Dilemma m.b.t. ouders
Hoi allemaal,
Ik zit met een dilemma en wil graag jullie mening. Het is allebei niet per se goed of fout, maar ik ben wel benieuwd wat anderen zouden doen in deze situatie.
Al jaren zou ik graag willen emigreren, alleen was het altijd een langetermijnding en wist mijn man niet eens of hij dat wel echt zou willen. Maar de laatste tijd worden de plannen steeds concreter voor over een paar jaar. Nog steeds is het niet iets om op stel en sprong te doen ivm werk en kinderen, maar de plannen worden wel echt serieus.
Echter: ik zit met één ding behoorlijk, namelijk mijn ouders. Zij hebben mij een geweldige jeugd gegeven, zijn er áltijd voor me, hebben ons gezin een paar keer tijdelijk in huis genomen en zelfs een keer een heel jaar, hebben altijd opgepast (hoe ver weg ze ook woonden) en doen nog steeds superveel voor ons. En ja, dan zouden we zomaar weggaan en kan ik er niet voor hen zijn als ze mij straks nodig hebben. En dat vind ik heel moeilijk. Mijn verstand zegt ook nog wel: je hebt er als kind niet om gevraagd om op de wereld te komen en ook niet dat ze al die dingen voor mij/ons deden, ze kunnen uiteraard niet verwachten dat we dan altijd bij hen in de buurt blijven om voor hen te zorgen. Maar mijn gevoel zegt: dat kun je echt niet maken, je laat ze dan gewoon in de steek terwijl ze al op leeftijd zijn.
Ik heb nog wel een jongere zus en zwager met twee kinderen overigens, misschien dat jullie dat nog mee zouden laten wegen.
Wat zouden jullie doen?
Peiling
Emigreren?
Als je ouders al op leeftijd zijn is de kans groot dat ze in de nabije toekomst mantelzorg nodig hebben. Hoe voel jij je bij het gegeven dat jij dan waarschijnlijk niet zo veel voor ze kan doen. Even op en neer voor doktersbezoek, boodschappen en hand en spandiensten zit er dan niet in.
Je weet niet of en wanneer ze hulp nodig hebben en je ouders hebben jou natuurlijk niet als hun mantelzorger op de wereld gezet. Maar hoe zou het voor jou zijn als je door hebt dat het niet goed met ze gaat en je niets kan doen.
Ik heb zelf voor mijn schoonmoeder en ouders veel gedaan toen ze oud waren. Dat was best zwaar ik was blij dat ik die taak kon delen met broers en zussen. Het zal voor je jongere zus zwaar zijn om dat alleen te moeten doen.
Ik heb niet gestemd in je peiling. Je zult zelf na wikken en wegen je eigen beslissing moeten nemen.
Wat zeggen je ouders er zelf van?
Mijn ouders gingen in 1968 in Duitsland wonen, een flink eind over de grens. Dat is op zich nog niet zo ver, maar in de tijd voor internet, goedkoop bellen etc. wel een hele stap. Je zag elkaar misschien 1 of 2 keer per jaar en verder stuurde je brieven.
Toch deden haar ouders er niet moeilijk over. Mijn ouders hebben ook niet moeilijk gedaan toen een sibling ver weg ging wonen.
Maar, het is inderdaad wel een verschil hoever weg en hoe onafhankelijk en zelfstandig je ouders zijn.
Altijd als ik naar "Ik vertrek" kijk en er zijn zieke/zwakke ouders in beeld, denk ik: "Ja laat ze in de steek."
Maar goed dat ben ik, is mijn gevoel en mijn mening maar ik heb "Nee" gestemd.
Ik vind dit wel heel kil en koud wat je zegt:
Mijn verstand zegt ook nog wel: je hebt er als kind niet om gevraagd om op de wereld te komen en ook niet dat ze al die dingen voor mij/ons deden.
Je hebt er blijkbaar wel volop gebruik van gemaakt van alles wat ze voor jullie deden en doen.
Je moet hierin je eigen overwegingen maken. Ze zullen niet van je verwachten dat je altijd bij hen in de buurt blijft wonen. Maar persoonlijk denk ik dat je dit wel voor hen mag terugdoen.
Ik zou er ook over praten met je zus. In ons gezin ben ik het kind dat niet in de buurt van mijn ouders woont. De mantelzorg komt dus grotendeels op de andere kinderen aan. Nu scheelt dat die het gelukkig onderling kunnen verdelen. Zelf help ik alleen met wat administratieve zaken. Jouw zus zou er dan alleen voor staan. Dat zou ik zelf wel lastig vinden. Zeker omdat de overheid ervan uitgaat dat steeds meer zorg niet door hun geleverd worden, maar dat daar in voorzien moet worden door mantelzorg.
Ik heb ook nee gestemd. Het zou voor mij niet goed voelen
Altijd gebruik gemaakt van hun steun en dan nu gaan emigreren.
