Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
argeloos schreef op 08-04-2022 om 10:06:
Het is zeker een interessante theorie en absoluut het proberen waard. Ga ik doen! Of nou ja, proberen dus. Ik zal best even diep moeten graven in mezelf vrees ik, om dat gevoel op te kunnen roepen bij mijn man... nog tips over HOE je dat dan aanpakt?
Ik denk dus weer verliefd worden op je eigen man. Door dat licht je man leren zien en benaderen. Stof hem af en zie hem met een nieuwe bril.
Het gaat er in eerste instantie niet om hem verleiden tot seks want dat gaat vooral weer om jou. Het gaat naar mij idee dat je weer moet leren om hem te adoreren. Net als je deed bij minnaar. Pas dan creëer je een draagvlak om zelf weer geadoreerd te worden! Dat is de basis voor lekkere seks.
Roodkapjeendewolf schreef op 08-04-2022 om 15:25:
[..]
Ik heb het idee dat een mens het meest geprikkeld raakt als hij/zij de koning/koningin voelt. De ultieme bron waar de ander zo geil van wordt! Als die ander dan in een een later stadium voelt dat het vooral gaat om de bevrediging van lust dan veranderd er iets. Dan ben je meer functioneel dan die koning/koningin.
Maar wie zegt dat het vooral om lustbevrediging ging? niet van mijn kant iig.
Zo fijn hoe jullie allemaal meedenken en met ideeën komen! Dankjewel!
En dank voor het lieve compliment Rooss. Ik merk dat het fijn is om al schrijvend mijn gedachten te vormen en jullie perspectieven zijn daarbij heel erg welkom. Ik was eigenlijk helemaal niet van plan om over mijn man/huwelijk te schrijven (want minnaar-topic), maar ja, uiteindelijk gaat 'vreemdgaan' daar natuurlijk óók over. Hoe lastig het ook is om dat altijd onder ogen te zien...
Waar ik naar verlang is inderdaad véél meer (of iets anders?) dan simpelweg 'functionele sex', exotische experimenten of de kwantiteit. Hoewel tamelijk fantasieloos, 'wil' mijn man altijd wel. Hij vindt me mooi en aantrekkelijk en ik hoef hem maar aan te raken of hij kan al. Het is vaak niet zo spannend, we doen veelal hetzelfde en het voelt voor mij dan vaak wel als een soort 'functioneel klaarkomen'.
Hij kan mij fysiek dus wel bevredigen, maar echt lekkere, waanzinnige sex zit volgens mij vooral tussen de oren. Het verlangen, de lust, de liefde en lol. Samen spelen...
Eigenlijk heb ik ook niet zo vaak zin in hem. En bah, ik vind het helemaal niet leuk om toe te geven, maar daaaaar zit het 'm dus denk ik ook in: ik denk dat ik inderdaad echt niet meer verliefd op hem ben. En hem ook niet meer zo aantrekkelijk vind.
Hij ziet er goed uit, is fit en gezond en daar ligt het ook niet aan. Ik hou van hem. Vind hem lief en leuk. Betrouwbaar en slim. We delen heel veel moois. We zijn goede 'buddy's' inderdaad en fijne ouders samen.
Ik zou heel graag weer verliefd op hem worden. Maar hoe doe je dat? Kan dat uberhaupt wel? Het klinkt alsof je jezelf kunt programmeren om zomaar random op iedereen verliefd te worden? Zo werkt het toch niet?
Misschien moet ik inderdaad op zoek naar een nieuwe minnaar\minnares. En dan zonder zo belachelijk verliefd te worden. En dan het liefst ook nog in een soort van openheid. Een 'don't tell, don't ask' achtige constructie. Heeft iemand daar ervaring mee?
@lexus: hij snapt mijn behoefte aan nieuwe avonturen wel, maar heeft letterlijk gezegd: 'een andere piemel in jouw kut wil ik niet'. Tot nu toe is hij in de veronderstelling dat dat ook nog niet gebeurd is. Ik vind het ook wel invoelbaar en begrijpelijk. Ik heb wel eens staan zoenen met een andere man op een feestje. Waar hij bij was. Dat vond hij toen ook eigenlijk helemaal geen big deal. Hij vond er sowieso niet zoveel van. Wat dan eigenlijk ook weer vreemd is.
