Wat te doen? Ongelukkig in huwelijk.
Graag hoor ik jullie visie op mijn verhaal. Ik ben getrouwd en we hebben drie kinderen.
Mijn relatie is al lange tijd niet goed. Hij wordt regelmatig snel en plotseling boos (verbaal) en is vaak negatief naar mij. Hij heeft een erg kort lontje. En zo spelen er meer zaken. Hij heeft me veel pijn gedaan en ik voel me zo ontzettend alleen. Ik heb vaak benoemd dat het niet goed ging maar dit werd nooit echt opgepakt. We zijn wel in verschillende therapieën geweest en het veranderde dan even, maar op termijn niks.
Natuurlijk zijn er ook leuke momenten maar ik voel geen liefde meer voor hem. Ik heb het gevoel op mijn tenen te lopen en voel me eenzaam en onveilig in de relatie.
Dit speelt al heel lang, ik denk al meer dan 8 jaar, we hebben er al veel aan gedaan (waaronder de verschillende soorten therapie) maar lopen steeds weer in dezelfde valkuilen.
Nu ben ik onlangs ook hopeloos verliefd geworden op een ander. Niet normaal, wat ik ineens voor deze man voelde. En het is ook nog eens wederzijds. Er is niks gebeurd. Ik heb dat contact nu stopgezet tot ik weet wat ik met mijn man wil. Dat was heel moeilijk, zo veel voel ik voor deze man. Dit maakt alles nog eens extra moeilijk en gecompliceerd.
Ik heb mijn man gezegd dat ik serieus twijfel en dat er dingen moeten veranderen. We gaan nu weer in therapie om nader tot elkaar te komen. Hij doet nu heel erg zijn best.
Ik vind het nu zo moeilijk. Scheiden zou ik voor de kinderen zo ontzettend erg vinden. Ik wil de therapie afwachten en kijken waar het heengaat. Maar ik ben zo in de war. Ik zou graag van jullie willen horen hoe een buitenstaander hiernaar kijkt.
Graag deze post niet quoten.
Samsung schreef op 22-06-2024 om 22:12:
[..]
Ja gelukkig vriendinnen en familie waar ik goed mee kan praten. En twee vriendinnen weten ook van die ander. Daar moet ik af en toe ook echt even over ventileren. Die is nog steeds zo aanwezig in mijn gedachten.
Dat is fijn dat je iig ook bij mensen in real life terecht kan. En dat die ander zo aanwezig is in je gedachten is ook niet zo gek.
Samsung schreef op 20-06-2024 om 11:05:
[..]
Sinds 1,5 maand inmiddels. Vorige perioden duurden denk ik een aantal weken. Misschien wat langer.
En strepen die aantal weken al die jaren weg? Dat is een goede vraag. Wie is hij nu echt?
Ik ben oprecht onder de indruk van jouw lage eisen. Voor mij is een relatie minimaal de goede helft vd weegschaal. Voor minder dan een zes overweeg ik het niet eens te blijven. En dat is dan wel met het oog op tijdelijk. Want eigenlijk moet een relatie voor mij gemiddeld op een 7 a 8 uitkomen tov single zijn.
Als jij al jouw jaren met deze man optelt en de maanden waarin hij niet leuk was vs. wel leuk (en ook waarom hij wel leuk was). Dan is je conclusie dat hij alleen maar leuk was op het moment dat hij je nog voor zich moest winnen en op de momenten dat hij je dreigde te verliezen en hij dus weer aan de bak moest om het tegendeel te bewijzen. Maar de momenten waarop hij dacht dat hij je weer 'had' was je de rotmoeite niet meer waard.
Echt, waar kom je dan op uit als je hem een score geeft? Wat voegt hij als cijfer toe aan jouw leven en als vader op de momenten dat hij denkt zich niet te hoeven bewijzen?
En begrijp me niet verkeerd dat mijn 7 a 8 cijfers gelijk staan aan verwennen, kado's of luxe. Voor mij staan de cijfers voor hoe lief hij voor me is, hoeveel zorg hij me uit handen neemt, met me meedenkt, rekening met me houdt en zich verantwoordelijk voelt, dat hij naar me luistert, respectvol is, lief en zorgzaam is naar de kinderen. Je weet wel, de gewone normale dingen die je mag verwachten van iemand die zegt van jullie te houden.
Overigens ben ik ook een 7 a 8 voor de ander. Het is de zorg die we allebei aan elkaar geven. Ik verwacht niet minder dan dat.
