Respectloos?
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Mijn man en ik zijn al meer dan 10 jaar samen en hebben 2 kinderen samen. Hij heeft het vaak zwaar met de kinderen als ze veel geluid maken (schreeuwen, huilen, bij ruzies of na een val) en reageert dan als een reactie vaak met ssst of soms scheldt hij. ik reageer dan eigenlijk altijd afkeurend op hem met ‘zuchtend zijn naam’ of dat hij beter kan vragen wat er aan de hand is of bijv kan troosten. En leg iedere keer uit dat het kinderen zijn en het er bij hoort. Hij vindt mijn reactie altijd vervelend en soms reageert hij uit eindelijk met ‘hou je kop’. Ik heb herhaaldelijk aangegeven dat ik ‘hou je kop’ respectloos vindt en liever hoor ‘even stil/ nu niet/ hou op’ of loop weg. Vandaag gebeurde het weer. Ik heb aangeven dat dit niet is hoe ik een relatie wil en waar ik mijn kinderen aan wil blootstellen. Hij vindt dat ik overdrijf en vindt dat het niet veel voorstelt en wil geen sorry zeggen, als hij niet ziet dat hij iets verkeerd doet. Ik heb uitgelegd dat het prima kan dat hij ‘hou je kop’ niet iets heftigs vindt, maar omdat hij weet dat ik het respectloos vindt hij daar rekening mee kan houden en dat niet meer te doen. En als hij ziet/ weet dat ik daar van slag van raak dat hij dan alsnog fout zit en zijn excuses aan kan bieden.
Hij kan zich niet altijd inleven in een ander. Hij is van zichzelf wel lief. Maar ik vind het een vervelende situatie.
heeft iemand tips/adviezen?
Peiling
wat vindt je van ‘hou je kop’ zeggen tegen je partner of kinderen?
Maximaal 3 antwoorden.
Ies schreef op 22-09-2024 om 12:11:
Maar hoe gaan jullie gesprekken samen? Praten jullie over hoe het met jullie gaat, met jullie gezin, met ieder afzonderlijk enz op een gelijkwaardige manier. Of is de focus op wat er mis gaat/ hetgeen hij fout doet. Uit dit draadje krijg ik een beetje het gevoel dat het het laatste is maar dat hoeft natuurlijk niet. Hoe dan ook lijkt het me belangrijk om ergens ‘samen’ te komen in gesprek.
Hij vindt het zwaar, dat lijkt me een aanknopingspunt waar jullie iets mee kunnen. Mogelijk, maar dat weet ik niet, is het zo zwaar voor hem ook dat hij nu geen ruimte voelt om zich goed in te leven. En zou dat dus beter kunnen als het minder zwaar voor hem is.
Een huilbaby kan er ook flink inhakken in een gezin. Misschien heeft hij daar nog veel stress van?
Kreeg hij ssri van huisarts? Wordt dat niet opgevolgd? Je zegt het ging eerst beter?
Het klinkt in je draadje alsof er (begrijpelijkerwijs) iets van ongelijkwaardigheid ingeslopen is. Het kan zijn dat dat zijn weerstand verhoogt.
Hoe gaat het verder met jullie relatie? Is er ruimte voor? Hoe gaat het verder met jullie afzonderlijk en is genoeg ruimte voor iedereen om op te laden etc?
Kan hij aangeven wat hij nodig heeft? In het gezin, van jou? (En jij van hem)
We hebben af en toe gesprekken over hoe we in het leven staan, doelen, etc. Ik maak de planning qua oppas, opvang, mijn werk. Ik werk nu 2-3 dagen per week. Ik vraag regelmatig of ik iets moet veranderen, of dat het bijv te veel is. Dat kan hij niet echt aangeven. Hij heeft ook geen verdere doelen op dit moment. Gesprekken komen meestal van mijn kant waarbij ik dingen vraag en hij antwoorden geeft. Hij heeft zelf niet vaak behoefte gesprekken hierover. Over gevoel kan hij sowieso niet veel zeggen. Hij raakt ook wel eens gefrustreerd, want hij wil gewoon even gezellig tv kijken samen. Ik geef wel eens aan dat ik veel dingen gepauzeerd heb qua doelen in bijv mijn werk, omdat ik zie dat ik nodig ben in het gezin en dan liever wat rust daarin breng dan dat ik meer met mijn werk bezig ga zijn. Hij zegt dan wel dat ik gewoon mag doen wat ik wil en dat het over een paar jaar vast makkelijker wordt. Hij houdt me niet bewust tegen, maar als ik de sfeer dan soms thuis zie houdt dat mij tegen.
