Rare sollicitatiegesprekken die je blijft onthouden
Naar aanleiding van het topic rare verzoeken sollicitanten, dacht ik terug aan sollicitatiegesprekken waarbij het management van het bedrijf me deed verbazen....
Wie is er weleens op gesprek gegaan, waarvan je achteraf denkt wat gebeurde daar nou, of wat een vreemde vraag, of id?
MMcGonagall schreef op 03-02-2025 om 20:28:
[..]
In die voorbeelden heeft de minstverdienende ook wel een heel laag inkomen. Dan maakt belastingdruk nog heel veel uit. De meestverdienende heeft een dermate laag inkomen dat je niet zoveel verliest met een dag minder, dus het belastingvoordeel van de minstverdienende weegt daar tegenop. Het plaatje ziet er heel anders uit met bijv 5000 en 3000.
Ik heb hem ingevuld voor 5000 en 3000 bruto per maand +8% eindejaarsuitkering (beide obv 40 uur), in een gemiddelde koopwoning van 400.000. gedeeltelijk betaald ouderschapsverlof niet meegenomen.
Besteedbaar inkomen:
Verdeling 5-5: 5470
Verdeling 5-0: 3930
Verdeling 5-3: 5495
Verdeling 4-4: 5330
Het verschil tussen 5-3 en 4-4 is 165. In mijn ogen is dit een relatief klein verschil. 4-4 geeft een betere werk prive balans met minder kans op burn out. Dus betere langdurige inzetbaarheid. Daarbij zijn beide ouders evenredig betrokken bij de opvoeding en hebben beide ouders bij een eventuele scheiding een gelijkwaardige financiële start. Bovendien denk ik dat in veel functies 5 vs 4 dagen weinig scheelt voor de carrière kansen, terwijl 3 dagen je carrière mogelijk wel beïnvloed. Dus op de lange termijn is 4-4 waarschijnlijk voordeliger dan 5-3.
Overigens is in dit voorbeeld 5-5 ook erg vergelijkbaar.
Kortom: doe wat werkt voor jouw gezin. Maar de traditionele verdeling is echt niet de meest voordehandliggende en het is jammer dat werkgevers vrouwen nog steeds afrekenen op een verschil van 10 weken verlof en aannames.
Ysenda schreef op 03-02-2025 om 19:54:
[..]
Wettelijk mag je niet doorwerken tot je bevalling. En je hebt 16 weken verplicht verlof. Dus dat klopt dat je er 6 weken na je bevalling nog niet bent, want dat mag niet.
Maar vrouwen hoeven ook niet perse het hele gezinsinkomen te verdienen, de helft is ook al prima, dan kan de andere ouder de andere helft doen. Maar helaas door de verwachtingen lukt dat gelijk trekken nog steeds niet.
En dat bewijs je maar weer keer op keer met je berichten.
Klopt niet helemaal:
Je mag de vier weken tot je uitgerekende datum niet werken.
Je hebt recht op 16 weken verlof maar die hoef je niet helemaal te gebruiken.
Mijn locatiedirecteur is na 6 weken weer gaan werken, toen was ze het thuiszitten wel weer zat.
Ik was student toen ik zwanger van de oudste was. De dag voor hij is geboren zat ik nog in de collegezaal en na 4 weken maakte ik tentamens. Ik had toen niet eens officieel verlof trouwens.
Kaaaaaaaatje schreef op 03-02-2025 om 13:17:
Ik had een vacature gezien bij een grote, hippe organisatie (die nogal stormachtig aan het ontwikkelen was). Brief geschreven en uitgenodigd voor een gesprek.
Dus ik toog vrolijk naar hun hoofdkantoor en had daar een gesprek met twee heren. Ze stelden zich voor en vertelden iets over de functie, waarbij ik een beetje verbaasd was, want wat ze vertelden week behoorlijk af van wat er in de vacature stond. Vervolgens vragen ze: "heb je ervaring met X?", "nee zoals je in mijn brief en cv kunt zien heb ik geen ervaring met X, want in de vacature stond dat het erom ging dat je Y had gedaan, zodat je daarna samen naar X kunt doorgroeien en niet dat je al ervaring met X moest hebben". Maar dat zei ik natuurlijk niet, dus ik praatte er een beetje om heen en probeerde duidelijk te maken dat ik Y al echt onder de knie had en dat X dus echt wel goed zou moeten komen met de juiste teamgenoten om me heen. Volgende vraag, hoeveel leidinggevende ervaring heb je, nou in mijn c.v. staat 0 leidinggevende ervaring, in mijn brief ook niet, want in de vacature stond niets beschreven over leidinggeven.
