Wat te doen? Ongelukkig in huwelijk.
Graag hoor ik jullie visie op mijn verhaal. Ik ben getrouwd en we hebben drie kinderen.
Mijn relatie is al lange tijd niet goed. Hij wordt regelmatig snel en plotseling boos (verbaal) en is vaak negatief naar mij. Hij heeft een erg kort lontje. En zo spelen er meer zaken. Hij heeft me veel pijn gedaan en ik voel me zo ontzettend alleen. Ik heb vaak benoemd dat het niet goed ging maar dit werd nooit echt opgepakt. We zijn wel in verschillende therapieën geweest en het veranderde dan even, maar op termijn niks.
Natuurlijk zijn er ook leuke momenten maar ik voel geen liefde meer voor hem. Ik heb het gevoel op mijn tenen te lopen en voel me eenzaam en onveilig in de relatie.
Dit speelt al heel lang, ik denk al meer dan 8 jaar, we hebben er al veel aan gedaan (waaronder de verschillende soorten therapie) maar lopen steeds weer in dezelfde valkuilen.
Nu ben ik onlangs ook hopeloos verliefd geworden op een ander. Niet normaal, wat ik ineens voor deze man voelde. En het is ook nog eens wederzijds. Er is niks gebeurd. Ik heb dat contact nu stopgezet tot ik weet wat ik met mijn man wil. Dat was heel moeilijk, zo veel voel ik voor deze man. Dit maakt alles nog eens extra moeilijk en gecompliceerd.
Ik heb mijn man gezegd dat ik serieus twijfel en dat er dingen moeten veranderen. We gaan nu weer in therapie om nader tot elkaar te komen. Hij doet nu heel erg zijn best.
Ik vind het nu zo moeilijk. Scheiden zou ik voor de kinderen zo ontzettend erg vinden. Ik wil de therapie afwachten en kijken waar het heengaat. Maar ik ben zo in de war. Ik zou graag van jullie willen horen hoe een buitenstaander hiernaar kijkt.
Graag deze post niet quoten.
ik denk dat je zelf je eigen proces moet doorlopen, waarbij je zelf op een moment tot de conclusie komt: het is klaar. Voor de een gaat dat sneller dan voor de ander. Er is niks mis mee om het nu even aan te zien. Gaat het niet beter dan weet je het. Als ik bij mezelf kijk denk ik soms wel eens : ik had er eerder mee moeten stoppen . Maar dat is met de kennis van nu, ik had ook de tijd nodig om los te weken, het helder te zien en er volledig achter te staan
Ik denk dat het vooral schuldgevoel is wat me nu nog bij hem houdt. Ik zou me zo schuldig voelen als ik dit allemaal in gang ga zetten.
Samsung schreef op 21-06-2024 om 12:52:
Ik denk dat het vooral schuldgevoel is wat me nu nog bij hem houdt. Ik zou me zo schuldig voelen als ik dit allemaal in gang ga zetten.
Schuldig voor wie? Jezelf, je kinderen?
Of de man die al heel veel kansen heeft gehad?
Maar ik snap je gevoel. Ik denk dat het vooral je gevoel is van: als ik echt de stap zet kan ik niet meer terug. En die is idd niet makkelijk. Maar je bent er al heel goed en lang mee bezig.
PinkFlower schreef op 21-06-2024 om 15:30:
[..]
Schuldig voor wie? Jezelf, je kinderen?
Of de man die al heel veel kansen heeft gehad?
Maar ik snap je gevoel. Ik denk dat het vooral je gevoel is van: als ik echt de stap zet kan ik niet meer terug. En die is idd niet makkelijk. Maar je bent er al heel goed en lang mee bezig.
Voor de kinderen en mijn man. De kinderen gaan het zo erg vinden.
En heeft hij echt genoeg kansen gehad? Ik heb in ieder geval vaak genoeg gezegd waar ik het moeilijk mee heb. Hij wil nog zo graag proberen en vindt het niet eerlijk als ik het nu opgeef. (Dat is wat hij zegt.)
Maar hoe langer ik erover nadenk, ik zie mezelf gewoon niet meer met hem. Als ik het nu niet doe gebeurt het over een tijdje, dat weet ik zeker.
Samsung schreef op 22-06-2024 om 18:49:
[..]
Voor de kinderen en mijn man. De kinderen gaan het zo erg vinden.
En heeft hij echt genoeg kansen gehad? Ik heb in ieder geval vaak genoeg gezegd waar ik het moeilijk mee heb. Hij wil nog zo graag proberen en vindt het niet eerlijk als ik het nu opgeef. (Dat is wat hij zegt.)