Ik denk wel dat ik vaak gesprekken start omdat er dingen niet goed gaan in mijn ogen en dat daar dan wel ook focus op ligt. We komen er vaak niet in verder, omdat hij het niet ziet en geen zin heeft in gesprekken.
Hij is eens in de paar weken een hele dag alleen met 1 of beide kinderen. Ik plan al zo dat hij meestal de ochtend voor zichzelf heeft in elk geval 1x per week en probeer dan aan te sturen op hobby's en even iets voor zichzelf doen. Daar heeft hij te weinig tijd voor zegt hij want het huishouden moet ook geregeld worden. Hij kan er niet echt goed tegen als het niet netjes is. Ik suggereer al meer dan een jaar om een hulp in de huishouding te regelen, maar dat vindt hij lastig ivm geld (zorgen zijn niet nodig) en dat er iemand in ons huis is.
De afspraak bij de huisarts was gemaakt door mij. Hij wilde niet en overwoog tot de dag zelf om niet mee te gaan. Het was voor mij een ultimatum. Hij wilde geen therapie, dan wilde ik dat hij iets ging proberen qua medicatie tegen het enorm overprikkeld zijn en daardoor een paar keer echt vervelend reageren tegen de oudste. Hij merkte al snel dat de geluiden door de medicatie minder heftig binnen kwamen en hij is 1 vakantie bijna dagelijks mee gegaan met uitstapjes naar buiten. Enorme verbetering. Nu is het weer wisselend, periodes beter en periodes slechter. Nog niet zo slecht als toen. Hij heeft 1 telefonische controle gehad met de huisarts en mocht toen zo door gaan. Nu is het de bedoeling dat hij eens per 6-12 maanden hier een controle op heeft. Maar hij zit er niet echt op te wachten.
Relationeel gaat het wel oke. We hebben niet heel veel tijd voor elkaar, maar we houden wel echt van elkaar. En we zijn dit jaar drie keer samen een avond ergens heen geweest zonder kinderen (bruiloft, feestje) en dat was echt heel gezellig.
Ik denk dat hij echt wel van ons houdt en onderdeel van ons gezin wil zijn, maar hij wil of kan niet (goed) anderen hun behoefte voor zijn eigen behoeftes zetten of zich gemakkelijk aanpassen voor een ander.
"Het huilen kan ook heel zwaar zijn als je niet lekker in je vel zit. Waar heeft hij last van?"
: tinnitus (oorsuizen) en dus snel overprikkeld door geluid en als dingen niet netjes zijn, soms angst, maar niet als hij in zijn eigen comfort zone blijft.
Twinski schreef op 22-09-2024 om 10:35:
'Hou jij je kop TO' als iemand dat zegt? Direct de kop indrukken, met 'dat bepaal ik zelf wel'.
Je hebt blijkbaar een man met een lage frustratietolerantie, weinig geduld, gespreksdominantie, gebrek aan emotionele woordenschat, maar bovenal onwil.
Afleren, aanpassen of ophoepelen.
Ja, klopt wel. Duidelijk gezegd. Het is alleen echt rot omdat het hem zo weinig lijkt te doen.
En bedankt voor alle tips. Ik ga het gesprek aan en mogelijk kunnen we een kamer beetje comfortabel maken waar hij zich prettig kan terugtrekken en afspraken met de kinderen maken hierover.
Was je man altijd al zo of is hij zo geworden sinds hij een vader is?
Ik vind je man echt klinken als een natte tosti.
ik zou therapie afdwingen. Je hebt geprobeerd het met medicatie op te lossen, maar het is niet opgelost. En met relatietherapie gaat de therapeut ook met jou aan de slag en komt niet hij onder het vergrootglas maar komt jullie dynamiek onder het vergrootglas waardoor het ook minder opboksen is vanuit hem.
Het komt heel ongelijkwaardig over. Jij plant alles en ontziet hem in alles en hij wil niks en neemt geen verantwoordelijkheid. Ik zou niet nog meer pamperen. Hij moet eigen verantwoordelijkheid gaan dragen en niet nog meer gepamperd worden. Als hij verantwoordelijkheid draagt en dan ergens nood aan heeft dan bespreken jullie dat samen en geeft hij aan waar zijn nood ligt en welke oplossingen en compromissen hij ziet.
Jojo1234 schreef op 22-09-2024 om 14:12:
[..]
Ja, klopt wel. Duidelijk gezegd. Het is alleen echt rot omdat het hem zo weinig lijkt te doen.
Ik vind het vooral rot voor jou. Hopelijk gaat hij zijn gedrag ten goede veranderen. Sterkte.
Na je andere berichten gelezen te hebben: je ontziet hem teveel.
