Dilemma m.b.t. ouders
Hoi allemaal,
Ik zit met een dilemma en wil graag jullie mening. Het is allebei niet per se goed of fout, maar ik ben wel benieuwd wat anderen zouden doen in deze situatie.
Al jaren zou ik graag willen emigreren, alleen was het altijd een langetermijnding en wist mijn man niet eens of hij dat wel echt zou willen. Maar de laatste tijd worden de plannen steeds concreter voor over een paar jaar. Nog steeds is het niet iets om op stel en sprong te doen ivm werk en kinderen, maar de plannen worden wel echt serieus.
Echter: ik zit met één ding behoorlijk, namelijk mijn ouders. Zij hebben mij een geweldige jeugd gegeven, zijn er áltijd voor me, hebben ons gezin een paar keer tijdelijk in huis genomen en zelfs een keer een heel jaar, hebben altijd opgepast (hoe ver weg ze ook woonden) en doen nog steeds superveel voor ons. En ja, dan zouden we zomaar weggaan en kan ik er niet voor hen zijn als ze mij straks nodig hebben. En dat vind ik heel moeilijk. Mijn verstand zegt ook nog wel: je hebt er als kind niet om gevraagd om op de wereld te komen en ook niet dat ze al die dingen voor mij/ons deden, ze kunnen uiteraard niet verwachten dat we dan altijd bij hen in de buurt blijven om voor hen te zorgen. Maar mijn gevoel zegt: dat kun je echt niet maken, je laat ze dan gewoon in de steek terwijl ze al op leeftijd zijn.
Ik heb nog wel een jongere zus en zwager met twee kinderen overigens, misschien dat jullie dat nog mee zouden laten wegen.
Wat zouden jullie doen?
Peiling
Emigreren?
Marchuba schreef op 10-02-2023 om 09:25:
[..]
Mijn ouders kunnen dat steeds moeilijker, dat op bezoek gaan. Dat maakt ze extra angstig, over een paar jaar lukt niet meer, en dat terwijl ze nog helemaal niet zo heel oud zijn. De kinderen groeien daar op zonder grootouders en missen ze daarom ook niet zo. En een kattenopvang beginnen op Terschelling is anders dan emigreren naar de andere kant van de wereld. Dat verschil hebben mijn ouders wel mogen ervaren. En piloot natuurlijk ook.
Qua uren effectief samen zal het mogelijk op dit moment weinig verschil maken voor jullie, maar iedere week 2 keer langskomen of ziekenhuisbezoeken is natuurlijk geen optie dan.
Zo schuldig dat je niet makkelijk bij kunt staan is anders als gewoon bijna niet bij kunnen staan, of eens per 1 of 2 jaar. Ik kan mijn leven nog steeds zelf inrichten èn er zijn voor mijn ouders.
En ja ik gun ze dat.
Fijn, zo'n sneer 
Ik gun mijn kinderen dat ze al hun dromen kunnen najagen zonder daarbij het idee te hebben dat ze mij iets misgunnen.
yette schreef op 10-02-2023 om 10:24:
[..]
Fijn, zo'n sneer
Ik gun mijn kinderen dat ze al hun dromen kunnen proberen te realiseren zonder daarbij het idee te hebben dat ze mij iets misgunnen.
Jammer dat je dat persoonlijk voelt want het is zeker niet als sneer bedoeld, het is hoe ik het zie. Jij ziet dat anders en dat mag allemaal naast elkaar bestaan.
Ik zou mijn kinderen zeker niet tegenhouden. Maar ik zie en ervaar wel wat het doet met grootouders, en ik zou dat ze niet aan kunnen doen. Dat heeft niets te maken met misgunnen van dromen van mijn ouders naar hun kinderen toe.
Ik voel het niet persoonlijk, vind het gewoon niet zo'n toffe manier om je bericht af te sluiten.
En verder zie ook echt wel wat mijn ouders missen hoor. Maar ze staan er net zo in als ik. Inmiddels zijn ze bijvoorbeeld gelijkvloers gaan wonen in een woning die makkelijk aanpasbaar is en onderdeel uitmaakt van een woonomgeving waar ze allerlei zorg in kunnen kopen. Hulp en aanpassingen hebben ze nu nog niet nodig, maar ze zijn erop voorbereid.
De maanden rond hun verhuizing, hebben alle kinderen hun steentje bijgedragen. Ook die uit het buitenland. Het hoeft niet het een òf het ander te zijn. Ook als emigrant kan je als je wil best helpen en bovendien kan je bepaalde dingen ook vanaf een afstand voor je ouders doen.
fijn dat het zo voor jullie werkt, hier blijkt het niet zo goed werkbaar, op visite bij m'n broer heeft m'n moeder de eerste keer al gelijk tot ziekenhuisopname geleid doordat mijn moeder fysiek niet sterk is. Voor ons werkt het niet en ik vind het vervelend dat alle zorg van mijn ouders op mijn schouders moet rusten.
