vriendschap overwegen, hoe kijken jullie hiernaar?
Hoi, ik heb graag wat input en of jullie mij redelijk vinden en hoe ik iets wel/niet aan zal pakken. Ik zal proberen kort en bondig te blijven.
Ik heb een lange vriendschap met een vriendin die ik tijdens mijn studie heb leren kennen. We kennen elkaar al zo'n 25 jaar en we woonden vroeger in dezelfde (studie)stad. Zij is ca. 10 jaar geleden vanwege de liefde verhuisd op 1,5 uur rijden van mij. Heeft een kindje gekregen van nu 5 jaar.
Ik ben altijd in deze regio blijven wonen en heb geen thuiswonende kinderen meer. De leeftijden van de kinderen verschillen dus sterk, omdat zij een oudere moeder is. Dat betekent ook een heel ander leven voor haar dan voor mij.
Waar ik nu al een aantal jaar tegenaan loop is dat ik het gevoel heb dat het altijd logischer was voor mij om bij haar op bezoek te gaan. Ik heb 2 vriendinnen in dezelfde regio wonen en ik combineer ze dan allebei. Daardoor ging ik vaker (3/4) haar kant uit dan zij naar mij, ook al heeft ze hier familie wonen. Op zich niet vaak hoor, dus relatief valt het mee. Ik schat 1 x per 2 maanden. Op een of andere manier combineert ze haar familie bezoekjes bijna nooit met mij. Dan is ze wel hier, maar rijdt meteen weer naar huis. Snap ik, want is best intensief als je al een paar uur familie hebt gezien om er dan nog een andere afspraak achteraan te proppen. Maar toch komt ze voor familie wel hierheen en voor mij alleen zeer minimaal.
Sinds de geboorte van haar kind is ze nog beperkter geworden en ben ik minder blij met ons contact. Bijna altijd is haar dochtertje erbij, wat de insteek van ons contact heel anders maakt en ik er al heel lang weinig plezier uit haal. Ik heb wel ooit eens aangegeven dat ik onze vriendschap graag wat meer wederkerig zie qua reizen (zeker die dure prijzen van vorig jaar gingen me niet in de koude kleren zitten. Het kostte makkelijk €30 euro zo'n ritje en dat is met een kleine beurs voelbaar) en ook aangegeven dat ik het fijn zou vinden om af te spreken zónder dochter. Maar heel vaak is het antwoord: snap ik, zou ik ook leuk vinden, maar....
Ik heb het contact een beetje losgelaten, laten verwateren en nu kreeg ik een uitnodiging voor komende maand: ze is dan in de buurt op mini vakantie (half uurtje rijden) en of ik zin had om langs te komen in het huisje. Ik gaf aan dat ik het leuk zou vinden om haar te zien en dat ze meer dan welkom is bij mij. Waarop haar antwoord is dat het lastig is, want kind is mee en dat haar man niet kan oppassen, want aan het werk (iets wat hij uberhaupt niet vaak kan doen schijnbaar).
Ik voel aan alles dat ik er geen zin in heb. Dit is voor mij al heel lang niet meer de vriendschap die ik leuk vind, vooral door de aanwezigheid van klein kind. Soms is kind er niet bij, maar moet dan al wel heel snel opgehaald worden. Bijv. een uurtje zonder en daarna is school uit en gaan we kind ophalen. Maar ook het gemak van reizen. Vinden jullie dat ik me meer moet inleven in haar? Of wat zouden jullie doen?
Hoe ging het toen jouw kinderen klein waren, kwam ze toen wel naar jou toe? Of is het eigenlijk altijd zo geweest dat jij naar haar ging, met of zonder kinderen?
Ik snap dat als je in een andere levensfase zit je je moeilijker kunt inleven, maar zij mag ook wat meer moeite doen. En hoezo moet haar man werken als ze op een minivakantie zijn?
Soms groei je ook gewoon uit elkaar en is het beter om met de vriendschap te stoppen. Dat hebben wij ook eens gehad, met goede vrienden. We gingen met elkaar op vakantie, waren getuigen op elkaars bruiloft, tot er kinderen kwamen en we daarin zoveel van elkaar verschilden dat we ermee gestopt zijn.
