Verdriet om oordeel van familie
Lieve medeforummers,
Hoe moet ik beginnen, ik moet mijn verhaal een beetje kwijt.
Ik ben een volwassen vrouw, heb meerdere relaties gehad. Ik kan wel zeggen dat het zelden klikte met mijn familie. Achteraf gezien, soms hadden ze wellicht gelijk. Mijn familie kent mij heel goed, uiteraard, en we zijn ook hecht. Ik moet wel alvast zeggen: het is echt een hecht clubje, vaak hetzelfde denkend enz. Ze vinden het denk ik sowieso al moeilijk wanneer er dan ineens een buitenstaander bij komt.
Nou goed, ik heb nu na een aantal jaren een leuke nieuwe vent ontmoet. We klikken echt mega in alles, we zijn ontzettend verliefd en hij heeft werkelijk alles voor mij over. Ik voel me echt een prinsesje zeg maar. Wel merkte ik de eerste 1 a 2x dat hij iets verlegen is, ook weet ik dat hij best onzeker is. Hier kunnen wij ook goed over praten, want ik heb dit zelf ook echt erg. Ik heb alleen wel de laatste jaren echt aan mezelf gewerkt en kan het redelijk goed verbergen.
Goed, nu kwam dus het moment dat ik hem aan mijn familie introduceerde. Eigenlijk wilde ik hier nog even mee wachten, en hem niet in 1 klap bij mijn familie gooien, maar gewoon steeds even kort aan 1 of 2 personen voorstellen. Maarja, iedereen was nieuwsgierig en we zijn al zoveel bij elkaar en in overleg dus maar gewoon erbij gezet op 2e kerstdag. Achteraf gezien enorme spijt, want hij werd zo onzeker dat hij helemaal dichtsloeg. Zijn angst van wat hun van hem vonden, angst om mij kwijt te raken, hun leuk babbelend met elkaar en zichzelf een vreemde eend voelen dat zorgde helemaal voor een blackout. Niet leuk voor niemand niet natuurlijk. Hij deed zijn best en IK wist dat wel, al vroeg ik mij ook wel af of hij het wel naar zijn zin had hoor..
De volgende dag kwamen de reacties al; die gozer moet hulp zoeken, je verdiend beter, hij is een autist, hij heeft een stoornis, niet respectvol... weet ik het allemaal wat ik te horen kreeg. Mijn moeder was zelfs zwaar teleurgesteld dat ik zo'n iemand had nu en niet een normale vent.
Ik kon natuurlijk wel door de grond zakken. Dit is absoluut niet wat je wil horen. Ik heb er zelf ook met hem over gepraat en hij kreeg gewoon een totale blackout, had ook erge zweethandjes die avond en gaf bij mij al direct wel aan dat het zenuwen waren en hij zich echt een debiel voelde.
Ikzelf herken het ook, want ben ook geen haantje de voorste. Ik wil hem ook steunen hierin en bij mij is hij inmiddels echt totaal anders, helemaal zichzelf en voor mij is hij echt superlief.
Mijn familie geeft aan dat ze zich vooral zorgen maken, dus ze bedoelen het echt goed. Maar de reacties zijn gewoon zo kwetsend. Enerzijds snap ik hun en was dit ook extreem, hij stelde eigelijk geen vragen en gaf ook weinig/korte antwoorden als hem wat gevraagd werd. Anderzijds snap ik de spanning en zijn hunzelf ook in hun vertrouwde omgeving en erg druk met elkaar en zelf erg zelfverzekerd, ook wel erg snel met de mening klaar enz.
Hij gaf aan dat hij ze superleuk vond, maar echt gewoon veel te gespannen. Dat hij dit zelfs nog nooit zo gehad had. Hij vondt t heel belangrijk en heeft zichzelf helemaal klem gezet denk ik. Mijn verhalen over dat het nooit erg geklikt heeft met mijn exen, dat werkte ook niet mee. En de angst mij kwijt te raken..
