Uiterlijke veranderingen bij anderen (niet) opmerken.
Een heel luchtig onderwerp...
Kind nummer 3 (21) kwam gistermiddag onverwacht met een neus-piercing thuis. Ik was druk bezig, maar zag het zodra we een gesprekje hadden - binnen 10 minuten. Een klein knopje, maar natuurlijk best een verandering.
Tot onze lol en verbazing, heeft mijn man het nog niet opgemerkt. Doorgaans ziet hij zulke dingen meteen. Of vrijwel meteen. We hebben inmiddels gisteren samen gegeten en op de bank gezeten, vanmorgen samen ontbeten ... kind en ik zijn benieuwd hoe lang het duurt voor hij het ziet. We houden onze mond en wachten af ... 
Je hoort het vaker. Meestal van mannen. Dat een vrouw dan voor zijn neus staat te draaien en te hinten met een 'valt je niks op?!' in de hoop een complimentje te krijgen.
'Naar de kapper geweest?'
'Nee, ik heb een nieuwe bril!!!' 
Hoe kan het dat iemand wel naar je kijkt, maar zo'n verandering toch niet ziet? Zegt het iets over hoe die persoon in elkaar zit of over je relatie? Is het inderdaad meer iets voor mannen? Ken/ben jij iemand met zo'n blinde vlek, hoe is het dan om dit soort dingen zelf niet op te merken of om een partner te hebben die niet ziet dat je kapsel ineens 20 cm korter is?
Nou ja, een boel vragen dus over iets relatief onbenulligs
Ik hoop trouwens dat mijn man die piercing wel snel ziet. Nu is het nog grappig, maar het moet natuurlijk niet te lang gaan duren ...
Bakblik schreef op 26-08-2022 om 09:05:
Later in bed hoorde ik dat het logisch was dat hij het niet had gezien, deze bril was nagenoeg hetzelfde als de oude
Ook 2 glazen en staat op de neus 
?
Als iemand iets veranderd heeft aan zijn of haar uiterlijk wat ik niet mooi vind dan zeg ik er niks van als ik er onderuit kan komen. Als men vraagt wat ik ervan vind dan zeg ik eerlijk dat het mijn smaak niet is.
Lieveheersbeest schreef op 26-08-2022 om 09:10:
[..]
Ook 2 glazen en staat op de neus
Ik las net iets over een trucje om de naam van iemand op zijn lichaam te visualiseren, dat ga ik ook een proberen te doen. Ik werk nu ruim een half jaar op een nieuwe werkplek in de kinderopvang en blijf maar moeite hebben met ouders herkennen die hun kind komen ophalen.
Dan komt er een ouder binnen en die zegt meteen: hoe is het gegaan??? En ik heb dus geen idee over welk kind het gaat, super genant 
Gek genoeg wist ik wel vrij snel alle namen van de kinderen, maar die ouders....het lukt me niet de connectie te maken.
Dus wie weet werkt het trucje ook als ik de naam van het kind visualiseer bij het lichaam van de ouder?
Lieveheersbeest schreef op 26-08-2022 om 09:10:
[..]
Ook 2 glazen en staat op de neus
Zoiets ja.
Ik heb een tante die altijd een montuur-loze bril heeft. Glazen met een neusbrug en 2 oren. Die is ook vaak teleurgesteld dat niemand het ziet als ze een nieuwe heeft.
Venusss schreef op 26-08-2022 om 09:43:
Ik las net iets over een trucje om de naam van iemand op zijn lichaam te visualiseren, dat ga ik ook een proberen te doen. Ik werk nu ruim een half jaar op een nieuwe werkplek in de kinderopvang en blijf maar moeite hebben met ouders herkennen die hun kind komen ophalen.
Dan komt er een ouder binnen en die zegt meteen: hoe is het gegaan??? En ik heb dus geen idee over welk kind het gaat, super genant
Gek genoeg wist ik wel vrij snel alle namen van de kinderen, maar die ouders....het lukt me niet de connectie te maken.
Dus wie weet werkt het trucje ook als ik de naam van het kind visualiseer bij het lichaam van de ouder?
Ik moest een keer mijn neefje uit de opvang halen, maar die zag eruit als alle baby’s, klein en kaal. Ik was dus bang dat ik hem niet zou herkennen. Toen ik binnen kwam op de groep, riep de leidster meteen ‘ooh jij bent de tante van D, je lijkt op zijn moeder!’. Dat was handig, ook al lijk ik totaal niet op mijn zus 
@Venuss: Weet je dan wel dat je een kind meegeeft aan de juiste volwassene en niet een vreemde of iemand die niet geautoriseerd is?
Wellicht heb ik er overheen gelezen maar heeft manlief het inmiddels gezien?
Ik ben juist altijd heel blij als niemand ziet dat ik een andere bril heb (dan valt ie iig niet op).