Maar hoe langer ik erover nadenk, ik zie mezelf gewoon niet meer met hem. Als ik het nu niet doe gebeurt het over een tijdje, dat weet ik zeker.
Ik vind dat een gemene opmerking van hem. Zo praat hij je juist schuldgevoel aan. Niet eerlijk. Het is ook niet eerlijk dat hij na zo ontzettend vaak proberen en therapie je nog niet waardeerd en aardig behandeld.
En ja tuurlijk gaan de kinderen het heel erg vinden. Maar ze zullen ook in gaan zien dat hun moeder gelukkiger is en hun vader heel veel kansen heeft gehad. En niks fijner dan een veilig huis en een gelukkige moeder die laat zien dat je soms ook voor jezelf.mag kiezen. Je hebt je man meer kansen gegeven dan menig ander zou doen. Ik vind dat knap, ik had dat niet gedaan.
Oh en je geeft niet op. Je hebt vaak geprobeerd het te verbeteren en veel eraan gewerkt. Soms is de koek op. Dus laat alsjeblieft niet in je hoofd komen dat je opgeeft.
Heb je in real life iemand waar je hierover kan praten? Vriendinnen, collega?
alleen jij kunt beslissen of het ‘eerlijk’, oftewel terecht is. Niemand anders, ook man niet. Wat je voor jezelf nog als uiterste poging zou kunnen doen, is een termijn met vooral jezelf en eventueel je man afspreken waarin je het even loslaat, waarin je geen beslissing neemt. Waarin je ook niet vergelijkt met de ander, dus er in principe open voor staat dat het nog goed kan komen. Die termijn, of het een maand 3 maanden of een halfjaar is, mag man het volhouden en jij rust nemen.
pfff ik lees hier een groot deel mijn verhaal.
behalve dat er tussen hem en mij nog wat dingen zijn gebeurd waar ik hem eigenlijk voor had moeten verlaten maar niet kon omdat het bij hem door trauma en depressie kwam en ik me schuldig voelde (door een eigen trauma wat wel weer getriggerd is door zijn gedrag).
Daarnaast 2 kinderen met een label waarvan één met ASS en mijn man daar heel veel in herkent.
We zijn ergens rondom alle zorgen voor de kinderen echt nog wel een team, we hebben geen ruzie en gaan goed met elkaar om. hij doet sinds ik heb gezegd dat ik aan scheiden denk echt heel hard zijn best maar ik voel het niet meer. het is op. En ja, hier ook een verliefdheid waarvan ik afscheid genomen heb omdat ik een eerlijke keuze moet maken voor mezelf. Maar dat doet ook pijn.
Alleen kan/durf ik niet weg. Ik krijg het vertrouwen niet dat het nu echt beter gaat, ik voel me schuldig naar de kinderen toe, doodsbang dat hij toch weer in een depressie raakt als ik weg ga… ik heb nu sinds kort zelf therapie. Om dingen te verwerken. Sterker te worden. En dan de keuze te maken om bij hem te blijven omdat ik dat wel wil (niet uit angst blijven) of juist wel weg te gaan omdat ik dan niet alleen weet, maar ook voel, dat het niet aan mij ligt. Nu ben ik nog niet zover.
Bij twijfel, niet doen. Bij onmogelijk samen kunnen blijven, rennen!
Waar ga/kan je heen als je gaat scheiden? Welke woonruimte is er voor jou? Is daar ook ruimte voor de kinderen?
Ben je financieel zelfstandig?
Deze punten zullen rationeel je (gemaakte?) keuze beïnvloeden. Maar ook emotioneel .
Succes met deze tijd.
Samsung schreef op 22-06-2024 om 18:49:
[..]
Voor de kinderen en mijn man. De kinderen gaan het zo erg vinden.
En heeft hij echt genoeg kansen gehad? Ik heb in ieder geval vaak genoeg gezegd waar ik het moeilijk mee heb. Hij wil nog zo graag proberen en vindt het niet eerlijk als ik het nu opgeef. (Dat is wat hij zegt.)
Maar hoe langer ik erover nadenk, ik zie mezelf gewoon niet meer met hem. Als ik het nu niet doe gebeurt het over een tijdje, dat weet ik zeker.
O vindt hij het niet eerlijk, ja? Ik wel. Ga maar beginnen. Scheiden duurt wel even en nu doet hij nog zijn best, dus tref je voorbereidingen. Bereid je ook voor op negatieve manipulatie van hem. Dan laat je je daar alvast niet door afleiden.
