Respectloos?
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Mijn man en ik zijn al meer dan 10 jaar samen en hebben 2 kinderen samen. Hij heeft het vaak zwaar met de kinderen als ze veel geluid maken (schreeuwen, huilen, bij ruzies of na een val) en reageert dan als een reactie vaak met ssst of soms scheldt hij. ik reageer dan eigenlijk altijd afkeurend op hem met ‘zuchtend zijn naam’ of dat hij beter kan vragen wat er aan de hand is of bijv kan troosten. En leg iedere keer uit dat het kinderen zijn en het er bij hoort. Hij vindt mijn reactie altijd vervelend en soms reageert hij uit eindelijk met ‘hou je kop’. Ik heb herhaaldelijk aangegeven dat ik ‘hou je kop’ respectloos vindt en liever hoor ‘even stil/ nu niet/ hou op’ of loop weg. Vandaag gebeurde het weer. Ik heb aangeven dat dit niet is hoe ik een relatie wil en waar ik mijn kinderen aan wil blootstellen. Hij vindt dat ik overdrijf en vindt dat het niet veel voorstelt en wil geen sorry zeggen, als hij niet ziet dat hij iets verkeerd doet. Ik heb uitgelegd dat het prima kan dat hij ‘hou je kop’ niet iets heftigs vindt, maar omdat hij weet dat ik het respectloos vindt hij daar rekening mee kan houden en dat niet meer te doen. En als hij ziet/ weet dat ik daar van slag van raak dat hij dan alsnog fout zit en zijn excuses aan kan bieden.
Hij kan zich niet altijd inleven in een ander. Hij is van zichzelf wel lief. Maar ik vind het een vervelende situatie.
heeft iemand tips/adviezen?
Peiling
wat vindt je van ‘hou je kop’ zeggen tegen je partner of kinderen?
Maximaal 3 antwoorden.
Jojo1234 schreef op 21-09-2024 om 21:43:
Bedankt voor jullie reacties en eerlijkheid.
Echt constructief ergens over praten samen is erg moeilijk. Hij vind het verschrikkelijk om over dingen te praten die niet goed gaan en begint dan al snel te zuchten en vindt alles ‘gezeik’, wat het moeilijk maakt. We hebben ook een totaal andere opvoeding gehad en hij vindt dat ik over veel dingen niet zo moeilijk moet doen. Zoals terugkomen op dingen die je verkeerd doet of je excuses aanbieden, terwijl ik daar veel waarde aan hecht.
Het zal zeker van twee kanten komen. Ik snap ook dat mijn reacties niet leuk zijn. Maar ik vind het wel heftig als onze kinderen o.a. geSSST worden als ze huilen, vooral als het een duidelijk goede reden heeft, bijv. Als ze vallen.
Het is niet mijn bedoeling om mezelf boven hem te zetten als ouder, maar dat is mogelijk wel een beetje zo gegroeid. Mijn jongste heeft veel gehuild. De zorg kwam vooral op mij neer. 10min douchen kon al bijna niet omdat mijn man het te zwaar vond met een krijsende baby. Tot bijna 2jaar werd hij 6x per nacht wakker. Mijn man heeft 2 jaar apart geslapen omdat hij zo gefrustreerd raakte van het wakker worden van het huilen dat ik daar ook alleen maar stress van kreeg. Hij vind de kinderen zwaar als ze huilerig zijn en erg vermoeiend. Hij gaat vaak niet mee met uitstapjes omdat hij het niet trekt.
Maar hij heeft het ook soms heel leuk met de kinderen. Hij kan heerlijk met ze spelen en lachen. En soms gaat hij wel mee naar de speeltuin in de straat. In Zijn geheel gaan we vooruit nu de kinderen groter worden, maar het ongenoegen wat vaak naar de kinderen of over de kinderen geuit wordt activeert denk ik een soort overweldigend beschermende moeder die soms van zich afsnauwt omdat ik ze wel goed genoeg vindt.
Het huilen kan ook heel zwaar zijn als je niet lekker in je vel zit. Waar heeft hij last van?
Jojo1234 schreef op 21-09-2024 om 22:34:
[..]
Je bedoelt consequent zijn en het dan beëindigen? Ik weet wel dat ik op een afstandje dat ook zou suggereren en al vaker heb gedacht en benoemd naar hem.
