Wat te doen? Ongelukkig in huwelijk.
Graag hoor ik jullie visie op mijn verhaal. Ik ben getrouwd en we hebben drie kinderen.
Mijn relatie is al lange tijd niet goed. Hij wordt regelmatig snel en plotseling boos (verbaal) en is vaak negatief naar mij. Hij heeft een erg kort lontje. En zo spelen er meer zaken. Hij heeft me veel pijn gedaan en ik voel me zo ontzettend alleen. Ik heb vaak benoemd dat het niet goed ging maar dit werd nooit echt opgepakt. We zijn wel in verschillende therapieën geweest en het veranderde dan even, maar op termijn niks.
Natuurlijk zijn er ook leuke momenten maar ik voel geen liefde meer voor hem. Ik heb het gevoel op mijn tenen te lopen en voel me eenzaam en onveilig in de relatie.
Dit speelt al heel lang, ik denk al meer dan 8 jaar, we hebben er al veel aan gedaan (waaronder de verschillende soorten therapie) maar lopen steeds weer in dezelfde valkuilen.
Nu ben ik onlangs ook hopeloos verliefd geworden op een ander. Niet normaal, wat ik ineens voor deze man voelde. En het is ook nog eens wederzijds. Er is niks gebeurd. Ik heb dat contact nu stopgezet tot ik weet wat ik met mijn man wil. Dat was heel moeilijk, zo veel voel ik voor deze man. Dit maakt alles nog eens extra moeilijk en gecompliceerd.
Ik heb mijn man gezegd dat ik serieus twijfel en dat er dingen moeten veranderen. We gaan nu weer in therapie om nader tot elkaar te komen. Hij doet nu heel erg zijn best.
Ik vind het nu zo moeilijk. Scheiden zou ik voor de kinderen zo ontzettend erg vinden. Ik wil de therapie afwachten en kijken waar het heengaat. Maar ik ben zo in de war. Ik zou graag van jullie willen horen hoe een buitenstaander hiernaar kijkt.
Graag deze post niet quoten.
PinkFlower schreef op 27-06-2024 om 20:48:
[..]
Jij bent overigens de enige die een beslissing kan maken. Daar hoeven zij het niet mee eens te zijn. Maar als ze zouden weten hoeveel tijd en moeite jij in deze relatie hebt gestoken en je man niet en hoeveel kansen je hem al hebt gegeven hadden ze nooit gezegd dat hij nog een kans verdient. Voor de kinderen ook niet, die voelen de spanning ook.
Jawel hoor, er zijn genoeg mensen die niet beter weten dan dat wat door gezonde mensen als ongezond wordt ervaren, door hen als doodnormaal wordt gezien. Er zijn echt mensen die de lat van OK al hebben liggen bij niet door het huis gemept worden. Of als hij je niet bedriegt en niet wekelijks dronken aan tafel zit, dan mag je al in je handjes knijpen.
Echt waar, je begrijpt het niet.
Maar voor to is haar omgeving allesbehalve behulpzaam en ze trekken haar naar beneden. Wat heel erg is, want je omgeving heb je juist nodig voor steun. Waar ga je die nog krijgen als men vindt dat je dan maar niet bij hem weg had moeten gaan...
in en intriest vind ik het.
Ze denken dat hij kan veranderen. Omdat hij het niet met opzet deed. En nu misschien het licht heeft gezien en er aan kan werken.
Ik heb wel degelijk hele lieve vriendinnen die erg met me begaan zijn. En sommigen zien wel in dat uit elkaar gaan misschien beter is. Anderen zeggen dat ik nu geen beslissingen moet nemen en het nog wat tijd moet geven. Uit elkaar gaan kan altijd nog zeggen ze. Als ik die stap neem kan ik niet meer terug natuurlijk.
Maar ze staan sowieso achter me, welke beslissing ik ook neem.
Samsung schreef op 27-06-2024 om 22:37:
Ze denken dat hij kan veranderen. Omdat hij het niet met opzet deed. En nu misschien het licht heeft gezien en er aan kan werken.
En hebben ze buiten het niet met opzet doen ook nog een verklaring waarom hij NU wel zou veranderen? En eerdere pogingen niet? Hij zag elke keer het licht, tot hij je terug had en vechten niet meer nodig was.
