Nare reactie op ziekmelden. Wat zijn jullie vergelijkbare ervaringen?
Ik las in een ander Topic over een vervelende opmerking over ziekmelding.
Er werden toen ook best veel reacties gegeven van reageerders dat zij ,(gelukkig) nooit zo ervaarden op hun werk.
Maar mensen in de zorg, onderwijs,kinderopvang en vergelijkbare beroepen hebben wel degelijk vaak vervelende opmerkingen, wantrouwen en nare situaties te maken rondom ziekmelden.
Kortom; wat is jullie nare ervaring rondom dit onderwerp?
En waardoor kwam dat?
Koko67 schreef op 23-02-2024 om 09:59:
[..]
Wat mag niet?
Leidinggevenden mogen niet vragen wat je mankeert en als je uit jezelf vertelt wat je hebt mogen zij geen suggesties doen om sneller beter te worden of raad geven om te voorkomen dat je het nog eens krijgt.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 23-02-2024 om 10:06:
[..]
Leidinggevenden mogen niet vragen wat je mankeert en als je uit jezelf vertelt wat je hebt mogen zij geen suggesties doen om sneller beter te worden of raad geven om te voorkomen dat je het nog eens krijgt.
Dat. En hoewel er gelukkig heel veel aangeven daar nooit mee te maken te hebben zijn er dus ook veel van wel.
Ik ben me er van bewust dat je op de spoed de uitersten tegen komt. Maar als ik van iedere patiënt die een advies van de leidinggevende had opgevolgd of zich zo onder druk gezet voelde om toch te gaan/blijven werken nog alles zou weten kan ik wel een redelijk dik boek schrijven na ruim 40 jaar.
Ik denk dat je dit het beste geheel los kan laten. Je moet vooral met jezelf leven. Als jij vindt dat je het beste kan genezen thuis, dan ben jij degene, in samenspraak met je arts, die daarover kan beslissen. Een ander maakt zijn eigen afwegingen. Wil niet altijd zeggen: "zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten"; misschien heeft je omgeving nare ervaringen opgedaan, maar het is jouw taak niet om ze gerust te stellen. Jij hebt je met je eigen gezondheid te maken.
PS: ik liet vroeger altijd een ander bellen. Dit heeft een barrièrewerking. De volgende keer doe jij dat voor die ander. Vragen ze waarom, dan had je hard je rust nodig om te genezen. Zodra je tot contact in staat was zou je zelf bellen. Meestal was dat om aan te kondigen dat je de volgende dag weer ging beginnen.
ik heb vanochtend van mijn leidinggevende gehoord dat ik vandaag mag werken. Ben al de hele week aan het sukkelen en werk zo goed en kwaad als het kan.
Zo kan het dus ook.
ik heb wel een keer een hele rare reactie van de arbo-arts gehad. Die twijfelde of ik mijn hand wel had gebroken.
nee Pipo, ik zit er voor de lol zo bij. Toen heb ik een klacht ingediend.
Jarenlang als bakker gewerkt bij een kleine zelfstandige en ziekmelden was een complete ramp. Zolang je niet in het ziekenhuis lag hadden zij de verwachting dat je gewoon kwam werken. Als je dan toch niet kwam, mocht je collega het werk op zijn eentje doen waardoor die er al snel 14 uur per dag stond. Laatste wat ik hoorde voor ik ginds vertrok was hoe een winkeldochter met een positieve corona-test toch in de winkel stond omdat ze "er toch niet zoveel last van had", dat was in 2020 midden in de epidemie.
Toen ik rond de 30 weken zwanger was moest ik van mijn verloskundige stoppen met werken. Dat zinde de hr manager duidelijk niet. Maar daar had ze natuurlijk niet veel tegen in te brengen. Ik werd wel direct doorgestuurd naar de arbo arts. Kom ik daar binnen waggelen met een enorme buik. Ze kijkt me aan en zegt: Oh, je bent helemaal niet in je eerste trimester. Ze was in veronderstelling dat ik niet meer kon werken omdat ik me een beetje moe voelde. Ze heeft me natuurlijk niet precies verteld wat ze door had gekregen vanuit mijn werkgever, maar dat het niet klopte was wel duidelijk.