Inmiddels heeft hij een berichtje gestuurd op de app, en heb ik deze naar hun doorgezet in de familieapp. Hierin gaf hij aan een leuke dag gehad te hebben en een welkom gevoel gekregen te hebben, dat hij erg stil is geweest maar dit echt onzekerheid is geweest. En dat hij hen wil bedanken voor de leuke dag en ze snel beter wil leren kennen.
Dit werd gelukkig erg gewaardeerd, want hun dachten dat hij totaal niet geinteresseerd was in hen.
Ik vind het allemaal erg lastig, er zijn enorm kwetsende dingen gezegd en dat doet zeer en is een smet op mijn geluk natuurlijk. Anderzijds vraag ik mij inderdaad af hoe groot dit probleem is bij hem. Hij geeft aan dit nooit in deze mate te hebben, ik hou ook niet minder van hem als dit wel zo is maar het is wel erg moeilijk. Ik heb mezelf zo erg daaroverheen gezet, en mijn familie heeft ook een punt natuurlijk als ik dan nu steeds mij om hem moet bekommeren dat dat dan niet fijn is voor mij. Anderzijds: ik begrijp hem wel. En verder zijn wij echt heel fijn samen ..
Dat hij ook snel zelf weer wil afspreken en dat hij ook zijn best doet dmv een appje te sturen en hij er echt mee zit dat geeft ook aan dat hij er aan wil werken. Zelf geeft hij aan dat het beter zal gaan omdat dit nu al is opgehelderd...
Ik heb alleen echt een knoop in mn maag sinds deze ontmoeting/introductie.En de mening van mijn familie is denk ik nog niet echt gewijzigd ofzo.
Wat vinden jullie van deze situatie?
Tijgeroog schreef op 28-12-2021 om 23:00:
Je moet een man vinden (houden
) die bij jou past, niet eentje die voldoet aan de wensen van je familie. Daar ga je zelf niet gelukkig van worden, bovendien bestaat die helemaal niet.
Ja zeker waar.
ik vind dat oud en nieuw een lastige.
Mijn familie geeft nu aan dat hij er gewoon bij moet komen, dat ze zijn appje waarderen en dat ze gewoon niks van hem zullen verwachten.
Maar er zijn genoeg lelijke dingen gezegd en ik heb er zelf geen zin meer in. Anderzijds ben ik ook bang dat als ik die keuze maak, ik de band er niet beter op maak. Uiteindelijk woon ik nu weer thuis en moet ik dan daarna hier wel ook meerdere dagen per week nog wonen.
Even terug te komen op een eerdere vraag over waarom ik dan bij m'n moeder woon. Ik heb gewoon geen andere opties gehad in het verleden. Financieel geen geluk gehad, vrienden waarmee ik een woonruimte kan delen heb ik ook niet. Sowieso in deze tijd een huis vinden is zwaar, maar zeker zonder geld.
Ik heb al 2x samengewoond met een partner, ook al een keer alleen gewoond. Maar door omstandigheden dus weer in moeten trekken bij mijn moeder.
nu ik hier tegenaan loop en jullie reacties lees, besef ik wel dat ik (en ook mijn zus) altijd al erg rekening hebben gehouden met mijn moeder.
Teveel en uitgebreid in detail zal ik niet doen, wordt te lang. Maar ik heb al laten vallen dat zij veel heeft meegemaakt, nou dit uitte zich uiteindelijk in een alcoholprobleem tijdens mijn puberteit. Dus in mijn puberteit had ik geen veilige stabiele omgeving. Het was altijd spannend als ik thuis van school kwam, of zij niet teveel gedronken had en hoe de dag verder zou verlopen. Ik had dus altijd angst. Daarnaast moest zij dubbele diensten draaien om te overleven met ons, er was altijd stress.
Veel drama dus wel geweest, en heb me altijd zorgen gemaakt om haar.
Ik heb zelf een burnout gehad en ook wel vaker depressies. Nu door dit hele gedoe voel ik me ook weer wegglijden. Ik heb dat al laten vallen bij m'n nieuwe vriend, die er heel lief voor mij is, maar wat kan hij er verder aan doen? Gelukkig is hij er voor me, maar wil hem niet enorm gaan belasten ofzo. Al zegt hij 100x dat hij dat niet zo ziet, haha.
