Samen blijven voor de kinderen
Hoi allemaal,
Samen blijven voor de kinderen, met die vraag zit ik veel in mijn hoofd.
Even zo kort mogelijke samenvatting. Mijn man en ik zijn 15 jaar samen. Twee kinderen van 9 en 8. We hebben de laatste 8 jaar veel vervelende dingen meegemaakt waardoor we uit elkaar zijn gegroeid. Er is geen fysieke klik meer. Ook geen ruzie, we doen leuke dingen samen als gezin maar ik heb totaal geen behoefte meer aan tijd met ons tweeën. Zonder kinderen zou ik al lang zijn gescheiden, want voor mij is de koek op. Maar ja we hebben wel kinderen. Wie wil zijn ervaring delen? Ben je samen gebleven voor de kinderen of juist niet? En zo ja, tot wanneer dan? Tot ze de deur uit zijn? Dat zou in ons geval nog makkelijk 15 jaar kunnen duren. Tot ze 18 zijn, klaar met de middelbare, of….?? Ik hoor graag jullie meningen
is een andere vorm in je relatie een optie?
Wel als gezin maar ook buiten de deur liefde halen ?
twee huizen, twee energierekeningen....
Zou het voorlopig nog maar even met elkaar uit proberen te zingen tot het leven weer betaalbaar wordt.
Hoe zijn de uitstapjes samen met de kinderen. Kunnen jullie daar nog samen van genieten, samen trots zijn etc?
Stel dat jullie uit elkaar gaan en je de helft van de tijd je kinderen niet ziet. Je in die weken alleen thuis komt. In de weken dat je kinderen er wel zijn, je daar alleen voor moet zorgen. Dus niemand om echt die leuke mijlpalen mee te delen?
En tot slot stel je voor dat je partner een nieuwe vriendin heeft. Dat zij straks samen met jouw partner die uitstapjes met jullie kinderen gaat maken? Dat zij dus met ze mee gaat naar dat attractie park en jij dat mist?
Bij elkaar blijven doe je niet alleen voor de kinderen. Maar ook zodat je zelf niets van de kinderen hoeft te missen. Dat als ze ziek zijn je er bij bent en niet pas een week later.
Natuurlijk als er veel spanning is, dan kan het beter zijn om uit elkaar te gaan. Maar als jullie nog wel samen kunnen genieten van de kinderen, dan zou ik toch kijken hoe je het leefbaar houd.
Mijn ouders zijn denk ik ook door zo'n periode heen gegaan. Alles draaide om ons. Ze hadden veel liefde voor ons, maar ik zag ze eigenlijk nooit knuffelen. Wel samen trots zijn. Toen ik het huis uit ging heb ik wel eens gedacht dat ze misschien wel uit elkaar zouden gaan als alle kinderen het huis uit waren. Want naast ons leken ze weinig gemeen te hebben. Maar ze hebben elkaar juist helemaal terug gevonden. Hebben nieuwe gezamenlijke hobbies en ze zijn kleffer dan ik ooit heb gezien. Ik ben blij dat ze nog steeds bij elkaar zijn, zelfs als ze dat alleen voor ons hebben gedaan.
Jillz schreef op 11-10-2022 om 18:30:
Bij elkaar blijven doe je niet alleen voor de kinderen. Maar ook zodat je zelf niets van de kinderen hoeft te missen. Dat als ze ziek zijn je er bij bent en niet pas een week later.
Natuurlijk als er veel spanning is, dan kan het beter zijn om uit elkaar te gaan. Maar als jullie nog wel samen kunnen genieten van de kinderen, dan zou ik toch kijken hoe je het leefbaar houd.
Mijn ouders zijn denk ik ook door zo'n periode heen gegaan. Alles draaide om ons. Ze hadden veel liefde voor ons, maar ik zag ze eigenlijk nooit knuffelen. Wel samen trots zijn. Toen ik het huis uit ging heb ik wel eens gedacht dat ze misschien wel uit elkaar zouden gaan als alle kinderen het huis uit waren. Want naast ons leken ze weinig gemeen te hebben. Maar ze hebben elkaar juist helemaal terug gevonden. Hebben nieuwe gezamenlijke hobbies en ze zijn kleffer dan ik ooit heb gezien. Ik ben blij dat ze nog steeds bij elkaar zijn, zelfs als ze dat alleen voor ons hebben gedaan.
Mijn ouders hebben ook zo’n periode gehad. Dat ze soms ook wat minder aardig voor elkaar waren. Een paar jaar nadat ik uit huis ging ging mijn vader met pensioen. Mijn moeder vreesde dat moment, dat mijn vader elke dag thuis was, ze belde regelmatig om haar zorgen te uiten. Maar ze zijn helemaal naar elkaar toegegroeid sinds ze weer echt tijd voor elkaar hebben. Ze doen ook allerlei dingen samen waarvan ik vroeger dacht dat ze dat vooral voor de kinderen deden. Ik heb vaak zat dat ik langskom en ze met zijn tweeën zitten te bbqen of fonduen of zoiets, of dat ze een spelletje spelen. Regelmatig sta ik voor een dichte deur omdat ze een weekend weg zijn of of een andere stad aan het verkennen zijn. Ze hebben ook een puppy gekocht (ondertussen al bijna een senior) waar ze dol op zijn en die ze overal mee naartoe slepen. Hun relatie is helemaal opgebloeid, het kan dus echt weer terugkomen.
