Incompetente acties ouders
Ik ben benieuwd: hebben jullie nog verhalen over momenten waarvan je denkt, ma, pa, je was incompetent! Zelf moest ik net terug denken aan een ongemakkelijke herinnering uit mijn jeugd die ik volledig wijt aan het feit dat mijn vader op dat moment een nutteloze lambal was. En ik hoop eigenlijk dat iedereen zulke beschamende verhalen heeft haha.
Tijdens mijn puberteit woonde ik bij mijn vader. Ik was pas een tijdje ongesteld en ik vond het allemaal maar ongemakkelijk, vies en beschamend. Mijn vader negeerde het fenomeen volledig. Het kwam niet in hem op een prullenbakje bij de wc te zetten, dus ik verstopte maandverband altijd onder mijn shirt zodat ik het ongezien kon weggooien in de keuken. Maandverband kocht hij ook niet automatisch, daar moest ik om vragen. Dan kocht hij 1 pakje waar ik eigenlijk niet genoeg aan had. Dus moest ik opnieuw om maandverband vragen. Zijn reactie was “huh heb je het nu al op, misschien moet je zuiniger zijn”. En vanaf dat moment ging ik maandverband rantsoeneren. Ik probeerde zo min mogelijk mijn maandverband te wisselen zodat ik met dat pakje de week door kon komen. Dat werd echt een smerige boel en ik lekte constant door. Dus had ik bloedvlekken bij mijn kont. Soms liep ik meerdere dagen met diezelfde bevlekte broek, omdat het nog geen wasdag was. Ik voelde me constant vies en verstopte me op school, ik moest ook smoesjes bedenken voor gym want anders zag iedereen mijn bloederige onderbroek. Dit is mijn 13-jaar-oud-trauma. Mijn vader had geen enkel besef hoe ik dit ervaarde. Die was gewoon lekker met zijn eigen dingetjes bezig.
Als ik hier aan terugdenk denk ik pfffff hoe kan je zo’n lambal van een vader zijn. Een beetje pro-actief ouderschap was op zijn plaats geweest.
Dus hebben jullie ook van die vreselijke jeugdherinneringen die je kan danken aan nutteloos ouderschap 
? (Niet té zwaar).
Het verkapte doel van dit topic was dat ik mijn eigen beschamende verhaal even kwijt wilde als empowerment voor mijn 13-jarige ik.
redbulletje schreef op 25-04-2022 om 12:56:
[..]
Maar hij zorgde dus wel fulltime voor je terwijl je geen moeder had? Dat vind ik op zich al knap voor een man. Hoeveel vaders zouden datzelfde doen en 't kind niet bij de (schoon) ouders droppen omdat werk voorgaat en ze niet echt een zorg-gen hebben?
Ik zal het hem doorgeven hahaha. Top gedaan pap. Jij bent een man dus onze standaard ligt laag. 
Maar even serieus, het gaat me niet om mijn vader het gaat me om mijn ervaring. Ik vind hem zelf niet zo knap als jij, maar ons gezinsleven was dan ook wat genuanceerder dan het menstruatieverhaal.
Heb jij nog gruwelijke verhalen over je ouders die je wil delen?
Ik wil hier alleen even een heel groot 
sturen naar hen die hier hun kwetsbare verhaal delen, maar óók een 
naar de paar achterlijke forummers die zelfs hierover menen te mogen oordelen. Ga lekker anderen vervelen met jullie afwezige inlevingsvermogen.
Mijn moeder was zo een.
Ik zelf ben verkracht in eigen huis door een ex collega. Mijn moeder hoorde er later van, zij zei, is dit echt waar, echt gebeurd of is dit gelogen om aandacht te krijgen en ik moest het maar vergeten.
redbulletje schreef op 25-04-2022 om 12:59:
[..]
Tja dat heb je op discussieforums nu eenmaal. Anders kun je beter in een dagboek gaan schrijven.
Maar je mening moet passen in het heersende beeld in een topic, want anders…….
