Samen blijven voor de kinderen
Hoi allemaal,
Samen blijven voor de kinderen, met die vraag zit ik veel in mijn hoofd.
Even zo kort mogelijke samenvatting. Mijn man en ik zijn 15 jaar samen. Twee kinderen van 9 en 8. We hebben de laatste 8 jaar veel vervelende dingen meegemaakt waardoor we uit elkaar zijn gegroeid. Er is geen fysieke klik meer. Ook geen ruzie, we doen leuke dingen samen als gezin maar ik heb totaal geen behoefte meer aan tijd met ons tweeën. Zonder kinderen zou ik al lang zijn gescheiden, want voor mij is de koek op. Maar ja we hebben wel kinderen. Wie wil zijn ervaring delen? Ben je samen gebleven voor de kinderen of juist niet? En zo ja, tot wanneer dan? Tot ze de deur uit zijn? Dat zou in ons geval nog makkelijk 15 jaar kunnen duren. Tot ze 18 zijn, klaar met de middelbare, of….?? Ik hoor graag jullie meningen
Mijn mening: blijf niet samen voor de kinderen. Je geeft ze een slecht voorbeeld mee van hoe een liefdesrelatie er uit ziet.
Je zou nog kunnen overwegen om de relatie open te gooien. Dan kun je het fysieke stuk bij iemand anders vinden. Disclaimer: dan moet je als partners wel ontzettend goed kunnen communiceren.
Ik geloof dat je kinderen meer leert door op een goede en respectvolle manier uit elkaar te gaan dan door in een liefdeloze relatie te blijven.
Bij elkaar blijven voor de kinderen is zelden een goed idee. Ze krijgen daar toch echt veel van mee.
Natuurlijk heb ik geen idee wat er is voorgevallen de afgelopen jaren. Maar zou relatie therapie nog een optie zijn? Om zo te kijken of er nog iets te repareren is? EFT is hiervoor bijvoorbeeld een mooie vorm.
Sterkte, want zo'n situatie is nooit makkelijk.
Ik ben lang bij elkaar gebleven voor de kinderen. Je wil tenslotte ook niet meteen de handdoek in de ring gooien, maar achteraf bezien had ik veel eerder weg moeten gaan. Ook al heb je geen ruzie, er ontstaan wel irritaties of dat je bij jezelf gaat denken 'oh bah, daar heb je hem weer..' bijvoorbeeld. Kinderen merken dat echt wel.
Toen we uiteindelijk gingen scheiden was het commentaar van de kinderen: " hèhè, eindelijk!". Dat zegt genoeg denk ik.
Duufje schreef op 11-10-2022 om 09:42:
Ik geloof dat je kinderen meer leert door een op een goede en respectvolle manier uit elkaar te gaan dan door in een liefdeloze relatie te blijven.
Dit geloof ik ook wel. Waarbij je alsnog gezinsactiviteiten niet schuwt bijvoorbeeld, uit elkaar maar met respect voor het feit dat je toch familie blijft en elkaar het beste gunt. Dat heb ik best vaak in mijn omgeving gezien en werd ook door de kinderen gewaardeerd. Die kinderen hebben allemaal gezonde relaties. (Dit zijn anekdotes, maar er bestaat vast onderzoek naar). Bij ouders die later uit elkaar gingen was het OF en verassing (want wat was er dan anders), of kinderen hadden het liever eerder gewild (die kregen het toch wel mee). Mijn eigen ouders kunnen niet met en niet zonder elkaar, maar hadden in een andere wereld/andere generatie eigenlijk van elkaar moeten scheiden. Dat zullen ze nooit doen. Ik heb aangegeven niet meer het gezeur van hen over elkaar te willen horen.
Hoe staat jouw partner er eigenlijk in TO?