Ik zie alleen niet goed hoe dat de situatie zou verbeteren. Hij kan de kinderen niet dagen alleen aan. Hij vindt dat echt te zwaar en dat zou ook niet goed zijn voor de sfeer en zijn relatie met de kinderen. Hij is niet ongelukkig met ons, hij vind het alleen te zwaar. Ik ben helemaal niet ongelukkig met hem als partner, behalve de slechte communicatieve skills. Maar ik ben ook zeker niet gelukkig in de huidige situatie gezien hij vrij vaak chagrijnig is en niet zoveel kan hebben en er zo weinig aan wil doen en er weinig zelfreflectie is.
al met al wil ik helemaal niet uit elkaar gaan. Ik wil gewoon dat het beter gaat, dat het weer gezellig is, dat iedereen zichzelf kan zijn en elkaar met respect behandeld. Ik denk steeds dat als de kinderen beide op de basisschool zitten het vast makkelijker wordt voor hem omdat hij dan meer tijd voor zichzelf heeft.
Snap ik hoor! Wat ik schreef is wat ik zou doen, maar iedereen is anders natuurlijk.
Maar toch, door jouw harde werk en het gedrag van je man blijft de situatie wel zoals die is. Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Je man komt er mee weg. Niet om jou verantwoordelijk te maken hoor, begrijp me niet verkeerd!
Dikgedrukte vind ik bijvoorbeeld intens respectloos naar jou en de kinderen toe. Maar je man voelt toch blijkbaar onvoldoende prikkel om zijn gedrag te veranderen en daarmee de situatie voor jou en de kinderen beter maken, ondanks dat hij weet hoe belangrijk dit voor jullie is. Hij heeft geen wens om consensus over de opvoeding te bereiken, hij wil gewoon geen gezeik aan z'n hoofd! Wat maakt dat hij die prikkel niet voelt en de situatie maar door laat modderen? Wat maakt dat jij het acceptabel vind dat jouw partner zo met jou en de kinderen omgaat?
Het is verdrietig voor je man, maar nog meer voor de kinderen dat hij het vaderschap op de meeste momenten helaas niet aan kan.
Ik snap heel goed dat uit elkaar gaan op geen enkele manier goed is voor je kinderen. En realiseert hij zich wel dat er dan co-ouderschap komt en hij er helemaal alleen voor staat?
het kan wel zo zijn dat hij absoluut geen therapie wil. Maar mijn inziens is dat geen keuze. Dat moet gewoon een keiharde eis zijn.
Dat kinderen makkelijk worden, minder jengelen, minder geluid maken als ze ouder worden: vergeet het maar. Het wordt anders; ja. Maar zeker niet stiller. Zeg het hem. Laat hem dit topic lezen. En eis dat hij hier iets mee moet
en als hij het normaal vind om ‘houd je kop’ te schreeuwen tegen je vrouw of kind, dan schreeuwt een 3-jarige straks ‘houdt je kop’ tegen zijn vader. Want kinderen zijn spiegels. Al zijn nare trekjes geeft hij door zo.
Misschien moet je de vergelijking gebruiken van als hij iets vervelend vindt en jij iets vervelend vindt.
Namelijk, het gevoel dat hij krijgt bij schreeuwende kinderen. Dat gevoel kan hij zich makkelijk inleven.
Nou, die intensiteit ( wel ander gevoel, weet ik, maar even voor hem om het te leren begrijpen) van gevoel krijg jij als hij zegt: hou je kop.
- het is iets wat je niet wilt
- het is zeer onprettig.
Misschien kan hij het zo beter begrijpen.
Want respekt begrijpt hij hierin niet.
Van beide kanten vind ik het wel begrijpelijk. Man wil thuis rust maar dat is er niet. Dus hij vindt dat men moet zorgen voor meer rust en jij wil dat hij zich niet uit en zijn nervositeit vóór zich houdt.
Ik zou toch aansturen op een compromis. Misschien enerzijds een kamer waarin hij zich kan terugtrekken en anderzijds de kinderen op hun hart drukken dat ze binnen bepaalde tijden hun vader niet storen en geen kabaal maken. Dus iets wat ook uitvoerbaar is voor kinderen. De rest van hun jonge leven fluisterend door te brengen lijkt mij ook niet te doen. Hoewel iedereen ten slotte daar meestal overheen groeit en er niets permanents aan overhoudt.