Lieveheersbeest schreef op 26-08-2022 om 10:45:
@Venuss: Weet je dan wel dat je een kind meegeeft aan de juiste volwassene en niet een vreemde of iemand die niet geautoriseerd is?
Ik herken wel ouders, maar niet altijd welke ouders (dus bekend gezicht, maar bij wie hoort het?) Dus ik zal nooit zomaar een kind mee geven aan een vreemde. Kan ook niet echt want het betreft BSO en het zijn dus al wat grotere kinderen die niet zomaar mee gaan 
Er staan ook 9 van de 10 keer collega's bij en bij echte twijfel kijk ik in de administratie wie er geautoriseerd is en wordt er eventueel gebeld. Dat laatste komt eigenlijk alleen voor als er ineens een broer/zus/oma of tante of zo komt.
MMcGonagall schreef op 26-08-2022 om 10:38:
[..]
Ik moest een keer mijn neefje uit de opvang halen, maar die zag eruit als alle baby’s, klein en kaal. Ik was dus bang dat ik hem niet zou herkennen. Toen ik binnen kwam op de groep, riep de leidster meteen ‘ooh jij bent de tante van D, je lijkt op zijn moeder!’. Dat was handig, ook al lijk ik totaal niet op mijn zus
Haha! Andersom dus, dat kan ook natuurlijk
Venusss schreef op 26-08-2022 om 12:10:
[..]
Ik herken wel ouders, maar niet altijd welke ouders (dus bekend gezicht, maar bij wie hoort het?)
Oh ja, daar zit natuurlijk nog verschil in, kennen en herkennen. Thanks voor de uitleg!
alhambra schreef op 26-08-2022 om 11:13:
Wellicht heb ik er overheen gelezen maar heeft manlief het inmiddels gezien?
Nee
Ze zijn vandaag beiden de hele dag thuis. Komen elkaar tussendoor ook tegen.
Zandhaas schreef op 26-08-2022 om 08:59:
Ik ben zeker geen man, maar mis het gen om welke verandering dan ook aan mensen ook te zien. Ook aan mensen die me dichtbij staan. Als mijn kinderen of man niet lekker is, beetje witjes, wallen etc dan gaat dat volledig langs me heen. Schoonmoeder past op, vraagt dan "gaat het goed met ..??? Ziet zo wit" en ik denk alleen maar "wit??"
Ook met collega's. Of je nu knallende migraine hebt en je ogen achterstevoren in je hoofd staan, besloten hebt van de één op andere dag met paars stekelhaar door het leven te gaan of ineens 45 cm langer bent...ik zie het echt niet. En zeg dit dus ook altijd tegen mijn team. "Als je je niet goed voelt, zeg het dan vooral." Ik maak voor iedereen tijd en aandacht, maar zie niet of het wel/niet goed met je gaat. En heb dus een paar "spionnen" lopen: je moet even naar Henkie, hij ziet er zo beroerd uit.
En zeg er dus ook bij "als ik zie dat je er slecht uitziet moet je je zorgen maken, want dan is t echt beroerd
Wat ik me door jouw post afvraag ... jij noemt het hier een gen, ik noemde het eerder (mbt tot het kunnen onthouden van namen) een 'mapje' in mijn geheugen.
Ik vraag me af of het om een cerebraal verschil gaat waarbij een deel van de hersenen het bij de ene persoon beter doet dan bij de ander.
Het herkennen van specifieke dingen en ze vervolgens goed kunnen organiseren tot een kloppend totaalbeeld, gebeurt in verschillende delen van je hersenen. Per onderwerp. Zoals leren lezen. Iemand met dyslexie, herkent bepaalde letters en daardoor ook woorden minder snel. Dat komt in verschillende gradaties voor. Maar dyslexie zegt niks over of je op andere gebieden wèl details kan combineren tot een correct totaalbeeld.
Zelf heb ik sinds een aantal jaar een hersenbeschadiging waarbij oa een deel van de plattegronden in mijn geheugen werd gewist. Geografische amnesie noemen ze dat. Mijn 'google maps' is kapot. Ook iets waarbij je in je hoofd een totaalbeeld zou moeten hebben opgebouwd vanuit allerlei kleine stukjes informatie. Ik kan hier om de hoek verdwalen. Maar personen herken ik prima. Terwijl dat voor je brein minstens zo ingewikkeld is. Ik zie een nieuwe bril dus wel. Dat is een ander hersengebied.
Zou de blinde vlek voor fysieke of psychische veranderingen (zoals een bril of gemoedstoestand) kunnen komen doordat het deel van de hersenen dat de 'plattegrond van een gezicht' samenstelt, niet helemaal optimaal werkt?
Ik wil niet projecteren of niemand een diagnose aanpraten, maar zou het zoiets kunnen zijn?
Dat kan denk ik Yette, omdat ik denk dat een deel genetisch is. Zoals gezegd ben ik niet de enige in familie die slecht gezichten kan onthouden.