Een kleintje dan om ontopic te blijven. Als mijn zus of ik vroeger verdrietig of boos waren (om kleine dingen, toen we zo tussen de 4-8 jaar waren) deden mijn ouders ons vaak na. Of ze begonnen te lachen. Dan werden wij natuurlijk nog bozer en moesten zij nog harder lachen.
Inmiddels kan ik me wel voorstellen dat je soms als ouder maar moeilijk je lach kan verbijten, maar destijds voelde het altijd zó naar.
Zelf genoeg meegemaakt. Ik durf te stellen meer dan menigeen die in dit topic meeschrijft. Het is dus geen kwestie van ontbrekend inlevingsvermogen. Ik denk echt dat sommige onderwerpen vandaag de dag te groot uitgemeten worden, onder een vergrootglas worden gelegd. Ik had het overigens niet eens over de zaken in dit topic, want die vind ik zeker niet ok. Sommigen zelfs meer dan schrijnend.
Giggly schreef op 25-04-2022 om 13:27:
Zelf genoeg meegemaakt. Ik durf te stellen meer dan menigeen die in dit topic meeschrijft. Het is dus geen kwestie van ontbrekend inlevingsvermogen. Ik denk echt dat sommige onderwerpen vandaag de dag te groot uitgemeten worden, onder een vergrootglas worden gelegd. Ik had het overigens niet eens over de zaken in dit topic, want die vind ik zeker niet ok. Sommigen zelfs meer dan schrijnend.
Open daar anders een discussietopic over? Dat lijkt me de juiste plek om jouw standpunt te bediscussiëren.
Giggly schreef op 25-04-2022 om 13:23:
[..]
Maar je mening moet passen in het heersende beeld in een topic, want anders…….
In de slachtofferrol kruipen, na al je kutreacties hier. Je moet maar durven.
Eleanor schreef op 25-04-2022 om 13:25:
Een kleintje dan om ontopic te blijven. Als mijn zus of ik vroeger verdrietig of boos waren (om kleine dingen, toen we zo tussen de 4-8 jaar waren) deden mijn ouders ons vaak na. Of ze begonnen te lachen. Dan werden wij natuurlijk nog bozer en moesten zij nog harder lachen.
Inmiddels kan ik me wel voorstellen dat je soms als ouder maar moeilijk je lach kan verbijten, maar destijds voelde het altijd zó naar.
Dat inderdaad. Of als je viel dat je dan uitgelachen werd. Dan zeiden ze wel dat ze je toelachten, maar het voelde gewoon als uitlachen.
Bij de kant van een tante/oom was het de gewoonte om als kinderen naar bed moesten een heel stom liedje te zingen. Toen nichtje eens vroeg dat niet meer te doen, want ze vond het een stom liedje, gingen ze het juist expres doen. Daar was ze erg boos over.
Ik vond het vroeger altijd vre-se-lijk dat ik ooms en tante een kus als hallo en zo moest geven. Ik verstopte mij dan, en dan had je van die ooms (niet allemaal familie, ook partners van vriendinnen van mijn moeder en zo) die dan perse een kus wilde. Geen van hen heeft ooit vrijwillige een kus gekregen. Oké, eentje wel, omdat hij op een gegeven moment zei; jij wilde dat nooit en toen vond ik het grappig, maar nu denk ik, eigenlijk was dat niet oké.
Dus wat ik incompetent vond, was dat mijn persoonlijk grenzen (ik wil niet gekust worden door vreemden) aan de kant werd geschoven onder het mom; beleefd zijn.
Infobericht: dit is geen discussietopic. TO nodigt mensen uit gevoelige ervaringen te delen. Via lijkt me daar een hele mooie plek voor, maar het zou fijn zijn als dit ook door iedereen gerespecteerd wordt.