Roodkapjeendewolf schreef op 08-04-2022 om 15:32:
[..]
Ik denk dus weer verliefd worden op je eigen man. Door dat licht je man leren zien en benaderen. Stof hem af en zie hem met een nieuwe bril.
Het gaat er in eerste instantie niet om hem verleiden tot seks want dat gaat vooral weer om jou. Het gaat naar mij idee dat je weer moet leren om hem te adoreren. Net als je deed bij minnaar. Pas dan creëer je een draagvlak om zelf weer geadoreerd te worden! Dat is de basis voor lekkere seks.
Populaire theorie, maar ik geloof daar niet zo in. Ik geloof zeker dat boosheid en zurigheid niets anders opleveren dan meer van hetzelfde.
Ik geloof tegelijk geen moment, en daarbij spreek ik ook uit ervaring, dat adoratie en positieviteit per definitie draagvlak creëert om zelf weer geadoreerd te worden. Zeker niet als er geen liefde, of niet genoeg liefde, meer is.
Het bevestigt vooral de lijn dat je als vrouw geen eisen mag stellen en vooral niet moet zeuren.
was dubbel
Als er wel genoeg liefde is, is het terug te halen, denk ik. Ik begrijp wat je schrijft Argeloos, de routine en het geen zin meer hebben in seks met je partner, ook al is hij aantrekkelijk, sympathiek etc. Terwijl je een minnaar had, voelde je dat wel weer. Het zit al in je, die sexyness. Er is soms inderdaad een hele flinke crisis nodig om de boel weer op scherp te zetten. Dat zie en hoor ik om me heen. Stellen die na vreemdgaan uit elkaar gaan, wat rommelen en weer bij elkaar komen met nieuwe inzichten. Dan lukt het wel om uit die routine patronen te komen. Het leren uitspreken wat je lekker vind en samen hardop te fantaseren.
Hebben jullie het weleens gehad om bijvoorbeeld samen te spelen met anderen? Denk aan trio etc? Het daten met anderen kan ervoor zorgen dat je elkaar weer vanuit een andere blik bekijkt. Of -als je van porno- houdt, laten zien wat je lekker vind. Om maar wat te noemen.
Jullie schrijven allemaal prettig. En eens dat je in je eigen gemis zelf actie kan ondernemen door het te sturen, zoals Roos, die gaat knielen en klieren. Dat kwartje moest bij mij eerst ook vallen maar ik weet dat als je je ‘sletterig’ (of iets dat bij je seksuele fantasieën past) gedraagt, dat dat wel een reactie oproept.
Hier van alles in de pijpleiding. Alles staat open en dat heeft ook wat. Ontdekken, verkennen en genieten.
Lexus schreef op 08-04-2022 om 16:32:
was dubbel
Dat kan niet! 
HexOpBezemsteel schreef op 08-04-2022 om 16:17:
[..]
Populaire theorie, maar ik geloof daar niet zo in.
Ik eigenlijk ook niet. Ik geloof best dat je elkaar deels kunt herontdekken maar de ander compleet ervaren als nieuw met de bijbehorende verlijfdheid... mwoah.
Roos, je tekst over je beste versie van jezelf naar boven halen, laat mij nadenken.
Mijn situatie in het kort: minnaar heeft mij laten inzien, dat ik in een relatie heb gezeten wat niet goed voor mij was. Door zijn steun heb ik mijn relatie kunnen beëindigen. Al vanaf het begin afgesproken, dat wij geen relatiemateriaal zijn.
Laatste maanden verlies van mijn relatie samen met hem verwerkt (en hij het verlies van zijn eigen relatie). En nu het proces voor mij rond is, heeft hij iemand ontmoet en wil verder daten. Al twee weken geen contact, wat doet dit pijn. De diepgaande gesprekken (dagelijks) naar elkaar verlangen en aandacht. Ik heb het niet meer. Kunnen mannen zo snel verder gaan met hun eigen leven? Voelen mannen dan echt helemaal niks vraag ik mij af. Ik zou hem ook nooit “zomaar” tegen kunnen komen.
Ik besef dat ik verliefd ben geworden en dit doet best pijn.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan, iemand ervaring?
Rooss4 schreef op 09-04-2022 om 11:45:
[..]
