Advies gevraagd/meerwaarde diagnose.

Ondanks dat je echte medicatie kennelijk niet ziet zitten, toch even mijn bijdrage.

Zelf heb ik een diagnose die is overgegaan van schizofrenie, naar ass en recent persoonlijkheidsstoornis. Slik al bijna twintig jaar AD en antipsychotica en voor mij waren deze echt een redding, ze brachten een beetje rust in mijn geest.

Mijn partner heeft zich op mijn aanraden laten testen op ass, en uit het onderzoek kwam de diagnose ass/adhd. Sindsdien neemt ze tevens een ad en dexamfetamine, waardoor het allemaal wat dragelijker is. 

Natuurlijk werkt de medicatie vooral ondersteunend, want het belangrijkste volgens mij blijft het ziekte-inzicht dat je kunt verwerven na een diagnose; waardoor je bv. te weten komt waarom je crasht, wat de alarmsignalen zijn en hoe je het kunt vermijden. 

Ter info: mijn partner en ik zijn beide rond de veertig en hebben ook al wat werkgevers versleten met het vooruitzicht om nog dertig jaar te werken alvorens ons pensioen. Zelf ben ik voorlopig afgekeurd (Belg, iets andere regels dan in Nederland), en partner zit net te twijfelen over een wissel van werkgever. Dus ik begrijp je probleem maar zou zeggen: pak elke hulp die je kunt vinden, het is niet iets dat verdwijnt. 

Roadrunner schreef op 14-08-2022 om 21:56:

Zelf ben ik al na mijn burnout van fulltime naar parttime werken gegaan. Ik moest echt even uitvinden hoeveel uur voor mij haalbaar is.

Dat mijn huishouden niet perfect op orde is heb ik al geaccepteerd en dat ik van boven tot beneden soms met drie taken tegelijk bezig ben ook. Dan probeer ik mezelf aan te sturen en eerst een taak af te maken.

Als de drukte van het gezin mij teveel wordt dan trek ik mij terug op mijn kamer of ga ik wandelen. Ben ik ergens waar dat niet kan dan ga ik op de wc zitten.

Eigenlijk heb ik al geaccepteerd dat ik ben zoals ik ben dat gaat de diagnose niet veranderen.

Aan het begin van de dag/week plan ik hoe mijn dag/week gaat.
Met de hoop op niet veel verassingen.

Hoe de aanpassingen op mijn werk beter kunnen worden dat kan ik mijn werkgever wel vertellen maar of hij daar de materialen en mensen voor in wil zetten zonder vergoeding dat denk ik niet.

Ik had mijzelf voor mijn diagnose ook al heel veel aangeleerd om met mijn beperkingen om te gaan.

Mijn motto was dan ook "Ik heb vast iets, maar zolang ik mij red, hoef ik het niet te weten".

Maar red je het echt als elke paar jaar weer hetzelfde mis gaat in je leven? Heb je dan echt genoeg aan alles wat je jezelf hebt aangeleerd? Of wordt het dan tijd om toch eens verder te kijken en met een professional te onderzoeken waarom dat steeds mis gaat en hoe je dat kunt voorkomen?

Ik koos voor het laatste en ik zou willen dat ik dat vele jaren eerder had gedaan.

Wat ik begrijp uit jouw post zit jij op je werk niet op je plek en eigenlijk overkomt je dat dus steeds opnieuw. Medewerking van een werkgever is fijn en dat zouden ze ook moeten doen, maar er is altijd een grens aam wat ze kunnen. Dus als jij steeds weer in dezelfde situatie beland, wordt het misschien tijd om te onderzoeken hoe je dat kunt voorkomen. En voor die hulp is helaas een diagnose vaak nodig.

ik heb geen officiële diagnose maar zelf en mijn omgeving handelen we wel of deze officieel is. Ook de bedrijfsarts is hier bij betrokken. Voor mij heeft een officiële diagnose dan ook geen meerwaarde.
Wat een nadeel is van een diagnose is dat er een cliché beeld is wat jou helemaal niet hoeft te passen maar waar je omgeving wel naar handeld. 
Mijn coach heeft mij geleerd duidelijk aan te geven wat ik specifiek nodig heb. Dus een kamer met maximaal 2 kamergenoten.
Duidelijke opdrachten en een project begeleider.
Ik heb een wekelijkse bila ipv 3 wekelijks met vaste onderwerpen. 
En ik meld mij vaker af in overleg met mijn manager om naast mijn werk ook mijn privé taken te kunnen doen. En dat is dan weer vastgelegd met de bedrijfsarts.

