Respectloos?
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed hoe ik verder moet. Mijn man en ik zijn al meer dan 10 jaar samen en hebben 2 kinderen samen. Hij heeft het vaak zwaar met de kinderen als ze veel geluid maken (schreeuwen, huilen, bij ruzies of na een val) en reageert dan als een reactie vaak met ssst of soms scheldt hij. ik reageer dan eigenlijk altijd afkeurend op hem met ‘zuchtend zijn naam’ of dat hij beter kan vragen wat er aan de hand is of bijv kan troosten. En leg iedere keer uit dat het kinderen zijn en het er bij hoort. Hij vindt mijn reactie altijd vervelend en soms reageert hij uit eindelijk met ‘hou je kop’. Ik heb herhaaldelijk aangegeven dat ik ‘hou je kop’ respectloos vindt en liever hoor ‘even stil/ nu niet/ hou op’ of loop weg. Vandaag gebeurde het weer. Ik heb aangeven dat dit niet is hoe ik een relatie wil en waar ik mijn kinderen aan wil blootstellen. Hij vindt dat ik overdrijf en vindt dat het niet veel voorstelt en wil geen sorry zeggen, als hij niet ziet dat hij iets verkeerd doet. Ik heb uitgelegd dat het prima kan dat hij ‘hou je kop’ niet iets heftigs vindt, maar omdat hij weet dat ik het respectloos vindt hij daar rekening mee kan houden en dat niet meer te doen. En als hij ziet/ weet dat ik daar van slag van raak dat hij dan alsnog fout zit en zijn excuses aan kan bieden.
Hij kan zich niet altijd inleven in een ander. Hij is van zichzelf wel lief. Maar ik vind het een vervelende situatie.
heeft iemand tips/adviezen?
Peiling
wat vindt je van ‘hou je kop’ zeggen tegen je partner of kinderen?
Maximaal 3 antwoorden.
Ik heb geen kop, dus ik kan hem ook niet houden … dat is wat het in me oproept. Ik vind het idd ook respectloos en een verkeerd voorbeeld. Jouw manier van reageren (zuchten, corrigeren in bijzijn van de kinderen) ik ook niet helpen omdat je je boven hem plaats in de opvoedsituatie. Maar ik begrijp ook dat je het gewoon niet oké vindt.
Ik heb respectloos gestemd, ik vind dit taalgebruik naar een andere ouder totaal niet kunnen! Maar ik vind jouw reacties op hem, waar de kinderen blijkbaar ook bij zijn, ook niet echt oké.
Praten blijft het advies, maar er ook echt voor gaan zitten en allebei luisteren naar de ander. Ik kan niet uit de OP opmaken of dat nu ook gebeurt, het lijken in ieder geval losse opmerkingen en geen echte gesprekken zoals je het beschrijft.
Hij zou het anders kunnen verwoorden, maar je mag ook echt naar jouw gedrag gaan kijken hierin.
Je valt hem af waar de kinderen bij zijn, dat vind ik ook niet kunnen.
Klinkt alsof je jezelf de betere ouder vindt,maar je hebt hem zelf gekozen hè als vader van je kinderen.
Gaat het nou om hou je kop ?
Of gaat het om wat anders ?
Hoe is je relatie? Hebben jullie het fijn ?
Hoe is hij verder als vader ?
Doen jullie leuke dingen als gezin
Enzovoort
Due-scimmie schreef op 21-09-2024 om 21:08:
Hij zou het anders kunnen verwoorden, maar je mag ook echt naar jouw gedrag gaan kijken hierin.
Je valt hem af waar de kinderen bij zijn, dat vind ik ook niet kunnen.
Klinkt alsof je jezelf de betere ouder vindt,maar je hebt hem zelf gekozen hè als vader van je kinderen.
Als je partner de kinderen uitscheldt of ‘houd je kop’ zegt, mag je als ouder best expliciet laten weten dat je hen steunt, moeten zelfs.
Bedankt voor jullie reacties en eerlijkheid.
Echt constructief ergens over praten samen is erg moeilijk. Hij vind het verschrikkelijk om over dingen te praten die niet goed gaan en begint dan al snel te zuchten en vindt alles ‘gezeik’, wat het moeilijk maakt. We hebben ook een totaal andere opvoeding gehad en hij vindt dat ik over veel dingen niet zo moeilijk moet doen. Zoals terugkomen op dingen die je verkeerd doet of je excuses aanbieden, terwijl ik daar veel waarde aan hecht.
