Verdriet om oordeel van familie
Lieve medeforummers,
Hoe moet ik beginnen, ik moet mijn verhaal een beetje kwijt.
Ik ben een volwassen vrouw, heb meerdere relaties gehad. Ik kan wel zeggen dat het zelden klikte met mijn familie. Achteraf gezien, soms hadden ze wellicht gelijk. Mijn familie kent mij heel goed, uiteraard, en we zijn ook hecht. Ik moet wel alvast zeggen: het is echt een hecht clubje, vaak hetzelfde denkend enz. Ze vinden het denk ik sowieso al moeilijk wanneer er dan ineens een buitenstaander bij komt.
Nou goed, ik heb nu na een aantal jaren een leuke nieuwe vent ontmoet. We klikken echt mega in alles, we zijn ontzettend verliefd en hij heeft werkelijk alles voor mij over. Ik voel me echt een prinsesje zeg maar. Wel merkte ik de eerste 1 a 2x dat hij iets verlegen is, ook weet ik dat hij best onzeker is. Hier kunnen wij ook goed over praten, want ik heb dit zelf ook echt erg. Ik heb alleen wel de laatste jaren echt aan mezelf gewerkt en kan het redelijk goed verbergen.
Goed, nu kwam dus het moment dat ik hem aan mijn familie introduceerde. Eigenlijk wilde ik hier nog even mee wachten, en hem niet in 1 klap bij mijn familie gooien, maar gewoon steeds even kort aan 1 of 2 personen voorstellen. Maarja, iedereen was nieuwsgierig en we zijn al zoveel bij elkaar en in overleg dus maar gewoon erbij gezet op 2e kerstdag. Achteraf gezien enorme spijt, want hij werd zo onzeker dat hij helemaal dichtsloeg. Zijn angst van wat hun van hem vonden, angst om mij kwijt te raken, hun leuk babbelend met elkaar en zichzelf een vreemde eend voelen dat zorgde helemaal voor een blackout. Niet leuk voor niemand niet natuurlijk. Hij deed zijn best en IK wist dat wel, al vroeg ik mij ook wel af of hij het wel naar zijn zin had hoor..
De volgende dag kwamen de reacties al; die gozer moet hulp zoeken, je verdiend beter, hij is een autist, hij heeft een stoornis, niet respectvol... weet ik het allemaal wat ik te horen kreeg. Mijn moeder was zelfs zwaar teleurgesteld dat ik zo'n iemand had nu en niet een normale vent.
Ik kon natuurlijk wel door de grond zakken. Dit is absoluut niet wat je wil horen. Ik heb er zelf ook met hem over gepraat en hij kreeg gewoon een totale blackout, had ook erge zweethandjes die avond en gaf bij mij al direct wel aan dat het zenuwen waren en hij zich echt een debiel voelde.
Ikzelf herken het ook, want ben ook geen haantje de voorste. Ik wil hem ook steunen hierin en bij mij is hij inmiddels echt totaal anders, helemaal zichzelf en voor mij is hij echt superlief.
Mijn familie geeft aan dat ze zich vooral zorgen maken, dus ze bedoelen het echt goed. Maar de reacties zijn gewoon zo kwetsend. Enerzijds snap ik hun en was dit ook extreem, hij stelde eigelijk geen vragen en gaf ook weinig/korte antwoorden als hem wat gevraagd werd. Anderzijds snap ik de spanning en zijn hunzelf ook in hun vertrouwde omgeving en erg druk met elkaar en zelf erg zelfverzekerd, ook wel erg snel met de mening klaar enz.
Hij gaf aan dat hij ze superleuk vond, maar echt gewoon veel te gespannen. Dat hij dit zelfs nog nooit zo gehad had. Hij vondt t heel belangrijk en heeft zichzelf helemaal klem gezet denk ik. Mijn verhalen over dat het nooit erg geklikt heeft met mijn exen, dat werkte ook niet mee. En de angst mij kwijt te raken..
Inmiddels heeft hij een berichtje gestuurd op de app, en heb ik deze naar hun doorgezet in de familieapp. Hierin gaf hij aan een leuke dag gehad te hebben en een welkom gevoel gekregen te hebben, dat hij erg stil is geweest maar dit echt onzekerheid is geweest. En dat hij hen wil bedanken voor de leuke dag en ze snel beter wil leren kennen.
Dit werd gelukkig erg gewaardeerd, want hun dachten dat hij totaal niet geinteresseerd was in hen.
Ik vind het allemaal erg lastig, er zijn enorm kwetsende dingen gezegd en dat doet zeer en is een smet op mijn geluk natuurlijk. Anderzijds vraag ik mij inderdaad af hoe groot dit probleem is bij hem. Hij geeft aan dit nooit in deze mate te hebben, ik hou ook niet minder van hem als dit wel zo is maar het is wel erg moeilijk. Ik heb mezelf zo erg daaroverheen gezet, en mijn familie heeft ook een punt natuurlijk als ik dan nu steeds mij om hem moet bekommeren dat dat dan niet fijn is voor mij. Anderzijds: ik begrijp hem wel. En verder zijn wij echt heel fijn samen ..