Wat een heftige verhalen. Hier gelukkig een heel fijne jeugd. Maar idd ook wel dingen waarvan ik achteraf denk, dat was niet zo handig. Een voorbeeldje: ik voelde als kind kennelijk situaties en emoties goed aan. Kon dan dingen zeggen als; 'mama, waarom is tante Miepie verdrietig?' of; 'Sammie heeft pijn'. Terwijl die mensen dat niet uitten, maar er wel iets ernstigs aan de hand was. Mijn moeder wilde mij beschermen tegen die heftige situaties. Die wilde dat ik een onbezorgd kind was. Dus die reageerde dan steevast met; 'nee Meesje, doe normaal, dat is niet zo, ga maar spelen'. Ik kan me dit niet zo actief herinneren. Maar geloofde lange tijd, tot in volwassen leeftijd, dat ik mensen helemaal niet kon aanvoelen, dus in gevoelskwesties hield ik wijselijk mijn mond. Toen ik mijn moeder vertelde dat ik tot mijn verrassing op het werk complimenten kreeg over mijn inlevingsvermogen zei ze dat ik dat altijd al had gehad en vertelde bovenstaande. Totaal niet haar bedoeling natuurlijk, maar mij had ze jarenlang verteld dat mijn gevoel niet klopte en dat was daardoor mijn werkelijkheid geworden.
Wat luchtiger:
Voor de tv eten. Binnen 5 minuten was het bord gedachteloos leeggegeten. Ik eet nu nog steeds snel, en kijk dus als ik met anderen eet hoe ver zij zijn en probeer me daaraan aan te passen.
Er was een nummer dat ik als kind heel erg stom vond. Dat ging altijd extra hard in de auto als ie langskwam. Niet omdat ze dat zo'n steengoed nummer vonden, maar mijn reactie was grappig. Ik voelde me vooral heel erg in de zeik gezet.
Ik heb overigens hele lieve ouders, maar over dit soort dingen krabbel ik me wel achter m'n oren.
Het lachen als een kind verdriet heeft om iets (in mijn ogen) onredelijks probeer ik heel hard niet te doen. Maar als dochter begint te jammeren en richting huilstand gaat omdat de lekkerste kleur dubbellikker er niet meer is lijkt ze op grumpy cat. Dan zie ik zo'n meme voor me en moet ik me echt snel omdraaien wil ik er niet voor zorgen dat ze over 20 jaar in een topic als dit meeschrijft.
HarleyQuin schreef op 25-04-2022 om 13:21:
Mijn moeder was zo een.
Ik zelf ben verkracht in eigen huis door een ex collega. Mijn moeder hoorde er later van, zij zei, is dit echt waar, echt gebeurd of is dit gelogen om aandacht te krijgen en ik moest het maar vergeten.
Wat heel erg. Dat is heel erg incompetent ouderschap.
Niet zo erg, maar toen mijn eerste huisbaas me het huis uit zette, omdat ik hem had gevraagd om niet in mijn kamer te komen als ik er niet was, zei mijn moeder dat ik vast onbeschoft was geweest en dat het mijn eigen schuld was.
HarleyQuin schreef op 25-04-2022 om 13:21:
Mijn moeder was zo een.
Oh djiez dat is ook een lekkere 
. Heb je het idee dat het incompetentie was, onhandigheid, onwetendheid, of was ze gewoon zo vals?
LydiaDietz schreef op 25-04-2022 om 13:42:Het lachen als een kind verdriet heeft om iets (in mijn ogen) onredelijks probeer ik heel hard niet te doen. Maar als dochter begint te jammeren en richting huilstand gaat omdat de lekkerste kleur dubbellikker er niet meer is lijkt ze op grumpy cat. Dan zie ik zo'n meme voor me en moet ik me echt snel omdraaien wil ik er niet voor zorgen dat ze over 20 jaar in een topic als dit meeschrijft.
Mooi voorbeeld. Je wil de gevoelens van je kind serieus nemen maar soms kunnen kinderen zo overstuur raken van de kleinste onbenulligheid dat het ook wel eens lastig is om niet in lachen uit te barsten.
En tegelijk mogen kinderen ook best leren dat je niet om elke lolly in diep verdriet hoeft te blijven, dat mag ook een keer klaar zijn. ik kan me best voorstellen dat niet elke ouder daar elk moment de juiste balans in heeft.