Bedenk of die frustratie het je waard is.
Ten eerste woonde ze toen nog in dezelfde stad, dus was afstand geen probleem. En ik zorgde er zelf regelmatig voor dat ik kindvrij was (er is ten slotte ook een vader) als ik vriendinnen wilde zien. Tuurlijk kwam het voor dat het een combinatie was, maar niet zo vaak. Ik had de vriendschappen juist nodig om ook wat anders te zijn dan moeder.
En laten we eerlijk wezen, ik mag haar dochter prima, maar het is een heel pienter meisje met een stevig karakter die ook echt niet ergens in een hoekje gaat spelen en haar portie aandacht claimt. Wat ik begrijp, maar dat maakt de interactie wel ook echt kindgericht, ook al zegt mama dat ze even 10 minuten zelf moet spelen. Na 10 minuten zal ze je laten weten dat de tijd op is en ze nu weer onderdeel is van de dynamiek.
Zij en man draaien onregelmatige diensten, dus heel vaak zijn ze om beurten vrij en ik begrijp ook wel dat je je kind niet altijd op de opvang wil hebben.
Ik vind het een heel duidelijk verhaal en volgens mij zie je het heel helder.
Ik herken ook je vriendin: ik ben een oudere moeder en zit nu dus ook in deze fase. Daarbij heb ik een gevoelig kind; ondanks dat ze vanaf baby af aan naar de opvang gaat, is afscheid nemen of een oppas elke keer drama. We hebben onze werktijden dus zo ingericht dat ze naast school zo min mogelijk naar de opvang hoeft. In de praktijk betekent dat ik weinig kindvrije momenten heb naast mijn werk, en dus niet de spontane, relaxte moeder met een eigen leven ben die ik had willen zijn.
En ik begrijp jou ook, want je wil lekker bijpraten, gezellig samen dingen doen, en niet zo'n wijsneus die er steeds tussendoor komt. Je hoeft echt niet steeds zin te maken in zo'n afspraak om elkaar dan maar te zien.
Als ik jou was, zou ik de vriendschap op een laag pitje zetten, maar wel de deur openhouden. Dus nu gewoon zeggen dat je het niet gaat redden om naar dat vakantieplekje te komen. De kans is groot dat het over een paar jaar heel anders is, en dat het dan weer gezellig en wederkerig wordt. (Ook voor mij, hou ik mezelf vol).
Ik ben kinderloos en de meeste van mijn vrienden zitten volop in de kleuters of net-niet-meer kleuters. We wonen allemaal ver bij elkaar vandaan en ik ben ook vaak degene die reist. Of we spreken halverwege af. Als ik naar hun reis trakteren zij vaak, zo balanceren we het weer een beetje.
In dit geval zou ik voorstellen om in de avond langs te komen, als kind al (bijna) slaapt. Als het maar een half uurtje is, kun je volgens mij makkelijk in de avond even op en neer.
Joszy schreef op 21-06-2023 om 13:32:
In dit geval zou ik voorstellen om in de avond langs te komen, als kind al (bijna) slaapt. Als het maar een half uurtje is, kun je volgens mij makkelijk in de avond even op en neer.
Dat is ook een goeie. En dan zal ik me er maar bij neerleggen dat het wéér ik is die in de auto stapt. Maar dan weet ik iig zeker dat ze zichzelf voor haar gevoel niet in bochten hoeft te wringen om oppas te regelen en kunnen we hopelijk ff kletsen zonder klein aandachtsvretertje.
Ik zou er zelf prima mee kunnen leven om elkaar 1 x per half jaar te zien en tussendoor af en toe te appen. Allebei drukke levens en ook hele andere levens. Maar dan kan ik het gevoel loslaten dat ik nog heel betrokken ben bij haar leven, want dat is eigenlijk niet meer echt zo. Maar ja, om daar nu zo'n ding van te maken, terwijl we elkaar in de basis gewoon lief en aardig vinden?
Je moet doen wat goed voelt.
