Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
Edje ik heb jou pb gestuurd. Heb jaren in dezelfde situatie als jij gezeten. Mijn schoonouders en vooral schoonmoeder waren ook schadelijk voor de kinderen.
Redt je kinderen, haal ze hieruit op wat voor manier dan ook en zorg dat je man jou steunt hierin. Het zijn en blijven zijn ouders maar hij hoeft hun toxische gedrag niet goed te keuren, hij kan ze er waarschijnlijk niet op aan spreken, want zij zien het anders.
Wij berusten erin en gedogen elkaar tijdens kerst en andere hoogtij dagen. Inmiddels zijn mijn kinderen jongvolwassen en hebben een eigen leven met studie en andere dingen dus als mijn dochter niet op woensdagmiddag naar de verjaardag van oma kan dan heeft oma pech. En wij doen alsof we het geklaag over het ontbreken van dochter niet horen.
Edjekroketje schreef op 17-10-2023 om 12:59:
[..]
Ja en precies dat is wat ik niet durf omdat ik ben opgevoed met fatsoen en respect en omdat ik weet dat ze dan mijn man weer gaat lastigvallen, waar hij ook is, en ook omdat ik niet weet wat mijn man ervan vindt als ik dat zou doen. Maar ik zou de telefoon eigenlijk gewoon moeten laten gaan ja.
Waar zijn zijn broer(s) zus(sen)? Mijn broer en schoonzus hadden opeen gegeven moment de afspraak: zij haar ouders en mijn broer mijn moeder. Natuurlijk waren er uitzonderingen maar dat was hoogst zelden.
MiniJCW schreef op 17-10-2023 om 10:06:
[..]
Door woorden te gebruiken als narcistisch gedrag, heks, manipuleren, misbruik, gaslighten, etc. leg je de schuld buiten je jezelf. Het ligt allemaal aan je schoonmoeder. Daardoor verandert er niets, want je kunt haar niet veranderen. Als je wil dat er iets verandert, moet je zelf veranderen en kijken naar je eigen aandeel. Je schrijft dat ze misbruik maakt van je goedheid en dat je zorgzaam en dienstbaar bent. Maar eigenlijk kun je je grenzen niet aangeven, dat probleem ligt bij jou. Het is natuurlijk makkelijk om alle schuld bij haar te leggen, maar als je iets wil veranderen, zul je zelf moeten veranderen.
Ik ben het hier mee eens. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag, want dat is het enige waar je invloed op hebt. En ja, je mag vanalles van je schoonouders vinden of andere mensen met bepaald gedrag. Lijkt me eigenlijk vrij logisch dat je daar een mening over hebt. Of in ieder geval een vervelend gevoel.
Maar....
als je niet meer wil dat het gebeurt, zorg dan dat het niet kán gebeuren. Wordt er niet naar je geluisterd? Geef dan geen ruimte en loop weg uit het gesprek.
Wordt een afspraak niet nagekomen, lever dan ook niet meer jouw deel van de afspraak en cancel het.
Wordt er niet normaal basic vriendelijk tegen je gedaan, trek je dan terug uit het contact met de mantra 'ik praat weer als je een normale toon kunt aanslaan'
Wordt er alleen maar gehaald en nooit iets teruggedaan? Bepaal dan zelf wat je wil 'geven' en verwacht daar niks voor terug. En wat je niet wilt geven is simpelweg niet jouw probleem. Dan moeten ze er maar andere gekken voor vinden.
En vind je het contact uberhaupt om te huilen? Je mag ook gewoon echt helemaal stoppen met contact.
Maar neem nu eens het heft in eigen handen en zorg dat je baas blijft over je eigen aandeel en grenzen. Blijkbaar kunnen óf willen ze het niet. Dan moet je dus niet daar je oplossing hopen te vinden. Blijf dat altijd zo gek vinden. Staat voor mij praktisch gelijk aan steeds maar weer teruggaan naar je misbruiker. Waarom doe je dat? Kijk eens naar dat vraagstuk wat maakt dat je steeds maar weer over je heen laat lopen door mensen die niet eens leuk zijn. Iedereen gaat wel eens per ongeluk een grens over, maar dit is écht een ander verhaal.
Edjekroketje schreef op 18-10-2023 om 18:46:
[..]
He vervelend! Ik wil je wel een pb sturen als dat mag?
Dat mag. Kan ik dat later weet verwijderen ivm jou privacy?
