Verdriet om oordeel van familie
Lieve medeforummers,
Hoe moet ik beginnen, ik moet mijn verhaal een beetje kwijt.
Ik ben een volwassen vrouw, heb meerdere relaties gehad. Ik kan wel zeggen dat het zelden klikte met mijn familie. Achteraf gezien, soms hadden ze wellicht gelijk. Mijn familie kent mij heel goed, uiteraard, en we zijn ook hecht. Ik moet wel alvast zeggen: het is echt een hecht clubje, vaak hetzelfde denkend enz. Ze vinden het denk ik sowieso al moeilijk wanneer er dan ineens een buitenstaander bij komt.
Nou goed, ik heb nu na een aantal jaren een leuke nieuwe vent ontmoet. We klikken echt mega in alles, we zijn ontzettend verliefd en hij heeft werkelijk alles voor mij over. Ik voel me echt een prinsesje zeg maar. Wel merkte ik de eerste 1 a 2x dat hij iets verlegen is, ook weet ik dat hij best onzeker is. Hier kunnen wij ook goed over praten, want ik heb dit zelf ook echt erg. Ik heb alleen wel de laatste jaren echt aan mezelf gewerkt en kan het redelijk goed verbergen.
Goed, nu kwam dus het moment dat ik hem aan mijn familie introduceerde. Eigenlijk wilde ik hier nog even mee wachten, en hem niet in 1 klap bij mijn familie gooien, maar gewoon steeds even kort aan 1 of 2 personen voorstellen. Maarja, iedereen was nieuwsgierig en we zijn al zoveel bij elkaar en in overleg dus maar gewoon erbij gezet op 2e kerstdag. Achteraf gezien enorme spijt, want hij werd zo onzeker dat hij helemaal dichtsloeg. Zijn angst van wat hun van hem vonden, angst om mij kwijt te raken, hun leuk babbelend met elkaar en zichzelf een vreemde eend voelen dat zorgde helemaal voor een blackout. Niet leuk voor niemand niet natuurlijk. Hij deed zijn best en IK wist dat wel, al vroeg ik mij ook wel af of hij het wel naar zijn zin had hoor..
De volgende dag kwamen de reacties al; die gozer moet hulp zoeken, je verdiend beter, hij is een autist, hij heeft een stoornis, niet respectvol... weet ik het allemaal wat ik te horen kreeg. Mijn moeder was zelfs zwaar teleurgesteld dat ik zo'n iemand had nu en niet een normale vent.
Ik kon natuurlijk wel door de grond zakken. Dit is absoluut niet wat je wil horen. Ik heb er zelf ook met hem over gepraat en hij kreeg gewoon een totale blackout, had ook erge zweethandjes die avond en gaf bij mij al direct wel aan dat het zenuwen waren en hij zich echt een debiel voelde.
Ikzelf herken het ook, want ben ook geen haantje de voorste. Ik wil hem ook steunen hierin en bij mij is hij inmiddels echt totaal anders, helemaal zichzelf en voor mij is hij echt superlief.
Mijn familie geeft aan dat ze zich vooral zorgen maken, dus ze bedoelen het echt goed. Maar de reacties zijn gewoon zo kwetsend. Enerzijds snap ik hun en was dit ook extreem, hij stelde eigelijk geen vragen en gaf ook weinig/korte antwoorden als hem wat gevraagd werd. Anderzijds snap ik de spanning en zijn hunzelf ook in hun vertrouwde omgeving en erg druk met elkaar en zelf erg zelfverzekerd, ook wel erg snel met de mening klaar enz.
Hij gaf aan dat hij ze superleuk vond, maar echt gewoon veel te gespannen. Dat hij dit zelfs nog nooit zo gehad had. Hij vondt t heel belangrijk en heeft zichzelf helemaal klem gezet denk ik. Mijn verhalen over dat het nooit erg geklikt heeft met mijn exen, dat werkte ook niet mee. En de angst mij kwijt te raken..
