Is betaald werk een doel of een middel?
N.a.v. het draadje over het nieuwe feminisme.
Wat is nu eigenlijk de essentie van betaald werk? Uiteraard moet er brood op de plank. En verder zijn veel beroepen absoluut noodzakelijk. En ook: het streven om je eigen broek op te houden. Hoe dan ook, betaald werk is nodig om de economie en de maatschappij overeind te houden.
Verder is werk voor velen iets wat voldoening, energie, tijdsbesteding, plezier enz enz kan geven. Maar dat geldt zeker niet voor elk werk en voor iedereen. Voor velen is werk helemaal niet zo leuk. Zou iemand zich veel liever op een andere manier nuttig maken, maar geen of te weinig tijd door de betaalde baan. En dan bedoel ik niet zozeer eigen plezier, maar voor anderen, voor de maatschappij.
Ik stel deze vraag omdat in de voornoemde topic het betaalde werk als een soort heilig wordt verklaard: We moeten zoveel mogeljk blijven werken als we een gezin hebben en liefst 50/50 natuurlijk En ja, vaak moet dat ook gewoon gebeuren (brood op de plank, maatschappijk noodzakelijk werk enz). Maar wat als het fin. niet noodzakelijk is, het werk door genoeg andere belangstellenden kan worden gedaan (er dus niet een maatschappelijk gat valt) en diegene zich liever bezig houdt met andere dingen die hij/zij belangrijk vindt? Dan voldoe je, dat is mijn gevoel n.a.v. die topic, niet helemaal. Maar wáár voldoe je eigenlijk niet aan?
Wij moesten net als het merendeel van de mensen werken om te leven gelukkig hadden we wel leuk werk met goede inkomsten.
Hoe je in een relatie de hoeveelheid betaald en onbetaald werk verdeeld moet je samen bepalen. Ik heb wel veel meer vrouwen dan mannen na een scheiding in de problemen zien raken door hun keuze om niet of erg weinig te werken. Door wat ik gezien heb vind ik bijvoorbeeld de keuze om tegenwoordig voltijds huisvrouw te worden heel onverstandig. Maar ik vind ook partime werkende vrouwen deeltijd prinsesjes noemen afschuwelijk en de meestal geprivilegieerde man of nog erger vrouw die het uitspreekt verwerpelijk.
Ik raad mijn dochter, zoon en schoondochter ook aan om genoeg te blijven werken, zodat als de nood aan de man of vrouw komt je jezelf kunt redden.
Wij hadden het geluk dat we geld konden wegleggen om eerder te stoppen met werken en dat hebben we dan ook gedaan.
Zowel tijdens ons werkende leven als nu hebben we altijd leuke dingen gedaan en genoten van het leven.
Mijn werk is een middel om iedere maand mijn doel te behalen: brood op de plank en geld op de bank. Genoeg om zorgeloos van te kunnen leven. Ik vind werken leuk dus ik doe het fulltime, maar als ik de loterij win stop ik meteen. Dan is mijn doel weg en dan zou ik liever iets bijdragen aan de maatschappij in de vorm van vrijwilligerswerk, ook een prachtig doel.
Ik heb in een sector gewerkt waar veel vrouwen 24 uur werken. Licht administratief werk, niet ploeteren in de schoonmaak of zwaar werk in de zorg. Veel van die vrouwen zijn 24 uur gaan werken toen er kinderen kwamen en doen dat na een scheiding en als de kinderen groot zijn nog steeds. Als de werkgever vraagt of ze een dagje extra kunnen werken weigeren ze want nee hoor, straks ben ik mijn toeslagen kwijt.
Als leidinggevende heb ik me daar vaak kapot aan geërgerd en ook als burger vind ik het een waardeloze houding. Zolang er geen reden voor is zou je niet je handje op moeten houden en op de staatskas moeten teren maar kan je gewoon je eigen broek ophouden. Mensen die ervoor kiezen om drie van de zeven dagen te werken omdat ze dat gewoon lekker en wel genoeg vinden moeten dat dan maar doen met het salaris dat daarbij past en niet als bonus de toeslagen erbij.
Ik ben liever bij mijn kinderen dan dat ik werk. Ik laat mijn man werken.
Muurbloem1985 schreef op 08-09-2023 om 19:07:
[..]
Niet mee eens, werk kan ook en voldaan gevoel geven als het werk leuk is vind ik.
