Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Je hebt er eentje terug
is er inmiddels al iets veranderd aan de situatie?
Hi!
Ik heb zelf meer afstand genomen, bel niet meer en ga al helemaal niet meer langs. Als schoonmoeder mij belt hou ik het kort en zakelijk. Voor kerst ben ik niet gevraagd, bij Sinterklaas heeft ze de kinderen nagenoeg genegeerd. Overigens niet alleen onze kinderen, maar ook de andere 2 kleinkinderen. Gespreksstof was er verder nauwelijks, ik heb al mijn ballen bij elkaar moeten rapen om fatsoenlijk te doen, maar puur en alleen voor mijn man. Maar ze voelt wel dat er wat is, dat weet ik zeker.
Mijn man heeft ook afstand genomen, had ie al een tijdje ook gedaan alleen weet niet wat ik hier geschreven had daarover. Hij komt er hooguit een uurtje in de 2 weken. Klusjes doet hij alleen nog als hij daar komt.
Dus so far is er wel wat meer rust, zolang ik maar niet te veel hoor en zie zeg maar.
Even een update.
Mijn man heeft van de week de bom bij zijn ouders laten barsten. Nadat hij daar de zoveelste keer geweest was zonder daar iets uit te halen (schoonmoe alleen maar chagrijnig en kortaf) is hij er afgelopen week heen gegaan en op het moment dat zijn moederhem een ingang gaf, heeft hij zijn mond opengetrokken. Ze zei nl dat ze mij 'tegenwoordig zo weinig zag'. Toen heeft hij gezegd dat dat is omdat het er zo gezellig is en dat ik al een tijd uitgecheckt ben, dat er nooit stof is om over te praten, nooit echte interesse in ons en al helemaal niet in de kinderen en dat we altijd het gevoel hebben dat we teveel zijn.
Dat laatste ontkenden zij, maar ze gaf wel aan dat zij zich erg somber voelt en geen lol meer beleeft aan het leven.
Verder nog aangegeven dat de kinderen totaal geen band voelen met haar, mede door hoe zij dochter altijd behandeld heeft en dat wij haar (en zoon ook) in bescherming nemen daartegen omdat dat ons pijn doet.
Gesprek is wel aangekomen geloof ik maar we moeten nu gaan zien wat ze ermee gaat doen.
Ik merk dat ik zelf neig naar in de hulprol te schieten door te kijken of ik haar mee krijg naar de huisarts om over haar gemoed te praten, maar ik moet oppassen dat ik mezelf daar weer niet mee heb uiteindelijk. De bal ligt nu verder bij hen, met name bij haar, zij mag laten zien dat ze wil veranderen. Wij hebben nu heel duidelijk aangegeven hoe wij erin staan, laat maar zien wat we waard zijn.
Ben heel heel trots op mijn man dat hij dit gesprek gevoerd heeft, want het was niet makkelijk voor hem, zeker omdat hij echt álles gezegd heeft wat er op zijn/ons hart lag.
Heel goed van je man! Hopelijk komt er iets van verbetering en zo niet zal het best een opluchting zijn geweest om het eens uit te spreken .
Edjekroketje schreef op 16-02-2024 om 14:34:
Even een update.
Mijn man heeft van de week de bom bij zijn ouders laten barsten. Nadat hij daar de zoveelste keer geweest was zonder daar iets uit te halen (schoonmoe alleen maar chagrijnig en kortaf) is hij er afgelopen week heen gegaan en op het moment dat zijn moederhem een ingang gaf, heeft hij zijn mond opengetrokken. Ze zei nl dat ze mij 'tegenwoordig zo weinig zag'. Toen heeft hij gezegd dat dat is omdat het er zo gezellig is en dat ik al een tijd uitgecheckt ben, dat er nooit stof is om over te praten, nooit echte interesse in ons en al helemaal niet in de kinderen en dat we altijd het gevoel hebben dat we teveel zijn.
Dat laatste ontkenden zij, maar ze gaf wel aan dat zij zich erg somber voelt en geen lol meer beleeft aan het leven.
Verder nog aangegeven dat de kinderen totaal geen band voelen met haar, mede door hoe zij dochter altijd behandeld heeft en dat wij haar (en zoon ook) in bescherming nemen daartegen omdat dat ons pijn doet.
Gesprek is wel aangekomen geloof ik maar we moeten nu gaan zien wat ze ermee gaat doen.
Ik merk dat ik zelf neig naar in de hulprol te schieten door te kijken of ik haar mee krijg naar de huisarts om over haar gemoed te praten, maar ik moet oppassen dat ik mezelf daar weer niet mee heb uiteindelijk. De bal ligt nu verder bij hen, met name bij haar, zij mag laten zien dat ze wil veranderen. Wij hebben nu heel duidelijk aangegeven hoe wij erin staan, laat maar zien wat we waard zijn.
Ben heel heel trots op mijn man dat hij dit gesprek gevoerd heeft, want het was niet makkelijk voor hem, zeker omdat hij echt álles gezegd heeft wat er op zijn/ons hart lag.
Wat goed zeg! Blijf uit de hulprol hoor, het wordt anders te makkelijk voor haar om op de oude voet door te gaan omdat je er toch weer staat voor haar.
Dolfje schreef op 16-02-2024 om 14:37:
Heel goed van je man! Hopelijk komt er iets van verbetering en zo niet zal het best een opluchting zijn geweest om het eens uit te spreken .