Dat hij ook snel zelf weer wil afspreken en dat hij ook zijn best doet dmv een appje te sturen en hij er echt mee zit dat geeft ook aan dat hij er aan wil werken. Zelf geeft hij aan dat het beter zal gaan omdat dit nu al is opgehelderd...
Ik heb alleen echt een knoop in mn maag sinds deze ontmoeting/introductie.En de mening van mijn familie is denk ik nog niet echt gewijzigd ofzo.
Wat vinden jullie van deze situatie?
Als ik eerlijk ben komt jouw familie niet zo sympathiek op mij over. Als zij lekker met elkaar aan het babbelen zijn is het lastig voor hem, als wat verlegen onbekende, om zich daar zo maar in te mengen.
Dat ze vervolgens zulke kwetsende dingen over hem zeggen vind ik gemeen. Ze kennen hem amper, hij komt in een lastige setting kennis maken, en dan zo veroordelen.... bah.
Daarnaast zie ik niet wat het probleem is, en lijkt het erop dat hem nu wel een probleem aangepraat wordt, want jij gaat er ook over twijfelen. Verlegenheid is niet "fout". Het kan onhandig zijn (en ik snap dat het bij extremen vormen wel een probleem is, maar dat maak ik uit jouw verhaal hier niet op), maar er is verder niets mis mee. Accepteer mensen zoals ze zijn. Je schrijft zelf ook dat je jouw verlegenheid verbergt, dat vind ik jammer want zo kun je dus eigenlijk niet jezelf zijn, vind je jezelf blijkbaar niet goed genoeg.
Ik zou voorlopig wat afstand nemen van je familie. En dan eens kijken wie er wel wat gematigder in z'n menig was, om daar eens 1 op 1 (2 op 1) mee af te spreken. In een waar gemoedelijker sfeer elkaar te leren kennen, dan gaat het vast beter!
Je familie heeft een punt dat je je nu steeds om hem bekommert, en dat is niet fijn voor jou. De vraag is dus: wil je met een man verder die angstig is in sociale situaties of is het een breekpunt? Je hoeft het niet voor hem op te lossen, je bent niet verantwoordelijk voor zijn gevoel en je bent ook zijn hulpverlener niet. Ik ben benieuwd hoe erg dit aan je knaagt. Het houdt je zeker bezig, zo blijkt uit je lange verhaal met veel uitleg, maar mij maakt het niet uit dat je vriend stil is. Je zou ook kunnen nalaten om hem zo te ‘verdedigen’ op wat je familie ziet als zijn ‘minpunt’ als je het zelf géén ergernis vindt. Dan is hij gewoon stil en dat was het dan. En door. “Geef die kalkoen eens aan?”
Probeer wat meer vertrouwen in jouw vriend te hebben. Hij heeft het goed opgepakt door het appje te sturen en heeft daarmee waarschijnlijk al een stuk kou uit de lucht gehaald.
En mijn tip is om de volgende keer niet met de hele familie af te spreken, maar bijv. alleen met jouw ouders. En dan ergens af te spreken waar jouw vriend zich op zijn gemak voelt of waar jullie iets kunnen doe wat hij leuk vindt. Op die manier zal hij zich vast wat minder gespannen voelen.
En naar jouw familie zou ik duidelijk zijn dat jij happy met hem bent en dat je het niet prettig vindt dat ze op basis van 1 ontmoeting al meteen hun oordeel over hem klaar hebben.
Dank je wel voor je eerlijke mening 
Het klopt idd dat ik nu ook helemaal ga twijfelen, over hoe groot het probleem is.
Hij is wel wat verlegen ja, maar ik merkte zelfs bij onze eerste dates niet het extreme van gisteren. Dat komt inderdaad echt door de setting.
Ze vroegen hem wel veel hoor, dan gaf hij wel antwoord.. maar ook kort enzo. Maarja, ik zat er ook zo bij bij zijn ouders. Het is mega spannend. De reacties vond ik ook echt kwetsend en ik heb echt de hele dag nu heel erg last hiervan (druk maken, zelfs huilen, afvragen van wat is nu wijsheid en hoe erg is het wel niet?)
Ik heb gewoon altijd het idee dat als iemand niet volledig aan hun maatstaven voldoet, dat het dan meteen maar niet goed is ofzo. Ja hij was wel extreem stil, maar misschien ook niet goed aangepakt zo.. Mijn gedachtes gaan alle kanten op.
Waarom hun zo kwetsend deden was vooral omdat hun de indruk kregen dat hij totaal geen interesse toonde blijkbaar of ja nergens een mening over gaf oid. Maarja dat was echt zenuwen.