Ik herken dit gelukkig niet, ook al heeft mijn beste vriendin kinderen die nog niet alleen thuis kunnen blijven (en 2 stuks) en die van ons kan dat wel. Is ook weer anders, haar kinderen zijn er vaak wel bij. Wij spreken sowieso 1-2 keer per jaar een shopdag af en dan zonder kinderen. Hele dag samen op pad, lunchen, uit eten ‘s avonds, echt even onze tijd. Is zoiets een optie?
Ik snap dat het lastig is met een andere levensfase. Maar ik zou daar een goede vriendschap niet voor opgeven. Hier hebben we ook periodes gehad met vriendjes, kinderen, werk enz waardoor we elkaar soms alleen op de verjaardagen zagen. Dat heeft nooit tussen ons in gestaan. Denk dat daar veel mee samen hangt, elkaar niks kwalijk nemen en geen verwachtingen hebben van elkaar. En als er dan toch wrijving is, bespreek dat. Ik zou hierom in ieder geval niet een vriendschap opgeven. Die fase van kleine kinderen gaat ook weer voorbij en dan is het ook weer anders. Maar als jij je er niet prettig bij voelt en je niet neer kan/wil leggen bij wat minder contact, wat meer moeite vanuit jouw kant, kind wat er bij is steeds, gewoon hoe het nu gaat, dan moet je dat aangeven en de vriendschap verbreken.
Ik heb ook allerlei vriendinnen met allerlei mogelijke praktische hindernissen. Kinderen, ziekte, mantelzorgtaken, whatever.
En je kunt eindeloos discussieren over ja maar toen kwam ik ook naar jou en jij kan toch ook bij mij etc etc. Heb ik ook allemaal gedaan. En de bottomline is dat je mensen niet kunt dwingen hun leven of prioriteiten anders in te richten.
Ik moet bekennen dat het jaren heeft geduurd voordat ik dat inzicht kreeg: ik kan alleen bepalen wat ik zelf wel en niet wil, en dan kunnen er drie dingen gebeuren:
- ik kom haar tegemoet voorzover ik daar zin in heb en energie voor heb, en als ik de vriendschap zo waardevol vind dat ik dus wat meer doe dan zij, dan zij dat zo.
- of ik doe wat minder en zij vindt de vriendschap zo waardevol dat zij toch iets meer gaat doen
- of we doen dus allebei niet zoveel en dan gaat de vriendschap op een laag pitje en dat kan misschien weer beter worden als de omstandigheden veranderen.
Misschien hebben jullie daar ook wel de kern te pakken. Het voelt voor mij al heel lang niet meer als een goede vriendin. Wel als een trouw contact. Maar elkaar zien voelt meer als bijpraten dan dat ik nog een hele goede connectie voel.
Tijdens mijn scheiding heb ik gemerkt dat de afstand niet goed was. Af en toe een appje hoe gaat het, maar het gevoel dat ik zo in de auto kon springen en naar haar toegaan en een avondje brullen? Echt no way. Dat zou voor ons allebei vreemd hebben gevoeld. Zij onthandt met mijn over-emotionele gedrag en ik onhandig met mijn emotionaliteit. Er is weinig intimiteit (niet op die manier, hoop dat jullie snappen wat ik bedoel)
lijkbaar heb ik dat wel nodig om voor mij te kunnen spreken van vriendschap. Waarmee ze zeker wel naar me luistert hoor, maar het is vrij afstandelijk geworden. Voelt nu veel meer voor mij als een kennis die ik leuk vind om af en toe op een laagdrempelige manier te zien en bij te praten. Behalve dat we elkaar vanwege de afstand niet op die manier tegenkomen en je daar moeite voor moet doen. En die moeite wordt dan juist een dingetje dat je voor een goede vriendin wél zou doen.
Ik voel aan alles dat ik er geen zin in heb.
Dit zinnetje is voor mij veelzeggend. Je hebt er geen zin meer in, dat mag. Het kwam bijna altijd vanuit jou, jij stak er meer tijd en moeite in. Het is al verwaterd, er is letterlijk en figuurlijk afstand tussen jullie en nu wil ze een keer afspreken. Maar ze wil er niet te veel moeite voor doen, want ze heeft kind en wil nu niet naar jou. Uiteindelijk zou ze met kind nog naar je toe kunnen komen, maar dat wil ze niet.