Wat wil je wel? Je legt het nu vooral buiten jezelf. Je werkgever moet het werk maar anders indelen. De kans dat de hele wereld zich aan jou gaat aanpassen wanneer je zelf niet verandert is echter nihil, zoals uit je patronen ook is gebleken. 

Therapie die jezelf betaalt, zoals bijv. Gestalt therapie vereist geen diagnose, alleen inzet mbt tijd en geld om zelf handvatten te krijgen hoe je met jezelf en anderen beter kunt omgaan. 

Interessant topic, ik zit met dezelfde vraag al is mijn situatie anders.

Ik word momenteel onderzocht op ASS. Waar ik een paar weken geleden niet eens echt wist wat het was, lees ik nu mijn eigen handleiding. Wat ik voor depressie aan zag is (ook) overprikkeling, en mezelf een schop geven om toch even buiten te wandelen werkt dan juist averechts. Er vallen veel puzzelstukjes op hun plek en ik begrijp beter waarom ik dingen doe zoals ik ze doe en dat het niet lukken geen luiheid of onwil is.

Ik ben ook wel benieuwd waar je tegen aan loopt als je een officiële diagnose hebt. 

Praktische tip: mocht je toch besluiten om je te laten testen, weet dan dat er enorme wachtlijsten zijn en dat je dit jaar in ieder geval niet meer aan de beurt komt. Regelmatig is er zelfs een stop op de wachtlijst.
Het is handig om tegen de tijd dat je aan de beurt bent, een restitutie zorgverzekering te hebben die 100% van het gefactureerde tarief vergoed (en dus niet 100% van het voorgeschreven/NZA tarief!). Anders heb je naast je eigen risico nog een gigantische eigen bijdrage.
Ik weet niet in hoeverre dat geldt voor aanvullende verzekeringen bij AD(H)D.

Medicijnen die kunstmatig geproduceerd zijn zijn veel veiliger dan zgn. natuurlijke geneesmiddelen.

Natuurlijke geneesmiddelen zijn vaak extracten van planten, die tijdens hun leven andere planten en dieren moesten uitschakelen zodat ze niet opgevreten werden. Dit zijn heel geniepige stoffen die ontzettend veel schade aan je gezondheid kunnen toebrengen (want hun concurrenten moesten dood).

Het klopt dus niet dat natuurlijke geneesmiddelen veilig zijn. Kunstmatige geneesmiddelen bootsen alleen de gewenste eigenschappen na en laten schadelijke eigenschappen achterwege. Bovendien zijn ze onder zeer strenge condities getest en pas als ze volkomen veilig worden geacht in de handel gebracht. Daarna blijven ze gecontroleerd worden.

Ik had zelf meer last van de oordelen van mijn omgeving voor ik mijn diagnose had, dan daarna.
Ja sindsdien moet ik soms even een korte les autisme geven, maar daarna krijg ik alle begrip.

Daarvoor zeiden mensen, vooral familie, dat ik best wel wat autistische kenmerken had, maar ondanks dat werd er wel neurotypisch gedrag van mij verwacht en er vanuit gegaan dat ik hetzelfde kon als anderen. Door mijn diagnose heb niet alleen ik de acceptatie gevonden dat dat niet gaat, maar ook zij waardoor ze makkelijker rekening met mij houden.

Biebeltje schreef op 15-08-2022 om 10:24:

[..]

Ik heb 10 jaar terug officieel de diagnose ASS gekregen. Ik kan me niets bedenken waar ik tegen aan loop met een diagnose.

Mijn zoon heeft ook een diagnose ASS.

Voor ons beiden geldt dat het met diagnose 'makkelijker' is om hulp geregeld te krijgen.

Inzicht krijgen in waar je sterke punten en valkuilen zitten is wat mij betreft een hele goeie stap en dan is het vaak handig als je daar wat hulp bij krijgt.

En ja, mensen hebben zo hun vooroordelen, of bagatelliseren je problemen. Maar je hoeft niemand te vertellen dat je een diagnose hebt. Je kan prima volstaan met een uitleg waarom iets voor jou wel of niet werkt.

Dank voor je reactie!

