Samen blijven voor de kinderen

Classic schreef op 12-10-2022 om 14:54:

Ik ben er echt wel zeker van dat de aantrekkingskracht niet meer terugkomt. Die is eerlijk gezegd ook nooit echt sterk geweest. Er komen alleen steeds meer irritaties en we zijn ook veranderd door alles wat we hebben meegemaakt.
Zelf wil ik nu ook niet scheiden. Maar alleen voor de kinderen. Vandaar ook dat ik me afvroeg tot welke leeftijd je dat doet. Relatietherapie zou voor mij ook meer zijn om op een fijne manier met elkaar om te blijven gaan. Zodat de dingen die we met en voor de kinderen doen wel leuk blijven.
Ik zie bij vriendjes van de kinderen hoe het gaat met gescheiden ouders (en nieuwe partner en kinderen) Dat wil ik zeker niet onderschatten. En ook al zijn mijn ouders pas gescheiden toen ik ouder was en heb ik nooit heb en weer hoeven verhuizen heb ik wel ervaring met stiefouders. Zowel positief als negatief. Ik hoefde er gelukkig niet bij te wonen. Maar ik onderschat het niet hoor, anders was ik al lang weg geweest namelijk.

Er is geen goede leeftijd. 

Ik zou als ik jou was eerder denken aan een tussenvorm (indien dat mogelijk is). Zo ken ik mensen die in 1 woning wonen, maar die bestaat uit een gezamelijk deel en voor beide ouders een privé deel. Voor hen geldt inmiddels dat ze beiden weer samenwonen met een ander in het privé deel, maar in het begin was het ook prima om gewoon te kunnen gaan daten.

Persoonlijk denk ik dat als de kinderen in de pubertijd komen je juist een tijd hebt dat een scheiding extra slecht gaat vallen. En om nog 10 jaar zo door te gaan, dat moet je jezelf niet aan willen doen lijkt mij.

Als ik naar mijn situatie kijk: de oudste was 5, de jongste 1. Die van 1 is er het beste doorheen gekomen, juist omdat ze niet beter weet. De oudste heeft wel wat hulp gekregen. Ze zeggen beiden heel gelukkig te zijn... Al wil met name de oudste liever permanent nu bij mij wonen (9 nu) en de jongste geeft aan in ieder geval veel langer bij mij te willen zijn (momenteel zijn ze 4 dagen bij mij, 3 bij hun moeder). Dus ze zijn bij hun moeder duidelijk niet op hun gemak (dat is weer een heel ander verhaal, ze hebben er ook reden toe).

Onder de streep is het vooral een situatie waarin je kan kiezen tussen slecht, slechter en slechtst. 

de meeste als ze samen blijven voor de kinderen zeggen ze maar ze gebruiken de kinderen gewoon als excuus om samen blijven  maar beter uit elkaar gaan voor de kinderen in plaats van samen blijven voor de kinderen want voor de kinderen is het niet leuk als ze elkaar haten

Marty1984 schreef op 12-10-2022 om 18:43:

[..]

Ik heb ook vriendinnen en kennissen die best een tik hebben gehad van ouders die jaren ongelukkig samen bleven.

Zoiets zet zich vaak door naar relaties bij kinderen. Of net geen relaties omdat ze niet de kans willen lopen om in een even ongelukkige relatie te belanden.

Ik gok dat bij een scheiding de manier van scheiden en hoe ermee omgaan nadien al veel uitmaakt.

En kinderen van gescheiden ouders, scheiden zelf oom vaker. Zo is er natuurlijk voor alles iets. Uiteindelijk ligt het veel aan het kind of ze er last van hebben of niet

redbulletje schreef op 12-10-2022 om 14:59:

[..]

Als er nooit echt aantrekkingskracht was, waarom dan samen een gezin begonnen?

Bang om alleen te zijn misschien.

Classic schreef op 13-10-2022 om 08:38:

[..]

Ik ben opgegroeid met een dominante, verbaal agressieve vader. Voor mijn man heb ik twee relaties gehad met mannen waar ik super verliefd op was, mega aantrekkingskracht. Maar helaas allebei geen lieverdjes (netjes uitgedrukt). Ik wilde eigenlijk helemaal geen relatie meer maar bij mijn man voelde ik me op mijn gemak. Een lieve rustige man. Dezelfde interesses, geen ruzie’s of ander gedoe. Dat de aantrekkingskracht veel minder was vond ik toen niet zo belangrijk. Achteraf gezien een foute keuze ja.

Mijn tip zou zijn om als je merkt dat je fysiek nog steeds trekt naar mannen die agressief zijn daar toch even mee aan de slag te gaan.

Anders wordt daten straks weer een mijnenveld. En zeker met kinderen kun je je dat niet veroorloven.