Madamecannibale schreef op 23-02-2024 om 09:08:
[..]
Dat snap ik wel. Ik denk dat het dan vooral ligt aan de oprechtheid waar je aan twijfelt. Ik heb dat ook wel eens gehad met iemand uit mijn team. Die was na een weekend met wilde plannen of carnaval steevast een paar dagen ziek, soms zei ze ook letterlijk dat ze te moe was om te werken. Er kan altijd iets spelen waardoor je inderdaad te moe bent om te werken maar een kater of gewoon te laat naar bed gaan omdat je ging stappen vind ik geen excuus.
Eens. Daar zijn verlofdagen voor. Een slechte nacht of moe zijn valt niet onder ziekte. Verlofdagen zijn niet alleen maar vakantie maar ook voor bijtankdagen.
rionyriony schreef op 23-02-2024 om 10:44:
Ik denk dat je dit het beste geheel los kan laten. Je moet vooral met jezelf leven. Als jij vindt dat je het beste kan genezen thuis, dan ben jij degene, in samenspraak met je arts, die daarover kan beslissen. Een ander maakt zijn eigen afwegingen. Wil niet altijd zeggen: "zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten"; misschien heeft je omgeving nare ervaringen opgedaan, maar het is jouw taak niet om ze gerust te stellen. Jij hebt je met je eigen gezondheid te maken.
PS: ik liet vroeger altijd een ander bellen. Dit heeft een barrièrewerking. De volgende keer doe jij dat voor die ander. Vragen ze waarom, dan had je hard je rust nodig om te genezen. Zodra je tot contact in staat was zou je zelf bellen. Meestal was dat om aan te kondigen dat je de volgende dag weer ging beginnen.
Bij ons moet je zelf bellen tenzij je in het ziekenhuis ligt oid.
SuzyQFive schreef op 23-02-2024 om 14:37:
[..]
Bij ons moet je zelf bellen tenzij je in het ziekenhuis ligt oid.
O? Dat was toen niet zo op mijn school en ook later waar ik werkte niet. Als je ziek was belde altijd een ander.
Dat lokt toch ondervragingen makkelijker uit, en negatieve reacties, om de zieke onder druk te zetten of zich toch te uiten. Als iemand anders belt is het onaardiger om dat te doen. En die geeft dat dan ook niet door. 
Bijbaantje bij de supermarkt: Ik was ziek, maar was bij mijn vriend (die woonde op zichzelf). Dus ik had mij afgemeld en toen belden ze naar mijn huis, waar ik dus niet was en waar mijn ouders dus zeiden dat ik bij mijn vriend was en toen werd ik meteen ontslagen 🤷🏼♀️. Daarvoor nooit ziekgeweest. Wel de week daarvoor een ‘ruzie’ met de hoofdcassière gehad. Ik zat bij de voorste kassa, die had een soort van zicht op de ingang. Die zaterdag was het poepiedruk en ik kreeg op mijn kop dat ik die winkeldief met een pak koffie niet terug had zien lopen. Ik was het er niet mee eens dat ik daar de schuld van kreeg maar bleef wel gewoon beleefd terwijl die HC uit haar plaat liep te gaan, met alle klanten erbij ook nog 🤦♀️.
Het ergste was tijdens een zwangerschap. Het begon al met toen ik vertelde zwanger te zijn.
De directeur van de school waar ik werkte zei:
- Kan je er niet nog wat aan laten doen?
en
- Je hebt al drie kinderen, we hadden niet verwacht dat je nog een kind zou krijgen.
Ik had daarvoor drie miskramen gehad…
Vervolgens werd bij mij als enige het rooster veranderd. Meteen de maandag daarna. Ik moest toen ineens in dat hele grote gebouw elk uur naar een ander lokaal. Terwijl ik zga een vast lokaal had. En dat betekende vijf minuten minstens lopen. En in mijn geval een kar met atlassen de hele school doorslepen, dus met de lift aan de ene kant naar beneden, aan de andere kant van de school omhoog.