UIteindelijk heb ik na 40 minuten gezegd dat het me goed leek dat we het gesprek even zouden pauzeren, ik naar het toilet zou gaan en zij even zouden bespreken of de vacature die ze op hadden gesteld ook echt overeen kwam met de functie die ze wilden vervullen. Toen ik terug kwam gaven ze aan dat ze inderdaad andere ideeën hadden gekregen over de invulling van de functie en dat ze niet op zoek waren naar mij.
Daarna alleen nog een berichtje van de recruiter gekregen dat ik het niet geworden was. Zonder enige toelichting. Ben daardoor best afgeknapt op de organisatie, terwijl ik daarvoor heel blij was dat ik een gesprek had geregeld daar, want echt een cool bedrijf.....
Zoiets heb ik ook weleens meegemaakt. Het detacheringsbureau had een link doorgestuurd naar de vacature op de website van het bedrijf. Die potentieel goed bij mij paste. Ik kreeg inderdaad ook wat aparte vragen. Uiteindelijk maar gevraagd waarom ik dat nodig zou hebben bij ....
Bleek de vacature van hun eigen website reeds vervuld te zijn. En zij een heel andere vacature voor zich te hebben liggen.
We hebben het gesprek op vriendelijke wijze afgesloten. Met wederzijds de volstrekte duidelijkheid dat dit geen match was.
Nick90 schreef op 03-02-2025 om 19:15:
[..]
De jaren 50 belden, ze willen hun denkbeelden terug. Laten we wel wezen, er zijn maar heel weinig nieuwe moeders die 6 weken na de geboorte weer hun normale uren werken of tot de bevalling doorwerken tevens zijn er ook niet heel veel die meer verdienen als de vader van de kinderen zodat in veel gevallen de meest voordelige oplossing is dat de jonge moeder minder uren werkt, er zijn maar weinig vrouwen die echt happy worden om het gezinsinkomen te verdienen en 40 uur per week aan het werk te zijn en gemiddeld 20 uur per week te reizen van en naar werk onbetaald en dan thuis ook nog eens een deel van het huishouden op te pakken terwijl manlief lekker met de kleintjes thuis zit.
Hallo, we zitten in de volgende eeuw hoor! Ik heb doorgewerkt tot 4 weken voor de uitgerekende datum (langer mag niet). Na verlof weer aan het werk (fulltime aanstelling), partner werkte part-time en ik was kostwinnaar. Huishouden deed partner en ook zijn deel zorg kind. Ik nam 1 dag / week verlof op. Dus ja dat bestaat gewoon.
Bovendien werk je niet alleen voor het geld maar omdat je het daadwerkelijk leuk vindt!
Een tijd terug heb ik een wat eindelijk sollicitatiegesprek gehad. De manager die erbij zat was vrij duidelijk dat hij mij niet zo leuk vond en begon steeds vergezochtere vragen te stellen over dingen die ik potentieel niet kon, ook allemaal dingen die niet bij de functie hoorden, zoals omgaan met zeer specifieke software en om 8.00 in de ochtend aan de andere kant van het land staan. Later kwam die organisatie in het nieuws omdat de werksfeer zo slecht was.
Nick90 schreef op 03-02-2025 om 19:15:
De jaren 50 belden, ze willen hun denkbeelden terug.
Laten we wel wezen, er zijn maar heel weinig nieuwe moeders die 6 weken na de geboorte weer hun normale uren werken of tot de bevalling doorwerken tevens zijn er ook niet heel veel die meer verdienen als de vader van de kinderen zodat in veel gevallen de meest voordelige oplossing is dat de jonge moeder minder uren werkt, er zijn maar weinig vrouwen die echt happy worden om het gezinsinkomen te verdienen en 40 uur per week aan het werk te zijn en gemiddeld 20 uur per week te reizen van en naar werk onbetaald en dan thuis ook nog eens een deel van het huishouden op te pakken terwijl manlief lekker met de kleintjes thuis zit.
Er zijn ook maar weinig mannen die daar blij van worden hoor. Ik ken ze niet.