Ik eigenlijk ook niet. Ik geloof best dat je elkaar deels kunt herontdekken maar de ander compleet ervaren als nieuw met de bijbehorende verlijfdheid... mwoah.
Ik denk dat het wel kan. Er zit een soort dieper idee achter. Mensen starten vaak een relatie met een onbewust verlangen van het helen van je kinderwond die ieder mens in meer of mindere mate heeft. “ de ideale zoektocht van de vader/moeder” die jou echt helemaal ziet en begrijpt”
Op moment dat je verliefd bent of in een affaire zit voelt dit ineens ook heel tastbaar en bereikbaar. Alle verlangens kun je projecteren op die ander wat een heerlijk rush geeft. Het gevoel dat alles goed en compleet is. De beste versie van jezelf aangestuurd voor de hormonen.
Binnen een volwassen liefde valt deze droom langzaam aan in duigen. Die droomman/vrouw blijkt jou niet altijd te zien of vanzelf aan te voelen. Je kindwond kan de ander helaas niet helen. Je voelt je onbewust iets aangedaan wat veel invloed kan hebben op de relatie
Als je bewust bent van dit proces dan kun je jezelf bijsturen. Het aangaan en verdiepen van een volwassen liefde waarin je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen deel en de ander kan lief hebben precies wie hij/zij is. Door deze bril kan een partner anders en nieuw aanvoelen.
HexOpBezemsteel schreef op 08-04-2022 om 16:17:
[..]
Populaire theorie, maar ik geloof daar niet zo in. Ik geloof zeker dat boosheid en zurigheid niets anders opleveren dan meer van hetzelfde.
Ik geloof tegelijk geen moment, en daarbij spreek ik ook uit ervaring, dat adoratie en positieviteit per definitie draagvlak creëert om zelf weer geadoreerd te worden. Zeker niet als er geen liefde, of niet genoeg liefde, meer is.
Het bevestigt vooral de lijn dat je als vrouw geen eisen mag stellen en vooral niet moet zeuren.
Dat laatste begrijp ik niet?
Natuurlijk mag je als vrouw wel eisen stellen. Het gaat om het omdenken binnen een liefdesrelatie. Door te eisen en te wijzen geef je veel uit handen. Dan leg je de verantwoordelijkheid bij de ander en de vraag is of je het krijgt. Vaak zegt een gevoel van tekort komen meer iets over jezelf. Ik denk dat het wel belangrijk is dat je weet wat je wil en daar voor gaat staan. Je grenzen voelt en bewaakt en daar je acties op uitzet.
Je partner adoreren bedoel ik vooral dat je niet het vergrootglas legt op wat er niet is en wat je tekort komt. Dat je het vertrouwen hebt in hem en de liefde. Zie de ander zoals je zelf gezien wil worden. Daarmee creëer je draagvlak voor liefde en seks en knapt elke relatie van op.
Als de liefde op is zal dit inderdaad niet helpen.
Roodkapjeendewolf schreef op 09-04-2022 om 17:32:
[..]
Dat laatste begrijp ik niet?
Natuurlijk mag je als vrouw wel eisen stellen. Het gaat om het omdenken binnen een liefdesrelatie. Door te eisen en te wijzen geef je veel uit handen. Dan leg je de verantwoordelijkheid bij de ander en de vraag is of je het krijgt. Vaak zegt een gevoel van tekort komen meer iets over jezelf. Ik denk dat het wel belangrijk is dat je weet wat je wil en daar voor gaat staan. Je grenzen voelt en bewaakt en daar je acties op uitzet.
Je partner adoreren bedoel ik vooral dat je niet het vergrootglas legt op wat er niet is en wat je tekort komt. Dat je het vertrouwen hebt in hem en de liefde. Zie de ander zoals je zelf gezien wil worden. Daarmee creëer je draagvlak voor liefde en seks en knapt elke relatie van op.
Als de liefde op is zal dit inderdaad niet helpen.
Na jarenlange focus op wat er allemaal wel was in mijn huwelijk, op wat ik allemaal waardeerde in die man, begin ik nu te ontdekken wat ik allemaal gemist heb. Maar ik zeurde en klaagde niet en maakte het beste van wat er was. Focuste op al het goede, want dat was er ook, en regelde zelf wel dat mijn leven leuk was. God verhoede dat ik zou zeuren. Niet ik. Alles wat ik miste haalde ik buiten de deur. Wij hadden een open relatie, dus dat kon.