Ik heb een tegengestelde mening hierin. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 11 was en mijn broers paar jaar ouder. Voor ons als kinderen was het helemaal niet opgevallen dat het een liefdeloos huwelijk was op die leeftijd. Er was geen ruzie oid, gewoon geen liefde meer en weinig genegenheid. Ik denk dat de scheiding op die leeftijd meer sporen heeft nagelaten ij ons gezin dan als ze paar jaar langer bij elkaar waren gebleven.
Due-scimmie schreef op 11-10-2022 om 11:43:
Ik heb een tegengestelde mening hierin. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 11 was en mijn broers paar jaar ouder. Voor ons als kinderen was het helemaal niet opgevallen dat het een liefdeloos huwelijk was op die leeftijd. Er was geen ruzie oid, gewoon geen liefde meer en weinig genegenheid. Ik denk dat de scheiding op die leeftijd meer sporen heeft nagelaten ij ons gezin dan als ze paar jaar langer bij elkaar waren gebleven.
Maar is het dikgedrukte juist niet precies wat je niet als voorbeeld zou moeten geven aan je kinderen? Dat is namelijk juist wat ik mijn kinderen niet zou gunnen. En dan moet je denk ik 'voorleven' wat je hen wel gunt. Dus een liefdevolle relatie of gelukkig alleen in dit geval.
Duufje schreef op 11-10-2022 om 11:49:
[..]
Maar is het dikgedrukte juist niet precies wat je niet als voorbeeld zou moeten geven aan je kinderen? Dat is namelijk juist wat ik mijn kinderen niet zou gunnen. En dan moet je denk ik 'voorleven' wat je hen wel gunt. Dus een liefdevolle relatie of gelukkig alleen in dit geval.
Maar als kinderen zagen we dat niet 
. Ik denk dat veel kinderen dat niet zien op die leeftijd. Dat mijn vader terwijl wij pubers waren zijn vriendin voor ons zette, zagen we dan weer wel.
Due-scimmie schreef op 11-10-2022 om 11:43:
Ik heb een tegengestelde mening hierin. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 11 was en mijn broers paar jaar ouder. Voor ons als kinderen was het helemaal niet opgevallen dat het een liefdeloos huwelijk was op die leeftijd. Er was geen ruzie oid, gewoon geen liefde meer en weinig genegenheid. Ik denk dat de scheiding op die leeftijd meer sporen heeft nagelaten ij ons gezin dan als ze paar jaar langer bij elkaar waren gebleven.
Ik deel jouw mening daar in. Om mij heen heb ik veel vervelende situaties gezien omtrent scheidingen. Ook als de ouders nog steeds goed door één deur konden en goede afspraken maken. Kinderen moeten toch hun veilige omgeving opgeven omdat in ieder geval één van de ouders gaat verhuizen. En wanneer ze bij de ene ouder zijn is de andere er niet. Er zijn veel situaties waarin scheiden een goede optie is, maar ik zou er niet te licht over denken. Ik heb in mijn omgeving gezien dat het een grote impact kan hebben op kinderen.
Dank voor jullie reacties. Ik denk dat het voor de kinderen zeker zwaar zal zijn. Twee huizen. Altijd iemand moeten missen. En ik denk ook niet dat ze er op dit moment last van hebben of er veel van merken.
Mijn man wil niet scheiden. Hij vindt mij wel nog leuk en aantrekkelijk. Een open relatie zal dan ook zeker geen optie zijn. Ik heb daar zelf ook geen behoefte aan. Lijkt me veel te ingewikkeld. Relatietherapie overwegen we wel. Alleen zal dat niks kunnen doen aan mijn ontbrekende aantrekkingskracht.
Mijn eigen ouders zijn trouwens gescheiden toen ik 16 was. Daar heb ik nooit moeite mee gehad. Maar dat is ook een hele andere leeftijd natuurlijk.
Classic schreef op 11-10-2022 om 12:24:
Dank voor jullie reacties. Ik denk dat het voor de kinderen zeker zwaar zal zijn. Twee huizen. Altijd iemand moeten missen. En ik denk ook niet dat ze er op dit moment last van hebben of er veel van merken.