'Lekker met de kleintjes thuis' ook echt..Er zijn er vast hoor, die dat heerlijk vinden. Ik werd in mijn verlof al gillend gek en was telkens blij als ik weer aan de slag kon. Fulltime destijds. Inmiddels werk ik 32 uur en verdien daarmee meer dan mijn man die 40 uur werkt.
Dat de vrouw minder moet gaan werken als die minder verdient is kortzichtig en zorgt ervoor dat vrouwen minder blijven verdienen dan mannen. Met 24 uur of minder kan je meestal niet zo hard doorgroeien als je man die fulltime werkt. En zo wordt de kloof alleen maar groter.
Je schetst zelf een beeld als in de jaren 50, waar je een ander van beticht...
Ik twijfel even of ik deze hier zal zetten of bij de genante werksituaties. Maar het is wel echt een sollicitatieblunder van mijzelve.
Ik wilde een brief schrijven maar wel even weten hoe de persoon die ik moest hebben heette, zodat ik een nette aanhef kon maken. Dus ik belde de organisatie op en vroeg de naam van die persoon. "Ja dan moet u Ivar Sondio hebben"
Dus ik adresseerde de brief netjes aan de heer I. Sondio, en zette boven de brief "Geachte heer Sondio".
Naderhand bleek dat degene die ik aan de telefoon had I. Varsondio had gezegd, waarbij de I stond voor Ingrid. Ik weet niet meer hoe ik er achter ben gekomen, want ik heb nooit antwoord op die brief gehad geloof ik. Ik geneerde me rot achteraf. Vooral omdat ik het juist zo netjes dacht te doen......
(de naam is uiteraard fake maar het was ongeveer zo'n situatie, en het was nog voor internet en Linkedin en zo, dus opzoeken bestond nog niet)
Ginevra schreef op 04-02-2025 om 19:20:
Ik twijfel even of ik deze hier zal zetten of bij de genante werksituaties. Maar het is wel echt een sollicitatieblunder van mijzelve.
Ik wilde een brief schrijven maar wel even weten hoe de persoon die ik moest hebben heette, zodat ik een nette aanhef kon maken. Dus ik belde de organisatie op en vroeg de naam van die persoon. "Ja dan moet u Ivar Sondio hebben"
Dus ik adresseerde de brief netjes aan de heer I. Sondio, en zette boven de brief "Geachte heer Sondio".
Naderhand bleek dat degene die ik aan de telefoon had I. Varsondio had gezegd, waarbij de I stond voor Ingrid. Ik weet niet meer hoe ik er achter ben gekomen, want ik heb nooit antwoord op die brief gehad geloof ik. Ik geneerde me rot achteraf. Vooral omdat ik het juist zo netjes dacht te doen......
(de naam is uiteraard fake maar het was ongeveer zo'n situatie, en het was nog voor internet en Linkedin en zo, dus opzoeken bestond nog niet)
In deze situatie hoef jij je niet rot te generen, vind ik. Vaag om aan de telefoon een voorletter te geven.
Ik heb ooit gesolliciteerd op een mooie startersbaan die perfect aansloot bij mijn studie. Met mij honderden anderen, waarschijnlijk. De brief moest gericht worden aan een naam + achternaam. Een naam die klonk als een meisjesnaam. Denk aan Imke. Dus ik: Beste mevrouw Huppeldepup.
Een uitgebreide afwijzing volgde; ze hadden namelijk de meest voorkomende redenen met alle afvallers gedeeld. Imke was geen vrouw maar een man en als je even de moeite genomen had om op LinkedIn te kijken had je dat geweten. Ten eerste had ik geen seconde getwijfeld over het geslacht en ten tweede gebruikte ik nog geen LinkedIn. Tja, balen. Maar vreselijke schaamte: neuh
Halverwege de jaren 80 moest ik "solliciteren" voor een stageplek. Het was al 95% zeker dat ik de plek zou krijgen maar als er echt geen klik was mocht de instelling er nog van afzien.
Voor oost Nederland werd sneeuw voorspeld maar in het westen zou geen sneeuw van betekenis vallen. 9.00 op een locatie zijn 20 km van mijn woonplaats moest kunnen lukken.
Die ochtend werd ik wakker en er lag 20 cm sneeuw.
Ik niet de rok aan die ik gepland had voor een sollicitatie bij een zeer christelijke instelling maar een nette broek. Broek in mijn rubberlaarzen, nette schoenen in een tasje.