Inmiddels heeft hij een berichtje gestuurd op de app, en heb ik deze naar hun doorgezet in de familieapp. Hierin gaf hij aan een leuke dag gehad te hebben en een welkom gevoel gekregen te hebben, dat hij erg stil is geweest maar dit echt onzekerheid is geweest. En dat hij hen wil bedanken voor de leuke dag en ze snel beter wil leren kennen.
Dit werd gelukkig erg gewaardeerd, want hun dachten dat hij totaal niet geinteresseerd was in hen.
Ik vind het allemaal erg lastig, er zijn enorm kwetsende dingen gezegd en dat doet zeer en is een smet op mijn geluk natuurlijk. Anderzijds vraag ik mij inderdaad af hoe groot dit probleem is bij hem. Hij geeft aan dit nooit in deze mate te hebben, ik hou ook niet minder van hem als dit wel zo is maar het is wel erg moeilijk. Ik heb mezelf zo erg daaroverheen gezet, en mijn familie heeft ook een punt natuurlijk als ik dan nu steeds mij om hem moet bekommeren dat dat dan niet fijn is voor mij. Anderzijds: ik begrijp hem wel. En verder zijn wij echt heel fijn samen ..
Dat hij ook snel zelf weer wil afspreken en dat hij ook zijn best doet dmv een appje te sturen en hij er echt mee zit dat geeft ook aan dat hij er aan wil werken. Zelf geeft hij aan dat het beter zal gaan omdat dit nu al is opgehelderd...
Ik heb alleen echt een knoop in mn maag sinds deze ontmoeting/introductie.En de mening van mijn familie is denk ik nog niet echt gewijzigd ofzo.
Wat vinden jullie van deze situatie?
Wat een lieve en dappere vriend heb jij!
Hij heeft geen hulp nodig van jou. Jij hebt wel hulp nodig om los te komen van je familie.
Wat jouw moeder tegen je zegt over doodgaan is onacceptabel.
Als jij binnenkort aan een nieuwe baan begint en rust nodig hebt, zou ik per direct minimaal 4 weken bij je vriend gaan logeren. (logeren is niet hetzelfde als samenwonen)
Dan deel je aan je familie mee dat je even rust nodig hebt van de familie omdat iedereen voor jou wil bepalen hoe jij je moet voelen en hoe jij moet handelen. Maar jij wilt je eigen beslissingen nemen.
Ik zou helemaal niet praten met je vriend over wel of niet naar jouw familie gaan met oudjaar. Jullie gaan gewoon niet! Dat moet jouw besluit zijn en niet dat van hem.
Je moeder reageert zo heftig dat het best kan zijn dat haar trauma’s opspelen. Daar heb ik veel empathie voor, maar voor jou is deze situatie niet gezond. Bij je vriend intrekken is ook zeker niet ideaal, maar misschien wel de beste keuze tussen twee kwaden. Misschien kun je tijdelijk bij hem logeren en vanuit daar aan je nieuwe baan beginnen?
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 15:35:
[..]
Ik gaf aan dat ik nu enorm veel stress heb hiervan en dan krijg ik alleen maar te horen dat zij ook enorm veel stress heeft en dat als zij morgen dood in bed ligt van de stress dat m'n broer en zus mij dat kwalijk nemen.
Ik vrees dat jullie wel gelijk hebben ja, dit vind ik echt niet normaal.
Oké. Ik neem mijn “goede wil” opmerking terug. Dit is echt drama gedrag dat ik dan weer van niemand in mijn omgeving accepteer. Zo dramatisch doe je maar zonder mij.
