Dilemma m.b.t. ouders
Hoi allemaal,
Ik zit met een dilemma en wil graag jullie mening. Het is allebei niet per se goed of fout, maar ik ben wel benieuwd wat anderen zouden doen in deze situatie.
Al jaren zou ik graag willen emigreren, alleen was het altijd een langetermijnding en wist mijn man niet eens of hij dat wel echt zou willen. Maar de laatste tijd worden de plannen steeds concreter voor over een paar jaar. Nog steeds is het niet iets om op stel en sprong te doen ivm werk en kinderen, maar de plannen worden wel echt serieus.
Echter: ik zit met één ding behoorlijk, namelijk mijn ouders. Zij hebben mij een geweldige jeugd gegeven, zijn er áltijd voor me, hebben ons gezin een paar keer tijdelijk in huis genomen en zelfs een keer een heel jaar, hebben altijd opgepast (hoe ver weg ze ook woonden) en doen nog steeds superveel voor ons. En ja, dan zouden we zomaar weggaan en kan ik er niet voor hen zijn als ze mij straks nodig hebben. En dat vind ik heel moeilijk. Mijn verstand zegt ook nog wel: je hebt er als kind niet om gevraagd om op de wereld te komen en ook niet dat ze al die dingen voor mij/ons deden, ze kunnen uiteraard niet verwachten dat we dan altijd bij hen in de buurt blijven om voor hen te zorgen. Maar mijn gevoel zegt: dat kun je echt niet maken, je laat ze dan gewoon in de steek terwijl ze al op leeftijd zijn.
Ik heb nog wel een jongere zus en zwager met twee kinderen overigens, misschien dat jullie dat nog mee zouden laten wegen.
Wat zouden jullie doen?
Peiling
Emigreren?
Angela1967 schreef op 09-02-2023 om 19:55:
[..]
ik realiseer me dat TO dit inderdaad niet noemt, het argument: dat zij het zelf ook vervelend zou vinden om niet makkelijk te kunnen helpen.
Ik vind dat júist heel vervelend. Daarom opende ik ook dit topic. Maar om misschien nog wel 20 jaar te moeten wachten omdat mijn ouders ooit hulp nodig zouden kunnen hebben, vind ik ook nogal wat.
Tuinfluiter schreef op 09-02-2023 om 18:56:
[..]
Je houdt wel rekening met je zus je gaat ervanuit dat als je ouders hulp nodig hebben zij de kastanjes wel uit het vuur haalt. Waarom noemde je haar anders in je openingspost.
Je mag voor jezelf kiezen maar dat komt inderdaad egoïstisch over. Egoïsme is natuurlijk niet verboden.
Ik noem haar juist omdat mijn ouders dan dus niet helemaal alleen zullen zijn.
haarklover schreef op 09-02-2023 om 18:22:
Als je altijd al berggids wilde worden, of je wordt directeur van het Louvre of je gaat de Notre Dame restaureren, dan zou ik zeggen: ga emigreren.
In andere gevallen lijkt het mij niet echt een goed idee.
Waarom niet?
To, eigenlijk kun je een soortgelijke vraag beter niet op een forum stellen. Me´sen begrijpen dat toch niet en praten vanuit hun eigen situatie. Situatie die bij iedereen anders is.
Ook het feit dat er redenen zijn die je niet kan benoemen, maakt dat een buitenstaander er niet over kan oordelen, zelfs iemand die die redenen wel kent, niet, gewoon omdat iemands persoonlijkheid in emigreren ook een grote rol speelt.
Ps: ik heb ´ja´ gestemd.
Ik zeg gaan, als dit is wat jullie als gezin willen.
Ik heb zelf 3 kinderen en de oudste woont niet in de buurt zogezegd.
Wat de andere gaan doen is nog niet duidelijk, maar kan zo zijn dat die ook elders gaan wonen.
Maar ik heb geen kinderen op de wereld mogen zetten, zodat ze later voor mij zorgen.
