Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
@kersje
ik heb zo hier en daar wat meegelezen van jullie verhalen in de afgelopen dagen, ook in de voorgaande delen. Het was wat veel om allemaal gelijk goed te kunnen volgen Wat was voor jou/jullie de reden tot afscheid nemen in januari? Wat fijn om te lezen dat die periode geen contact je heeft geholpen. En wat fijn dat jij dit in je vriendenkring kan delen.
Ergens hoop ik, nu, op ooit weer contact. Misschien stom, maar misschien is dat onderdeel van het kunnen accepteren dat het nu klaar is. Ik ben wel echt gek op hem, maar de situatie voelt toch als onmogelijk. Eerst maar wat minder "emotie chaos" zodat ik ook weer kan focussen op andere dingen.
KleneZachtZoet schreef op 03-08-2021 om 16:50:
maar ik kan gewoon niet geloven dat iemand die eigenlijk constant met z'n telefoon bezig is, in 4 dagen tijd niet één keer de kans heeft om een berichtje te sturen. Zeker omdat er een periode is geweest dat het helemaal anders was en ik tig berichten per dag kreeg.
Daarom wil ik er echt mee stoppen en mezelf weer open stellen voor een echte relatie maar elke keer als ik hem zie of spreek ga ik weer voor de bijl. Hij is gewoon de allerleukste maar hij zal nooit de mijne zijn.
Hij heeft beslist kans om een bericht te sturen maar dat doet hij niet. Dat kan heel veel redenen hebben, mannen bezitten absoluut de kunst om vrouwen in hun hoofd naar een zijkamertje te dirigeren en ze te negeren, dat is geen kwade wil, dat is gewoon hoe hun hoofd werkt. Daar kun je tig keer iets van zeggen maar dat verandert niks, Vent en ik hebben in de beginperiode heel veel over deze onderwerpen gesproken, het inkijkje in het mannenbrein heb ik als zeer verhelderend ervaren.
Wedden dat hij niet de allerleukste is? De allerleukste laat jou geen dagenlang bungelen, de allerleukste belooft niet je te bellen om het vervolgens niet te doen en het allerbelangrijkste... de allerleukste gaat voor jou, helemaal! Gewoon omdat jij jij bent en nu eenmaal het allerbeste bent wat hem ooit in zijn leven overkomen is!
Jacobien84 schreef op 03-08-2021 om 17:00:
maar de situatie voelt toch als onmogelijk. Eerst maar wat minder "emotie chaos" zodat ik ook weer kan focussen op andere dingen.
Dit klinkt op papier mooi maar de praktijk werkt heel vaak anders. Zo lang jij hem niet echt hebt losgelaten staat de rest van je leven een soort van on hold en blijf je op hem wachten.
Weet je, je mag je écht afvragen of hij wel zo'n lot uit de loterij is. Een man met een aanstaande baby die een andere vrouw voorhoudt dat hij bij de moeder van zijn kind vandaan gaat. Wil je zo'n man?
Het vertelt mij heel veel over zijn verantwoordelijkheidsgevoel, over zijn manier van hechten en binden en over zijn trouw. Waarom zou hij jou anders behandelen?
Hoi allemaal,
Allereerst wil ik zeggen dat ik altijd een lezer ben geweest en nooit het lef heb gehad mijn verhaal hier neer te zetten. Ergens toch bang voor een veroordeling denk ik.
Mijn minnaar en ik gaan nu het 12e jaar al samen in, beide hebben we een gezin en al is het een cliché, we zijn gelukkig in ons huwelijk.
We begonnen als vrienden, hele goede zelfs. Gaandeweg veranderde er een hoop tussen ons, we voerden ineens intieme gesprekken over ons seksleven thuis en ontdekten dat we daarin toch iets misten. Onze partners zijn van het tedere zeg maar. Beide partners weten dat wij de behoefte hebben aan “de hardere wildere aanpak” en veel experimenteren. Onze partners vinden het helemaal niks.