Zou wat egoïstisch voelen
Ik heb "nee" gestemd omdat jullie vaak afhankelijk zijn geweest van je ouders. Hoe weet je of je straks in het buitenland het wel zonder hun hulp het red?
De jaren dat je erover droomde, heb je het ooit met je ouders besproken? Heb je ooit in je achterhoofd gedacht: oei dat wordt misschien wel een ding? En het feit dat je man niet wilde, maar nu er wel voor voelt, vindt hij er nu iets van met betrekking tot je ouders? Hoe staat hij erin? Heeft hij familiebanden hier?
Zouden je kinderen zich realiseren dat hun grootouders mantelzorg nodig kunnen hebben? Hebben je kinderen veel contact met grootouders?
(Ik lees nu over jongere zus: ik zou het zeker eerst met haar bespreken!)
Deze dingen zijn mijns inziens veel relevanter als jij deze stap nu wilt zetten dan pak m beet 15 jaar eerder. Met dit plan kies je voor jezelf terwijl je jaren lang rekening hebt gehouden met de situatie van kinderen en echtgenoot. Misschien dat je het daarom ingewikkeld vindt om je ouders nu als faktor te moeten 'beoordelen?
Gr Angela
Misschien willen je ouders wel mee, dan is het ook opgelost 
Wat er hier gezegd wordt: het voelt egoïstisch. Daarom ook dit topic, om te kijken of dat het ook echt is. Maar ja, het is ook niet zomaar voor de lol dat we weg willen (vanwege herkenning ga ik het niet helemaal uitleggen). Vandaar mijn dilemma. Uiteraard zouden we ook nog terug kunnen komen of ik tijdelijk als er echt iets met mijn ouders aan de hand is, maar ja, als dat iets langdurigs is: wat dan?
Mijn ouders zelf weten wel dat ik het graag zou willen en ze zouden mij nooit in de weg staan, maar natuurlijk zouden ze het niet leuk vinden. Dus ook daar komt geen antwoord uit.
Wat mijn zusje ervan vindt, vind ik dan weer minder relevant. Ik heb de laatste 20-25 jaar zo vaak rekening gehouden met anderen, ik ga niet in Nederland blijven omdat het voor haar lastiger zou zijn. Ze had ook enig kind kunnen zijn, dan heb je de keuze ook niet.
Poezie schreef op 09-02-2023 om 16:56:
Ik heb "nee" gestemd omdat jullie vaak afhankelijk zijn geweest van je ouders. Hoe weet je of je straks in het buitenland het wel zonder hun hulp het red?
Wij redden het prima, we hebben ook nooit om hulp gevraagd en proberen het zelfs vaak af te wijzen omdat we niet steeds willen dat ze van alles doen. Maar ze vinden het echt leuk.
ik zou het niet doen. Maar dat is omdat als mijn ouders of mijn kinderen me nodig zouden hebben ik doodongelukkig zou zijn als ik dan veel te ver weg zou wonen
Dus wat voor geluk geeft emigreren mij dan nog?
maar goed dat is mijn mening en het is een poll
MissJones schreef op 09-02-2023 om 17:42:
Wat er hier gezegd wordt: het voelt egoïstisch. Daarom ook dit topic, om te kijken of dat het ook echt is. Maar ja, het is ook niet zomaar voor de lol dat we weg willen (vanwege herkenning ga ik het niet helemaal uitleggen). Vandaar mijn dilemma. Uiteraard zouden we ook nog terug kunnen komen of ik tijdelijk als er echt iets met mijn ouders aan de hand is, maar ja, als dat iets langdurigs is: wat dan?
Mijn ouders zelf weten wel dat ik het graag zou willen en ze zouden mij nooit in de weg staan, maar natuurlijk zouden ze het niet leuk vinden. Dus ook daar komt geen antwoord uit.
Wat mijn zusje ervan vindt, vind ik dan weer minder relevant. Ik heb de laatste 20-25 jaar zo vaak rekening gehouden met anderen, ik ga niet in Nederland blijven omdat het voor haar lastiger zou zijn. Ze had ook enig kind kunnen zijn, dan heb je de keuze ook niet.
Hoezo niet voor de lol? Want dat is natuurlijk cruciaal bij dit vraagstuk.
Gr Angela
Elaine68 schreef op 09-02-2023 om 16:37:
Altijd als ik naar "Ik vertrek" kijk en er zijn zieke/zwakke ouders in beeld, denk ik: "Ja laat ze in de steek."
Maar goed dat ben ik, is mijn gevoel en mijn mening maar ik heb "Nee" gestemd.
Dat denk ik ook altijd. Maar ik zie ook dat de mensen die vertrekken en in het buitenland zitten het er ook moeilijk mee hebben. Ik heb niet het gevoel dat ze nu echt gelukkiger zijn in het buitenland op het moment dat er zorgbehoevende ouders in Nederland zijn.
Het zou kunnen dat reizen over 15 jaar moeilijker wordt (door een financiële crisis, of klimaatmaatregelen, of een lockdown). Dan is het buitenland opeens een stuk verder weg dan nu.