Respectloos?
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Mijn man en ik zijn al meer dan 10 jaar samen en hebben 2 kinderen samen. Hij heeft het vaak zwaar met de kinderen als ze veel geluid maken (schreeuwen, huilen, bij ruzies of na een val) en reageert dan als een reactie vaak met ssst of soms scheldt hij. ik reageer dan eigenlijk altijd afkeurend op hem met ‘zuchtend zijn naam’ of dat hij beter kan vragen wat er aan de hand is of bijv kan troosten. En leg iedere keer uit dat het kinderen zijn en het er bij hoort. Hij vindt mijn reactie altijd vervelend en soms reageert hij uit eindelijk met ‘hou je kop’. Ik heb herhaaldelijk aangegeven dat ik ‘hou je kop’ respectloos vindt en liever hoor ‘even stil/ nu niet/ hou op’ of loop weg. Vandaag gebeurde het weer. Ik heb aangeven dat dit niet is hoe ik een relatie wil en waar ik mijn kinderen aan wil blootstellen. Hij vindt dat ik overdrijf en vindt dat het niet veel voorstelt en wil geen sorry zeggen, als hij niet ziet dat hij iets verkeerd doet. Ik heb uitgelegd dat het prima kan dat hij ‘hou je kop’ niet iets heftigs vindt, maar omdat hij weet dat ik het respectloos vindt hij daar rekening mee kan houden en dat niet meer te doen. En als hij ziet/ weet dat ik daar van slag van raak dat hij dan alsnog fout zit en zijn excuses aan kan bieden.
Hij kan zich niet altijd inleven in een ander. Hij is van zichzelf wel lief. Maar ik vind het een vervelende situatie.
heeft iemand tips/adviezen?
Peiling
wat vindt je van ‘hou je kop’ zeggen tegen je partner of kinderen?
Maximaal 3 antwoorden.
Jojo1234 schreef op 22-09-2024 om 14:09:
[..]
Dat kan hij niet echt aangeven. Hij heeft ook geen verdere doelen op dit moment. Gesprekken komen meestal van mijn kant waarbij ik dingen vraag en hij antwoorden geeft. Hij heeft zelf niet vaak behoefte gesprekken hierover.We komen er vaak niet in verder, omdat hij het niet ziet en geen zin heeft in gesprekken.
Hij is eens in de paar weken een hele dag alleen met 1 of beide kinderen. Ik plan al zo dat hij meestal de ochtend voor zichzelf heeft in elk geval 1x per week en probeer dan aan te sturen op hobby's en even iets voor zichzelf doen. Daar heeft hij te weinig tijd voor zegt hij want het huishouden moet ook geregeld worden.De afspraak bij de huisarts was gemaakt door mij. Hij wilde niet en overwoog tot de dag zelf om niet mee te gaan. Het was voor mij een ultimatum. Hij wilde geen therapie, dan wilde ik dat hij iets ging proberen qua medicatie tegen het enorm overprikkeld zijn en daardoor een paar keer echt vervelend reageren tegen de oudste. Hij merkte al snel dat de geluiden door de medicatie minder heftig binnen kwamen en hij is 1 vakantie bijna dagelijks mee gegaan met uitstapjes naar buiten.
: tinnitus (oorsuizen) en du snel overprikkeld door geluid en als dingen niet netjes zijn, soms angst, maar niet als hij in zijn eigen comfort zone blijft.
Na deze stukjes uit t bericht denk dat hij juist depressief is en alles teveel vind. Nergens zin in, teveel herrie en gedoe aan z'n hoofd etc. Hij krijgt geen energie van jullie samen zijn, hij zit er doorheen. En juist nios willen aanpassen is dan wel lastig.
Weet jij wel hoe hoog t bij jou zit? Dat t zover kan komen dat je bij hem weg gaat of valt t allemaal wel mee?
Poekewiki schreef op 24-09-2024 om 11:12:
Ik heb vast een onpopulaire mening, maar ik heb begrip voor de prikkelgevoeligheid van je man (door zijn tinitus) en dat is op zich niet iets waar hij veel aan kan veranderen. Hij gaat wel ver over de grens als hij niet inziet dat je als volwassene niet zomaar om het even wat kan schreeuwen naar je vrouw en kinderen.
Dat gezegd zijnde vind ik ook dat met je ogen rollen en hem afvallen natuurlijk niet de manier is. En ook ben ik het niet met je eens dat kinderen (afhankelijk van de leeftijd) maar de hele tijd moeten laten gillen en krijsen als ze ergens boos om zijn. Dus misschien is het ook goed om je man te vertellen dat jullie als team gaan proberen om het gekrijs in huis te beperken. Samen een strategie bepalen dus. Die kan bestaan uit dat jullie wat tekens afspreken. Hij geeft bijvoorbeeld aan met een signaal dat het hem teveel wordt en dat hij even 5 minuten gaat wandelen.
Natuurlijk mogen kinderen boos, gefrustreerd of verdrietig zijn, maar het hoeft daarom niet meteen minutenlang brullen te zijn. Een baby weet natuurlijk niet beter, maar naarmate de kinderen ouder worden zou je ze andere methodes moeten aanleren om hun ongenoegen te laten blijken. Het lijkt juist dat je man dat ook niet geleerd heeft als kind, aangezien hij meteen gaat terugschreeuwen.
Ook jouw mening waardeer ik. Ik zou niet met mijn ogen rollen naar mijn man hoor, dat zou ik ook nogal respectloos vinden. En ik probeer ook zeker mijn kinderen niet non stop te laten gillen. Maar als ze verdrietig zijn omdat ze gevallen zijn of omdat ze boos zijn dan moet dat even kunnen vind ik, ze moeten nog leren omgaan met hun emoties en daar proberen we ze (of ik) bij te ondersteunen. Ook kan ik niet alle opvoed situaties uit de weg gaan omdat hij niet tegen huilerige of boze reacties kan van de kinderen.