To, je moeder doet zo, omdat zij alleen achterblijft wanneer jij een goede partner vindt. Eerlijk gezegd, het verbaast mij dat je je niet al jaren geleden los hebt gemaakt van deze ongezonde dynamiek. Je had ook met een vriendin een huis kunnen delen of op kamers kunnen gaan. Je kan ook zelf loslaten, wanneer zij jou niet loslaat. De meeste mensen blijven niet tot hun 60ste bij hun ouders wonen. Je moeder maakt jou verantwoordelijk voor haar geluk en in dit plaatje past helemaal geen vriend voor jou. Ik zou wat meer afstand nemen van de toxische relatie met je moeder en je vriend er niet meer in meeslepen.
er.is.maar.1.Pino schreef op 28-12-2021 om 12:22:
Wat ik uit je verhaal haal is dat er ook een soort “machtspositie” lijkt te zijn die jouw familie zichzelf toekent en waar jullie in meegaan. Ik zou je willen meegeven dat jij en je vriend geen “goedkeuring” of ander stempeltje hoeven te halen bij jouw familie en dat je ze die positie ook niet zou moeten (hoeven) toekennen. Maak je eigen keuzes, ben blij met elkaar en laat ze lekker de boom in gaan met hun meningen. En ben je ervan bewust dat jullie aandeel in deze dynamiek is dat je ze de machtspositie laat behouden door je zo aan het aan te passen en die goedkeuring te zoeken.
En ik begrijp heel goed dat ik makkelijk praten heb als buitenstaander, maar ik hoop echt dat je in dit topic wat beginnetjes vindt voor een minder ongelijkwaardige dynamiek met je familie, althans een betere omgang daarmee voor jezelf. Heel veel succes TO!
Ik herhaal Pino even. En eens met de anderen die adviseren om een tijdje bij je vriend te gaan logeren. Je familie is niet warm en jullie zijn ook niet close. Er is sprake van een toxische relatie en er is sprake van chantage en dwang. Dat heeft helemaal niks met liefde te maken.
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 15:35:
[..]
Als ik erover praat val ik hun aan vindt ze en mag ik me spullen pakken. Heel extreem dit. Ik gaf aan dat ik nu enorm veel stress heb hiervan en dan krijg ik alleen maar te horen dat zij ook enorm veel stress heeft en dat als zij morgen dood in bed ligt van de stress dat m'n broer en zus mij dat kwalijk nemen.
De moeder van een ex van mij was ook zo extreem. Die fakete hartklachten als haar zoon weer 'n weekend bij mij was (op 2 uur rijden). Dat is dus niet goed afgelopen want ex durfde haar niet aan haar lot over te laten. Moeders wilde vooral haar zoon niet kwijt, want zo handig een man in de buurt voor de klusjes.
Ik had ook een vriendin die zelfs op vakantie elke dag haar moeder moest bellen. Je wordt emotioneel gechanteerd.
ja dat voelt zeker zo.
En ik geloof echt dat het niet bewust is. Is echt vanwege haar eigen trauma's.
Mn broer en zus hebben dat zelf ook gehad tijdens hun huwelijken, maar nu alweer jaren vrijgezel en ook gewoon makkelijker praten dan. Dan trek je automatisch meer naar elkaar toe natuurlijk(ik dus ook).
Maar ook dan hoor , gewoon altijd heel bepalend.
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 17:25:
ja dat voelt zeker zo.
En ik geloof echt dat het niet bewust is. Is echt vanwege haar eigen trauma's.
Mn broer en zus hebben dat zelf ook gehad tijdens hun huwelijken, maar nu alweer jaren vrijgezel en ook gewoon makkelijker praten dan. Dan trek je automatisch meer naar elkaar toe natuurlijk(ik dus ook).
Maar ook dan hoor , gewoon altijd heel bepalend.
Je eigen trauma's moeten nooit een excuus zijn om je kind ook een trauma te bezorgen. Beter zou je moeder eens aan zichzelf kunnen gaan werken, ipv jou zo te behandelen.
Peen schreef op 28-12-2021 om 17:29:
[..]
Je eigen trauma's moeten nooit een excuus zijn om je kind ook een trauma te bezorgen. Beter zou je moeder eens aan zichzelf kunnen gaan werken, ipv jou zo te behandelen.
