Dilemma m.b.t. ouders

Ik vind overigens dat er wel heel veel 'stel dat' en 'wat als' reacties zijn. Wat als intensieve mantelzorg nodig is? Maar dat kan ook allemaal andersom, wamt dat is het met 'wat als', het is niet gezegd dat het gaat gebeuren. Wat als het niet, nooit, nodig is? Wat als ze zich ook over 10 jaar nog prima redden, evt met wat ingeschakelde hulp voor huishouden en boodschappen. Wat als TO haar droom niet najaagt, blijft wachten en ouders over 15 jaar plots overlijden zonder ooit zorg nodig te hebben gehad? Wat als TO over 5 jaar dood neervalt? Wat als zus bij ouders in trekt? Wat als het buitenland avontuur een groot succes wordt en nu nog ongekende financiele mogelijkheden biedt in de zorg voor ouders. Wat als ze hun droom najagen en over 2 jaar weer terugkomen omdat de droom mooier was dan de werkelijkheid? Wat als ouders besluiten achter TO aan te reizen? Wat als? Wat als?

Je ouders, tja... Lastig.
Maar je eigen kinderen dan? Ik vind het wel bijzonder dat ik daar amper wat over lees. Ook als je 18 bent heb je je ouders nog best wel nodig. Ik kan. Zelf herinneren dat ik me best in de steek gelaten voelde toen ik op die leeftijd was en mijn ouders nooit tijd voor me hadden.
En stel als hun kleinkinderen krijgen? Ik heb van dichtbij meegemaakt dat de band echt heel anders is als je zover weg woont. Wil je dat echt?
Natuurlijk is het mooi, maar je zal daar een nieuw leven opbouwen. Met ouders / kinderen / kleinkinderen op verre afstand, die zullen geen deel meer uitmaken van je dagelijkse leven. Dat vind ik wel een hoge prijs.

ik had een partner die na de komst van de kinderen toch besloot terug te gaan naar zijn vaderland. Kort daarna besloot mijn broer en gezin ver te emigreren. Mijn ouders waren en zijn ontzettend verdrietig. Het belemmerde mij ook om eventueel met de kinderen vader achterna te reizen (met daarnaast ook dat de kinderen hier al opgegroeiden dus ik ze dat niet wilde ontnemen icm wat mijn ouders allemaal gedaan hebben voor ons) maar ik voel geen keuze, ik kan mijn ouders dit niet twee keer aan laten doen, anderzijds is het verlies van een vader voor de kinderen ook vreselijk.

daarmee wil ik zeggen dat je met jouw keuze de keuze om ooit te emigreren voor je zusje ontneemt, maar ik weet niet of ze die wens heeft of ooit gaat krijgen 

Ik zou gaan. Bij ons in het gezin woont niemand bij elkaar. 1 kind in het buitenland, mijn ouders aan de ene kant van Nederland en ik aan de andere kant. Wij vlogen uit, kregen een relatie en vonden een baan. Daarvoor kan ik niet in de buurt blijven wonen. Zelfs binnen Nederland is dan (intensieve) mantelzorg moeilijk uitvoerbaar naast je eigen leven, denk aan de afstand Middelburg Groningen. Daarnaast vind ik het zowel hun kant als mijn kant op, dat de zorgtaken op een gegeven moment over zijn. Ik heb na de weg tot zelfstandigheid geen gebruik meer gemaakt van hun hulp in de vorm van weer een dak boven mijn hoofd of oppassen op de kleinkinderen. Dat is mijn eigen keuze, maar mijn ouders hebben zelf ook weer hun leven terug zonder zorgen voor en om. En ik leef ook mijn eigen leven en kies mijn eigen pad. Dat zal ik bij mijn kinderen straks ook aanmoedigen. Blijf niet voor ons in de buurt, maar sla je vleugels uit en kom los van ons. 

Evaluna schreef op 10-02-2023 om 07:07:

Je ouders, tja... Lastig.
Maar je eigen kinderen dan? Ik vind het wel bijzonder dat ik daar amper wat over lees. Ook als je 18 bent heb je je ouders nog best wel nodig. Ik kan. Zelf herinneren dat ik me best in de steek gelaten voelde toen ik op die leeftijd was en mijn ouders nooit tijd voor me hadden.
En stel als hun kleinkinderen krijgen? Ik heb van dichtbij meegemaakt dat de band echt heel anders is als je zover weg woont. Wil je dat echt?
Natuurlijk is het mooi, maar je zal daar een nieuw leven opbouwen. Met ouders / kinderen / kleinkinderen op verre afstand, die zullen geen deel meer uitmaken van je dagelijkse leven. Dat vind ik wel een hoge prijs.