Je voelt dat je niet meer wilt. Blijf jezelf trouw en ga niet met tegenzin daarheen, dat werkt niet.
Ik snap je heel goed. Het is ook lastig als je elkaar lang kent, om nee te zeggen. Ik zou aangeven dat het je niet gaat lukken en het verder laten verwateren.
Een visite met kind is absoluut heel anders. Je kunt niet vrij praten en wordt steeds gestoord in de gesprekken.
ik in vriendschappen geleerd mijzelf op één te zetten, omdat ik vaak over mijn eigen grenzen heenging. Meer input dan de ander. En dat heeft zoveel rust gegeven. Ik vind dat een vriendschap best wat energie mag kosten, maar het moet mij ook energie geven. Ik heb zoveel energieslurpende vriendschappen gehad, dat ik daar een streep door heb gezet.
Als ik dit lees zou ik goed bij jezelf nagaan hoe je een vriendschap voor je ziet. Wat houdt dit in? En wat vindt jij belangrijk? Ik vind dat bij een waardevolle vriendschap je ook echt voor elkaar klaarstaat in moeilijke tijden. Dus ook tijdens een scheiding. Ik heb echt op de rand gezeten door werksituaties en thuissituaties, maar kon er wel zijn voor mijn vrienden die het toen ook hard nodig hadden.
Ik ga nu de avond voorstellen. Dat vond ik een goed idee en dan laat ik het voor mijn gevoel ook een beetje afhangen of de tijd en ruimte die er dan hopelijk wél is, weer genoeg potentie heeft om wat verbinding te voelen.
Als vriendin het afwijst, omdat ze graag de avond voor haar man wil hebben die dan klaar is met werken, dan ga ik aangeven dat ik oversla. Gewoon écht geen zin in een middagprogramma slenteren met kleuter die boze buien heeft omdat mama niet 100% gefocust is op haar. Dat hebben we afgelopen keer ook al gedaan.
Op n gegeven moment groei je uit elkaar en is er vaak een die er nog moeite voor wil doen . Dan is het al te laat om het gevoel van vroeger terug te krijgen. Jammer maar. zo blijven doormodderen of kappen dat zijn in mijn ogen de enige twee opties .
joky schreef op 21-06-2023 om 16:34:
Op n gegeven moment groei je uit elkaar en is er vaak een die er nog moeite voor wil doen . Dan is het al te laat om het gevoel van vroeger terug te krijgen. Jammer maar. zo blijven doormodderen of kappen dat zijn in mijn ogen de enige twee opties .
Dat is natuurlijk geen vaststaand feit. Genoeg mensen die helemaal niet uit elkaar groeien. Mijn beste vriendin en ik hebben jaren gehad waarin we elkaar heel weinig zagen, vanwege allerlei omstandigheden. En dat was gewoon prima. Als we elkaar zien, is het weer vanouds 
We nemen het elkaar gewoon niet kwalijk als zulke periodes voor komen. Verwachtingen naar elkaar zijn er ook verder niet. Zien we elkaar dan is het altijd leuk en zien we elkaar niet, dan is dat ook gewoon prima. Dat komt dan wel weer. Maar dat is ook de kracht van onze vriendschap. Als er iets is, kunnen we elkaar altijd bellen en zijn we er voor elkaar.
Ik denk dat je dan ook best wel een redelijk evenwicht ervaart in de vriendschap? En verbondenheid. Als een van die twee ontbreekt, wordt het lastiger.
BlairW schreef op 21-06-2023 om 16:48:
[..]
Dat is natuurlijk geen vaststaand feit. Genoeg mensen die helemaal niet uit elkaar groeien. Mijn beste vriendin en ik hebben jaren gehad waarin we elkaar heel weinig zagen, vanwege allerlei omstandigheden. En dat was gewoon prima. Als we elkaar zien, is het weer vanouds
Zeg ook niet dat het n vaststaand feit is bijmijn vriendin en mij is het wel zo gegaan ,Ze trouwde rijk was ze ook altijd op uit .maar het ergste was dat ze het altijd over geld had hoe goed ze het hadden en ik ben zo blij dat wij het zo goed kunnen doen . ik had er geen zin meer in op deze manier