Ik weet zelf inderdaad dat ik wat meer egoïstisch in het leven moet gaan staan maar ben ook erg onzeker over mijn keuzes en merk zelf dat ik erg afhankelijk ben geworden van haar/hun. Dat zeggen jullie ook heel goed.
In het verleden heb ik namelijk wel vaker afstand genomen, toen ik samenwoonde bijvoorbeeld. Uiteindelijk voelde ik ook een soort leegte of iets dergelijks, voelde ook niet 100% goed ofzo. En als de relatie dan uit was dan dacht ik ook"zie je wel,ze hadden gelijk".
Misschien moet ik dat loslaten. En hulp zoeken hierbij.
Ik heb een levenslang verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkeld voor haar geluk ofzo. Mijn zus en broer waarschijnlijk net zo.
Ik denk dat je je niet alleen verantwoordelijk voelt voor haar geluk, maar dat je ook nog steeds de angst hebt over hoe ze zal reageren, net als in je jeugd.
lieve TO,
Dit gezuig en gemanipuleer herken ik, wel in een andere vorm, enorm. Mijn hele leven heeft in het teken gestaan van 'lief zijn anders is het zielig voor mama'.
Uiteindelijk heeft dat (lang verhaal) mijn huwelijk gekost en is het gezinsleven wat ik zo graag voor mijn zoon wilde, kapot.
(Inmiddels geen contact meer met mijn ouders).
Doe iets. Kies voor jezelf. Het zal ontzettend moeilijk en zwaar zijn, ik weet nog hoe godsgruwelijk alleen ik me voelde toen ik in één week tijd gedumpt werd door mijn ouders en een scheiding moest regelen... maar nu bijna 2 jaar verder kan ik zeggen dat ik gelukkig ben zonder die enorme druk, geclaim en gemanipuleer.
Niet alleen voor je nieuwe partner maar vooral voor jezelf... een leven zonder die zware steen om je nek is echt leuker, ook al is het erg lastig in het begin, echt waar.
Mamalou32 schreef op 29-12-2021 om 00:09:
ik vind dat oud en nieuw een lastige.
Mijn familie geeft nu aan dat hij er gewoon bij moet komen, dat ze zijn appje waarderen en dat ze gewoon niks van hem zullen verwachten.
Maar er zijn genoeg lelijke dingen gezegd en ik heb er zelf geen zin meer in. Anderzijds ben ik ook bang dat als ik die keuze maak, ik de band er niet beter op maak. Uiteindelijk woon ik nu weer thuis en moet ik dan daarna hier wel ook meerdere dagen per week nog wonen.
Even terug te komen op een eerdere vraag over waarom ik dan bij m'n moeder woon. Ik heb gewoon geen andere opties gehad in het verleden. Financieel geen geluk gehad, vrienden waarmee ik een woonruimte kan delen heb ik ook niet. Sowieso in deze tijd een huis vinden is zwaar, maar zeker zonder geld.
Ik heb al 2x samengewoond met een partner, ook al een keer alleen gewoond. Maar door omstandigheden dus weer in moeten trekken bij mijn moeder.
Nee, je hoeft helemaal niet thuis te wonen. En dat weet je best. Je vriend heeft je een uitweg gegeven door te zeggen dat je bij hem mag komen. En dat hoeft helemaal niet op permanente basis, maar kan een veilige springplank zijn om iets voor jezelf te zoeken.
Maar dat doe je niet omdat je bang bent. Maar als je zo vast blijft zitten aan deze giftige mensen blijf je de rest van in ieder geval je moeders leven er zo bij zitten zoals je nu doet. Fijn vooruitzicht, of niet?
Weet je vriend hoe ziek jouw moeder is en hoe ziek ze haar kinderen heeft gemaakt?