Dit is ook wat ik onmiddellijk dacht.

Ik zou het doen, zeker omdat het in Europa is. Ik zou het niet leuk vinden als mijn zoon zou emigreren maar ik zou zeker niet willen dat hij het niet zou doen vanwege mij. Hij staat niet bij mij in het krijt omdat ik veel voor hem gedaan heb en moet zijn eigen dromen achterna gaan.

Ik lees hier veel mensen die zich schuldig zouden voelen als ze hun eigen leven zó in zouden richten dat ze hun ouders niet makkelijk kunnen bijstaan indien die misschien ooit hulp nodig krijgen. Dat vind ik nogal wat. Iedereen neemt wel beslissingen waardoor je jouw hulp aan je ouders moeilijker of niet kan garanderen. Voel je je bij het aannemen van een drukke baan, het beginnen van een gezin of zelfs het boeken van een vliegvakantie ook schuldig omdat je daardoor minder makkelijk voor je ouders klaar kan staan als het ineens nodig blijkt? Waar leg je dan de grens? 

En andersom ... stel dat je eigen kind piloot wil worden of een kattenopvang op Terschelling wil beginnen, vind je dat dan ook egoïstisch omdat jij in de toekomst misschien hulp nodig gaat krijgen en je die hulp het liefst van je eigen kind wil? 

Ik denk het niet, toch? 

MissJones, volg vooral je eigen hart. Wij kennen jou en je ouders niet.

Mijn ouders missen/misten hun kinderen en kleinkinderen die in het buitenland wonen/woonden natuurlijk wel, maar ze zijn ook trots (en zelfs een beetje jaloers) dat wij zulke kansen hebben gekregen en genomen. 
Wij hebben ivm dat missen van elkaar trouwens ooit zitten rekenen. Qua mantelzorg is emigreren niet handig, maar in uren per jaar zien mijn ouders hun kinderen vaker als die kinderen in het  buitenland wonen! Ze zijn welliswaar rond de 80, maar reizen nog en bezoeken hun kinderen in het buitenland eens per jaar en dan meteen +/- 2 weken. Vervolgens logeren de emigranten als ze met de feestdagen in Nederland zijn meestal +/- 1 weekje bij mijn ouders met hun gezin(nen). Het missen, is dus vooral het idee dat je niet zomaar langs kan gaan. Want omgerekend over het hele jaar, zien mijn ouders hun kinderen die in het buitenland wonen zo'n 10 uur per week Ik geloof niet dat veel mensen dat kunnen zeggen 

Ik vind zeker niet dat je als kind iets moet laten om je ouders en als ouder je kind moet claimen of belemmeren om iets te doen.
Topic startster vraagt zich voordat ze weg is al af hoe het met haar ouders zal gaan.
Ik vraag mij af hoe zij zich zal voelen als haar ouders hulp nodig hebben en zij weinig tot niets voor ze kan betekenen.
Is je emigratie droom nog steeds zo mooi als je je zorgen maakt over je ouders of achter gebleven kind.

ik weet dat alles wat ik er van vindt ingegeven is door het uitgangspunt dat ik geen enkele behoefte voel om te verhuizen laat staan naar een ander land te emigreren.
En dat bepaalt zoveel van mijn mening  dat TO er niets aan heeft 😄. Nee serieus ik denk dat mensen die haar behoefte snappen en misschien zelf ook af en toe dromen input kunnen geven die recht doet aan haar wens om te vertrekken.
Gr Angela 

yette schreef op 10-02-2023 om 08:32:

Ik lees hier veel mensen die zich schuldig zouden voelen als ze hun eigen leven zó in zouden richten dat ze hun ouders niet makkelijk kunnen bijstaan indien die misschien ooit hulp nodig krijgen. Dat vind ik nogal wat. Iedereen neemt wel beslissingen waardoor je jouw hulp aan je ouders moeilijker of niet kan garanderen. Voel je je bij het aannemen van een drukke baan, het beginnen van een gezin of zelfs het boeken van een vliegvakantie ook schuldig omdat je daardoor minder makkelijk voor je ouders klaar kan staan als het ineens nodig blijkt? Waar leg je dan de grens?

