(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Is er al voorzichtig contact geweest?
MrsSmith schreef op 24-04-2024 om 16:33:
[..]
Ik denk dat het idd even tijd is dat ik hier even een pauze neem...
Voor diegenen die het allemaal zo goed denken te weten vanachter hun toetsenbordje: ik hoop dat het bij jullie thuis inderdaad allemaal zo perfect is als je doet voorkomen.
Zojuist je hele topic gelezen en een goed besluit van je even een pauze van dit topic te nemen.
En een reactie op je 2e alinea: welnee, laat je niets wijsmaken, want ik vind het haast komisch (als het niet zo ontzettend verdrietig zou zijn) te lezen wat een forummer hier zo aanvallend richting jou schrijft. Wetende wat voor een fucked-up zooitje deze zelf inmiddels van het leven heeft gemaakt, incl kinderen.
Geef stiefzoon dus even wat ruimte en laat hem zelf weer tot communicatie met zn vader komen. Dat komt vanzelf weer wel wanneer hij deze behoefte voelt.
Getwijfeld of ik hier nog zou reageren, er is in de tussentijd heel veel gebeurd en ons leven staat nu nog meer op zijn kop dan een paar weken geleden.
Mijn man heeft inmiddels 2 gesprekken gehad met de behandelaar van (stief)zoon. Deze heeft uitgesproken dat stiefzoon veel kenmerken toont van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Omdat dit een lastige diagnose is, vooral op die leeftijd, heeft hij er een collega verder uit het land bij betrokken. Ook die kwam tot die conclusie.
Voor ons zijn nu behoorlijk wat puzzelstukjes op zijn plek gevallen. Toen de behandelaar het met stiefzoon zelf besprak, is die per direct met de sessies gestopt. Hij ging daar in eerste instantie heen vanwege zijn woedeaanvallen. Kritiek is iets waar stiefzoon niet goed mee om kan gaan, hij vertrouwde blijkbaar ook de behandelaar niet meer na dat gesprek.
Ja, er is gelukkig weer contact met zijn vader geweest. Via app en ze hebben elkaar weer ook een keertje kort gezien. Het moet weer groeien. Nu we weten wat we weten, vinden we het nog steeds moeilijk en verdrietig dat hij niet meer bij ons woont, maar aan de andere kant geeft het ons wel tijd te herstellen, want dat is echt wel nodig.
Aangezien stiefzoon (nu) niks (meer) te maken wil hebben met therapie, staan wij ook met de rug tegen de muur. Behandelaar vroeg ons nadrukkelijk de deur open te houden (wat we ook doen) omdat hij vermoedt dat het uiteindelijk met zijn moeder ook fout zal lopen zodra het daar ook niet naar zijn zin gaat. In dat opzicht is de term flying monkey gevallen, de termen zijn ons om de oren gevlogen, ik heb me er echt in moeten verdiepen). Met zijn moeder nog steeds geen contact geweest. Ze houdt dat af.
Hoe het vanaf nu verder moet, geen idee. Wij (man, ik, mijn kinderen) krijgen in ieder geval hulp om weer een beetje tot onszelf te komen, want op den duur denk je dat je gek aan het worden bent en het allemaal aan jezelf ligt.
Voor iedereen die zo meeleefde, dank je wel.
Dank voor de update Mrs Smith, heftig klinkt de conclusie van zijn behandelaars, sterkte!
Kersje schreef op 05-05-2024 om 13:39:
Dank voor de update Mrs Smith, heftig klinkt de conclusie van zijn behandelaars, sterkte!
Dank je wel Kersje
Wat een heftige conclusie van de therapeut! Goed dat hij er nog een andere deskundige bijgehaald heeft.
In de omgang met mensen met een dergelijke persoonlijkheidsstoornis is het ontzettend belangrijk om heel duidelijke grenzen te stellen en die te handhaven. Ik heb destijds veel steun gehad aan een cursus voor omstanders. Ik zou jullie dat ook dringend aanbevelen, hopelijk is er zoiets beschikbaar is in jullie omgeving.
Heel veel sterkte. De verwarring met ASS is niet vreemd en verklaart wellicht waarom verwend / altijd zijn zin krijgen tegenover ASS stond.
Als je het door een narcisme bril gaat bekijken vallen er vast veel dingen op hun plek.
Pittig voor jullie.
Verdrietig, maar ik snap geloof ik wel dat zoon behandelaar niet meer vertrouwd. Blijkbaar had deze er geen probleem mee om zijn mogelijke diagnose zonder zijn instemming met zijn vader te bespreken.
