Wat te doen? Ongelukkig in huwelijk.
Graag hoor ik jullie visie op mijn verhaal. Ik ben getrouwd en we hebben drie kinderen.
Mijn relatie is al lange tijd niet goed. Hij wordt regelmatig snel en plotseling boos (verbaal) en is vaak negatief naar mij. Hij heeft een erg kort lontje. En zo spelen er meer zaken. Hij heeft me veel pijn gedaan en ik voel me zo ontzettend alleen. Ik heb vaak benoemd dat het niet goed ging maar dit werd nooit echt opgepakt. We zijn wel in verschillende therapieën geweest en het veranderde dan even, maar op termijn niks.
Natuurlijk zijn er ook leuke momenten maar ik voel geen liefde meer voor hem. Ik heb het gevoel op mijn tenen te lopen en voel me eenzaam en onveilig in de relatie.
Dit speelt al heel lang, ik denk al meer dan 8 jaar, we hebben er al veel aan gedaan (waaronder de verschillende soorten therapie) maar lopen steeds weer in dezelfde valkuilen.
Nu ben ik onlangs ook hopeloos verliefd geworden op een ander. Niet normaal, wat ik ineens voor deze man voelde. En het is ook nog eens wederzijds. Er is niks gebeurd. Ik heb dat contact nu stopgezet tot ik weet wat ik met mijn man wil. Dat was heel moeilijk, zo veel voel ik voor deze man. Dit maakt alles nog eens extra moeilijk en gecompliceerd.
Ik heb mijn man gezegd dat ik serieus twijfel en dat er dingen moeten veranderen. We gaan nu weer in therapie om nader tot elkaar te komen. Hij doet nu heel erg zijn best.
Ik vind het nu zo moeilijk. Scheiden zou ik voor de kinderen zo ontzettend erg vinden. Ik wil de therapie afwachten en kijken waar het heengaat. Maar ik ben zo in de war. Ik zou graag van jullie willen horen hoe een buitenstaander hiernaar kijkt.
Graag deze post niet quoten.
Evaluna schreef op 12-06-2024 om 21:21:
Wat ik herken is je verwardheid. Hij kan heel leuk en grappig zijn naar de kinderen, maar hij kan ook onvoorspelbaar zijn en op momenten uit zijn slof schieten. Hij kan jou afbranden, maar wel leuk tegen de kinderen doen. Therapie proberen jullie, maar er is iets waardoor het niet helpt. Je vriendinnen zien het blijkbaar niet. Houdt hij voor de buitenwereld soms zijn leuke gezicht?
In die verwardheid vond ik antwoorden toen ik me ging inlezen over giftige relaties, ongelijke relaties en (soms vloeken in de kerk) narcisme.
Dat dubbele, die twijfels herkende ik precies.
Dat onderbuikgevoel heb je niet voor niets...
Even iets opgezocht over ongelijkwaardige relaties en dit komt me wel heel bekend voor: De dominante partner kan geïrriteerd reageren als hij/zij de controle over de situatie denkt te verliezen. De ondergeschikte partner heeft haar of zijn ongenoegen en ontevredenheid over de situatie grotendeels of helemaal weggestopt, om maar te kunnen doorgaan.
En die ontevredenheid en het ongenoegen lijken er nu nu bij mij uitgekomen te zijn.
En naar de buitenwereld kan hij zeker heel leuk en gezellig zijn. Maar de vriendinnen die hem beter kennen, herkennen de opvliegendheid en de boosheid absoluut.
Dat laatste is voor mij ook herkenbaar! Dat giftige gedrag was natuurlijk niet ineens weg toen ik zei te willen scheiden. Sterker nog, door zijn gevoel van onmacht werd t zelfs in eerste instantie versterkt. Dat was heel lastig, maar bevestigde mijn gevoel en keuze. Langzaam kon ik er met steeds meer afstand naar kijken en kreeg hij in de gaten geen grip te hebben op me, ook niet met gemene opmerkingen. Nu ben ik zo blij dat ik er van verlost ben!
K vertel je mijn ervaring om een positief geluid te laten horen. Je hóeft niet vast te zitten in deze situatie. Je kunt, als je daar achter staat, de relatie beeindigen. Je hoeft jezelf niks te verwijten. Je hebt diverse therapieen geprobeerd, en ergens ligt een grens. Die kan alleen jij beslissen, niet je partner. Dus laat je niks wijsmaken, ook niet door je eigen verstand ('verder is hij een leuke vader', 'zo erg is het misschien niet'). Volg je hart (want dat klopt).
Sterkte
Eens hoor met iemand die het schreef. De goede moeder vs. de leuke vader. Ik ben van mening dat kinderen meer hebben aan goede ouders, dan aan leuke ouders. Een goede ouder is veilig, betrouwbaar, geeft liefde, is betrokken, stelt grenzen, begeleidt, investeert.