Die handleiding is inderdaad verdomd handig. Zo heb ik de neiging om altijd 'iets' te moeten doen als er iets aan de hand is. Nu kom ik erachter dat juist he-le-maal niets doen en alle prikkels buitensluiten het enige is dat werkt bij overprikkeling. En dat ik nu zo snel en zo ver over de flos ben dat dat niet in een paar uurtjes gefikst is. Niets doen vind ik zo ongeveer het moeilijkste dat er is.

Binnenkort heb ik een afspraak met de arts van het UWV, omdat ik momenteel in de ziektewet zit. Dat vind ik echt wel spannend, want bij eerdere burn-outs werd ik z.s.m. weer richting re-integratie gemanoeuvreerd en dat zie ik nu echt nog niet zitten. Sowieso vraag ik me af hoe ik t.z.t. kan gaan re-integreren zonder dat ik een baan heb?

En mensen inlichten, tsja geen idee of en hoe, maar ik zal in ieder geval moeten leren ruimte in te nemen die ik nodig heb en - ook heel belangrijk - grenzen aangeven. En daarbij kan ik het beste beginnen met mezelf. Ik heb zelfs naar mezelf toe lopen camoufleren kom ik nu achter.
 

maar vraag je zelf dan ook af of jij hier moet willen werken. Welke plek en werkzaamheden passen beter bij jou.
Met de huidige arbeidsmarkt zit je als werknemer beter om wat anders te zoeken.

Uwv kan helpen met uitzoeken wat bij je past, de vakbond ook. 

Klinkt inderdaad niet als een hele fijne werkplek voor jou, TO. 
Heb je voor jezelf helder wat je wel en niet kunt en wat je van een werkgever nodig hebt? Dan zou ik met dat lijstje verder gaan kijken.

Roadrunner schreef op 15-08-2022 om 14:06:

[..]

Dan weet ik zeker dat mijn contract eind februari niet wordt verlengd.

Ze gaan dan wel iemand zoeken die wel het werktempo bijhoudt. Geen last heeft van lawaaierige machine die halffabrikaten maakt.

Geen last heeft van de radio die boven de twee werkbanken staan bij de in- en uitgaande artikelen. Die ik moet controleren en in- en uitpakken. Oordopjes kan niet want je communiceert ook met collega's tussendoor.

Mijn perfectionisme heb ik grotendeels al laten varen maar daarmee haal ik nog steeds niet mijn target.

Dan zoeken ze iemand die gemakkelijk praat en niet even na moet denken als het over koetjes en kalfjes gaat. Of het moet een standaard verhaaltje zijn dat ik opnieuw afratel dan gaat het wel.

Een andere plek in de hal is er niet alles is stelling, rol banen en opslag.

Het is geen groot bedrijf er zijn maar twee laad- en losdocks. En een balie waar bedrijven artikelen kunnen afhalen.

Maar je kan ook lastig verlangen van je werkgever dat hij dit allemaal aanpast. Als het een klein bedrijf is, en er staan ook machines en zijn collega’s die graag naar de radio luisteren dan lijkt mij dit niet de juiste werkplek voor jou.

Roadrunner schreef op 15-08-2022 om 14:06:

[..]

Dan weet ik zeker dat mijn contract eind februari niet wordt verlengd.

Ze gaan dan wel iemand zoeken die wel het werktempo bijhoudt. Geen last heeft van lawaaierige machine die halffabrikaten maakt.

Geen last heeft van de radio die boven de twee werkbanken staan bij de in- en uitgaande artikelen. Die ik moet controleren en in- en uitpakken. Oordopjes kan niet want je communiceert ook met collega's tussendoor.

Mijn perfectionisme heb ik grotendeels al laten varen maar daarmee haal ik nog steeds niet mijn target.

Dan zoeken ze iemand die gemakkelijk praat en niet even na moet denken als het over koetjes en kalfjes gaat. Of het moet een standaard verhaaltje zijn dat ik opnieuw afratel dan gaat het wel.

Een andere plek in de hal is er niet alles is stelling, rol banen en opslag.

Het is geen groot bedrijf er zijn maar twee laad- en losdocks. En een balie waar bedrijven artikelen kunnen afhalen.

Maar is dit dan wel de juiste werkplek voor jou? Ik denk dat het belangrijk is om helder te krijgen waar een werkplek voor jou aan moet voldoen. Als je huidige werkplek hier niet aan voldoet dan is het misschien verstandig om uit te kijken naar een andere werkplek en misschien wel een ander soort baan die beter bij je past.