Het zal zeker van twee kanten komen. Ik snap ook dat mijn reacties niet leuk zijn. Maar ik vind het wel heftig als onze kinderen o.a. geSSST worden als ze huilen, vooral als het een duidelijk goede reden heeft, bijv. Als ze vallen.
Het is niet mijn bedoeling om mezelf boven hem te zetten als ouder, maar dat is mogelijk wel een beetje zo gegroeid. Mijn jongste heeft veel gehuild. De zorg kwam vooral op mij neer. 10min douchen kon al bijna niet omdat mijn man het te zwaar vond met een krijsende baby. Tot bijna 2jaar werd hij 6x per nacht wakker. Mijn man heeft 2 jaar apart geslapen omdat hij zo gefrustreerd raakte van het wakker worden van het huilen dat ik daar ook alleen maar stress van kreeg. Hij vind de kinderen zwaar als ze huilerig zijn en erg vermoeiend. Hij gaat vaak niet mee met uitstapjes omdat hij het niet trekt.
Maar hij heeft het ook soms heel leuk met de kinderen. Hij kan heerlijk met ze spelen en lachen. En soms gaat hij wel mee naar de speeltuin in de straat. In Zijn geheel gaan we vooruit nu de kinderen groter worden, maar het ongenoegen wat vaak naar de kinderen of over de kinderen geuit wordt activeert denk ik een soort overweldigend beschermende moeder die soms van zich afsnauwt omdat ik ze wel goed genoeg vindt.
MMcGonagall schreef op 21-09-2024 om 21:17:
[..]
Als je partner de kinderen uitscheldt of ‘houd je kop’ zegt, mag je als ouder best expliciet laten weten dat je hen steunt, moeten zelfs.
Soms scheldt hij staat er, maar ook bij sst gaat ze lopen zuchten. Dat is ook niet constructief. Dus voor het hou je kop valt ze hem al af. De kinderen voelen ook wel aan hoe moeder erover denkt wat niet mee zal helpen voor vader.
Due-scimmie schreef op 21-09-2024 om 21:47:
[..]
Soms scheldt hij staat er, maar ook bij sst gaat ze lopen zuchten. Dat is ook niet constructief. Dus voor het hou je kop valt ze hem al af. De kinderen voelen ook wel aan hoe moeder erover denkt wat niet mee zal helpen voor vader
Ik snap je punt weL ik probeer het meestal niet te doen als de kinderen dat horen, maar meer als hij bijv naast me staat.
Maar moet ik het dan gewoon laten gaan? Dat er 10x per dag SST naar de kinderen geroepen wordt als ze een huilgeluid maken? Kinderen moeten toch ook gewoon kunnen en mogen huilen. Mijn doel is een veilig thuis voor ze te creëren waarin ze zichzelf mogen zijn en daarbij ook boos en verdrietig.
ik realiseer me nu wel dat ik echt moet zorgen dat de kinderen dit niet moeten meekrijgen. Maar ik wil ook niet dat ze het gevoel hebben dat ze geen geluid mogen maken en niet mogen huilen in hun eigen huis.
En ik realiseer me nu dat het ‘hou je kop’ waarschijnlijk vaak niet zou gebeuren als ik niet eerst zou reageren. Het is een punt van aandacht. Fijn jullie reacties. Hij kan het zelf niet zo goed verwoorden en bespreken.
Dit klinkt niet oke hoor TO
Heeft je man een labeltje. Niet rot bedoeld.
'Hou je kop' is voor mij heel ver over de grens van het acceptabele. Hier zou ik 1 keer voor waarschuwen, daarna is het einde oefening. Ja, dit meen ik.
Verder op metaniveau met je man praten over opvoeding en hier op een rustig moment afspraken over maken. Hij vindt het allemaal zo lastig, zwaar en huilie huilie. Hij drukt behoorlijk zn snor als ik t zo lees lijkt ook geen wens te hebben om zijn opvoedskills te vetbeteren. Helemaal prima, maar op deze manier doorgaan is niet acceptabel. Ik zou man vragen hoe hij het dan straks gaat doen als alleenstaande ouder als hij het nu al zo moeilijk vindt? Want die kant zou het voor mij wel opgaan. No way dat ik me zo laat behandelen en dit als voorbeeld aan m'n kinderen geef.