Een leuke ouder trapt een balletje, stoeit of maakt grapjes. Dat kan ook de buurman of wie dan ook. Opvoeden en er voor kinderen zijn is zoveel meer dan 'leuk' zijn wanneer het jou uitkomt.
Tuinplantje schreef op 12-06-2024 om 23:14:
Dat laatste is voor mij ook herkenbaar! Dat giftige gedrag was natuurlijk niet ineens weg toen ik zei te willen scheiden. Sterker nog, door zijn gevoel van onmacht werd t zelfs in eerste instantie versterkt. Dat was heel lastig, maar bevestigde mijn gevoel en keuze. Langzaam kon ik er met steeds meer afstand naar kijken en kreeg hij in de gaten geen grip te hebben op me, ook niet met gemene opmerkingen. Nu ben ik zo blij dat ik er van verlost ben!
Goed dat je de beslissing zo duidelijk hebt kunnen nemen.
Mijn man is juist helemaal omgeslagen nu en is veel rustiger. Maar in hoeverre is dat echt? Het lijkt wel echt. Maar dan de vraag, kunnen de liefde en het gevoel nog terugkomen?
een scheiding is niet fijn voor kinderen. Maar een slechte relatie tussen de ouders krijgen kinderen ook wel mee. En kunnen daar onder lijden, en/of het beeld krijgen dat de manier waarop jullie met elkaar omgaan normaal is.
Samsung schreef op 13-06-2024 om 10:44:
[..]
Goed dat je de beslissing zo duidelijk hebt kunnen nemen.
Mijn man is juist helemaal omgeslagen nu en is veel rustiger. Maar in hoeverre is dat echt? Het lijkt wel echt. Maar dan de vraag, kunnen de liefde en het gevoel nog terugkomen?
hoe vaak heb je op dit punt gestaan?
Diyer schreef op 13-06-2024 om 18:42:
[..]
hoe vaak heb je op dit punt gestaan?
Op het punt uit elkaar te gaan?
Nog niet vaak, ik hoopte elke keer dat het beter zou worden. Maar de laatste jaren ben ik er wel steeds meer over gaan nadenken.
Tuinplantje schreef op 12-06-2024 om 06:03:
Het bestaat niet dat de kinderen geen last hebben van de onveilige sfeer. Jij zit zelf ook niet voor niks helemaal in de stress. Wat wil je nog bereiken met de therapie? Is dat realistisch of vooral heel veel hoop? En mocht datgene bereikt worden, wil je dan écht in de relatie blijven, wordt het dan écht weer leuk? Of voel je aan alles dat het te laat is? Ik stel deze vragen aan jou omdat ze mij hielpen de knoop door te hakken. We zijn gescheiden en ben nu onwijs gelukkig. Met de kinderen (een stuk jonger dan die van jou) gaat het ook goed. Echt, er gaat een wereld voor je open zodra je je eigen stekkie hebt en je hebt los gemaakt van al het gedoe en geworstel. Ik heb het gevoel eindelijk weer te leven.
Wat ik nog wil bereiken met de therapie: mezelf recht in de ogen aan kunnen kijken. Dat ik alles heb geprobeerd.
Eerlijk gezegd heb ik niet veel hoop, ik kom er steeds meer achter dat ik het niet meer zie zitten. En dat ik niet meer in de relatie wil blijven. Ik heb inderdaad het gevoel dat het veel te laat is. Maar ik heb ook het gevoel dat ik het hem - en de kinderen - verschuldigd ben de therapie nog te proberen.
Is dat stom?
Wat rot dat je je zo voelt. Maar zo wordt eea wel langzaam duidelijk.
Nee, het is niet stom. Het is deel van het proces.
Alleen, wat verwacht je nog van therapie als je het eigenlijk alleen maar doet om iets te bewijzen? Dan weet je eigenlijk de uitkomst al toch?
K wil je natuurlijk geen enkele kant op forceren.... ik herken alleen zo veel, dat ik er nogal op aan sla. 
Als je heel heel eerlijk naar je gevoel luistert kom je echt wel tot het juiste besluit.
Nogmaals sterkte.
Samsung schreef op 18-06-2024 om 19:56:
[..]
Wat ik nog wil bereiken met de therapie: mezelf recht in de ogen aan kunnen kijken. Dat ik alles heb geprobeerd.
Eerlijk gezegd heb ik niet veel hoop, ik kom er steeds meer achter dat ik het niet meer zie zitten. En dat ik niet meer in de relatie wil blijven. Ik heb inderdaad het gevoel dat het veel te laat is. Maar ik heb ook het gevoel dat ik het hem - en de kinderen - verschuldigd ben de therapie nog te proberen.
Is dat stom?
Ik vind het helemaal niet stom.