Onze partners weten dan ook niet ( en dat is de reden dat ik bang ben veroordeelt te worden) dat wij elkaar daarin gevonden hebben.
Schuldgevoel naar onze partners hebben we in het begin gehad, maar het gevoel van lust overheerste eigenlijk.
En ja van mijn kant zit er wel wat gevoel bij, al zou ik mijn man nooit voor mijn minnaar verlaten, van zijn kant weet ik het eigenlijk niet…..
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit deel, er zullen denk ik weinig vrouwen in dezelfde situatie zitten, maar toch wilde ik het kwijt.
ik zou ook graag mee willen schrijven. Even een kleine achtergrond. 6 jaar geleden ben ik gescheiden sindsdien 2x een relatie gehad oa met een man (en vrouw) in een open relatie.
Helaas was er veel jaloezie vanuit vrouw en is na 2 jaar de relatie op de klippen gelopen. Heb hier overigs veel van geleerd.
Ik merk dat ik zelf niet zoveel behoefte heb aan een relatie maar wel geniet van aandacht, leuke dingen doen en de seks.
Nu ben ik ongeveer 1,5 jaar een minnares van een hele leuke man. Leren kennen op het werk. Onze momenten samen zijn heerlijk en we hebben een geweldige klik. Zowel op gebied van seks als persoonlijkheid.
hij is daarentegen bezet, samenwonend en 2 jonge kindjes. Hij is altijd eerlijk over het feit dat hij nooit zijn vrouw zal verlaten. Zijn reden de kinderen en ik denk ook een stukje gezichtsverlies.
soms vind ik het lastig en denk ik aan de momenten dat alles spontaan zou kunnen gaan maar gelukkig kan ik het wel naast me neerleggen.
Afgelopen zondag was ik bij hem en dan verteld hij mij hoe leuk, geweldig en fijn ik ben. Dat hij van me houd en het graag anders had gezien. Dan heb ik het wel even moeilijk.
@rooss; weet je, als ik mij voorstel dat een ander dit vertelt aan mij zou ik precies dezelfde reactie hebben als jou. En in mijn hoofd weet ik dat je gelijk hebt.
Geen contact is iig helpend, hoe moeilijk ook.
Ik spreek uit ervaring (achteraf) dat de pleister er in 1x aftrekker beter is dan langzaam dood laten bloeden.
Bij ons ging het over en ex minnaar heeft nog lang contact gehouden (en ik ook wel met hem al kwam het initiatief eigenlijk nog altijd van zijn kant) maar nu afgelopen mei heb ik aangegeven dat het contact wat er was geen enkele waarde toevoegde en heb ik gezegd dat het beter was dan maar geen contact te houden. Hij bevestigde dit en ik kwam weer soort van terug in een verwerkingsfase waarin ik toch weer hem ging missen en soort van verdriet had. Dus mijn echt afsluiting begon pas een half jaar nadat het daadwerkelijk beëindigd was. Dus ja... geen contact meer en blokkeren is in dit geval voor jezelf het beste ook al denk je van niet. Ook als schreeuwt alles in je lijf dat je dat contact nog wil... je moet echt voor jezelf kiezen hierin en beter korte pijn dan lange pijn. Maar goed dat is voor mij makkelijk lullen achteraf.
@Roos zo leuk om te lezen hoe het met jou en vent gaat! Een voorbeeld voor velen! Ook de avontuurtjes die jullie nog hebben met anderen dat is heerlijk. Ik kan daar ook altijd enorm van genieten.
Danisha schreef op 03-08-2021 om 17:25:
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit deel, er zullen denk ik weinig vrouwen in dezelfde situatie zitten, maar toch wilde ik het kwijt.