Maar dan hoef je je niet structureel vast te leggen. Dan kun je ook af en toe een project doen waar je lol aan hebt en je kunt spontaan op vakantie wanneer je wil zoals als het hier een paar weken slecht weer wordt bijv.
De baan die ik nu heb vind ik leuk. Het daagt me uit, ik ontwikkel me en er is weinig stress. Ik heb leuke collega's en mijn netwerk breidt zich nog steeds uit. Zou ik een groot bedrag winnen, dan zou ik denk ik dit een dag of 2 a 3 per week blijven doen (ervan uitgaande dat ze me liever een beetje kwijt zijn dan helemaal 
) en daarnaast een of twee dagen per week vrijwilligerswerk in het asiel gaan doen.
redbulletje schreef op 08-09-2023 om 20:17:
[..]
Maar dan hoef je je niet structureel vast te leggen. Dan kun je ook af en toe een project doen waar je lol aan hebt en je kunt spontaan op vakantie wanneer je wil zoals als het hier een paar weken slecht weer wordt bijv.
Ik hou juist van structuur, zo is iedereen anders.
Ik heb jaren niet gewerkt, dat kwam man en mij beter uit en het was niet nodig. Nu werk ik wel, er kwam iets op mijn pad en ik heb er lol in. Ben op mijn oude dag (bijna 49 toch) zelfs nog carrière aan het maken omdat ik er goed in blijk. Betaald werk is voor mij geen middel. Ik doe het omdat ik er zin in heb, als ik geen zin meer heb, stop ik ermee. Er is geen groot feminist aan mij verloren gegaan.
Voor mij is betaalde arbeid een middel en geen doel, want uiteindelijk is het het bedrijf dat met de meeste winst gaat lopen.
Daarnaast vind ik het wel een leuke discussie daar net op dit moment in België er politiekers zijn die vinden dat elke huisvrouw/man aan de slag moet gaan zelfs als ze geen uitkering krijgen.
Denk dat er heel weinig waarde gehecht wordt aan niet bezoldigde arbeid, maar dit is misschien normaal in een economie die voornamelijk draait op belastingen van inkomsten.
redbulletje schreef op 08-09-2023 om 20:17:
[..]
Maar dan hoef je je niet structureel vast te leggen. Dan kun je ook af en toe een project doen waar je lol aan hebt en je kunt spontaan op vakantie wanneer je wil zoals als het hier een paar weken slecht weer wordt bijv.
Juist omdat ik structureel vastzit ergens voel ik behoorlijke binding. Die binding heb ik niet als ik ga zzp’er en her en der af en toe eens ga invallen. Die binding is voor mij heel waardevol.
Doemijdieglazenbol schreef op 08-09-2023 om 19:33:
[..]
Ik had dat met terugwerkende kracht best wel (ik heb een baan dus ik doe er toe) toen ik een paar maanden ziek was. Toen kwam ik erachter dat werk wel onderdeel van mijn identiteit is. En dat het zonder wel onwennig voelt. En een beetje schaamtevol of zo. Ben ook opgevoed met niet lullen maar poetsen/poten in de modder/je eigen broek ophouden, maar het verraste me toch dat dat zoveel impact kon hebben.
dit betekent overigens niet dat ik vind dat mensen die geen baan hebben er niet toe doen. In tegendeel. Maar ik merkte dat het voor mijn zelfbeeld wel wat deed.
Misschien is dit ook wel meer wat ik eigenlijk bedoel. Ik voel mezelf goed met een baan, maar ik voel mezelf niet beter dan een ander vanwege een betaalde baan. (ik voel me überhaupt niet beter trouwens)
Je hebt gewoon je eigen verantwoordelijkheid om rond te komen. En je mag zelf weten of je weinig wil werken en het minder breed heb of andersom.
wat ik niet ok vind is als je wel gewoon kàn werken, dat je voor het gemak minder werkt want je krijgt toch wel toeslagen
steun van de staat is alleen voor mensen die wel willen maar niet kunnen werken. Dat is momenteel niet zo en dat is een probleem
Of je werk een doel of een middel is dat is per persoon verschillend. Het hoeft niet voor iedereen hetzelfde te betekenen
Toch zeker een middel om inkomen te vergaren. Ik zou een groot voorstander zijn van basisinkomen voor iedereen. Ik ben de afgelopen jaren door een periode gegaan dat mijn "BV Gezin" zoveel energie kostte (en nog steeds kost) dat werken voor mij een hele grote opgave is.