Mis ik de oudste regelmatig, ja natuurlijk.
Is ze gelukkig met haar keuze, ja.
Top dat was ook een deel van ouderschap, volwassen mensen neerzetten die hun keuzes maken!
Het ligt er denk ik ook aan hoe je band is met je ouders. Bel je veel, ga je er veel langs, of zie je elkaar een paar keer per jaar. Is er genoeg geld om hulp in te kopen, zijn je ouders mensen die gemakkelijk hulp accepteren.
MissJones schreef op 09-02-2023 om 20:08:
[..]
Ik noem haar juist omdat mijn ouders dan dus niet helemaal alleen zullen zijn.
Gelukkig zijn je ouders niet alleen, maar als er gemantel zorgd moet worden wie gaat dat dan doen. Hoe kun jij dan helpen.
Tuinfluiter schreef op 09-02-2023 om 20:24:
[..]
Gelukkig zijn je ouders niet alleen, maar als er gemantel zorgd moet worden wie gaat dat dan doen. Hoe kun jij dan helpen.
Dit soort dingen worden steeds genoemd en ik ben hier ook al egoïstisch genoemd. Maar ik heb dit topic juist geopend omdat ik dat zelf dus ook weet en vind en dat dat dus de enige reden kan zijn om niet te gaan.
MissJones schreef op 09-02-2023 om 20:32:
[..]
Dit soort dingen worden steeds genoemd en ik ben hier ook al egoïstisch genoemd. Maar ik heb dit topic juist geopend omdat ik dat zelf dus ook weet en vind en dat dat dus de enige reden kan zijn om niet te gaan.
In bovenstaande reageer je op de opmerking dat mantelzorgen op je zus' schouders terecht zou komen.
Eerder schreef je dit:
MissJones schreef op 09-02-2023 om 17:42:
(...)
Wat mijn zusje ervan vindt, vind ik dan weer minder relevant. Ik heb de
laatste 20-25 jaar zo vaak rekening gehouden met anderen, ik ga niet in
Nederland blijven omdat het voor haar lastiger zou zijn. Ze had ook enig
kind kunnen zijn, dan heb je de keuze ook niet.
Je beseft dus dat je gedachte egoïstisch is, maar daarnaast proef ik ook weinig empathie richting je zus. Denk dat jullie niet zo'n warme band hebben.
Het voelt alsof je het topic hebt geopend om van je schuldgevoel af te komen en/of onze goedkeuring te krijgen. Die ga je van mij niet krijgen. Hier moet je echt zelf uit komen en ook zelf de verantwoordelijkheid voor nemen.
MissJones schreef op 09-02-2023 om 20:32:
[..]
Dit soort dingen worden steeds genoemd en ik ben hier ook al egoïstisch genoemd. Maar ik heb dit topic juist geopend omdat ik dat zelf dus ook weet en vind en dat dat dus de enige reden kan zijn om niet te gaan.
Het punt is dat je redeneert vanuit het feit dat je wilt gaan, niet omdat je moet.
Nogmaals de vraag: wist je altijd al in je achterhoofd dat dit een breekpunt zou kunnen zijn? Waarom wilde je man niet eerder? Wat vindt hij ervan? Heeft hij nog familie?
Het is niet iets waar je reacties op kunt vragen en dan kunt afwegen. Het is een heel palet aan redenen / gevoelens.
Ik zou het met je zus bespreken en haar gebruiken als klankbord om die diverse scenario's te bespreken. Gewoon in alle openheid. Je zegt het kan nog 20 jaar duren. Maar dan snap ik niet helemaal de leeftijden (tenzij jij heel jong kinderen kreeg en je ouders ook). Dus zeg dat het over 10 jaar kan gebeuren dat er zorg/mantelzorg/kleine dingen/grote dingen nodig is.
Zet eens met haar op een rijtje hoe zij het ziet. En jij. En vraag om je heen hoe het met andere ouders ging. En bedenk dan welke scenario's je acceptabel zou vinden of niet.