Na een paar weken moest ik van de verloskundige minder gaan werken. Ik had veel te veel harde buiken. Het was allemaal maar moeilijk en ik moest buiten mijn werk om maar geen activiteiten ondernemen. Ze zochten een vervanger voor een deel van mijn uren. Ik had goed contact met haar en we stemden telkens af wat er moest gebeuren. Ik kreeg van de teamleider te horen dat ik haar niet goed inwerkte en dat er niets afgestemd was. Bovendien waren mijn lessen waardeloos, zei ie ook nog. Mijn leerlingen vonden dat helemaal niet. Die liepen met mij weg. Maar dat was niet zo want ze hadden een enquete gehouden onder de leerlingen en daar kwam ik niet zo goed uit de bus. Toen ik vroeg of ik dat dan even mocht bekijken mocht dat niet. Ik (en collega’s) geloofden er geen zak van, mijn beoordelingen waren altijd prima en mentoren hoorden over mij alleen maar goede dingen, of niets (dat is ook goed).
Vervolgens bleek mijn moeder ook nog eens helemaal vol kanker te zitten en zou waarschijnlijk snel zou overlijden. Toen ik dat vertelde in de personeelskamer aan twee collega’s riep de teamleider: Als je maar niet denkt dat je zorgverlof krijgt hiervoor!
Ik heb al struikelend mijn verlof uiteindelijk gehaald. Tijdens de bevalling ben ik heel veel bloed verloren en ik had ook veel bekkenklachten. Liep erbij als een lijk 😅.
Na een paar weken belde de teamleider op, een week nadat ze op kraamvisite waren geweest.
We moesten even mijn werkzaamheden voor na mijn verlof bespreken. Mijn verlof liep toen twee weken voor de zomervakantie af en in de zomervakantie liep mijn contract af.
Dus ik zei: nou, voor je verder gaat. Zoals je weet ben ik nog lang niet hersteld dus ik denk niet dat ik na mijn verlof al kan werken.
Hij werd boos en riep: je bent toch waardeloos en je moet niet denken dat we je voor de klas gaan zetten. Je gaat maar administratie doen!
(wat op zich prima was geweest, een week lesgegeven was sowieso geen goed idee geweest).
Ik gaf nogmaals aan dat ik aansluitend op mijn vervolg mij nog ziek moest melden.
Toen werd ie nog bozer en schreeuwde door de telefoon, mijn schoonmoeder naast me trok wit weg: Je zorgt er maar voor dat je as maandag hier op de stoep staat (dochter was toen 6wk) en sta je er niet dan kan je hele nare dingen verwachten. En hij smeet de telefoon erop.
Daarop kreeg ik de dag erna te horen dat ik weer een dag later mij bij de arbo-arts moest melden. Verhaal gedaan. Hij stelde de vraag: kan je stofzuigen? Ik zei: zittend op een stoel. Ik kon dus stofzuigen en dus ook wel werken 😳.
Daarop heb ik gezegd dat dat niet ging gebeuren.
Vervolgens heb ik op aanraden van UWV de arbeidskundige ingeschakeld en die is echt voor de werkgever gaan liggen. Dat dit echt niet kon.
Zo naar… Het is veertien jaar geleden maar ik heb er nog steeds wel een beetje last van.
Toevallig vertelde een huidige collega die daar ook gewerkt heeft dat dit veel vaker daar gebeurde. Twee oud studiegenoten die daar ook gewerkt hebben zijn daar zelfs helemaal door het onderwijs uitgegaan.
RaSa schreef op 23-02-2024 om 11:45:
Toen ik rond de 30 weken zwanger was moest ik van mijn verloskundige stoppen met werken. Dat zinde de hr manager duidelijk niet. Maar daar had ze natuurlijk niet veel tegen in te brengen. Ik werd wel direct doorgestuurd naar de arbo arts. Kom ik daar binnen waggelen met een enorme buik. Ze kijkt me aan en zegt: Oh, je bent helemaal niet in je eerste trimester. Ze was in veronderstelling dat ik niet meer kon werken omdat ik me een beetje moe voelde. Ze heeft me natuurlijk niet precies verteld wat ze door had gekregen vanuit mijn werkgever, maar dat het niet klopte was wel duidelijk.