Therapie kan er ook voor zorgen dat jullie de boel nog vrij netjes kunnen afronden. En dat je jezelf nooit kan verwijten dat je het niet meer geprobeerd hebt.
Als partner stopt het misschien, als vader moet je nog een tijd door met deze man.
Samsung schreef op 18-06-2024 om 19:56:
[..]
Wat ik nog wil bereiken met de therapie: mezelf recht in de ogen aan kunnen kijken. Dat ik alles heb geprobeerd.
Eerlijk gezegd heb ik niet veel hoop, ik kom er steeds meer achter dat ik het niet meer zie zitten. En dat ik niet meer in de relatie wil blijven. Ik heb inderdaad het gevoel dat het veel te laat is. Maar ik heb ook het gevoel dat ik het hem - en de kinderen - verschuldigd ben de therapie nog te proberen.
Is dat stom?
Stom? Nee ik snap je gevoelens wel.
Maar hem verschuldigd? Nee ik denk dat je hem al heel veel kansen hebt gegeven. Ik had hem er niet niet nog een gegeven.
En wat je kinderen betreft: die verdienen een fijn thuis zonder spanningen en ruzie. En ik heb zo heel erg mijn twijfels of dat met deze therapie wel gaat lukken want dan was het eerder wel gelukt.
Ik was dus niet meer in therapie gegaan want ik zou niet meer in deze relatie willen blijven. Hij heeft kansen zat gehad. Tijd voor rust. Voor jou en de kinderen en voor hem misschien ook wel.
Enige wanneer ik het nog zou overwegen is als je denkt dat het voor JOU iets toevoegt, nog maar weer een keer in therapie. Gaat het jou helpen of krijg je er juist alleen maar extra stress van? Daar zou ik nog even overdenken. Kijk als jij denkt dat nog een keer therapie JOU helpt afsluiten, zou ik het overwegen. Maar niet voor hem.
voorzover ik las hebben jullie therapie al meerdere keren geprobeerd? Verwacht je nu opeens een ander resultaat? Tijd om te doen wat goed is voor jezelf (en de kinderen).
(Bijna) iedereen is zo eensgezind. Maar het is zo’n grote stap.
Mijn grootste twijfels zijn:
- Heb ik het lang genoeg de tijd gegeven? Heb ik echt alles geprobeerd?
- Is het niet ontzettend egoïstisch (ten opzichte van hem en de kinderen) nu uit het huwelijk te stappen? Hij doet zo’n zijn best.
- En word ik niet enorm gekleurd door de gevoelens voor die ander die maar niet minder worden?
Ik weet dat jullie hier ook al antwoord op hebben gegeven. Alleen op die laatste vraag misschien wat minder.
Ik heb geen haast en heb de tijd na te denken. Maar het is zo moeilijk.
Hij doet nu zo zijn best? Hoe lang al? En hoe lang duurde die periode ervoor?
Wat als iemand nu bij mij een paar weken zijn best doet na jaren lang niet zijn best gedaan te hebben dan vind ik dat ik nog steeds kan zeggen: het is te laat..
En wat ga je straks doen als hij na 2 maanden zijn best doen weer terug in zijn oude patroon valt? Denk je dan: maar hij kon het wel dus misschien gaat hij weer zijn best doen? En strepen die paar maanden zijn best doen dan die voorgaande jaren weg?
Wellicht wordt je beeld nu ook gekleurd dor gevoelens voor een ander maar met die gevoelens kun je nu niks mee. Probeer daar in de keuzes mbt je man afstand van te nemen. Deze andere man staat hier los van want je moet sowieso eerst hierdoorheen. Je zaken op orde krijgen en dan pas is er ruimte voor evt een andere man.
Milala schreef op 20-06-2024 om 10:22:
Hij doet nu zo zijn best? Hoe lang al? En hoe lang duurde die periode ervoor?
Wat als iemand nu bij mij een paar weken zijn best doet na jaren lang niet zijn best gedaan te hebben dan vind ik dat ik nog steeds kan zeggen: het is te laat..
En wat ga je straks doen als hij na 2 maanden zijn best doen weer terug in zijn oude patroon valt? Denk je dan: maar hij kon het wel dus misschien gaat hij weer zijn best doen? En strepen die paar maanden zijn best doen dan die voorgaande jaren weg?Wellicht wordt je beeld nu ook gekleurd dor gevoelens voor een ander maar met die gevoelens kun je nu niks mee. Probeer daar in de keuzes mbt je man afstand van te nemen. Deze andere man staat hier los van want je moet sowieso eerst hierdoorheen. Je zaken op orde krijgen en dan pas is er ruimte voor evt een andere man.
Sinds 1,5 maand inmiddels. Vorige perioden duurden denk ik een aantal weken. Misschien wat langer.
En strepen die aantal weken al die jaren weg? Dat is een goede vraag. Wie is hij nu echt?