Je kan je man niet opleggen niet nerveus te worden van lawaai. Hooguit kan hij oordoppen indoen maar dat vind ik al ver gaan.
Of hij geen respect voor je heeft; ik vind dat je deze conclusie niet zomaar kan trekken tenzij dat uit meer gedragingen blijkt. Dus ik zou mezelf niet opfokken door dit steeds tegen jezelf te zeggen.
Ik vind "hou je kop" iets wat je niet tegen je lief zegt, ook niet als je boos bent. Dus ik zou de eerste keer dat ik dat hoor "pardon?" zeggen en er bij stil blijven staan dat dit eens maar nooit weer was en dat hij iets dergelijks echt niet moet zeggen omdat je dat niet accepteert.
Hij wil geen hulp
Even heel cru gezegd. Hij heeft niets te willen. Ik zou mijn grens trekken. Ook voor je kinderen.
Misschien de huisarts er bij betrekken
absor schreef op 22-09-2024 om 01:03:
en als hij het normaal vind om ‘houd je kop’ te schreeuwen tegen je vrouw of kind, dan schreeuwt een 3-jarige straks ‘houdt je kop’ tegen zijn vader. Want kinderen zijn spiegels. Al zijn nare trekjes geeft hij door zo.
Of tegen hun moeder; nog erger. Want ze accepteerde het dus die drempel is weg.
Due-scimmie schreef op 21-09-2024 om 21:08:
Hij zou het anders kunnen verwoorden, maar je mag ook echt naar jouw gedrag gaan kijken hierin.
Je valt hem af waar de kinderen bij zijn, dat vind ik ook niet kunnen.
Klinkt alsof je jezelf de betere ouder vindt,maar je hebt hem zelf gekozen hè als vader van je kinderen.
Totaal niet mee eens. Natuurlijk valt ze hem af waar de kinderen bij zijn, omdat zijn reactie ook bizar is. Een kind die gevallen is en pijn heeft en geschrokken is die heeft troost nodig een arm om hem/haar heen. Dus zijn reactie is gewoon vreemd en geeft blijk van weinig invoelingsvermogen. Sterker nog, ik denk dat de focus moet liggen bij het gedrag van haar man en wat er mis is.
Dus dat zij hierop reageert met een zucht en het overneemt, dat lijkt mij nog het meest gezonde. Straks denkt een kind nog dat de reactie van haar man normaal is. Dus ik zou adviseren dat jou man laat onderzoeken waarom hij zo reageert en die specifieke momenten in de opvoeding bij haar laten degene die wel gepast en sensitief kan reageren op de kinderen en man hier een stap terug laten doen.
En "hou je kop" geeft al helemaal aan dat er iets mis is, want dat is gewoon totale onvermogen van zijn kant
Mijn man is ook vaak overprikkeld of moe maar als hij zich dan naar gedraagt naar de kinderen zeg ik er meteen iets van. Niet laten gaan zulke dingen. Ik zeg als je rust wil ga je maar naar zolder, de slaapkamer of naar de kroeg of dan had je geen kinderen moeten nemen. Hij dimt dan in en gaat of weg of herstelt zich en zegt iets van oja.
"Klinkt alsof je jezelf de betere ouder vindt,maar je hebt hem zelf gekozen hè als vader van je kinderen."
Wat een slap gelul. Alsof je dat allemaal op voorhand weet. Ik zag mijn man met zijn neefje en nichtje spelen en dacht leuke papa. Eigen kinderen 24 7 met alle jank, zeur en poep is toch andere koek.
"Ik zou toch aansturen op een compromis. Misschien enerzijds een kamer waarin hij zich kan terugtrekken en anderzijds de kinderen op hun hart drukken dat ze binnen bepaalde tijden hun vader niet storen en geen kabaal maken. Dus iets wat ook uitvoerbaar is voor kinderen"
Heel goed idee. Maar bij kinderen van de leeftijd van de mijne is dat onmogelijk nog. 2 jaar en een van 2 maanden. Die janken en vallen zich een ongeluk 20 keer per dag.
Moederkareltje schreef op 22-09-2024 om 08:43:
Mijn man is ook vaak overprikkeld of moe maar als hij zich dan naar gedraagt naar de kinderen zeg ik er meteen iets van. Niet laten gaan zulke dingen. Ik zeg als je rust wil ga je maar naar zolder, de slaapkamer of naar de kroeg of dan had je geen kinderen moeten nemen. Hij dimt dan in en gaat of weg of herstelt zich en zegt iets van oja.