Dit. Spijker op z’n kop. En ik zou daar aan willen toevoegen dat jij (TO) niet verantwoordelijk bent voor het trauma en evenmin voor de oplossing ervan. Dat moet ze echt zelf doen.
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 17:25:
ja dat voelt zeker zo.
En ik geloof echt dat het niet bewust is. Is echt vanwege haar eigen trauma's.
Mn broer en zus hebben dat zelf ook gehad tijdens hun huwelijken, maar nu alweer jaren vrijgezel en ook gewoon makkelijker praten dan. Dan trek je automatisch meer naar elkaar toe natuurlijk(ik dus ook).
Maar ook dan hoor , gewoon altijd heel bepalend.
Haar eigen trauma’s mogen nooit een reden zijn om jou zo te behandelen. Laat ze zelf haar trauma’s aan gaan pakken en niet haar dochters leven daarmee verzieken. En jij moet haar trauma’s niet blijven aanvoeren als legitieme reden voor dit vreselijke gedrag want je verziekt je eigen leven ermee.
LaFleurNoire schreef op 28-12-2021 om 17:47:
[..]
Haar eigen trauma’s mogen nooit een reden zijn om jou zo te behandelen. Laat ze zelf haar trauma’s aan gaan pakken en niet haar dochters leven daarmee verzieken. En jij moet haar trauma’s niet blijven aanvoeren als legitieme reden voor dit vreselijke gedrag want je verziekt je eigen leven ermee.
Lees dit alsjeblieft een heleboel keren, TO. En als je denkt: "ja maar, ...", lees het dan nogmaals een heleboel keren.
Mamalou32 schreef op 28-12-2021 om 17:25:
ja dat voelt zeker zo.
En ik geloof echt dat het niet bewust is. Is echt vanwege haar eigen trauma's.
Mn broer en zus hebben dat zelf ook gehad tijdens hun huwelijken, maar nu alweer jaren vrijgezel en ook gewoon makkelijker praten dan. Dan trek je automatisch meer naar elkaar toe natuurlijk(ik dus ook).
Maar ook dan hoor , gewoon altijd heel bepalend.
Heeft je moeder er ook de hand in gehad dat de relaties van je siblings gestrand zijn?
Ga lekker samen oud en nieuw vieren, dan hebben jullie een ontspannen avond zonder allemaal stress over verwachtingen en presteren enzo. En dan vul je van te voren een keer goed uit in zijn armen omdat je je schuldig voelt richting jouw familie. Dat hoef je je helemaal niet schuldig over te voelen, maar ik weet dat je dat toch wel gaat doen.
En verder... ik ben zelf ook redelijk introvert, zeker in groepen en met onbekenden. En dat is helemaal prima. En weet je... m'n man is net zo, en we zijn heel gelukkig samen. Het zou heel ongemakkelijk zijn als hij de populaire man in de kroeg zou zijn, daar zou ik me helemaal niet bij op m'n gemak voelen. Je moet een man vinden (houden 
) die bij jou past, niet eentje die voldoet aan de wensen van je familie. Daar ga je zelf niet gelukkig van worden, bovendien bestaat die helemaal niet.
redbulletje schreef op 28-12-2021 om 17:59:
[..]
Heeft je moeder er ook de hand in gehad dat de relaties van je siblings gestrand zijn?
Ik denk zelf bij mijn zus wel, sowieso ook bij mijn vorige relaties ook.
Bij mijn broer niet.
Wel bemoeien ze zich allemaal met elkaars leven enorm, ook met hoe er met de kids en de ex-partners enz wordt omgegaan.
Leuke is dat ze zelf dan wel weer van alles stiekem doen ook. En mijn zus bijvoorbeeld geeft ook aan dat mijn moeder gebruiksaanwijzing heeft en verzwijgt ook zelf een hoop, loopt ook in therapie enz. Mijn broer verzwijgt ook een hoop.(en logisch want het is hun leven). Maar vervolgens wel weer hard oordelen over mijn nieuwe vriend. Hoe krom.