Diyer schreef op 24-06-2024 om 11:40:
[..]
Ik ben oprecht onder de indruk van jouw lage eisen. Voor mij is een relatie minimaal de goede helft vd weegschaal. Voor minder dan een zes overweeg ik het niet eens te blijven. En dat is dan wel met het oog op tijdelijk. Want eigenlijk moet een relatie voor mij gemiddeld op een 7 a 8 uitkomen tov single zijn.
Als jij al jouw jaren met deze man optelt en de maanden waarin hij niet leuk was vs. wel leuk (en ook waarom hij wel leuk was). Dan is je conclusie dat hij alleen maar leuk was op het moment dat hij je nog voor zich moest winnen en op de momenten dat hij je dreigde te verliezen en hij dus weer aan de bak moest om het tegendeel te bewijzen. Maar de momenten waarop hij dacht dat hij je weer 'had' was je de rotmoeite niet meer waard.
Echt, waar kom je dan op uit als je hem een score geeft? Wat voegt hij als cijfer toe aan jouw leven en als vader op de momenten dat hij denkt zich niet te hoeven bewijzen?
En begrijp me niet verkeerd dat mijn 7 a 8 cijfers gelijk staan aan verwennen, kado's of luxe. Voor mij staan de cijfers voor hoe lief hij voor me is, hoeveel zorg hij me uit handen neemt, met me meedenkt, rekening met me houdt en zich verantwoordelijk voelt, dat hij naar me luistert, respectvol is, lief en zorgzaam is naar de kinderen. Je weet wel, de gewone normale dingen die je mag verwachten van iemand die zegt van jullie te houden.
Overigens ben ik ook een 7 a 8 voor de ander. Het is de zorg die we allebei aan elkaar geven. Ik verwacht niet minder dan dat.
Waarschijnlijk ben ik ook te lang doorgegaan in deze situatie. Ik krijg steeds meer het gevoel dat het klaar is.
Samsung schreef op 24-06-2024 om 18:19:
[..]
Waarschijnlijk ben ik ook te lang doorgegaan in deze situatie. Ik krijg steeds meer het gevoel dat het klaar is.
Misschien is het ook goed voor jezelf om dit topic te bewaren en af en toe terug te lezen als je twijfeld. Dan lees je zelf ook hoe hij je laat voelen als hij niet zo zijn best voor je hoeft te doen.
Samsung schreef op 24-06-2024 om 18:19:
[..]
Waarschijnlijk ben ik ook te lang doorgegaan in deze situatie. Ik krijg steeds meer het gevoel dat het klaar is.
Ik zeg niks om je te overtuigen. Ik wil niemand iets aanpraten. Maar wat ik je wel wil meegeven is dat je toch ajb begint te beseffen dat jouw norm, jouw lat echt bizar laag ligt en dat je meer voor jezelf mag eisen van een zgn. "liefdevolle" partner. Dat iemand je niet alle hoeken van een huis doormept, is niet de standaard voor liefde.
Leg de lat hoger. Heel veel hoger. Voor vrienden en zéker voor een partner.
Diyer schreef op 24-06-2024 om 20:53:
[..]
Ik zeg niks om je te overtuigen. Ik wil niemand iets aanpraten. Maar wat ik je wel wil meegeven is dat je toch ajb begint te beseffen dat jouw norm, jouw lat echt bizar laag ligt en dat je meer voor jezelf mag eisen van een zgn. "liefdevolle" partner. Dat iemand je niet alle hoeken van een huis doormept, is niet de standaard voor liefde.
Leg de lat hoger. Heel veel hoger. Voor vrienden en zéker voor een partner.
Dank, ik denk dat je inderdaad gelijk hebt.
Mijn familie en vrienden zeggen dat ik het echt nog een kans moet geven…. Niet iedereen maar de meesten wel. Ik vind het zo moeilijk.
Samsung schreef op 27-06-2024 om 16:01:
Mijn familie en vrienden zeggen dat ik het echt nog een kans moet geven…. Niet iedereen maar de meesten wel. Ik vind het zo moeilijk.
Waarom dan?
in verband met de kinderen.
Samsung schreef op 27-06-2024 om 17:26:
in verband met de kinderen.
Slechtste excuus ooit om in een relatie te blijven maar hij werkt kennelijk wel op jou, omdat je het zelf waarschijnlijk ook zo voelt. Ik bedoelde eigenlijk meer waarom je het zo moeilijk vindt om voor jezelf te kiezen, ook al heeft dat (vooraf onbekende) gevolgen voor je kinderen.