Toevallig sprak ik dit weekend een vrouw die ook al 13 jaar minnaart en ook op viva-minnaar heeft even iemand meegeschreven die zo lang in een minnaarrelatie zat. Ik zelf snap er helemaal niks van maar dat hoeft ook niet.
Schijnbaar wordt dat parallelleven zo'n gewoonte dat het lijkt alsof het de normaalste zaak van de wereld is terwijl je zo'n levensgroot geheim met je meedraagt. Kan me dr niks bij voorstellen.
Muts1 schreef op 03-08-2021 om 17:50:
Afgelopen zondag was ik bij hem en dan verteld hij mij hoe leuk, geweldig en fijn ik ben. Dat hij van me houd en het graag anders had gezien. Dan heb ik het wel even moeilijk.
Welkom hier, Muts!
Oeh, zondag? Jeetje, hoe verklaart hij dat thuis? Dat lijkt mij het lastigste van het faciliteren, zeker als er kleine kindjes zijn. Ik heb het ook gedaan, ben ook minnares van gebonden mannen geweest maar het ging knagen op een gegeven moment...
Wat bedoelde hij overigens met "het graag anders had gezien?".
ik probeer de hele tijd te onthouden wie wie op het Viva Forum ook alweer was... maar ben het steeds kwijt! Ja Kersje en Rooss, die herken ik wel. En Flower na bevestiging. Maar verder ben ik het steeds kwijt 
voor de minnaressen die twijfelen, waarbij afspraken met voeten getreden worden en waarbij het allemaal onduidelijk is terwijl de verwachtingen zo hoog zijn, heb ik eigenlijk maar een advies (samenvallend met Roos): als hij je echt wil, dan wéét je dat! Een man die zijn zinnen - hetzij eenmalig, hetzij langdurig - op je heeft gezet, beweegt hemel en aarde. Tuurlijk kunnen er soms onvoorziene omstandigheden plaatsvinden waardoor een afspraak niet door kan gaan. Maar over het algemeen geldt: kijk naar wat hij doet en luister niet naar wat hij zegt...
@Bonietob ik was zowizo op het viva forum... haha. Even om je te helpen. 
Hai Bo(nie)! Ik ben het eens met jou, een man die wil, die wil! En dat zul je weten ook, dat gaat door roeien en ruiten.
Ik weet ook niet meer wie wie was maar dat vind ik niet erg, juist wel geinig. En als ik een sneer uitdeel naar een lieffie die ik al jaren ken per ongeluk, alvast sorry!
Rooss4 schreef op 03-08-2021 om 19:45:
[..]
Toevallig sprak ik dit weekend een vrouw die ook al 13 jaar minnaart en ook op viva-minnaar heeft even iemand meegeschreven die zo lang in een minnaarrelatie zat. Ik zelf snap er helemaal niks van maar dat hoeft ook niet.
Schijnbaar wordt dat parallelleven zo'n gewoonte dat het lijkt alsof het de normaalste zaak van de wereld is terwijl je zo'n levensgroot geheim met je meedraagt. Kan me dr niks bij voorstellen.
Ergens is het inderdaad ook een gewoonte geworden. Er zit geen regelmaat van treffen in, maar toch. En het klinkt misschien vreemd, maar het voelt niet als een geheim.
Danisha schreef op 03-08-2021 om 22:21:
[..]
Ergens is het inderdaad ook een gewoonte geworden. Er zit geen regelmaat van treffen in, maar toch. En het klinkt misschien vreemd, maar het voelt niet als een geheim.
Maar het is natuurlijk wel een geheim. Je bespreekt het niet met familieleden, kinderen en je man. Je bent alleen zo gewend dat je het meedraagt dat het niet meer voelt als geheim denk ik.
Ik neem aan dat je wel eens bedenkt wat er gebeurt als het uitkomt? Of passeert dat de revue ook helemaal niet in je hoofd?
oh zeer zeker wel dat ik er aan denk! Elke keer weer wanneer wij elkaar zien.