Want gevoelsmatig kan niemand je advies geven. Je kunt wel laten zien aan de mensen om je heen dat je echt goed nagedacht hebt hoe je je rol zou kunnen vervullen als het nodig is.
gr Angela
je vindt het heel fijn dat je ouders jullie regelmatig hebben geholpen. Ook al was dat al 20 jaar geleden. Hoe zou je het vinden om dat over een paar jaar ook voor je kinderen te kunnen doen?
Ik weet het niet want mijn kinderen zijn nog jong en zouden natuurlijk ook zelf kunnen vertrekken naar het buitenland maar ik denk dat ik zelf graag fysiek in hun leven blijf. Ook als ze zelf ooit kinderen krijgen.
Voor mij is het dus niks, dat emigreren. Ik zou ze teveel missen. En ook alles hier teveel missen, te weinig avontuurlijk. Maar hoe dat voor jou is kan ik niet weten natuurlijk.
Om nu te blijven voor als je ouders ooit mantelzorg nodig hebben weet ik niet. Gek genoeg zou ik me daar als ouder dan weer schuldig over voelen. Dat mijn kind haar droom niet najaagt voor mij. Dat ik ze dan moet missen is dan zo. Maar dat is dan zijn of haar eigen keuze. Niet die van mij.
MissJones schreef op 09-02-2023 om 20:06:
[..]
Ik vind dat júist heel vervelend. Daarom opende ik ook dit topic. Maar om misschien nog wel 20 jaar te moeten wachten omdat mijn ouders ooit hulp nodig zouden kunnen hebben, vind ik ook nogal wat.
Je vraag was: wat zouden jullie doen. Mijn antwoord is: niet gaan.
Ik ken overigens iemand van 63 die tot over z'n oren in de mantelzorg voor zijn ouders zit. Maar ook iemand van 42 in diezelfde situatie. Je weet het gewoon niet.
MissJones schreef op 09-02-2023 om 20:08:
[..]
Ik noem haar juist omdat mijn ouders dan dus niet helemaal alleen zullen zijn.
En als je zus nu ook wil emigreren?
Of wat had je gedaan als je zelf enig kind was geweest? Je zegt nu dat je zus het maar moet doen, want dat had ze ook moeten doen als ze enig kind was geweest. Moet jij dan ook maar blijven omdat je dat (misschien) had gedaan als je enig kind was geweest?
Schemerlampje schreef op 09-02-2023 om 21:53:
[..]
En als je zus nu ook wil emigreren?
Of wat had je gedaan als je zelf enig kind was geweest? Je zegt nu dat je zus het maar moet doen, want dat had ze ook moeten doen als ze enig kind was geweest. Moet jij dan ook maar blijven omdat je dat (misschien) had gedaan als je enig kind was geweest?
Ik zou er andersom ook geen enkele moeite mee hebben als mijn zus zou gaan emigreren, ik zou nooit willen dat ze zou blijven voor mijn ouders en omdat ik anders in mijn eentje opdraai voor de eventuele zorg.
2 jaar geleden zou ik hebben gezegd dat je moet blijven vanwege je ouders. Nu heb ik een kind en zeg ik; ga! Ik zou niet willen dat kind vast zou zitten, haar dromen niet na zou mogen jagen en haar leven op pauze zou moeten zetten voor het geval dat ik misschien, in de toekomst, hulp nodig zou kunnen krijgen. Ja, ik doe nu alles voor kind en dat zal ik blijven doen zolang als dat nodig is, maar dat beschouw ik niet als een opbouwende schuld die kind als volwassene moet inlossen.
Als dochter kan ik het nog niet zeggen. Mijn moeder legt andersom wat meer een claim. Die zou openlijk in de rouw gaan als ik vertrok. Maar die zijn ook nog zo jong dat mantelzorg hoop ik nog lang niet aan de orde is. Mss dat ik als ik de wens had een plan zou maken waarbij terugkomen of langere periodes in NL verblijven op termijn een optie is.