Oeh, inmiddels al meerdere zeer helpende reacties.. 
Ik ben het eens met Tijgeroog. Het probleem ligt in mijn ogen meer bij jouw familie dan bij jouw vriend. Accepteer mensen zoals ze zijn en oordeel niet, en al zeker niet zo snel. Wat zij jou zeggen over hem, dat is niet minder dan onbeschoft.
Ik zou wel even klaar zijn met mijn familie als ze iemand zo afserveren. Überhaupt, laat staan als het gaat om iemand om wie ik veel geef.
Ik zou ermee kappen.
Met de familie dus. Als ze hem willen leren kennen, komen ze maar een keer bij jou of bij hem langs, maar ik zou hem zo'n familiebezoek nooit meer willen aandoen.
Athan schreef op 28-12-2021 om 00:35:
Ik zou ermee kappen.
Met de familie dus. Als ze hem willen leren kennen, komen ze maar een keer bij jou of bij hem langs, maar ik zou hem zo'n familiebezoek nooit meer willen aandoen.
Ja dit, al vind ik dat jullie er ook wel een hoop drama aan geven. OK, de man is geen makkelijke kletser in vreemd gezelschap. Jammer dan, dat geeft je familie nog niet het recht om hem allerlei diagnoses op te plakken.
Dus hij wordt voor het eerst in een totaal onbekende héél erg klitterige grote groep gesmeten en dan schrikken ze dat hij niet van moment 1 de sociaalste kerel ever is?
Ik had hem al niet gelijk in zo'n grote groep gesmeten zonder dat hij daar iemand anders dan jij kende, maar soit ... ze nemen hem maar zoals hij is en leren hem in de toekomst stapsgewijs maar beter kennen.
Je exen vonden je familie niks. Hij doet zijn best slaat dicht en wordt afgeserveerd. Er zijn wat tekenen dat je familie niet zo leuk is voor buitenstaanders. En - mijn tien centen - ook niet voor incrowd. Vaak betekend gelijk gestemdheid dat het te onveilig is op betrekkingsniveau de m een andere mening te delen.
Wat een leuke, verwelkomende familie zeg, not. Wát een lullige uitspraken. En jij hebt hem zó tussen de hyena’s gedropt want je wist hoe zij waren en dat je vriend niet uitblinkt in sociale situaties. Kwam het niet in je op om iemand waarvan je weet dat hij sociale situaties lastig vindt niet meteen met de hele meute te confronteren maar stapsgewijs? Leuk dat je familie zo benieuwd naar hem was, maar je hoeft toch niet naar hun pijpen te dansen als jij denkt dat het allemaal wat overweldigend voor hem is.
Waarom trek jij je zoveel aan van de mening van de familie? Jij hebt toch een relatie met hem en als jij hem geweldig vindt, waarom zo wanhopig proberen de goedkeuring van je familie te krijgen? En niet voor de eerste keer, zo te lezen.
Dat ie niet gillend is weggerend pleit voor hem.
dus jij neemt je nieuwe introverte vriend meteen mee naar de hele familie op een kerstdag en maakt je daarna vooral druk wat mensen van hem denken?
Zeg maak je niet zo druk en doe dit niet.
Wat vervelend dat de eerste ontmoeting niet gegaan is zoals jij gehoopt had. Het belangrijkste is dat jij een goede klik met hem voelt en jouw familie zou jouw keuze moeten respecteren. Als zij niet kunnen begrijpen dat hij zich niet erg op zijn gemak voelde (en daardoor stil was) dan zegt dit echt meer over hen dan over je vriend. Ik zou persoonlijk dus eerder verdrietig zijn over hun reactie dan het gedrag van je partner. Ik zou mijn keuze niet laten afhangen van mijn familie.
Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat eigenlijk iedereen zegt. Alsof mensen met verlegenheid of sociale angst geen relatie zouden mogen of kunnen hebben. Naar, om iemand zo meteen compleet af te serveren.
Heel erg rot voor jou ook, ik hoop dat je er een beetje afstand van kunt nemen.
Het eerste bericht van Tijgeroog was eigenlijk helemaal raak, incl de tip om een-op-een af te spreken met de familieleden die zich wat gematigder opstelden.
Probeer eens iets kritischer naar je eigen familie te kijken en neem niet meteen alles dat ze zeggen serieus. Na één kerstavondje met een onbekende, spreken de meeste mensen van 'de eerste indruk' die ze van iemand hebben. Maar jouw familie denkt meteen dat ze je vriend helemaal kennen en stelt zelfs een diagnose?! Als ik jou was, zou ik op zo'n moment niet aan jezelf of je vriend gaan twijfelen, maar aan je familie Ongelooflijk zeg. Ze ondermijnen daarnaast je zelfvertrouwen en kwetsen je opzettelijk door zulke rotopmerkingen te maken over de man waar jij blij mee bent. Doen ze dat vaker? Dat hoef je niet te accepteren.