Ja echt heel knap, want het zijn en blijven zijn ouders en in de kern zijn het geen slechte mensen. Mijn schoonvader is echt wel een fijne man maar al ouder en weet soms denk ik ook niet goed hoe het moet zeg maar. Althans, in zijn tijd was het allemaal anders.
Veranderd het niet, tja, dan is dat hun/haar keus en dan is het mij best dat het blijft zoals het nu is.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 16-02-2024 om 14:39:
[..]
Wat goed zeg! Blijf uit de hulprol hoor, het wordt anders te makkelijk voor haar om op de oude voet door te gaan omdat je er toch weer staat voor haar.
Nou dat precies zei ik ook tegen mijn man. Laat haar maar zien dat ze moeite wil doen en pas dan kan ik evt in actie komen. Maar merk ook dat er bij mij echt wel wat kapot is en dat dat tijd nodig zal hebben om weer te laten helen, als dat uberhaupt nog kan.
Jammer dat het nodig was, maar goed van je man! Hopenlijk komt er verbetering in de situatie.
Edjekroketje schreef op 16-02-2024 om 14:46:
[..]
Nou dat precies zei ik ook tegen mijn man. Laat haar maar zien dat ze moeite wil doen en pas dan kan ik evt in actie komen. Maar merk ook dat er bij mij echt wel wat kapot is en dat dat tijd nodig zal hebben om weer te laten helen, als dat uberhaupt nog kan.
Ik snap dat je het zo voelt en ook ervaren hebt, maar wat je schoonmoeder aangaf is ook wel vrij ernstig. Want als er een flinke onbehandeldelde depressie onderzit bij haar dan verklaart dat wel de desinteresse, haar vlakke houding en daarbij horende geen interesse in jullie leven enz.....dan hoef je geen verandering te verwachten, zonder medicatie en behandeling.
De eerste stap haar is toch naar de huisarts.
niet dat jullie pijn er niet mag zijn, want natuurlijk doet zo'n houding naar jullie toe pijn
Eens met Britgetjones
Kan zoon niet een vervolg gesprek doen en de huisarts opperen . Samen met vader
BritgetJones007 schreef op 17-02-2024 om 09:19:
[..]
Ik snap dat je het zo voelt en ook ervaren hebt, maar wat je schoonmoeder aangaf is ook wel vrij ernstig. Want als er een flinke onbehandeldelde depressie onderzit bij haar dan verklaart dat wel de desinteresse, haar vlakke houding en daarbij horende geen interesse in jullie leven enz.....dan hoef je geen verandering te verwachten, zonder medicatie en behandeling.
De eerste stap haar is toch naar de huisarts.
Nou dat is ook wel wat er in mijn achterhoofd zit, maar ik ken haar en weet ook dat we haar niet 1 2 3 naar de huisarts krijgen. En al zóu ze gaan, dan zal ze er met alleen medicatie ook niet komen en zal ze ook aan andere dingen moeten werken en dat zien mijn man en ik haar echt niet doen.
We gaan van de week om de tafel met broer en schoonzus om te bespreken wat er besproken is en om te kijken hoe nu verder.
Edjekroketje schreef op 17-02-2024 om 18:23:
[..]
Nou dat is ook wel wat er in mijn achterhoofd zit, maar ik ken haar en weet ook dat we haar niet 1 2 3 naar de huisarts krijgen. En al zóu ze gaan, dan zal ze er met alleen medicatie ook niet komen en zal ze ook aan andere dingen moeten werken en dat zien mijn man en ik haar echt niet doen.
We gaan van de week om de tafel met broer en schoonzus om te bespreken wat er besproken is en om te kijken hoe nu verder.
Ik denk dat voor de generatie waar jou schoonouders toe behoren, praten met een psycholoog een 'ver van mijn bedshow' is.
Meer aandacht voor je innerlijk is toch meer onze generatie.
Dus het zal haar best helpen, maar ze zal wel even een drempel over moeten van schaamte en ongemakkelijkheid.
Ik vind het superknap dat je dit stukje serieus oppakt, daar mag je man wel respect voor hebben, want het was duidelijk dat je je erg gekwetst voelde door haar houding. Goed dat je dit weet te scheiden in je handelen.
En ook nog sterkte voor jou, want ik weet dat het je allemaal hoog zat en zit.
Absoluut waar hoor, want een burnout, depressie, etc dat bestaat in hun wereld niet en naar een psycholoog gaan al helemaal niet want 'ik ben toch niet gek'. Maar wat ik meer bedoelde met andere dingen waar ze mee aan de slag zou moeten is naar buiten, bewegen, dingen ondernemen en uit het stramien waar ze in zitten. En dat zie ik niet gebeuren. Ze is zó stug. Heeft buiten ons om ook niemand, dus eens ergens gezellig een kop koffie gaan drinken zit er ook niet in. Dan zal alles op ons neerkomen en ik weet niet of ik dat kan zeg maar.
Lief dat je het knap vindt. Misschien is dat het na alles wat er gebeurd is ook wel, alleen ik probeer me altijd voor te houden dat het wel de ouders van mijn man zijn en ik wil niet dat hij last krijgt als ze er straks niet meer zijn. Er is ook nooit sprake geweest dat ze bv niet belangrijk zijn, of minder belangrijk dan mijn ouders, alleen had en heb ik dus veel moeite met hun (haar) manier van doen. Voor wij kinderen kregen was de relatie namelijk veel beter alleen ze heeft heel veel verziekt toen ze onze dochter begon te verguizen.