Overigens ging dat weglopen bij de psycholoog en psychiater na de diagnose hier precies zo, tot 3 keer toe zelfs! Hij heeft de diagnose en eventuele hulp nog steeds niet geaccepteerd. Met hem is namelijk niets mis, vindt hij. Daarom zijn we ook gescheiden en hou ik hem op afstand, om mezelf te beschermen. Dat kan bij een partner. Maar hoe hou je afstand als het je kind betreft? Dat was een veelbesproken onderwerp tijdens de cursus.
Ik vind het vreselijk om op te schrijven, maar waarschijnlijk is het voor jullie beter dat hij bij zijn moeder woont.
Rust nu eerst uit en herstel van wat jullie overkomen is. Informeer jezelf grondig over wat de stoornis inhoudt en wat die voor omstanders betekent. Want de tol kan heel, heel zwaar zijn. Informeer je ook over wat het doet met de overige kinderen, die kunnen namelijk gestoord worden in hun ontwikkeling. Daarna kunnen jullie beslissen welke rol hij nog in jullie leven kan spelen.
Heel veel sterkte!
Weet moeder van het onderzoekstraject en de diagnose?
De teerm 'flying monkey' vind ik wel een goede term om te beschrijven hoe sommige kinderen omgaan met gescheiden ouders.
Hopelijk komt bij jullie met elkaar alles goed.
Tsjor
Daglichtlamp schreef op 05-05-2024 om 14:03:
Verdrietig, maar ik snap geloof ik wel dat zoon behandelaar niet meer vertrouwd. Blijkbaar had deze er geen probleem mee om zijn mogelijke diagnose zonder zijn instemming met zijn vader te bespreken.
Ja dat vind ik ook erg vreemd; zo'n behandelaar heeft toch beroepsgeheim en zoon is 16 en moet toestemming geven voor zo'n gesprek lijkt mij.
IMI-x2 schreef op 05-05-2024 om 14:10:
Overigens ging dat weglopen bij de psycholoog en psychiater na de diagnose hier precies zo, tot 3 keer toe zelfs! Hij heeft de diagnose en eventuele hulp nog steeds niet geaccepteerd. Met hem is namelijk niets mis, vindt hij. Daarom zijn we ook gescheiden en hou ik hem op afstand, om mezelf te beschermen. Dat kan bij een partner. Maar hoe hou je afstand als het je kind betreft? Dat was een veelbesproken onderwerp tijdens de cursus.
Ik vind het vreselijk om op te schrijven, maar waarschijnlijk is het voor jullie beter dat hij bij zijn moeder woont.
Rust nu eerst uit en herstel van wat jullie overkomen is. Informeer jezelf grondig over wat de stoornis inhoudt en wat die voor omstanders betekent. Want de tol kan heel, heel zwaar zijn. Informeer je ook over wat het doet met de overige kinderen, die kunnen namelijk gestoord worden in hun ontwikkeling. Daarna kunnen jullie beslissen welke rol hij nog in jullie leven kan spelen.
Heel veel sterkte!
Het is voor nu idd beter dat hij bij zijn moeder blijft. En als zij onze hulp nodig heeft, zullen we er zijn voor haar.
Daglichtlamp schreef op 05-05-2024 om 14:03:
Verdrietig, maar ik snap geloof ik wel dat zoon behandelaar niet meer vertrouwd. Blijkbaar had deze er geen probleem mee om zijn mogelijke diagnose zonder zijn instemming met zijn vader te bespreken.
—-
Zo is het absoluut niet gegaan. Was behoorlijk traject aan vooraf gegaan. Ga ik hier verder niet op in, want daar gaat het niet om.
tsjor schreef op 05-05-2024 om 14:12:
Weet moeder van het onderzoekstraject en de diagnose?
De teerm 'flying monkey' vind ik wel een goede term om te beschrijven hoe sommige kinderen omgaan met gescheiden ouders.
Hopelijk komt bij jullie met elkaar alles goed.
Tsjor
We weten niet of ze het weet. Ze wil nergens over praten, helaas.
MrsSmith schreef op 05-05-2024 om 14:55:
[..]
We weten niet of ze het weet. Ze wil nergens over praten, helaas.
Huh?!? Praten hoeft ook niet als je een belangrijke mededeling hebt hoor. Een appje of mailtje, desnoods een brief, kan ook allemaal prima. Daar is geen conversatie voor nodig.