Maar eerlijk is eerlijk, als er duidelijke visie en afspraken op tafel liggen moet jij je er ook aan houden en niet zuchten en klagen.
Roos57 schreef op 21-09-2024 om 22:07:
Dit klinkt niet oke hoor TO
Heeft je man een labeltje. Niet rot bedoeld.
Nee, geen label. Ik twijfel ook of hij daaraan zou voldoen. Hij staat er in elk geval niet voor open om het te onderzoeken. Hij wil geen (relatie-)therapie, geen onderzoeken. Hij ziet niet hoe dat hem zou helpen.
Hij heeft wel sinds een paar maanden een antidepressivum (ssri) vanwege de heftige overprikkeling en dat het voor mij veel te ver ging omdat hij echt naar reageerde tegen mijn oudste een paar keer. Dit helpt wel een beetje. Hij heeft iets minder last van de geluiden en ziet iets minder op tegen dingen doen, maar het ging wel wat beter dan dat het nu weer gaat.
Jullie kinderen hebben hier niet voor gekozen. Rekening met elkaar houden in een gezin is logisch maar op eieren lopen is niet oké. Als jouw man het gezinsleven niet aankan dan moet hij op zoek naar manieren om dat wel te kunnen. Er zijn dingen binnen zijn bereik zoals weglopen van de situatie als het te erg is.
Mijn man kan soms te veeleisend zijn naar de kinderen of overprikkeld raken maar heeft zichzelf aangeleerd om wanneer hij onredelijk boos wordt naar boven te gaan of even buiten een rondje te lopen. En daarna erop terugkomen bij de kinderen zodat zij weten dat dit 100% bij hem ligt en 0% bij de kinderen.
Je probeert nu zowel je man als je kinderen te sparen maar het eindresultaat is dat de kinderen en jijzelf hierdoor geraakt worden.
Je kunt niet iedereen tevreden stellen dus ga op zoek naar wat er in jouw ogen wel kan en wat er moet veranderen.
Mischa83 schreef op 21-09-2024 om 22:18:
'
Maar eerlijk is eerlijk, als er duidelijke visie en afspraken op tafel liggen moet jij je er ook aan houden en niet zuchten en klagen.
Je bedoelt consequent zijn en het dan beëindigen? Ik weet wel dat ik op een afstandje dat ook zou suggereren en al vaker heb gedacht en benoemd naar hem.
Ik zie alleen niet goed hoe dat de situatie zou verbeteren. Hij kan de kinderen niet dagen alleen aan. Hij vindt dat echt te zwaar en dat zou ook niet goed zijn voor de sfeer en zijn relatie met de kinderen. Hij is niet ongelukkig met ons, hij vind het alleen te zwaar. Ik ben helemaal niet ongelukkig met hem als partner, behalve de slechte communicatieve skills. Maar ik ben ook zeker niet gelukkig in de huidige situatie gezien hij vrij vaak chagrijnig is en niet zoveel kan hebben en er zo weinig aan wil doen en er weinig zelfreflectie is.
al met al wil ik helemaal niet uit elkaar gaan. Ik wil gewoon dat het beter gaat, dat het weer gezellig is, dat iedereen zichzelf kan zijn en elkaar met respect behandeld. Ik denk steeds dat als de kinderen beide op de basisschool zitten het vast makkelijker wordt voor hem omdat hij dan meer tijd voor zichzelf heeft.
Je wilt een veilig thuis voor je kinderen creëren zeg je. Dan lijkt stap 1: je man ergens anders laten wonen.
Hij klinkt als een factor waar iedereen constant rekening mee moet houden. En iemand die op een heel vervelende manier sfeerbepalend is. Zo dat niemand gewoon zichzelf kan zijn.
In een veilig huis, kun je je eigen fijne, blije, soms luidruchtige en ook soms verdrietige of huilerige, zelf zijn.
En nee, ik denk dat het niet perse beter wordt als de kinderen ouder worden. De verschillende leeftijdsfases brengen allemaal hun eigen (soms) grote uitdagingen met zich mee.