Schuldgevoel. Omdat ik dan degene ben die de beslissing neemt. Het zou zoveel makkelijker zijn als hij ook wil stoppen.
Samsung schreef op 20-06-2024 om 11:05:
[..]
Sinds 1,5 maand inmiddels. Vorige perioden duurden denk ik een aantal weken. Misschien wat langer.
En strepen die aantal weken al die jaren weg? Dat is een goede vraag. Wie is hij nu echt?
Gelukkig stelde je deze vraag zelf, maar was ook hetgeen ik wilde zeggen. Het is natuurlijk een soort van toneelspel dat hij nu opvoert, al die andere jaren was hij blijkbaar zichzelf (dat was immers te lang voor toneelspel).
Ik houd mn hart vast voor de eerstvolgende uitbarsting, al hoop ik nog zo dat deze uitblijft (voor jou en de kinderen uiteraard). En nee, dit zeg ik niet om je bang te maken, maar het is een illusie om te verwachten dat deze man nu ‘opeens’ wel zijn woede en korte lontje onder controle kan houden. Dan is hij nl gewoon al die jaren bewust een L*l geweest!
serieus, genoeg is genoeg, kies voor jezelf en je kinderen 
Samsung schreef op 27-06-2024 om 17:49:
Schuldgevoel. Omdat ik dan degene ben die de beslissing neemt. Het zou zoveel makkelijker zijn als hij ook wil stoppen.
Voor trouwen heb je twee keer een ‘ja’ nodig, voor scheiden slechts één keer een ‘nee’. Je hoeft er ook geen reden voor op te geven of verantwoording over af te leggen. Je mag het helemaal zelf beslissen.
Samsung schreef op 27-06-2024 om 16:01:
Mijn familie en vrienden zeggen dat ik het echt nog een kans moet geven…. Niet iedereen maar de meesten wel. Ik vind het zo moeilijk.
Zou het kunnen zijn dat je ook niet zulke goede familie en vrienden hebt? Lullig om te zeggen, maar wel vaak waar. Als jouw lat zo laag ligt dat je bepaald gedrag niet eens ziet of opmerkt en zo je dat wel doet, steeds excuses bedenkt waarom het allemaal zo erg niet is....
zou het dan ook kunnen zijn dat je dit
A) hebt meegekregen van je familie? dat je gewoon niet zoveel waard bent? Als vrouw? Als mens?
B ) vrienden hebt die de lat ook niet zo hoog hebben liggen of simpelweg geen leuke vrienden zijn.
Men komt niet zelden tot de conclusie dat ze in het geval van een hele slechte relatie ook een treurig opgroeien hebbben gehad, met ouders die ze de boodschap hebben gegeven niet te hoge eisen van het leven te hebben en daar ook de vrienden op hebben uitgezocht. En dan tot de conclusie komen dat ze wel meer tegen een kritisch daglicht moeten houden dan alleen hun partner.
Samsung schreef op 27-06-2024 om 16:01:
Mijn familie en vrienden zeggen dat ik het echt nog een kans moet geven…. Niet iedereen maar de meesten wel. Ik vind het zo moeilijk.
Nou lekkere familie en vrienden dan. Of je hebt hun niet alles duidelijk verteld, of zij gunnen jou niet jouw fijne gelukkige leven. Een leven waar je niet op je tenen hoeft te lopen voor je vent. Waar je kinderen ook zien dat hun moeder voor haarzelf kan en mag kiezen om gelukkig te zijn. En waar voor hun een huis komt waar minder spanningen zijn.
Hoeveel kansen vinden zij dan dat je iemand moet geven? Wanneer is dan genoeg wel genoeg? Ik vind het van hun echt een rotstreek. Je zit al zo in je schuldgevoel gaan hun dit nog even op je gooien.
Laat ze anders dit topic eens lezen en laat ze zien hoe ongelukkig jij bent.
Jij bent overigens de enige die een beslissing kan maken. Daar hoeven zij het niet mee eens te zijn. Maar als ze zouden weten hoeveel tijd en moeite jij in deze relatie hebt gestoken en je man niet en hoeveel kansen je hem al hebt gegeven hadden ze nooit gezegd dat hij nog een kans verdient. Voor de kinderen ook niet, die voelen de spanning ook.