Vavoom schreef op 22-09-2024 om 14:18:
Was je man altijd al zo of is hij zo geworden sinds hij een vader is?
Ik vind je man echt klinken als een natte tosti.
Hahaha een natte tosti, die heb ik nog niet eerder gehoord 😂
hij was zeker niet zo voordat we kinderen kregen, als ik dit verwacht had had ik er natuurlijk niet zo voor gekozen.
Hij kwam wel minder vaak naar mij toe dan ik naar hem. Maar het gedoe daaromheen verdween toen we gingen samenwonen. Toen ging het een paar jaar eigenlijk heel goed. Daarna een periode met de eerste die even slecht sliep dat dat deel veel op mij neerkwam omdat hij het niet trok, maar dat was ik vergeten tot de tweede net geboren was, want verder ging het best heel goed met de eerste.
Het is pas na tweede geboren werd echt slechter gegaan.
Ik lees in de reacties hierna dat jullie vinden dat ik hem te veel ontzie. Dat doe ik omdat ik hoop dat hij dan ontspannen en gezellig met de kinderen kan zijn ipv overprikkeld, moe en gespannen. Ik wil vooral de kinderen niet tekort doen.
Ik weet ook niet goed hoe ik zou moeten beginnen met hem minder ontzien, ik heb juist het idee hem nog meer te moeten ontzien t.a.v. de opvoeding voor het geluk van iedereen.
Hij reageerde vandaag weer heftig op de woede uitbarsting van de oudste. Hij was in een andere kamer toen het gebeurde. 'Doe nou eens normaal, houdt toch eens je smoel'. En dan loopt hij scheldend weg.
Ik ben achteraf naar hem toe gegaan en heb gevraagd wat er gebeurde. Hij vindt het onacceptabel dat mijn dochter zo boos is en kan gillen. En daarna heb ik aangegeven dat ik het op die manier aanspreken en schelden echt onacceptabel vind richting onze kinderen en ze hier niet aan blootgesteld wil hebben. Benoemd dat hij (samen met mij of alleen) in therapie kan gaan, zich kan aanpassen of weg mag gaan. Toen er bij het avondeten ook rumour ontstond is hij boven gaan eten. Het was een stuk rustiger en gezelliger dan dat hij boos was geworden. En na het eten kwam hij weer beneden.
Ik hoop dat de boodschap aangekomen is. Maar hij heeft nog nooit positief gereageerd op een suggestie van therapie, ook niet tijdens een goed gesprek zonder verwijten. Want die hebben we wel gehad een tijdje geleden.
Voor het hele gebeuren heb ik aangegeven graag samen eens te willen praten over alles. Hij zei niet nu. Aangegeven dat dat ook niet nu hoefde, maar dat ik graag weet wanneer hij het wel wil, omdat het voor mij belangrijk is. Daar heb ik nog geen antwoord op gekregen.
Ik hoop het ook want hij het is schadelijk voor jullie kinderen als hij zo tegen ze praat. Het is goed dat hij naar boven gegaan is.
Kinderen zijn onvoorspelbaar en kunnen herrie maken. Daar heeft hij maar mee te dealen.
Ik lees behoorlijk wat kenmerken van autisme in de beschrijving van je man. Ik zou een afspraak maken bij de huisarts en kijken of hij getest kan worden en/of kan leren hoe hij met bepaalde situaties om kan gaan. Dit gedrag is echt niet fijn voor jou en de kinderen, de hele dag op eieren lopen omdat je vader anders ontploft is toch niet te doen? Hij zelf kan het ook niet aan, dus voor hem ook reden om iets aan de situatie te doen lijkt me...
alhambra schreef op 22-09-2024 om 20:12:
Ik hoop het ook want hij het is schadelijk voor jullie kinderen als hij zo tegen ze praat. Het is goed dat hij naar boven gegaan is.
Kinderen zijn onvoorspelbaar en kunnen herrie maken. Daar heeft hij maar mee te dealen.
Helemaal mee eens, 100%
RosaMontana schreef op 22-09-2024 om 20:19:
Ik lees behoorlijk wat kenmerken van autisme in de beschrijving van je man. Ik zou een afspraak maken bij de huisarts en kijken of hij getest kan worden en/of kan leren hoe hij met bepaalde situaties om kan gaan. Dit gedrag is echt niet fijn voor jou en de kinderen, de hele dag op eieren lopen omdat je vader anders ontploft is toch niet te doen? Hij zelf kan het ook niet aan, dus voor hem ook reden om iets aan de situatie te doen lijkt me...
Gelukkig is het niet iedere dag/week en niet de hele dag. Maar er zijn slechte dagen en dat is ook afhankelijk van hoeveel/ hoe goed hij geslapen heeft. Niet om het goed te praten. Het is verschrikkelijk en ik wil het absoluut niet.
