vriendschap overwegen, hoe kijken jullie hiernaar?
Hoi, ik heb graag wat input en of jullie mij redelijk vinden en hoe ik iets wel/niet aan zal pakken. Ik zal proberen kort en bondig te blijven.
Ik heb een lange vriendschap met een vriendin die ik tijdens mijn studie heb leren kennen. We kennen elkaar al zo'n 25 jaar en we woonden vroeger in dezelfde (studie)stad. Zij is ca. 10 jaar geleden vanwege de liefde verhuisd op 1,5 uur rijden van mij. Heeft een kindje gekregen van nu 5 jaar.
Ik ben altijd in deze regio blijven wonen en heb geen thuiswonende kinderen meer. De leeftijden van de kinderen verschillen dus sterk, omdat zij een oudere moeder is. Dat betekent ook een heel ander leven voor haar dan voor mij.
Waar ik nu al een aantal jaar tegenaan loop is dat ik het gevoel heb dat het altijd logischer was voor mij om bij haar op bezoek te gaan. Ik heb 2 vriendinnen in dezelfde regio wonen en ik combineer ze dan allebei. Daardoor ging ik vaker (3/4) haar kant uit dan zij naar mij, ook al heeft ze hier familie wonen. Op zich niet vaak hoor, dus relatief valt het mee. Ik schat 1 x per 2 maanden. Op een of andere manier combineert ze haar familie bezoekjes bijna nooit met mij. Dan is ze wel hier, maar rijdt meteen weer naar huis. Snap ik, want is best intensief als je al een paar uur familie hebt gezien om er dan nog een andere afspraak achteraan te proppen. Maar toch komt ze voor familie wel hierheen en voor mij alleen zeer minimaal.
Sinds de geboorte van haar kind is ze nog beperkter geworden en ben ik minder blij met ons contact. Bijna altijd is haar dochtertje erbij, wat de insteek van ons contact heel anders maakt en ik er al heel lang weinig plezier uit haal. Ik heb wel ooit eens aangegeven dat ik onze vriendschap graag wat meer wederkerig zie qua reizen (zeker die dure prijzen van vorig jaar gingen me niet in de koude kleren zitten. Het kostte makkelijk €30 euro zo'n ritje en dat is met een kleine beurs voelbaar) en ook aangegeven dat ik het fijn zou vinden om af te spreken zónder dochter. Maar heel vaak is het antwoord: snap ik, zou ik ook leuk vinden, maar....
Ik heb het contact een beetje losgelaten, laten verwateren en nu kreeg ik een uitnodiging voor komende maand: ze is dan in de buurt op mini vakantie (half uurtje rijden) en of ik zin had om langs te komen in het huisje. Ik gaf aan dat ik het leuk zou vinden om haar te zien en dat ze meer dan welkom is bij mij. Waarop haar antwoord is dat het lastig is, want kind is mee en dat haar man niet kan oppassen, want aan het werk (iets wat hij uberhaupt niet vaak kan doen schijnbaar).
Ik voel aan alles dat ik er geen zin in heb. Dit is voor mij al heel lang niet meer de vriendschap die ik leuk vind, vooral door de aanwezigheid van klein kind. Soms is kind er niet bij, maar moet dan al wel heel snel opgehaald worden. Bijv. een uurtje zonder en daarna is school uit en gaan we kind ophalen. Maar ook het gemak van reizen. Vinden jullie dat ik me meer moet inleven in haar? Of wat zouden jullie doen?
Fidodido schreef op 26-06-2023 om 15:10:
Waarom stel je niet voor ergens bij een leuk tentje halverwege een hapje te eten of ergens wat te drinken in de avond? Zij een avondje kindvrij, samen even er uit en tijd om bij te kletsen, dat is toch win-win? Jullie moeten beiden een kleine moeite doen en je hebt geen partner die er bij zit (want dat levert toch andere gesprekken op).
Ze nodigt je wel uit, daarom zou ik er vanuit gaan dat ze wel graag wil afspreken. Het is nou eenmaal soms wat lastiger in die leeftijdscategorie om wat te plannen, zeker als ze ook onregelmatig werken. Ik zit er zelf middenin en ik heb ook andere prioriteiten, waardoor er wat minder initiatief vanuit mezelf komt bij mensen die wat verder wonen, dat vind ik niet leuk maar het is soms gewoon zoals het loopt.
De keren dat ik voorstelde om elkaar halverwege te ontmoeten, was het steevast, ja leuk, dan kunnen we daar en daar heen en dan kan dochter dat en dat zien. Ze is bijna altijd met dochter, want niet bij papa (die heeft het om een of andere reden altijd druk) en oppas wordt ingezet voor werk en niet voor vriendschap.