Ik merk dat ik plaatsvervangend boos word op jouw vriendinnen. Echt hoor, hoe kunnen ze dit zeggen na alles wat jij hebt gestopt in je relatie om deze te redden. Nog even en je man is zielig als je weg gaat en och die arme vent hij wilde zo graag veranderen als hij de kans maar had gekregen 
Diyer schreef op 27-06-2024 om 22:08:
[..]
Jawel hoor, er zijn genoeg mensen die niet beter weten dan dat wat door gezonde mensen als ongezond wordt ervaren, door hen als doodnormaal wordt gezien. Er zijn echt mensen die de lat van OK al hebben liggen bij niet door het huis gemept worden. Of als hij je niet bedriegt en niet wekelijks dronken aan tafel zit, dan mag je al in je handjes knijpen.
Echt waar, je begrijpt het niet.
Maar voor to is haar omgeving allesbehalve behulpzaam en ze trekken haar naar beneden. Wat heel erg is, want je omgeving heb je juist nodig voor steun. Waar ga je die nog krijgen als men vindt dat je dan maar niet bij hem weg had moeten gaan...
in en intriest vind ik het.
Wow. Hoe dan? Idd heel erg triest. Zulke mensen begrijp ik echt niet. Waar is je eigenwaarde dan?
PinkFlower schreef op 27-06-2024 om 23:34:
[..]
Ik merk dat ik plaatsvervangend boos word op jouw vriendinnen. Echt hoor, hoe kunnen ze dit zeggen na alles wat jij hebt gestopt in je relatie om deze te redden. Nog even en je man is zielig als je weg gaat en och die arme vent hij wilde zo graag veranderen als hij de kans maar had gekregen
Idd. Ik word ook plaatsvervangend bois op jouw vriendinnen. Wat heb je eraan als ze van mening zijn dat je maar zo lang mogelijk moet proberen om eenzijdig de spreekwoordelijke klappen op te vangen en jouw man zoveel wiedergut-machung gunnen, ten koste van jouw geluk?
Zulke vriendinnen heb ik iig niet. Die zouden waarschijnlijk al veel eerder bij mij aan de bel getrokken getrokken en gezegd 'joh lieve Diyer, gaat het wel goed met je? Je pikt wel erg veel van je bent, ik zie je wegkwijnen. Het is niet normaal hoe hij met je omgaat hoor. Je mag echt meer verwachten van een man"
Dat is wat mijn vriendinnen zouden zeggen als ze mijn verdriet en teleurstelling zien. Die sterken me om niet te pikken wat niet normaal is. Jouw vriendinnen raden je aan om nog maar meer te pikken.
Maar goed, jouw vriendinnen zijn waarschijnlijk ook vrouwen die de lat laag hebben liggen. Zitten misschien zelf ook in relaties met mannen waar ze niet bijzonder veel aan hebben. Anders kan ik me niet voorstellen waarom je een ander zo weinig zelfrespect gunt. Dat kan haast alleen als je zelf ook niet zoveel zelfrespect hebt en van mening bent dat dit nu eenmaal man-eigen is en je toch niet beter kunt krijgen. Dan maar liever een man, dan geen man. Maar jouw vriendinnen (en jij) kunnen je waarschijnlijk ook niet echt een voorstelling maken dat single zijn echt z'n voordelen kan hebben. Zeker als je uit een slechte relatie komt.
Nog even en je man is zielig als je weg gaat en och die arme vent hij wilde zo graag veranderen als hij de kans maar had gekregen
Dat zijn vaak de "vriendinnen of kennissen" die na een scheiding met gekookte maatjes bij zo'n arme man op de stoep staan, die het nu heul zwaar heeft omdat zijn vrouw hem niet begreep. Nou, zij begrijpt hem wel hoor....
En jawel hoor, je kunt nog áltijd terug. Als jullie uit elkaar gaan en elkaar erg blijken te missen en alsnog elkaars grote liefde blijken, kun je gewoon weer gaan daten, elkaar liefhebben én weer trouwen.
