt dat voor hen al kunnen ze daar helemaal niets aan doen).
Gelukkig zijn er steeds meer artsen die wél achter de euthanasiewet staan en deze uitvoeren. Het is nl niet zozeer dat deze mensen dood willen, maar het leven voor hen te zwaar is.
Kersje schreef op 05-02-2023 om 15:29:
[..]
Tuurlijk is het voor ouders ontzettend moeilijk, maar het gaat niet over hun leven, maar het ondraaglijk lijden van hun kind. Deze kinderen kampen al jaren met psychische pijn, hebben vaak al zoveel behandelingen gehad zonder enige verbetering en zijn letterlijk moegestreden. Hun toekomst is voor hen uitzichtloos en ondervinden daarbij ook nog eens het verdriet en pijn die zij hun naasten aandoen (want zo voelt dat voor hen al kunnen ze daar helemaal niets aan doen).
Gelukkig zijn er steeds meer artsen die wél achter de euthanasiewet staan en deze uitvoeren. Het is nl niet zozeer dat deze mensen dood willen, maar het leven voor hen te zwaar is.
En daarom moet de zorg verbeterd worden, omdat de dood wel een uitweg is, maar een oplossing soms beter kan zijn.
Ik denk dat mensen ook onderschatten hoe zwaar euthanasie voor een arts is; de actieve hulp bij zelfdoding. Dat is geen fijne ervaring tot diep ingrijpende ervaring.
Max88 schreef op 05-02-2023 om 15:49:
[..]
En daarom moet de zorg verbeterd worden, omdat de dood wel een uitweg is, maar een oplossing soms beter kan zijn.
Ik denk dat mensen ook onderschatten hoe zwaar euthanasie voor een arts is; de actieve hulp bij zelfdoding. Dat is geen fijne ervaring tot diep ingrijpende ervaring.
Maar dat is nu juist het hele discussiepunt, er is in vele gevallen geen oplossing. Beetje simpel gedacht vind ik.
En mensen hoeven zich niet druk te maken over hoe zwaar euthanasie voor een arts is en daarnaast vul je dat zelf ook maar in. Niemand verplicht een arts hulp te bieden bij zelfdoding, die keuze maken zij altijd nog zelf namelijk. Maar de artsen die deze hulp wél bieden ervaren het zelf ook als iets dankbaars, namelijk het kunnen helpen en begrip voor hun patiënten en juist dat maakt dat zij dit ook kunnen doen!