Diyer schreef op 26-06-2023 om 14:02:
[..]
Zeker is dat haar goed recht. Maar dat betekent (voor mij) dat ze mij dan 2 keuzes laat: overdag mét haar kind erbij of anders niet. En dan vind ik dat zelf voor mij ook genoeg zeggen, nl. dat het contact voor haar niet belangrijk genoeg is om ook mij af en toe tegemoet te komen om het mogelijk te maken om zonder een dagvullend programma met kind af te spreken. Dan voel ik me meer vulling voor haar lege vakantiedag wanneer haar man overdag aan het werk is en zij graag iets wil ondernemen, maar niet alleen. Wat ik anders heel leuk zou hebben gevonden, als onze vriendschap ook nog met enige regelmaat had bestaan uit 1 op 1 contact. Nu die basis er niet meer is, blijft over dat ik me dan vooral vulling voel.
Nee, dat vind ik niet. Als ze dat ook niet zou willen buiten haar vakantie, dan mag je natuurlijk aangeven dat je graag "s avonds wil afspreken. Desnoods ergens uit eten in een restaurant die qua ligging in het midden zit.
Maar in haar vakantie snap ik dat ze je voor overdags vraagt als zij dat beide zo willen.
Maar ook in de vakantie had in de avond gekund maar dat eillen zij duidelijk voor hun gezin houden en dat snap ik ook.
Hoe was het toen jouw kinderen klein waren? Kwam ze toen wel langs, omdat het voor jou lastig was naar haar te gaan? Dat vind ik ook nog wel van belang.
Picunia schreef op 26-06-2023 om 21:25:
Hoe was het toen jouw kinderen klein waren? Kwam ze toen wel langs, omdat het voor jou lastig was naar haar te gaan? Dat vind ik ook nog wel van belang.
Toen mijn kinderen klein waren, spraken we meestal buiten de deur af in de stad (en paste mijn vriend op) of ik ging bijv. naar haar. Maar ze kwam ook wel bij mij hoor. Maar goed, we woonden toen ook op minder dan 10 min. van elkaar, dus elkaar opzoeken kon ook vrij makkelijk en ik was ook vrij makkelijk met kinderen achterlaten bij hun vader. Mijn kinderen waren -voor zover ik me dat iig goed kan herinneren- meestal niet aanwezig op onze afspraken. Daar deed ik mijn best voor, omdat ik het dus juist belangrijk vond om ook andere gesprekken te hebben of überhaupt gesprekken kon voeren. Ik denk dat dat ook iets is dat ik belangrijk vind in vriendschap: verbinding ervaren door te praten over van alles en nog wat, onze denkwijzen delen, delen wat je bezighoudt, delen wat je meemaakt, delen wat er in het nieuws is en op de wereld gaande is, dat soort dingen.
Wat ik bedoel is dat als het kind ouder is, het voor je vriendin wellicht makkelijker wordt om kind bij papa te laten en in de avond iets af te spreken.
Ik snap je punt overigens ook echt wel hoor. Maar als de vriendschap verbreken je verdriet doet, zou je er voorlopig ook voor kunnen kiezen om deze op een laag pitje te zetten. Wie weet ziet het er over 1 of 2 jaar weer heel anders uit.
Maar TO haalt er niets meer uit. Doet allerlei pogingen om samen af te spreken, maar vriendin heeft er kennelijk geen behoefte aan en doet weinig moeite.
Om nou zoveel jaar te wachten of het heel misschien anders zou worden, zou niet mijn ding zijn. Dan zit TO zich nog lange tijd te verbijten, voor iets wat misschien nooit meer iets wordt.
Ik denk dat het misschien wat kil overkomt om een vriendschap te zien als een transactie. Ik ben op zich vrij trouw en doorgaans sterk betrokken. Maar merk idd dat ik nu niet genoeg 'terug' krijg. Eigenlijk al vrij lang. Daarom wil ik deze zomervakantie nog even afwachten, maar anders beslist ik toch om te stoppen. Een vriendin die zó ver weg woont, waardoor spontane bezoekjes niet mogelijk zijn, waarmee ik eigenlijk nauwelijks bel of mijn leven mee deel, blijft voor mij hangen op het nivo van bijpraten eens in de zoveel tijd. Dan deel ik meer met de buurvrouw bij wijze van spreken.
Ik wacht het voorstel voor deze afspraak daarom nog even af en anders trek ik de stekker eruit. Leuk om elkaar dan nog te zien of tegen te komen, maar dan meer als kennissen.
Ik snap je helemaal, Dyer. Ik zou dat eventueel te zijner tijd tegen haar zeggen.