Marchuba schreef op 10-02-2023 om 11:00:
fijn dat het zo voor jullie werkt, hier blijkt het niet zo goed werkbaar, op visite bij m'n broer heeft m'n moeder de eerste keer al gelijk tot ziekenhuisopname geleid doordat mijn moeder fysiek niet sterk is. Voor ons werkt het niet en ik vind het vervelend dat alle zorg van mijn ouders op mijn schouders moet rusten.
Wat verdrietig dat je moeder daar op die manier achter moest komen.
Maar verder ben ik van mening dat iedereen voor zichzelf bepaalt wat hij/zij voor zijn/haar ouders kan en wil doen en in welke mate hij/zij zijn leven inricht vanuit een verantwoordelijkheidsgevoel tov die ouders. Ik begrijp dat de morele druk hoger wordt als je de enige bent die kan helpen, maar ik denk dat je dat probleem bij je ouders (meer hulp/aanpassingen nodig) en jezelf (een grens stellen in wat en hoeveel je doet) moet laten. In dit geval heeft jouw broer er welliswaar voor gekozen om te vertrekken, maar je had hetzelfde probleem gehad als hij om een andere reden wel wilde, maar niet kon helpen. Of als je niet eens een broer had gehad. De oplossing voor het probleem dat jij je overvraagd voelt, ligt volgens mij dus ook niet bij hem, maar bij je ouders en bij jou.
Bedankt voor al jullie reacties. De meningen zijn erg verdeeld en ik begrijp ze vrijwel allemaal, al die zaken spelen in mijn hoofd dus ook. Waar ik nog niet aan had gedacht, is het van de andere kant bekijken, zou ik zelf willen dat mijn kinderen voor mij in Nederland zouden blijven? En dan is het antwoord zeer zeker nee. Mijn oudste heeft al jaren een grote wens om naar een bepaald land te vertrekken en daar ben ik alleen maar heel enthousiast over. En als we later hulpbehoevend zijn, wil ik ook mijn kinderen daar niet voor claimen. Ik lees hier wel eens dat iemand mantelzorger is voor een van haar ouders en er zwaar doorheen zit, dat zou ik nooit willen voor mijn kinderen.
Het blijft gewoon lastig, maar het is fijn om al jullie meningen te lezen!
MissJones schreef op 10-02-2023 om 13:04:
Bedankt voor al jullie reacties. De meningen zijn erg verdeeld en ik begrijp ze vrijwel allemaal, al die zaken spelen in mijn hoofd dus ook. Waar ik nog niet aan had gedacht, is het van de andere kant bekijken, zou ik zelf willen dat mijn kinderen voor mij in Nederland zouden blijven? En dan is het antwoord zeer zeker nee. Mijn oudste heeft al jaren een grote wens om naar een bepaald land te vertrekken en daar ben ik alleen maar heel enthousiast over. En als we later hulpbehoevend zijn, wil ik ook mijn kinderen daar niet voor claimen. Ik lees hier wel eens dat iemand mantelzorger is voor een van haar ouders en er zwaar doorheen zit, dat zou ik nooit willen voor mijn kinderen.
Het blijft gewoon lastig, maar het is fijn om al jullie meningen te lezen!
Je moet gewoon doen wat voor jou goed voelt maar er geen "goedkeuring" hier op dit forum voor verwachten. Voor iedereen voelt het anders dus eigenlijk heb je niks aan ons.
Herfstappeltaart schreef op 10-02-2023 om 13:33:
[..]
Je moet gewoon doen wat voor jou goed voelt maar er geen "goedkeuring" hier op dit forum voor verwachten. Voor iedereen voelt het anders dus eigenlijk heb je niks aan ons.
Nee, dat klopt 
Het was ook niet echt ter goedkeuring, ik was gewoon benieuwd hoe anderen erover denken.
Ik denk dat timing in zo'n keuze belangrijk is. Als je 20 of 30 bent zou ik ook geen rekening houden met het feit dat je ouders ooit hulpbehoevend worden. De keuze lijkt me makkelijker (minder beladen) als je het doet als je ouders nog niet bejaard zijn. Als ze 50/60 zijn en nog fit en je hebt nog 10 jaar waarin je went aan het er niet zijn, denk ik dat het makkelijker te accepteren is als ze gaan kwakkelen en je niets tot weinig kunt doen. Als je gaat en ze gaan kwakkelen nadat je pas een jaar weg bent, terwijl jij ook nog aan het wennen bent aan het nieuwe land en überhaupt de afstand naar familie en vrienden, dan denk ik dat het nieuws dat je ouders achteruit gaan zwaarder zal vallen.
ik hoorde laatst de kinderen van een vriend zeggen:
opa en oma komen weer in Nederland wonen. Nu hoeven we niet meer elke vakantie naar Spanje (waar ze woonden) en kunnen we eindelijk eens echt op vakantie.
Die vriend gunde zijn ouders een emigratie naar het buitenland, maar vond het ook zwaar toen er tegenspoed was. Hij vond het lastig dat zijn ouders zover weg woonden en hen niet kon steunen in dit hele ziekteproces. Hij vind het jammer dat zijn ouders een veel mindere band met hun kleinkinderen hadden omdat ze toch op afstand waren ondanks dat het in Europa was en er digitaal veel meer mogelijk is dan ooit. De afstand was altijd voelbaar.