Ik moest bij mijn tweede zwangerschap met 25 weken naar halve dagen. Tijdens de afspraak met de arboverpleegkundige schreef hij in zijn advies dat de verwachting was dat de belastbaarheid nog minder zou worden de komende maanden. Daar wilde ik natuurlijk niet aan, maar ik was ook wel blij dat ik niets hoefde te bevechten. Uiteindelijk moest ik met 32 weken helemaal stoppen. Niet uit vrije wil, maar bij nr 1 lag ik rond die termijn (tot het eind) in het ziekenhuis omdat ik bij mijn toenmalige werkgever onder druk te lang had doorgewerkt.
Heel blij dat ik nu een werkgever heb die wel inziet dat je beter een positieve bijdrage kunt leveren als het om de gezondheid van medewerkers gaat.
rionyriony schreef op 23-02-2024 om 14:39:
[..]
O? Dat was toen niet zo op mijn school en ook later waar ik werkte niet. Als je ziek was belde altijd een ander.
Dat lokt toch ondervragingen makkelijker uit, en negatieve reacties, om de zieke onder druk te zetten of zich toch te uiten. Als iemand anders belt is het onaardiger om dat te doen. En die geeft dat dan ook niet door.
Mijn vader heeft ook een keer voor me afgebeld toen ik als puber een bijbaan bij de supermarkt had. Nou echt zo boos waren ze dat ik zelf niet belde (ik sliep) en daardoor geloofden ze me juist niet en ik heb er echt enorm gezeik over gehad.
SuzyQFive schreef op 23-02-2024 om 15:11:
Het ergste was tijdens een zwangerschap. Het begon al met toen ik vertelde zwanger te zijn.
De directeur van de school waar ik werkte zei:
- Kan je er niet nog wat aan laten doen?
en
- Je hebt al drie kinderen, we hadden niet verwacht dat je nog een kind zou krijgen.
Ik had daarvoor drie miskramen gehad…
Zo naar… Het is veertien jaar geleden maar ik heb er nog steeds wel een beetje last van.
Toevallig vertelde een huidige collega die daar ook gewerkt heeft dat dit veel vaker daar gebeurde. Twee oud studiegenoten die daar ook gewerkt hebben zijn daar zelfs helemaal door het onderwijs uitgegaan.
Jee, wat een naar verhaal. Maar die eerste regels zijn helemaal van de pot gerukt. Ik kan me voorstellen dat zoiets lang blijft hangen. Dit zijn van die dingen die zo erg zijn dat je het nauwelijks kan voorstellen dat het gebeurt.
Ooit zelf heftige dingen meegemaakt met een werkgever, en normaal zou ik het nauwelijks geloofd hebben, ware het niet dat ik het zelf meemaakte, en ook mijn collega's.
Heb je nog iets van een klacht kunnen indienen? Of was je er zo klaar mee dat je geen energie in dergelijke zaken wilde steken? Bij mij was het het laatste.
Vrijevlinder schreef op 23-02-2024 om 16:42:
[..]
Jee, wat een naar verhaal. Maar die eerste regels zijn helemaal van de pot gerukt. Ik kan me voorstellen dat zoiets lang blijft hangen. Dit zijn van die dingen die zo erg zijn dat je het nauwelijks kan voorstellen dat het gebeurt.
Ooit zelf heftige dingen meegemaakt met een werkgever, en normaal zou ik het nauwelijks geloofd hebben, ware het niet dat ik het zelf meemaakte, en ook mijn collega's.
Heb je nog iets van een klacht kunnen indienen? Of was je er zo klaar mee dat je geen energie in dergelijke zaken wilde steken? Bij mij was het het laatste.
Het laatste, er was ook nog een akkefietje met een werklaptop en ik was er echt helemaal klaar mee. Achteraf had ik er wel iets mee moeten doen. Dan had ik wellicht de collega’s na mij kunnen behoeden voor dit soort praktijken.