Ik ben wel aan de slag, gezakt van niveau 4/5 naar niveau 2 en dit is te doen naast mijn gezin.
Maar als dit niet noodzakelijk was zou ik dit nooit doen. Natuurlijk is het fijn als mensen blij zijn dat je komt, maar dat kan ik ook op een andere manier invullen.
Ik kies er nu voor om heel basic te leven, op deze manier kan ik met laaggeschoold werk, niet al te veel uren en toeslagen het toch nog uithouden.
Duimend voor rustigere jaren om de andere helft van mijn carrière jaren tot mijn pensioen te vullen met iets leuks.
Het basisinkomen is interessant inderdaad. Ben wel benieuwd naar hoe onze maatschappij zal veranderen als mensen niet meer zo die druk ervaren om voldoende inkomen te genereren, meer vanuit wens en minder vanuit angst kunnen gaan leven.
Ik werk ook om te leven en ben actief bezig om te kunnen realiseren om te kunnen stoppen met werken ergens tussen mijn 50ste en 55ste. In gesprekken met mensen hierover lijken veel mensen dit gek te vinden, want "wat moet je met al die tijd" wordt toch wel vaak gezegd. Vaak lijken ze de droom om eerder te stoppen wel te begrijpen, maar niet het feit dat ik daar serieus mee bezig ben. En dan zeggen mensen dat ze liever nu genieten en/of ze hun werk veel te leuk vinden. Ik vind dat echt geestelijke armoe, als je niet zelf kunt verzinnen waar je blij van wordt en hoe je je tijd zou willen indelen (snap dat het je misschien wel tijd kost om hier over na te denken als je er nooit eerder serieus over hebt nagedacht). In het begin van mijn werkleven ben ik na het afronden van mijn studie drie dagen blijven werken (ik werkte het laatste jaar van mijn studie al parttime in mijn eerste echte baan), dat begrepen ook niet veel mensen. Ik begrijp daarentegen niet waarom ik meer zou moeten werken als ik makkelijk rond kan komen van mijn parttime salaris. Nu werk ik wel bewust meer, het geld heb ik niet nodig, maar dat investeer ik dus (hypotheek versneld aflossen en beleggen).
Overigens heb ik wel het financiële voordeel dat we geen auto of kinderen hebben, dus onze vaste lasten zijn sowieso vrij laag.
Cala schreef op 08-09-2023 om 21:59:
Ik werk ook om te leven en ben actief bezig om te kunnen realiseren om te kunnen stoppen met werken ergens tussen mijn 50ste en 55ste. In gesprekken met mensen hierover lijken veel mensen dit gek te vinden, want "wat moet je met al die tijd" wordt toch wel vaak gezegd. Vaak lijken ze de droom om eerder te stoppen wel te begrijpen, maar niet het feit dat ik daar serieus mee bezig ben. En dan zeggen mensen dat ze liever nu genieten en/of ze hun werk veel te leuk vinden. Ik vind dat echt geestelijke armoe, als je niet zelf kunt verzinnen waar je blij van wordt en hoe je je tijd zou willen indelen (snap dat het je misschien wel tijd kost om hier over na te denken als je er nooit eerder serieus over hebt nagedacht). In het begin van mijn werkleven ben ik na het afronden van mijn studie drie dagen blijven werken (ik werkte het laatste jaar van mijn studie al parttime in mijn eerste echte baan), dat begrepen ook niet veel mensen. Ik begrijp daarentegen niet waarom ik meer zou moeten werken als ik makkelijk rond kan komen van mijn parttime salaris. Nu werk ik wel bewust meer, het geld heb ik niet nodig, maar dat investeer ik dus (hypotheek versneld aflossen en beleggen).
Overigens heb ik wel het financiële voordeel dat we geen auto of kinderen hebben, dus onze vaste lasten zijn sowieso vrij laag.
Dus jij vindt het geestelijke armoe als iemand gelukkig is met zijn/haar werkende leven en niet verlangt naar minder werken? Ik vind het juist nogal kortzichtig om iemand die zo in het leven staat af te kraken. Wat voor bijzonders doe jij dan in de tijd die je niet werkt dat maakt dat je bij een ander die voldoening haalt uit werken over geestelijke armoe spreekt?