Natuurlijk werkt alleen maar wijzen niet. Alles in jezelf zoeken werkt echter evenmin. Als je in een relatie niet kan praten over wat je nodig hebt van de ander, of als je werkelijk niet in staat bent om elkaar daarin een beetje vooruit te helpen, dan zit er iets scheef. Dat kan je niet in je eentje oplossen door nog harder je best te doen. Je lost ook niks op door het buiten de deur te zoeken trouwens. Je maakt het voor jezelf hooguit even iets meer draagbaar.
Je kan het alleen samen oplossen, of niet en dan zit er weinig anders op dan accepteren of weggaan.
framboosje schreef op 09-04-2022 om 12:43:
En nu het proces voor mij rond is, heeft hij iemand ontmoet en wil verder daten. Al twee weken geen contact, wat doet dit pijn. De diepgaande gesprekken (dagelijks) naar elkaar verlangen en aandacht. Ik heb het niet meer. Kunnen mannen zo snel verder gaan met hun eigen leven? Voelen mannen dan echt helemaal niks vraag ik mij af. Ik zou hem ook nooit “zomaar” tegen kunnen komen.
Hoe kan ik hier het beste mee omgaan, iemand ervaring?
Ik krijg er een beetje een "wham bam thank you ma'am" gevoel bij. Jullie beiden van je partner af, elkaar geholpen in de verwerking en nu heeft hij je niet meer nodig, gaat op zoek naar een andere vrouw en jij wordt bedankt.
Eigenlijk zou ik hier ongelooflijk kwaad over zijn en dat zou me helpen in het loslaatproces. Natuurlijk hadden jullie afgesproken nooit een relatie met elkaar aan te gaan, zo beginnen alle minnaarrelaties maar in de loop van de tijd kreeg het steeds meer betekenis en nu ben je aan de kant gezet.
Natuurlijk voelen mannen. Maar het is (helaas) niet gezegd dat dit exemplaar voelt wat jij voelt. Hij is degene die zijn focus verlegd heeft naar iemand anders dus hij kampt niet met de liefdesverdriet die jij wel voelt.
En persoonlijk denk ik dat hij sowieso dieper bij jou zat dan andersom. Anders hou je je opties niet open en laat je een ander zo dichtbij komen.
Het is niet anders meid, opstaan en doorgaan. En dat je hem niet tegenkomt in het dagelijks leven is maar goed ook.
Wie weet loop je over een poosje tegen een ontzettend leuke vent aan en dan kijk je hier met een heel ander gevoel op terug. Maar voor nu is het kut want liefdesverdriet en is blijft gewoon enorm pijnlijk.
@framboosje: alles wat rooss zegt. Wat ontzettend rot voor je dat het zo is gelopen.
Verder het hele gesprek n.a.v. posts van Argeloos met veel interesse gelezen. Iedere situatie is anders, maar terugkijkend op mijn relatie met mijn man (waar op enig moment de lust ook echt ver te zoeken was) kan ik zeggen dat het bij ons uiteindelijk beter ging door het volgende: 1. een enorme crisis die ons ertoe bracht onszelf en elkaar heel diep in het hart te kijken en écht alles uit te spreken en 2. het besluit om heel andere dingen samen te gaan doen, inclusief de dingen die we ook deden voordat we verliefd op elkaar werden.
Toelichting op 1: dat werkte bij ons omdat niets onbespreekbaar was. En omdat we, nadat we uitgeruzied waren, echt naar elkaar wilden luisteren, echt wilden weten wat ons dreef en waar we naar verlangden. Als een van beide daar niet toe bereid is, weet ik niet hoe het wel kan werken...
Toelichting op 2: we gingen weer samen werken (daar hadden we elkaar ooit leren kennen), ik ging meesporten in het team dat hij trainde - we kregen zo weer dingen te zien waar de ander goed in was, en hadden samen plezier. Het heeft onze relatie gered, denk ik.
Ik kan natuurlijk helemaal niet inschatten of Argeloos hier iets aan heeft, maar wie weet.