Mijn man wil niet scheiden. Hij vindt mij wel nog leuk en aantrekkelijk. Een open relatie zal dan ook zeker geen optie zijn. Ik heb daar zelf ook geen behoefte aan. Lijkt me veel te ingewikkeld. Relatietherapie overwegen we wel. Alleen zal dat niks kunnen doen aan mijn ontbrekende aantrekkingskracht.
Wie weet komt de aantrekkingskracht wel terug als je je partner ook qua innerlijk weer leuker gaat vinden. Maar relatietherapie kan ook juist duidelijk maken aan je man dat jullie uit elkaar zijn gegroeid. Betere communicatie helpt in een relatie, maar zeker ook na de scheiding denk ik.
Slechter word je er niet van denk ik.
Classic schreef op 11-10-2022 om 12:24:
Dank voor jullie reacties. Ik denk dat het voor de kinderen zeker zwaar zal zijn. Twee huizen. Altijd iemand moeten missen. En ik denk ook niet dat ze er op dit moment last van hebben of er veel van merken.
Mijn man wil niet scheiden. Hij vindt mij wel nog leuk en aantrekkelijk. Een open relatie zal dan ook zeker geen optie zijn. Ik heb daar zelf ook geen behoefte aan. Lijkt me veel te ingewikkeld. Relatietherapie overwegen we wel. Alleen zal dat niks kunnen doen aan mijn ontbrekende aantrekkingskracht.
Ik zou dat absoluut eerst proberen als ik jou was, relatietherapie.
Man en ik hebben ook onze nodige struggles gehad (wie niet?) en er zijn best wel tijden geweest dat ik me afvroeg of ik dit nog wel wilde. Maar nu de kinderen ouder en zelfstandiger zijn, kunnen we ook weer meer dingen samen doen en dat heeft ons enorm geholpen weer naar elkaar toe te groeien. Het is echt niet onmogelijk.
Vergeet niet dat we ook pas net een pandemie doorgemaakt hebben, wat voor veel mensen ook stressvol was, het leven is gewoon nogal raar geweest de afgelopen twee jaar.
Classic schreef op 11-10-2022 om 12:24:
Dank voor jullie reacties. Ik denk dat het voor de kinderen zeker zwaar zal zijn. Twee huizen. Altijd iemand moeten missen. En ik denk ook niet dat ze er op dit moment last van hebben of er veel van merken.
Mijn man wil niet scheiden. Hij vindt mij wel nog leuk en aantrekkelijk. Een open relatie zal dan ook zeker geen optie zijn. Ik heb daar zelf ook geen behoefte aan. Lijkt me veel te ingewikkeld. Relatietherapie overwegen we wel. Alleen zal dat niks kunnen doen aan mijn ontbrekende aantrekkingskracht.
Ik weet niet welke leeftijd je heb maar dat jii ie man niet meer aantrekkelijk vind kan ook zomaar enorm aan jouw hormonen liggen
In deze tijd heb je niet makkelijk 2 huizen trouwens
de relatie met de vader van je kinderen is er 1 die het keihard waard is om voor te vechten hoor. Aantrekkelijkheid kan gewoon weer terugkomen
Classic schreef op 11-10-2022 om 12:26:
Mijn eigen ouders zijn trouwens gescheiden toen ik 16 was. Daar heb ik nooit moeite mee gehad. Maar dat is ook een hele andere leeftijd natuurlijk.
Ik heb 2 scheidingen mee gemaakt. Toen ik 3/4 was en als puber met 14/15. De tweede keer vond ik veel erger maar dat lag aan het gedrag van mijn moeder. Zwelgje is er niks bij 
Mij lijkt dat als er geen ruzie is dat relatietherapie wel kan helpen, misschien kan je dan weer terugvinden wat je vroeger nou zo leuk aan hem vond.