Herkenbaar wat betreft ouders die op latere leeftijd weer nader tot elkaar zijn gekomen. Als puber vervloekte ik mijn ouders bij weer een ruzie...Waarom gingen ze niet gewoon scheiden? Maar sinds wij uit huis zijn, is hun relatie enorm verbeterd en hebben ze het heel leuk met elkaar. Ik ben dan ook blij voor hen dat ze samen zijn gebleven.
Ik zou alleen weggaan als de sfeer dermate slecht is dat iedereen eronder lijdt. Ik zou nooit mijn kinderen de helft van de tijd willen missen (of nog erger...delen met een nieuwe vriendin van ex partner) alleen omdat ik lichamelijke aantrekkingskracht mis.
Je man wil wel lees ik. Geef het een kans, ik zou er 100% voor proberen te vechten om het weer terug te krijgen wat er is geweest. Als je dat gedaan hebt en je bent doodongelukkig kun je altijd nog de beslissing nemen. Maar dan weet je wel dat je er alles aan gedaan hebt voor jezelf en jouw gezin.
Ik vind dat een scheiding de kinderen tekent. Alle kids in onze omgeving waarvan de ouders zijn gescheiden hebben een jas uit gedaan. Als jullie het redelijk kunnen houden samen zou ik er voor gaan ipv uit elkaar gaan.
Mijn kinderen hebben bij vrienden en klasgenoten vechtscheidingen gezien en zijn blij dat hun vader en ik bijtijds gescheiden zijn, voor we een hekel aan elkaar kregen. Ze waren 3 en ongeboren toen we uit elkaar gingen, dus de herinnering aan gezinsleven met zijn allen is er niet. Wel zien ze dat we nu dermate verschillend in het leven staan, dat we nooit getrouwd hadden kunnen zijn/blijven.
Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven tot mijn zus het huis uit ging, met 22 of zo. Dat hadden ze minstens 15 jaar eerder moeten doen.
Je zal nu rond de 40 zijn ongeveer. Lijkt mij veel te jong om dan gevangen te moeten zitten in een relatie die je energie kost in plaats van oplevert. Ik snap de drempel (vond het zelf ook lastig), maar het is absoluut de beste stap. Ook al is het natuurlijk niet altijd makkelijk.
Classic schreef op 11-10-2022 om 12:24:
Relatietherapie overwegen we wel. Alleen zal dat niks kunnen doen aan mijn ontbrekende aantrekkingskracht.
Als je daar met deze houding in stapt, zal het inderdaad niks kunnen kunnen doen aan de bij jou ontbrekende aantrekkingskracht.
Kinderen van gescheiden ouders zijn oververtegenwoordigd in de jeugdhulp. Ook ik ken meerdere kinderen die professionele hulp nodig hebben gehad na een scheiding. En dat waren nog niet eens vechtscheidingen.
Hier iemand die jaren tussen de ruzies en gescheld heeft gezeten. En voortdurend haar moeder huilend moest opvangen. Ook toen ik al uit huis was.
Ik heb echt jaren gehoopt dat mijn moeder eindelijk terug de moed vond om te vertrekken (mijn vader ging het niet doen). Mijn ouders zijn rond mijn 12de effectief een half jaar uit elkaar geweest. Na een half jaar liep mijn moeder terug en een half jaar later had ze daar weer spijt van. Maar nog een keer vertrekken ... echt niet.
Nog altijd - ze zijn 70 - trekt hun relatie op weinig en zijn er zeer geregeld ruzies en spanningen.
Ik had ze dus echt 100 keer liever apart gelukkig zien worden in plaats van samen ongelukkig én ons erin mee sleurend. (Maar dan echt apart en geen vage proef-scheiding waarbij mijn vader nog aanhoudend voor de deur stond omdat hij vond dat hij alle rechten had.)
Als er geen gescheld en ruzies zijn kan je het misschien uitzingen tot de kinderen wat ouder zijn.
En incalculeren dat hij waarschijnlijk geen jaren zonder seks kan dus dat een open relatie ooit misschien gewoon nodig is. Liever afgesproken dan dat hij stiekem aan de gang gaat.
Marty1984 schreef op 12-10-2022 om 02:40:
Als er geen gescheld en ruzies zijn kan je het misschien uitzingen tot de kinderen wat ouder zijn.