Volgens mij speelt hier meer dan alleen het niet aangeven van de grenzen door jullie.
Ik lees vooral dat jij ook heel teleurgesteld bent dat jullie geen hulp hebben ontvangen van schoonouders toen jullie dat goed hadden kunnen gebruiken. Dat je boos bent over situaties die zijn voorgevallen. En dat je dus eigenlijk vind dat ze nu ook geen recht hebben op jullie hulp. Terwijl schoonouders lijken te vinden dat ze recht op hulp hebben en vooral je schoonmoeder dat recht ook opeist. Misschien vind je zelfs wel dat ze geen recht hebben op de loyaliteit van je man.
Jouw man is opgegroeid met zijn ouders en is niet anders gewend dus is hij minder teleurgesteld omdat zijn verwachtingen lager liggen. Bovendien is hij loyaal naar zijn ouders zoals de meeste kinderen zijn, zelfs als ouders hen pijn doen.
Jij lijkt te vinden dat jouw man voor zijn gezin moet opkomen en dat de manier om dat te doen is zijn rug recht houden en hen alleen te helpen op jouw voorwaarde of misschien wel het liefst überhaupt niet. Terwijl jouw man je wel begrijpt, maar ook loyaal wil zijn aan zijn ouders. Daarmee geef jij hem een loyaliteitsconflict. Hij wil beiden tevreden houden en dat is in deze situatie niet mogelijk.
Stap 1 is wat velen hier al gezegd hebben is je eigen grenzen bewaken. Dus jij voelt je niet goed bij hulp blijven geven en dus ga jij dat niet meer doen. In geen enkele vorm. Dus niet rechtstreeks en ook niet door je man op andere vlakken te ontlasten zodat hij meer ruimte heeft om dat te doen.
Stap 2 is dat je accepteert dat je man een andere relatie heeft met zijn ouders dan jij. Dat het geen strijd om zijn aandacht en tijd is. Dus als hij wel hulp wil bieden of vaker langs wil gaan, laat hem dan daarin vrij. Uiteraard moet het niet jullie normale gezinsleven in de weg staan. Maar behandel het verder zoals elke andere eigen activiteit (sporten, vrienden etc) daar communiceer je ook over en dat gun je elkaar ook in een gezonde relatie. Als hij hulp wil bieden is dat zijn keuze, maar ook zijn verantwoordelijkheid dus die neem je niet over. Ook niet als hij klaagt dat het zo zwaar is naast zijn werk, dat jij er beter in bent etc. Laat het gewoon bij hem.
Jillz schreef op 18-10-2023 om 21:25:
Volgens mij speelt hier meer dan alleen het niet aangeven van de grenzen door jullie.
Ik lees vooral dat jij ook heel teleurgesteld bent dat jullie geen hulp hebben ontvangen van schoonouders toen jullie dat goed hadden kunnen gebruiken. Dat je boos bent over situaties die zijn voorgevallen. En dat je dus eigenlijk vind dat ze nu ook geen recht hebben op jullie hulp. Terwijl schoonouders lijken te vinden dat ze recht op hulp hebben en vooral je schoonmoeder dat recht ook opeist. Misschien vind je zelfs wel dat ze geen recht hebben op de loyaliteit van je man.
Jouw man is opgegroeid met zijn ouders en is niet anders gewend dus is hij minder teleurgesteld omdat zijn verwachtingen lager liggen. Bovendien is hij loyaal naar zijn ouders zoals de meeste kinderen zijn, zelfs als ouders hen pijn doen.
Jij lijkt te vinden dat jouw man voor zijn gezin moet opkomen en dat de manier om dat te doen is zijn rug recht houden en hen alleen te helpen op jouw voorwaarde of misschien wel het liefst überhaupt niet. Terwijl jouw man je wel begrijpt, maar ook loyaal wil zijn aan zijn ouders. Daarmee geef jij hem een loyaliteitsconflict. Hij wil beiden tevreden houden en dat is in deze situatie niet mogelijk.
Stap 1 is wat velen hier al gezegd hebben is je eigen grenzen bewaken. Dus jij voelt je niet goed bij hulp blijven geven en dus ga jij dat niet meer doen. In geen enkele vorm. Dus niet rechtstreeks en ook niet door je man op andere vlakken te ontlasten zodat hij meer ruimte heeft om dat te doen.