"Klinkt alsof je jezelf de betere ouder vindt,maar je hebt hem zelf gekozen hè als vader van je kinderen."
Wat een slap gelul. Alsof je dat allemaal op voorhand weet. Ik zag mijn man met zijn neefje en nichtje spelen en dacht leuke papa. Eigen kinderen 24 7 met alle jank, zeur en poep is toch andere koek."Ik zou toch aansturen op een compromis. Misschien enerzijds een kamer waarin hij zich kan terugtrekken en anderzijds de kinderen op hun hart drukken dat ze binnen bepaalde tijden hun vader niet storen en geen kabaal maken. Dus iets wat ook uitvoerbaar is voor kinderen"
Heel goed idee. Maar bij kinderen van de leeftijd van de mijne is dat onmogelijk nog. 2 jaar en een van 2 maanden. Die janken en vallen zich een ongeluk 20 keer per dag.
Goede aanpak maar ik vind het ook wel weer wonderlijk dat zulke mannen dat niet zelf bedenken. Mannen plaatsen zichzelf wel vaak als de puber in huis, moeder de vrouw moet de nukken maar in goede banen lijden
'Hou jij je kop TO' als iemand dat zegt? Direct de kop indrukken, met 'dat bepaal ik zelf wel'.
Je hebt blijkbaar een man met een lage frustratietolerantie, weinig geduld, gespreksdominantie, gebrek aan emotionele woordenschat, maar bovenal onwil.
Afleren, aanpassen of ophoepelen.
Twinski schreef op 22-09-2024 om 10:35:
'Hou jij je kop TO' als iemand dat zegt? Direct de kop indrukken, met 'dat bepaal ik zelf wel'.
Je hebt blijkbaar een man met een lage frustratietolerantie, weinig geduld, gespreksdominantie, gebrek aan emotionele woordenschat, maar bovenal onwil.
Afleren, aanpassen of ophoepelen.
Dit.
Het is wat met al die mannen die snel overprikkeld en moe zijn. Het gezin moet zich daar maar op aan passen. Bizar.
Twinski schreef op 22-09-2024 om 10:35:
'Hou jij je kop TO' als iemand dat zegt? Direct de kop indrukken, met 'dat bepaal ik zelf wel'.
Je hebt blijkbaar een man met een lage frustratietolerantie, weinig geduld, gespreksdominantie, gebrek aan emotionele woordenschat, maar bovenal onwil
duidelijk gesproken
Moederkareltje schreef op 22-09-2024 om 08:43:
"Klinkt alsof je jezelf de betere ouder vindt,maar je hebt hem zelf gekozen hè als vader van je kinderen."
Wat een slap gelul. Eigen kinderen 24 7 met alle jank, zeur en poep is toch andere koek.
Maar hoe gaan jullie gesprekken samen? Praten jullie over hoe het met jullie gaat, met jullie gezin, met ieder afzonderlijk enz op een gelijkwaardige manier. Of is de focus op wat er mis gaat/ hetgeen hij fout doet. Uit dit draadje krijg ik een beetje het gevoel dat het het laatste is maar dat hoeft natuurlijk niet. Hoe dan ook lijkt het me belangrijk om ergens ‘samen’ te komen in gesprek.
Hij vindt het zwaar, dat lijkt me een aanknopingspunt waar jullie iets mee kunnen. Mogelijk, maar dat weet ik niet, is het zo zwaar voor hem ook dat hij nu geen ruimte voelt om zich goed in te leven. En zou dat dus beter kunnen als het minder zwaar voor hem is.
Een huilbaby kan er ook flink inhakken in een gezin. Misschien heeft hij daar nog veel stress van?
Kreeg hij ssri van huisarts? Wordt dat niet opgevolgd? Je zegt het ging eerst beter?
Het klinkt in je draadje alsof er (begrijpelijkerwijs) iets van ongelijkwaardigheid ingeslopen is. Het kan zijn dat dat zijn weerstand verhoogt.
Hoe gaat het verder met jullie relatie? Is er ruimte voor? Hoe gaat het verder met jullie afzonderlijk en is genoeg ruimte voor iedereen om op te laden etc?
Kan hij aangeven wat hij nodig heeft? In het gezin, van jou? (En jij van hem)