En dan gaan blaten over stoornissen die je vriend zou hebben. Ongelofelijk. En ja, jij ziet het wel, maar ik zie je ook voortdurend van alles opwerpen om maar niet écht in actie te komen. En dat gaat je uiteindelijk ook deze relatie kosten, want dat is het doel van je moeder en zus.
Het gaat ze niet eens om je vriend, het gaat erom dat jij zelf keuzes maakt.
Je moeder is zo gewend om sturend te zijn in jouw leven dat alles wat jij los van haar doet zal worden afgebrand, op zo'n manier dat lijkt of ze het beste met je voor heeft en uiteindelijk geloof je ook nog dat ze gelijk had.
Of het nu met werk is of relaties of je nieuwe haarkleur.
Ze willen niet het beste voor je.
Je moeder is psychisch ziek en gebruikt je broer/zus als puppets om jou zodanig te manipuleren dat alles gaat zoals zij wil, en gaat het niet zo worden die zelfde puppets ingezet om jou aan het wankelen te krijgen.
En moeders lijkt dan de lieve betrokken moeder die het allemaal goed probeert te doen.
@TO wat verschrikkelijk moeilijk allemaal.
Het is ook niet niks de stappen die je zult moeten maken om los van hen te komen. Natuurlijk is dat dood eng. Dus hulp zoeken lijkt me zeker niet verkeerd.
Bel vandaag nog de huisarts als dat kan.
Je hoeft dit niet alleen te doen.
Mamalou32 schreef op 29-12-2021 om 00:04:
[..]
Ik denk zelf bij mijn zus wel, sowieso ook bij mijn vorige relaties ook.
Bij mijn broer niet.
Wel bemoeien ze zich allemaal met elkaars leven enorm, ook met hoe er met de kids en de ex-partners enz wordt omgegaan.
Leuke is dat ze zelf dan wel weer van alles stiekem doen ook. En mijn zus bijvoorbeeld geeft ook aan dat mijn moeder gebruiksaanwijzing heeft en verzwijgt ook zelf een hoop, loopt ook in therapie enz. Mijn broer verzwijgt ook een hoop.(en logisch want het is hun leven). Maar vervolgens wel weer hard oordelen over mijn nieuwe vriend. Hoe krom.
En jou eigen rol hierin dan? Je kan toch gewoon werken en je inschrijven bij een woningbouwvereninging (al jaren had je ingeschreven kunnen staan).
Wanneer ga je volwassen en zelfstandig worden? En niet perse afhankelijk van een man, die ook nog eens tegen je familie moet opboksen omdat jij geen nee kan zeggen.
Mijn moeder was een chronisch depressieve alcoholist, en een kei in manipuleren. De deur achter me dicht trekken en mijn eigen leven gaan leiden was mijn beste beslissing ooit.
Je familie verander je niet, maar je kunt wel je eigen gedrag veranderen. Als je dat niet doet blijft dit gedoe je hele leven terugkeren, dat wil je toch niet?
Viva-amber schreef op 29-12-2021 om 14:37:
[..]
En jou eigen rol hierin dan? Je kan toch gewoon werken en je inschrijven bij een woningbouwvereninging (al jaren had je ingeschreven kunnen staan).
Wanneer ga je volwassen en zelfstandig worden? En niet perse afhankelijk van een man, die ook nog eens tegen je familie moet opboksen omdat jij geen nee kan zeggen.
Is al eerder gezegd maar ik heb al op mezelf gewoond en samengewoond ook.
Sta uiteraard inmiddels opnieuw alweer jaren ingeschreven.
Door financiële omstandigheden ben ik noodgedwongen weer thuis.
Tis.me allemaal duidelijk en wil jullie bedanken voor de lieve reacties. Ik ga er zeker mee aan de slag
Lucht erg op 😘
Dan doe je wat aan je financiën.
Viva-amber schreef op 29-12-2021 om 18:04:
Dan doe je wat aan je financiën.
Sorry dit vind ik een beetje kort door de bocht allemaal en ga ik verder ook maar even niet op in..... 
De rest heel erg bedankt
@TO ben je er wel al uit wat je met O&N gaat doen?