Mavelle schreef op 22-06-2024 om 20:02:
pfff ik lees hier een groot deel mijn verhaal.
behalve dat er tussen hem en mij nog wat dingen zijn gebeurd waar ik hem eigenlijk voor had moeten verlaten maar niet kon omdat het bij hem door trauma en depressie kwam en ik me schuldig voelde (door een eigen trauma wat wel weer getriggerd is door zijn gedrag).
Daarnaast 2 kinderen met een label waarvan één met ASS en mijn man daar heel veel in herkent.
We zijn ergens rondom alle zorgen voor de kinderen echt nog wel een team, we hebben geen ruzie en gaan goed met elkaar om. hij doet sinds ik heb gezegd dat ik aan scheiden denk echt heel hard zijn best maar ik voel het niet meer. het is op. En ja, hier ook een verliefdheid waarvan ik afscheid genomen heb omdat ik een eerlijke keuze moet maken voor mezelf. Maar dat doet ook pijn.
Alleen kan/durf ik niet weg. Ik krijg het vertrouwen niet dat het nu echt beter gaat, ik voel me schuldig naar de kinderen toe, doodsbang dat hij toch weer in een depressie raakt als ik weg ga… ik heb nu sinds kort zelf therapie. Om dingen te verwerken. Sterker te worden. En dan de keuze te maken om bij hem te blijven omdat ik dat wel wil (niet uit angst blijven) of juist wel weg te gaan omdat ik dan niet alleen weet, maar ook voel, dat het niet aan mij ligt. Nu ben ik nog niet zover.
Dit klinkt als een hele lastige situatie. Ik wens je veel succes met je keuze.
Goed dat je zelf in therapie bent gegaan.
KoekieJupe schreef op 22-06-2024 om 20:26:
Waar ga/kan je heen als je gaat scheiden? Welke woonruimte is er voor jou? Is daar ook ruimte voor de kinderen?
Ben je financieel zelfstandig?
Deze punten zullen rationeel je (gemaakte?) keuze beïnvloeden. Maar ook emotioneel .
Succes met deze tijd.
Ik ben gelukkig wel financieel onafhankelijk. Ik vind wel weer iets, waar ook de kinderen terecht kunnen. Dus dat is geen belemmering.
Dank je.
PinkFlower schreef op 22-06-2024 om 19:04:
[..]
Ik vind dat een gemene opmerking van hem. Zo praat hij je juist schuldgevoel aan. Niet eerlijk. Het is ook niet eerlijk dat hij na zo ontzettend vaak proberen en therapie je nog niet waardeerd en aardig behandeld.
En ja tuurlijk gaan de kinderen het heel erg vinden. Maar ze zullen ook in gaan zien dat hun moeder gelukkiger is en hun vader heel veel kansen heeft gehad. En niks fijner dan een veilig huis en een gelukkige moeder die laat zien dat je soms ook voor jezelf.mag kiezen. Je hebt je man meer kansen gegeven dan menig ander zou doen. Ik vind dat knap, ik had dat niet gedaan.
Oh en je geeft niet op. Je hebt vaak geprobeerd het te verbeteren en veel eraan gewerkt. Soms is de koek op. Dus laat alsjeblieft niet in je hoofd komen dat je opgeeft.
Heb je in real life iemand waar je hierover kan praten? Vriendinnen, collega?
Ja gelukkig vriendinnen en familie waar ik goed mee kan praten. En twee vriendinnen weten ook van die ander. Daar moet ik af en toe ook echt even over ventileren. Die is nog steeds zo aanwezig in mijn gedachten.
ToetieToover schreef op 22-06-2024 om 20:53:
[..]
O vindt hij het niet eerlijk, ja? Ik wel. Ga maar beginnen. Scheiden duurt wel even en nu doet hij nog zijn best, dus tref je voorbereidingen. Bereid je ook voor op negatieve manipulatie van hem. Dan laat je je daar alvast niet door afleiden.
Wat voor voorbereidingen bedoel je? Huis zoeken etc?
Samsung schreef op 22-06-2024 om 23:00:
[..]
Wat voor voorbereidingen bedoel je? Huis zoeken etc?
Je voelt je alleen, daar zou ik iets mee doen. Ik zou dat niet oplossen door in de armen van een andere man te lopen. Het is namelijk goed mogelijk dat je eerst zelfinzichten nodig hebt, voordat je in staat bent om te beoordelen wat een goede relatie is met een ‘normale’ partner. Daar zou ik ook iets aan doen: je mentale veerkracht vergroten voor de storm die eraan komt. Een spaarpotje kan ook geen kwaad. En een paar goede gesprekken met je kinderen lijkt mij ook een goed plan. Begin eens met vragen hoe ze de huidige situatie ervaren.