En andersom ... stel dat je eigen kind piloot wil worden of een kattenopvang op Terschelling wil beginnen, vind je dat dan ook egoïstisch omdat jij in de toekomst misschien hulp nodig gaat krijgen en je die hulp het liefst van je eigen kind wil?

Ik denk het niet, toch?

MissJones, volg vooral je eigen hart. Wij kennen jou en je ouders niet.

Mijn ouders missen/misten hun kinderen en kleinkinderen die in het buitenland wonen/woonden natuurlijk wel, maar ze zijn ook trots (en zelfs een beetje jaloers) dat wij zulke kansen hebben gekregen en genomen.
Wij hebben ivm dat missen van elkaar trouwens ooit zitten rekenen. Qua mantelzorg is emigreren niet handig, maar in uren per jaar zien mijn ouders hun kinderen vaker als die kinderen in het buitenland wonen! Ze zijn welliswaar rond de 80, maar reizen nog en bezoeken hun kinderen in het buitenland eens per jaar en dan meteen +/- 2 weken. Vervolgens logeren de emigranten als ze met de feestdagen in Nederland zijn meestal +/- 1 weekje bij mijn ouders met hun gezin(nen). Het missen, is dus vooral het idee dat je niet zomaar langs kan gaan. Want omgerekend over het hele jaar, zien mijn ouders hun kinderen die in het buitenland wonen zo'n 10 uur per week Ik geloof niet dat veel mensen dat kunnen zeggen

Mijn ouders kunnen dat steeds moeilijker, dat op bezoek gaan. Dat maakt ze extra angstig, over een paar jaar lukt niet meer, en dat terwijl ze nog helemaal niet zo heel oud zijn. De kinderen groeien daar op zonder grootouders en missen ze daarom ook niet zo. En een kattenopvang beginnen op Terschelling is anders dan emigreren naar de andere kant van de wereld. Dat verschil hebben mijn ouders wel mogen ervaren. En piloot natuurlijk ook. 

Qua uren effectief samen zal het mogelijk op dit moment weinig verschil maken voor jullie, maar iedere week 2 keer langskomen of ziekenhuisbezoeken is natuurlijk geen optie dan.

Zo schuldig dat je niet makkelijk bij kunt staan is anders als gewoon bijna niet bij kunnen staan, of eens per 1 of 2 jaar. Ik kan mijn leven nog steeds zelf inrichten èn er zijn voor mijn ouders. 

En ja ik gun ze dat.

Ik ben jou niet en voel niet wat jij voelt, maar zelf zou ik het niet doen. Ik heb lange tijd gedroomd van weg uit Nederland trekken en het heeft ook een tijdje wat realistischer gespeeld. Voor mij zouden ouders geen argument zijn om het niet te doen, maar mijn ouders heb ik al 10 jaar niet gezien en mijn schoonouders zijn (hoewel het echt wel lieve mensen zijn) niet heel erg betrokken bij ons. Ze komen op verjaardagen en met sinterklaas, wij gaan daar heen met verjaardagen, Pasen, rond moederdag en vaderdag ed. Ze passen 1 keer per jaar op tijdens het kinderfeestje van ons oudste kind en dat is het. Hun andere kind geven ze veel meer hulp want die woont dichterbij dus passen ze daar meerdere keren per week op, nemen die kinderen mee op uitjes ed. Voor de dagelijkse kleine zorg dingen ga ik er eerlijk gezegd ook van uit dat hun andere kind tzt gaat zorgen.  Grotere dingen (wachten tot het ontwaken na een zware operatie, helpen de schuur of zolder op te ruimen, grote beurt in de tuin ed) hebben we uiteraard wel gedaan wanneer dat speelde en zouden we zeker blijven doen. Heen en weer om medicatie bij de apotheek te halen is nou eenmaal makkelijker als je in het zelfde dorp woont en met hoe veel mijn schoonouders voor hun hebben gedaan/betrokken zijn geweest verwacht ik dat ze dat ook gewoon zullen doen (hebben ze ook gedaan tot nu toe wanneer nodig, dat helpen gaat meer vanuit mijn schoonouders maar andersom krijgen ze vanuit dat kind ook echt wel hulp toen het rond die operatie nodig was).