Maar dit heb ik ook al eens voorgesteld, maar hij ziet niet in hoe dat hem gaat helpen. Ik heb verschillende dingen al eens voorgesteld; diagnostiek naar autisme, relatietherapie, emdr (mogelijk is er iets waardoor hij slecht reageert op gehuil en gegil), cognitieve gedragstherapie.
maar in ons komende gesprek neem ik dit weer mee.
dat hij het zelf niet aan kan is mogelijk nog iets waar ik wat mee kan bereiken, al ziet hij het niet helemaal zo.
Ik heb vast een onpopulaire mening, maar ik heb begrip voor de prikkelgevoeligheid van je man (door zijn tinitus) en dat is op zich niet iets waar hij veel aan kan veranderen. Hij gaat wel ver over de grens als hij niet inziet dat je als volwassene niet zomaar om het even wat kan schreeuwen naar je vrouw en kinderen.
Dat gezegd zijnde vind ik ook dat met je ogen rollen en hem afvallen natuurlijk niet de manier is. En ook ben ik het niet met je eens dat kinderen (afhankelijk van de leeftijd) maar de hele tijd moeten laten gillen en krijsen als ze ergens boos om zijn. Dus misschien is het ook goed om je man te vertellen dat jullie als team gaan proberen om het gekrijs in huis te beperken. Samen een strategie bepalen dus. Die kan bestaan uit dat jullie wat tekens afspreken. Hij geeft bijvoorbeeld aan met een signaal dat het hem teveel wordt en dat hij even 5 minuten gaat wandelen.
Natuurlijk mogen kinderen boos, gefrustreerd of verdrietig zijn, maar het hoeft daarom niet meteen minutenlang brullen te zijn. Een baby weet natuurlijk niet beter, maar naarmate de kinderen ouder worden zou je ze andere methodes moeten aanleren om hun ongenoegen te laten blijken. Het lijkt juist dat je man dat ook niet geleerd heeft als kind, aangezien hij meteen gaat terugschreeuwen.
To, wat een ontzettend lastige situatie zit je in! Ik herken mij ook in het overprikkeld raken door geluiden (en nog heel veel andere prikkels). Hier ontstaan na een heel heftig jaar met een huilbaby en twee overlijdens.
Ik denk dat je man heel serieus aan de slag moet met therapie, dat kan zowel binnen ggz, als ergotherapie of fysiotherapie.
Heel veel sterkte, want zo is voor niemand de situatie leuk.
Poekewiki schreef op 24-09-2024 om 11:12:
Ik heb vast een onpopulaire mening, maar ik heb begrip voor de prikkelgevoeligheid van je man (door zijn tinitus) en dat is op zich niet iets waar hij veel aan kan veranderen. Hij gaat wel ver over de grens als hij niet inziet dat je als volwassene niet zomaar om het even wat kan schreeuwen naar je vrouw en kinderen.
Dat gezegd zijnde vind ik ook dat met je ogen rollen en hem afvallen natuurlijk niet de manier is. En ook ben ik het niet met je eens dat kinderen (afhankelijk van de leeftijd) maar de hele tijd moeten laten gillen en krijsen als ze ergens boos om zijn. Dus misschien is het ook goed om je man te vertellen dat jullie als team gaan proberen om het gekrijs in huis te beperken. Samen een strategie bepalen dus. Die kan bestaan uit dat jullie wat tekens afspreken. Hij geeft bijvoorbeeld aan met een signaal dat het hem teveel wordt en dat hij even 5 minuten gaat wandelen.
Natuurlijk mogen kinderen boos, gefrustreerd of verdrietig zijn, maar het hoeft daarom niet meteen minutenlang brullen te zijn. Een baby weet natuurlijk niet beter, maar naarmate de kinderen ouder worden zou je ze andere methodes moeten aanleren om hun ongenoegen te laten blijken. Het lijkt juist dat je man dat ook niet geleerd heeft als kind, aangezien hij meteen gaat terugschreeuwen.
Serieus een teken geven als het niet lukt ?
Is zij dus weer verantwoordelijk. En heeft er een kind bij .
Zeer onaantrekkelijk.
Man moet zijn verantwoordelijkheid nemen.
Hij kan beginnen bij de huisarts.
Ik ben van mening dat je samen probeert ergens uit te komen. Man moet inderdaad naar de huisarts en moet zelf ook flink aan de bak. Maar tegelijk vind ik dat je in een gezin niet puur kan zeggen "this sounds like a you problem". Dan gaat het toch ook om de groepsdynamiek.