Opa en oma komen nu terug naar Nederland en daar is stiekem iedereen blij mee, om andere redenen.
Emigreren heeft een impact op iedereen. Er zullen altijd achterblijvers zijn. En de vraag is: wil en kan je dat?
Loezzie schreef op 11-02-2023 om 05:17:
ik hoorde laatst de kinderen van een vriend zeggen:
opa en oma komen weer in Nederland wonen. Nu hoeven we niet meer elke vakantie naar Spanje (waar ze woonden) en kunnen we eindelijk eens echt op vakantie.
Die vriend gunde zijn ouders een emigratie naar het buitenland, maar vond het ook zwaar toen er tegenspoed was. Hij vond het lastig dat zijn ouders zover weg woonden en hen niet kon steunen in dit hele ziekteproces. Hij vind het jammer dat zijn ouders een veel mindere band met hun kleinkinderen hadden omdat ze toch op afstand waren ondanks dat het in Europa was en er digitaal veel meer mogelijk is dan ooit. De afstand was altijd voelbaar.
Opa en oma komen nu terug naar Nederland en daar is stiekem iedereen blij mee, om andere redenen.
Emigreren heeft een impact op iedereen. Er zullen altijd achterblijvers zijn. En de vraag is: wil en kan je dat?
Ik herken dit zeker i.v.m. kleinkinderen ook. Vrienden van ons hebben een kind dat geëmigreerd is voor de liefde. Inmiddels zijn er twee kleinkinderen en onze vrienden gaan elk jaar een paar keer een paar dagen èn op zomervakantie naar het betreffende land. Puur om de kleinkinderen (en ook hun kind uiteraard) niet totaal uit het oog te verliezen. Er wordt wel gefacetimed e.d. maar dat is niet hetzelfde. Kind is inmiddels gescheiden, heeft weinig geld dus kan niet vaak naar NL komen....tja.... Ook in Europa trouwens.
Ik heb op ja gestemd.
Wij verhuisden buiten Europa en hebben uiteraard ook hierbij stilgestaan. Hoewel onze ouders niet stonden springen, hebben ze ons wel altijd duidelijk gemaakt dat wij niet verantwoordelijk zijn voor hun geluk en gezondheid. Dat heeft ons geholpen onze droom waar te maken. De band met onze ouders is nog steeds heel goed.
De 'wat als' reacties vind ik wel behoorlijk doemdenkend. Wat als het nog 10 jaar zonder enig probleem gaat? Je gaat toch niet zitten wachten tot er iemand ziek wordt? En hoe fijn het ook is om je ouders te kunnen helpen, wie zegt dat mantelzorg (alleen) op jou terecht moet komen? Toen mijn moeder ernstig ziek was, ben ik een maand naar Nederland gegaan en had daar 24/7 de tijd om voor haar te zorgen (samen met mijn vader). Mijn broer (woont bijna om de hoek bij mijn ouders) had met zijn drukke bestaan en gezin amper tijd om 1 keer per week langs te komen. Na die maand hebben mijn tante, oom en een vriendin de zorg overgenomen.
En mocht het wel zo zijn dat je ouders precies tegelijk ernstig ziek worden en samen zorg nodig hebben zonder dat er iemand voor ze is, dan gaat er altijd nog een vliegtuig of auto terug.
Als je verhuist waar dan ook heen, betekent dat niet dat er nooit meer een weg terug is.
@AppleTree, ik ben het niet eens met je relaas over een slechte(re) band als je op afstand woont. Mijn broer woont maar een paar km van mijn ouders af, maar de band is helemaal niet goed. Onze band is juist enorm goed. De band met mijn schoonouders ook trouwens.
@ Cala, het is juist nu makkelijker om 'even' op en neer te vliegen tov toen we hier net woonden. We zijn met het verstrijken van de tijd daar flexibeler en makkelijker in geworden. Voor bijv grote operaties, maar ook bij diploma-uitreikingen, bruiloften of jubilea ed gaat minstens 1 van ons er heen.
Gember schreef op 13-02-2023 om 20:29:@AppleTree, ik ben het niet eens met je relaas over een slechte(re) band als je op afstand woont. Mijn broer woont maar een paar km van mijn ouders af, maar de band is helemaal niet goed. Onze band is juist enorm goed. De band met mijn schoonouders ook trouwens.
Je vergelijkt nu de band van 2 verschillende mensen met iemand anders, dat hoeft niks te zeggen over de invloed van de afstand. Ik ben van mening dat als ouder a dicht bij kind b en kleinkind c woont die band beter is dan als ze ver weg wonen van kind b en kleinkind c. Als schoonzus en gezin net zo ver zouden wonen als wij (en dat is gewoon 1,5 uur afstand) zouden mijn schoonouders daar ook niet meerdere keren per week kunnen oppassen en zou die band heel anders zijn omdat je niet meer automatisch van alles van elkaar mee krijgt. Zeker met kleine kinderen in de mix.