En je kunt ook tijdelijk uit elkaar gaan zonder direct formeel te scheiden natuurlijk.
Dat is waar. Er zijn ook tussenwegen. Die zou ik graag onderzoeken. De huisarts had het vandaag over samen blijven wonen maar wel uit elkaar. Zoiets zou ook mogelijk zijn als mijn man dat ook zou kunnen.
En lief dat jullie zo voor me opkomen.
Samsung schreef op 28-06-2024 om 17:38:
Dat is waar. Er zijn ook tussenwegen. Die zou ik graag onderzoeken. De huisarts had het vandaag over samen blijven wonen maar wel uit elkaar. Zoiets zou ook mogelijk zijn als mijn man dat ook zou kunnen.
Hoe zie je zoiets voor je? Dan ben je eigenlijk toch nog gewoon samen? Samen in 1 huis, samen aan het leven. Wat als een van de twee een nieuwe relatie krijgt?
Deze constructie lijkt me schreeuwen om problemen. En ook verwarrend voor de kinderen ( en de rest van de omgeving maar die zijn minder belangrijk dan de kinderen). Papa en mama zijn niet meer samen maar we blijven wel samen wonen...
Dan zou ik nog eerder voor de tussenweg kiezen: latten. Samen maar in aparte woningen .
Hangt er vanaf hoe groot het huis is om ook echt gescheiden levens te hebben. Maar je krijgt ontzettend veel van elkaar mee, incl. troep. Ga je dan allebei je eigen was doen? Allebei zelf koken? Schoonmaken? In aparte kamers slapen. Je eigen ritme aanhouden en vrienden uitnodigen en net zo lang borrelen/bieren in de gemeenschappelijke huiskamer? Ik kan me zo'n constructie alleen maar voorstellen als je hebt afgesproken is tot het moment dat een van de twee andere woonruimte heeft gevonden en daar ook actief werk van maakt.
Tja ik had ook vriendinnen die beide standpunten aanhingen. In het begin had ik onbegrip voor degenen die zoiets hadden van: kan je er niet nog wat van maken. Uiteindelijk heb ik aan beide meningen wat gehad.
Samsung schreef op 27-06-2024 om 22:37:
Ze denken dat hij kan veranderen. Omdat hij het niet met opzet deed. En nu misschien het licht heeft gezien en er aan kan werken.
Ja zo zie ik vrouwen/ vriendinnen zich vaak opstellen. Ze verdedigen de man "ah hij is misschien onzeker", "ah hij deed het niet met opzet" "ah misschien kan hij nog veranderen en er aan werken"
Dat komt op mij over als een afspiegeling van hun eigen toegevelijkheid tegenover mannen in het algemeen. Kijken naar wat een man in potentie zou kunnen zijn in plaats van kijken naar wat hij nu doet is iets waar veel vrouwen goed in zijn. Hele generaties van relaties zijn daar op gebouwd. Te weinig grenzen stellen bij vervelend gedrag en dat gedrag maar goedpraten.
Wat zou er gebeuren als die vrouwen gewoon keken naar hoe het nu is: wat doet hij voor de relatie? Gaat hij uit eigen initiatief aan de slag om misstappen en kwetsend gedrag te transformeren om wel een prettige partner te zijn? Of wordt er weer een beroep gedaan op hoop op verbetering in de toekomst? In dat geval wordt niet zelden het geduld van de vrouw de macht van de man. Zij blijft, dus hij hoeft niet te veranderen.
Samsung schreef op 28-06-2024 om 17:38:
Dat is waar. Er zijn ook tussenwegen. Die zou ik graag onderzoeken. De huisarts had het vandaag over samen blijven wonen maar wel uit elkaar. Zoiets zou ook mogelijk zijn als mijn man dat ook zou kunnen.
Da's leuk voor een paar maanden of een jaar voor als het huis bijvoorbeeld niet verkocht raakt.
Maar dit is niet iets om op lange termijn vol te houden en een gezond nieuw leven op te bouwen.
Het lijkt me bovendien ook verschrikkelijk verwarrend voor de kinderen. Mam en pap zeggen dat ze uit elkaar zijn, maar tegelijk wonen ze wel nog gewoon onder 1 dak.