Maar jij hebt al die hulp wel gekregen en (deels) de aangeboden hulp dankbaar aangenomen. Meerdere keren daar gewoont met gezin en zelfs een keer een jaar. Bovendien hebben jullie samen minstens 4 minderen (je hebt het over je oudste en jongste en dat je man al kinderen had, vandaar minstens 4). Dus niet alleen kan je de hulp van je ouders dan niet ook weer terug geven, je kan ook nooit jullie kinderen bij staan zoals je zelf hulp gehad hebt. Jij en je man zullen nooit zo betrokken zijn bij jullie kinderen en eventuele kleinkinderen als je ouders bij jullie zijn (op misschien het ene kind na dat eventueel mee zou gaan). De warme band en betrokkenheid die er nu is zal langzaam wegvloeien. Niet dat je gelijk minder van elkaar gaat houden ofzo, maar als ik hier al het verschil zie tussen ons en schoonzus haar gezin.. Je kent elkaar gewoon minder goed en zeker als er ook kleinkinderen in het spel zijn. Schoonouders weten hier echt weinig van de kinderen af (wie hun vriendjes zijn, dat de oudste verlieft is, wat ze leuk vinden om te doen) en van de andere kinderen wel omdat ze hun minstens wekelijks zien. En dat gaat leven bij en je ouders, en jullie kinderen en eventuele kleinkinderen. Met allemaal wordt de band anders en zal je veel minder van elkaar mee krijgen en misschien niet eens weten wanneer de ander hulp nodig heeft en als je het weet niks kunnen doen.

Ik zou het zelf nu ik kinderen heb en daardoor die link met dit land alleen nog maar gaan als ik in beide landen een huis kan kopen en indien nodig/gewenst ook maanden lang in Nederland kan blijven en vanuit hier door werken. Dat als er heftige operatie is bij een ouder of een nare ziekte bij een kind dat ik gewoon 2 maanden terug kan komen 'm te helpen. Zou het een optie zijn om soms voor langere tijd terug te komen? (Kan ook vanuit een vakantiehuisje oid, ik bedoelde qua werk ed. Begin je ergens een B&B ofzo kan het namelijk sowieso niet om maanden vanuit ergens anders te werken of lang vakantie/verlof te nemen)

Tuinfluiter schreef op 10-02-2023 om 09:05:

Ik vind zeker niet dat je als kind iets moet laten om je ouders en als ouder je kind moet claimen of belemmeren om iets te doen.
Topic startster vraagt zich voordat ze weg is al af hoe het met haar ouders zal gaan.
Ik vraag mij af hoe zij zich zal voelen als haar ouders hulp nodig hebben en zij weinig tot niets voor ze kan betekenen.
Is je emigratie droom nog steeds zo mooi als je je zorgen maakt over je ouders of achter gebleven kind.

Emigreren heeft nou eenmaal ook tot gevolg dat je niet meer 24/7 klaar kan staan voor familie en vrienden. En andersom zij ook niet voor jou. 

Natuurlijk is dat heel vervelend als er iemand een ongeluk krijgt. Als je 30 minuten moet reizen voor je werk, kan je ook niet binnen 10 minuten bij je kind zijn als hij op school een gat in zijn hoofd valt. En ja, dan voel je je schuldig. Maar moet je er daarom bij het inrichten van je leven rekening mee houden dat er misschien ooit iets mis gaat met een naaste? Er zijn ook andere oplossingen. Je kind komt dan echt wel bij een dokter. Datzelfde geldt voor acute hulp en mantelzorg voor je ouders. En die zijn notabene volwassen. Bejaarden zonder kinderen weten het ook te regelen. Dus jouw ouders ook. Het zijn volwassen mensen. 

Ik vind contact met familie heel belangrijk, maar wil niet dat mijn kinderen zich laten beperken in hun keuzes omdat ze zich verplicht voelen tegenover mij. Dáár zou ik me als moeder dan weer schuldig over voelen   

En ja, uiteraard is het fijn als je af en toe een (klein)kind op visite krijgt waaraan je kan vragen om een klusje voor je te doen. Maar dat moet geen verplichting zijn en ik wil al helemaal niet afhankelijk worden van mijn kinderen. Tegen de tijd dat ik (meer) hulp nodig heb, regel ik dat zelf wel.