Om 8.56 meldde ik mij bij de balie en ga op een bankje wachten terwijl ik mijn schoenen wissel. Binnen een minuut staat het hoofd van de afdeling naast mij. Snel schiet ik in mijn tweede nette schoen en loop met haar mee. De laarzen in een plastic tas fruttend.
Vanaf het moment dat we op haar kantoor waren fijngesneden het over mijn broek en geen rok. Die gekreukte pijpen dat gaf geen pas, ik had een rok/ jurk moeten dragen. Die laarzen dat kon ook echt niet. Dit was niet de representatieve kleding die gevraagd was.
Ik nog proberen uit te leggen dat het weer wel heel extreem was om in zulke nette kleding naar een bushalte te glibberen. Maar het was FOUT wat ik nu droeg. Ik mocht komen voor de stage maar de aanwijzingen voor kleding hebben die 3 maanden overheerst. Wat een zeurkous dat mens.
Bakblik schreef op 05-02-2025 om 13:25:
Halverwege de jaren 80 moest ik "solliciteren" voor een stageplek. Het was al 95% zeker dat ik de plek zou krijgen maar als er echt geen klik was mocht de instelling er nog van afzien.
Voor oost Nederland werd sneeuw voorspeld maar in het westen zou geen sneeuw van betekenis vallen. 9.00 op een locatie zijn 20 km van mijn woonplaats moest kunnen lukken.
Die ochtend werd ik wakker en er lag 20 cm sneeuw.
Ik niet de rok aan die ik gepland had voor een sollicitatie bij een zeer christelijke instelling maar een nette broek. Broek in mijn rubberlaarzen, nette schoenen in een tasje.
Om 8.56 meldde ik mij bij de balie en ga op een bankje wachten terwijl ik mijn schoenen wissel. Binnen een minuut staat het hoofd van de afdeling naast mij. Snel schiet ik in mijn tweede nette schoen en loop met haar mee. De laarzen in een plastic tas fruttend.
Vanaf het moment dat we op haar kantoor waren fijngesneden het over mijn broek en geen rok. Die gekreukte pijpen dat gaf geen pas, ik had een rok/ jurk moeten dragen. Die laarzen dat kon ook echt niet. Dit was niet de representatieve kleding die gevraagd was.
Ik nog proberen uit te leggen dat het weer wel heel extreem was om in zulke nette kleding naar een bushalte te glibberen. Maar het was FOUT wat ik nu droeg. Ik mocht komen voor de stage maar de aanwijzingen voor kleding hebben die 3 maanden overheerst. Wat een zeurkous dat mens.
Dan vermoed ik zomaar dat je na je opleiding vooral ergens anders ben gaan werken.
Ik ken iemand die in een winkel per se in een rok moest werken. De dochter van de eigenaar werkte ook weleens daar, in broek met skeelers eronder. Heel representatief.
Zo solliciteerde eens ergens en toen moest ik voor het gesprek een witte blouse en zwarte rok kopen. Dus nog voor ik de baan had. Bij hun kopen ook nog uiteraard.
Heb ik dus niet gedaan.
Zeespiegel schreef op 05-02-2025 om 15:42:
[..]
Dan vermoed ik zomaar dat je na je opleiding vooral ergens anders ben gaan werken.
Ik ken iemand die in een winkel per se in een rok moest werken. De dochter van de eigenaar werkte ook weleens daar, in broek met skeelers eronder. Heel representatief.
Ja er zijn grenzen. Ik werkte later niet in zulke strenge ziekenhuizen. Wat een rigide systeem.
Tijdens de stage had ik 2 rokken en een jurk die ik om en om droeg. Vaak onderweg vanwege de kou en broek aan een dan daar omkleden.
Twintig jaar geleden een sollicitatie bij een gemeente randje biblebelt, het meest bijzondere sollicitatiegesprek ooit. Het ging alleen maar over ruzie maken en wat ik zou doen als er iets onethisch van mij gevraagd zou worden. Dat ik dat niet zou doen was duidelijk niet het gewenste antwoord.
Bovendien kon men zich niet voorstellen dat mijn man zou meeverhuizen, indien verhuizen verplicht zou zijn. Vraag het dan niet, als je het antwoord toch niet gelooft.
Goeie tweede was het gesprek dat ik had aan de andere kant van het land en waar ik tegenover een commissie van bijna 20 man zat. Ik zou gaan werken voor een samenwerkingsverband en van iedere deelnemende gemeente zat er een afgevaardigde.
Niet te doen zo’n gesprek.