En incalculeren dat hij waarschijnlijk geen jaren zonder seks kan dus dat een open relatie ooit misschien gewoon nodig is. Liever afgesproken dan dat hij stiekem aan de gang gaat.
Zij wel? 
Malibu2 schreef op 11-10-2022 om 23:58:
[..]
Als je daar met deze houding in stapt, zal het inderdaad niks kunnen kunnen doen aan de bij jou ontbrekende aantrekkingskracht.
Kinderen van gescheiden ouders zijn oververtegenwoordigd in de jeugdhulp. Ook ik ken meerdere kinderen die professionele hulp nodig hebben gehad na een scheiding. En dat waren nog niet eens vechtscheidingen.
Als de aantrekkingskracht weg is dan heb ik er ook een hard hoofd in dat die terugkomt met relatietherapie. Ik heb het vooral ervaren als zinloos destijds. Maar goed, je hebt een punt dat als je erin gaat met de gedachte dat het toch niets wordt, het waarschijnlijk wel uit gaat komen.
Het klopt verder absoluut dat kinderen van gescheiden ouders oververtegenwoordigd zijn in de jeugdhulp. Maar de groep gescheiden ouders wijkt ook wel op meerdere punten af van de groep niet-gescheiden ouders. Zo is bijvoorbeeld psychische klachten (vaak ook erfelijk) een factor bij de kans dat iemand zal gaan scheiden.
Dus het is zeker een goed idee om eerst te kijken of er nog wat te maken valt van de relatie die je hebt, temeer daar bij volgende relaties vaak dezelfde problemen die je had om de hoek komen kijken. Maar als dat er niet meer inzit, dan denk ik echt dat ongelukkig bij elkaar blijven ook niemand helpt.
En relaties openen om het huwelijk te redden geloof ik al helemaal niet in. Een open relatie is al een uitdaging vanuit een zeer stabiele relatie. Het zou hoogstens kunnen werken als beiden volstrekt op elkaar zijn uitgekeken seksueel, maar wel nog hele goede vrienden zijn en beiden gewoon willen rondneuken en absoluut geen trekken hebben in andere relaties. En deze situatie klinkt vooral alsof to wel een liefdevolle relatie wenst en haar man wil haar nog wel, dus dat is op zichzelf al een explosieve situatie.
Begin eens met relatie therapie. Ooit waren jullie verliefd en hielden jullie van elkaar, genoeg om samen te wonen en kinderen te krijgen.
Waarom niet investeren om dit terug te krijgen?
Weglopen uit deze situatie en scheiden heeft ook een keerzijde en consequenties
Ik ben er echt wel zeker van dat de aantrekkingskracht niet meer terugkomt. Die is eerlijk gezegd ook nooit echt sterk geweest. Er komen alleen steeds meer irritaties en we zijn ook veranderd door alles wat we hebben meegemaakt.
Zelf wil ik nu ook niet scheiden. Maar alleen voor de kinderen. Vandaar ook dat ik me afvroeg tot welke leeftijd je dat doet. Relatietherapie zou voor mij ook meer zijn om op een fijne manier met elkaar om te blijven gaan. Zodat de dingen die we met en voor de kinderen doen wel leuk blijven.
Ik zie bij vriendjes van de kinderen hoe het gaat met gescheiden ouders (en nieuwe partner en kinderen) Dat wil ik zeker niet onderschatten. En ook al zijn mijn ouders pas gescheiden toen ik ouder was en heb ik nooit heb en weer hoeven verhuizen heb ik wel ervaring met stiefouders. Zowel positief als negatief. Ik hoefde er gelukkig niet bij te wonen. Maar ik onderschat het niet hoor, anders was ik al lang weg geweest namelijk.
Classic schreef op 12-10-2022 om 14:54:
Ik ben er echt wel zeker van dat de aantrekkingskracht niet meer terugkomt. Die is eerlijk gezegd ook nooit echt sterk geweest. Er komen alleen steeds meer irritaties en we zijn ook veranderd door alles wat we hebben meegemaakt.
Zelf wil ik nu ook niet scheiden. Maar alleen voor de kinderen. Vandaar ook dat ik me afvroeg tot welke leeftijd je dat doet. Relatietherapie zou voor mij ook meer zijn om op een fijne manier met elkaar om te blijven gaan. Zodat de dingen die we met en voor de kinderen doen wel leuk blijven.
Ik zie bij vriendjes van de kinderen hoe het gaat met gescheiden ouders (en nieuwe partner en kinderen) Dat wil ik zeker niet onderschatten. En ook al zijn mijn ouders pas gescheiden toen ik ouder was en heb ik nooit heb en weer hoeven verhuizen heb ik wel ervaring met stiefouders. Zowel positief als negatief. Ik hoefde er gelukkig niet bij te wonen. Maar ik onderschat het niet hoor, anders was ik al lang weg geweest namelijk.
Als er nooit echt aantrekkingskracht was, waarom dan samen een gezin begonnen?