Stap 2 is dat je accepteert dat je man een andere relatie heeft met zijn ouders dan jij. Dat het geen strijd om zijn aandacht en tijd is. Dus als hij wel hulp wil bieden of vaker langs wil gaan, laat hem dan daarin vrij. Uiteraard moet het niet jullie normale gezinsleven in de weg staan. Maar behandel het verder zoals elke andere eigen activiteit (sporten, vrienden etc) daar communiceer je ook over en dat gun je elkaar ook in een gezonde relatie. Als hij hulp wil bieden is dat zijn keuze, maar ook zijn verantwoordelijkheid dus die neem je niet over. Ook niet als hij klaagt dat het zo zwaar is naast zijn werk, dat jij er beter in bent etc. Laat het gewoon bij hem.
Ja jij slaat de spijker op zijn kop, want er zit bij mij gewoon veel pijn en verdriet over het feit dat ze ons hebben laten zitten op momenten dat wij hulp nodig hadden. En niet 1x, nee meerdere keren. Het voelt gewoon een soort van oneerlijk om hen dus wél de hulp te bieden die wij zelf ook zo nodig hadden. En inderdaad, stiekem vind ik dus ook dat ze geen recht hebben op de loyaliteit van hem.
Praten daarover levert niks op. Zelfreflectie is er niet en er wordt alleen maar gedrag goedgepraat.
Verwachtingen heeft hij inderdaad nooit gehad en die had ik wel, vandaar dat het spaak loopt bij mij. Mede omdat ik dus uit een ander nest kom waarbij je iets voor de ander over hebt.
Vwb stap 2: ik strijd niet om zijn aandacht. Althans zo zie ik dat zelf niet. Ik gun hen alleen zijn aandacht niet - door voorgenoemde. Als in: ik niet - jij niet. Heel kinderachtig misschien maar mocht hij wel willen gaan, ga maar. Maar ik ga niet vaker mee dan nodig.
BritgetJones007 schreef op 18-10-2023 om 20:08:
[..]
Dat mag. Kan ik dat later weet verwijderen ivm jou privacy?
Ik stuur je er later een, oke?
Ik snap dat het schuurt bij jou.
Heb je hun destijds laten weten dat je hulp nodig had, of was het meer dat je het verwachtte? Sommige mensen willen van alles doen, als het maar concreet gevraagd wordt.
Edjekroketje schreef op 19-10-2023 om 17:23:
[..]
Ik stuur je er later een, oke?
Oke
Edjekroketje schreef op 19-10-2023 om 17:22:
[..]
Ja jij slaat de spijker op zijn kop, want er zit bij mij gewoon veel pijn en verdriet over het feit dat ze ons hebben laten zitten op momenten dat wij hulp nodig hadden. En niet 1x, nee meerdere keren. Het voelt gewoon een soort van oneerlijk om hen dus wél de hulp te bieden die wij zelf ook zo nodig hadden. En inderdaad, stiekem vind ik dus ook dat ze geen recht hebben op de loyaliteit van hem.
Praten daarover levert niks op. Zelfreflectie is er niet en er wordt alleen maar gedrag goedgepraat.
Verwachtingen heeft hij inderdaad nooit gehad en die had ik wel, vandaar dat het spaak loopt bij mij. Mede omdat ik dus uit een ander nest kom waarbij je iets voor de ander over hebt.
Vwb stap 2: ik strijd niet om zijn aandacht. Althans zo zie ik dat zelf niet. Ik gun hen alleen zijn aandacht niet - door voorgenoemde. Als in: ik niet - jij niet. Heel kinderachtig misschien maar mocht hij wel willen gaan, ga maar. Maar ik ga niet vaker mee dan nodig.
Het is niet voor niks dat ik de spijker op zijn kop sloeg. Mijn moeder zat in precies dezelfde situatie als jij nu zit. Het heeft zoveel ruzie tussen mijn ouders opgeleverd in al die jaren dat mijn oma zorg nodig had. Mijn moeder is altijd blijven helpen, maar ook altijd boos geweest dat ze dat deed. Mijn vader ging steeds meer het gedrag van zijn moeder verdedigen. De relatie van mijn ouders heeft daar echt onder geleden. Nu oma er niet meer is zijn ze weer echt een leuk stel.