Ik heb nog geen heel goed gesprek met hem kunnen voeren ivm moeheid en wisselende werktijden. Ik ben nog wel teruggekomen op de boosheid het weekend. Hij vindt dat ik erg moeilijk doe. Dat er genoeg mensen zijn die tegen hun kinderen schreeuwen en dat ze dat niet perse kwaad doet. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat een keer uit boosheid je stem verheffen of schreeuwen kan gebeuren, dat gebeurt mij ook wel eens, maar daar kom ik dan altijd op terug bij de kinderen. Maar dat nare/ gemene/ kleinerende opmerkingen in mijn mening echt niet kunnen tegen de kinderen. Hij vindt het overdreven gedoe.
Koekie1980 schreef op 25-09-2024 om 11:17:
[..]
Na deze stukjes uit t bericht denk dat hij juist depressief is en alles teveel vind. Nergens zin in, teveel herrie en gedoe aan z'n hoofd etc. Hij krijgt geen energie van jullie samen zijn, hij zit er doorheen. En juist nios willen aanpassen is dan wel lastig.
Weet jij wel hoe hoog t bij jou zit? Dat t zover kan komen dat je bij hem weg gaat of valt t allemaal wel mee?
Ik denk dat zelf ook wel eens, hij denkt van niet. Hij kan ook nog wel echt genieten van muziek.
Ik heb ook al veel geopperd; tijdje vrij nemen, andere baan zoeken, anders regelen qua oppas/opvang, dat ik minder ga werken.
Hoe hoog het bij mij zit wisselt een beetje. Ik heb het nog zeker niet opgegeven. Ik maak me vooral zorgen om de kinderen. Als ik denk aan onze pensioenleeftijd over 30-35 jaar ofzo, dan denk ik dat we samen wel gelukkig kunnen zijn en dan zie ik daar niet tegenop op dat samen te doen en om dan samen te zijn. Als ik denk aan de komende jaren samen kinderen opvoeden zie ik dat minder rooskleurig in. Als hij nou er voor open zou staan diepere gesprekken te voeren, hulp te zoeken/krijgen in vorm van bijv therapie dan zou ik het al veel makkelijker vinden.
Ik zie het helemaal niet zitten om bij hem weg te gaan, daar heb ik helemaal geen zin in. Maar ik wil de kinderen en mezelf ook niet te kort doen.
Het komt ook vaak in golven. Het gaat een periode best goed en dan opeens helemaal niet. Maar hij ziet niet in dat boos doen en schreeuwen dat dat niet een paar uur later weer vergeven en vergeten is, volgensmij was dat bij hem thuis vroeger wel zo. Bij mij niet, er werd eigenlijk nooit geschreeuwd.
Jojo1234 schreef op 25-09-2024 om 20:22:
[..]
Het komt ook vaak in golven. Het gaat een periode best goed en dan opeens helemaal niet. Maar hij ziet niet in dat boos doen en schreeuwen dat dat niet een paar uur later weer vergeven en vergeten is, volgensmij was dat bij hem thuis vroeger wel zo. Bij mij niet, er werd eigenlijk nooit geschreeuwd.
Dat zou inderdaad kunnen. Dan heeft hij een andere kijk op 'wat erg is'. Schreeuwen is dan genormaliseerd. Pas bij krijsen en borden gooien is er misschien bij hem een gevoel van ernst en urgentie. Je kunt aankaarten of hij dit begrijpt en of hij concessies wil doen. Dat voor jou schreeuwen al ernstig is. Er moet beweging inkomen.
Jojo1234 schreef op 25-09-2024 om 20:22:
[..]
Ik denk dat zelf ook wel eens, hij denkt van niet. Hij kan ook nog wel echt genieten van muziek.
Ik heb ook al veel geopperd; tijdje vrij nemen, andere baan zoeken, anders regelen qua oppas/opvang, dat ik minder ga werken.
Hoe hoog het bij mij zit wisselt een beetje. Ik heb het nog zeker niet opgegeven. Ik maak me vooral zorgen om de kinderen. Als ik denk aan onze pensioenleeftijd over 30-35 jaar ofzo, dan denk ik dat we samen wel gelukkig kunnen zijn en dan zie ik daar niet tegenop op dat samen te doen en om dan samen te zijn. Als ik denk aan de komende jaren samen kinderen opvoeden zie ik dat minder rooskleurig in. Als hij nou er voor open zou staan diepere gesprekken te voeren, hulp te zoeken/krijgen in vorm van bijv therapie dan zou ik het al veel makkelijker vinden.
Ik zie het helemaal niet zitten om bij hem weg te gaan, daar heb ik helemaal geen zin in. Maar ik wil de kinderen en mezelf ook niet te kort doen.
Het komt ook vaak in golven. Het gaat een periode best goed en dan opeens helemaal niet. Maar hij ziet niet in dat boos doen en schreeuwen dat dat niet een paar uur later weer vergeven en vergeten is, volgensmij was dat bij hem thuis vroeger wel zo. Bij mij niet, er werd eigenlijk nooit geschreeuwd.
Mwah, ik ben ook opgegroeid in een huis waar schreeuwen de norm was. Maar ik heb al snel besloten: dat ga ik in de opvoeding van mijn kinderen anders doen.
Ik vind dat je echt wel een grens kan trekken dat zijn gedrag niet kan.