Met mijn eigen schoonmoeder heb ik ook een complexe relatie. Met het voorbeeld van mijn ouders in het achterhoofd ga ik daar heel anders mee om. Ik vind heel veel van haar acties maar bespreek dat bewust niet met mijn man. Ik lucht mijn hart bij mijn moeder. Mijn man kent mijn grenzen met betrekking tot zijn moeder en begrijpt die ook. Zelf hanteert hij weinig grenzen en hoewel ik ook vind dat hij best harder voor zijn moeder mag zijn, verwacht en vraag ik daarin niks van hem. Dat is aan hem. Dat zorgt ervoor dat we geen ruzie hebben over zijn moeder.
Mijn schoonmoeder bespreekt wel alles wat ze vind van mij met mijn man. Inclusief wat hij zou moeten doen. Doodmoe wordt hij ervan. Maar dat is zijn ding, hij besluit er heen te gaan en dan weet hij dat het negen van de tien keer vooral veel negativiteit oplevert. Als hij dan thuiskomt dan houd ik mij zo neutraal mogelijk. Dus dan zeg ik iets als "je weet hoe ze is" en als hij dan meer frustraties uit "als het je zo hoog zit dan kun je ervoor kiezen om het bespreekbaar te maken" en als hij dan zegt dat ze toch niet luistert "ja dan weet je hoe ze is".
Natuurlijk zie ik wel dat hij pijn heeft van de acties van zijn moeder. Maar dat is zijn pijn. Dus daar moet hij iets mee. Dat kan ik niet van hem overnemen. En geloof me hier is ook heel erg veel voorgevallen. En nog steeds. Het enige wat ik doe is mijn eigen grenzen bewaken.
Edjekroketje schreef op 19-10-2023 om 17:23:
[..]
Ik stuur je er later een, oke?
Je bent niet verplicht om een PB te sturen met informatie die je niet wilt delen met een anonieme gebruiker van een forum. Ongeacht de vraag of die anonieme gebruiker jou wil helpen.
Jillz schreef op 20-10-2023 om 05:14:
[..]
Met mijn eigen schoonmoeder heb ik ook een complexe relatie. Met het voorbeeld van mijn ouders in het achterhoofd ga ik daar heel anders mee om. Ik vind heel veel van haar acties maar bespreek dat bewust niet met mijn man. Ik lucht mijn hart bij mijn moeder. Mijn man kent mijn grenzen met betrekking tot zijn moeder en begrijpt die ook. Zelf hanteert hij weinig grenzen en hoewel ik ook vind dat hij best harder voor zijn moeder mag zijn, verwacht en vraag ik daarin niks van hem. Dat is aan hem. Dat zorgt ervoor dat we geen ruzie hebben over zijn moeder.
Mijn schoonmoeder bespreekt wel alles wat ze vind van mij met mijn man. Inclusief wat hij zou moeten doen. Doodmoe wordt hij ervan. Maar dat is zijn ding, hij besluit er heen te gaan en dan weet hij dat het negen van de tien keer vooral veel negativiteit oplevert. Als hij dan thuiskomt dan houd ik mij zo neutraal mogelijk. Dus dan zeg ik iets als "je weet hoe ze is" en als hij dan meer frustraties uit "als het je zo hoog zit dan kun je ervoor kiezen om het bespreekbaar te maken" en als hij dan zegt dat ze toch niet luistert "ja dan weet je hoe ze is".
Natuurlijk zie ik wel dat hij pijn heeft van de acties van zijn moeder. Maar dat is zijn pijn. Dus daar moet hij iets mee. Dat kan ik niet van hem overnemen. En geloof me hier is ook heel erg veel voorgevallen. En nog steeds. Het enige wat ik doe is mijn eigen grenzen bewaken.
Heel herkenbaar. En wat je aangeeft over je zo neutraal mogelijk opstellen vind ik een hele goede voor mijn situatie momenteel. Hier zijn er recent wat voorvallen geweest die mij -deels- ook aangaan, waardoor het er toch weer insluipt om erbij betrokken te raken. Het blijft (zo) belangrijk om eigen grenzen te bewaken.
Edjekroketje schreef op 19-10-2023 om 17:23:
[..]
Ik stuur je er later een, oke?
Hoe stuur ik iemand een pb?
BritgetJones007 schreef op 20-10-2023 om 20:46:
[..]
Hoe stuur ik iemand een pb?
Op de naam klikken. Dan krijg je in beeld met een roze knop: bericht sturen.
Kan je later terug vinden als inbox bij je poppetje waar je je profiel kunt instellen.
je hebt pb