Incompetente acties ouders

Een tik - als ik terugkijk, gebeurde me dat op momenten waarop ik door slaapgebrek te moe was, niet genoeg afstand kon nemen, geen 'lucht' meer had voor humor. Het was me soms gewoon teveel en dan heb ik weleens uit onmacht een tik uitgedeeld of teveel geschreeuwd. Dat zal ouders van vroeger (alleen van vroeger?)  ook zijn overkomen (en uiteraard praat dat nooit uitwassen goed!!). Dat neemt niet weg dat zulke incidenten tot nare herinneringen leiden. Ik vrees dat geen enkel kind opgroeit met uitsluitend lieve leuke herinneringen aan de ouders.

Ik ben jaren thuismoeder geweest (half jaren 80-eind jaren 90), Vaders hadden geen thuisdagen met hun gezin - tenminste, ik kende hen niet in onze kring. Het werk dat ik deed, was meestal ook thuis - als ik incidenteel elders werkte, voelde dat comfortabel omdat je thuis altijd 'aan staat' voor andere input. Dat werd in coronatijd extra duidelijk.

De belasting als thuismoeder was me soms gewoon veel, vooral in tijden met nachtelijk gespook en vrijwel geen 'me-time' zoals ouders die nu vaker hebben, door kinderopvang/oppas door grootouders/uitjes. 
Op je werk zijn kan in zekere zin rust geven (als je tenminste geen stressvolle werkomgeving hebt). 

Mijn ouders hebben toch aardig wat steken laten vallen richting mij (en mijn zussen).
Mijn vader heeft ons toen we een heel stuk jonger waren toch wel met enige regelmaat een flinke klap verkocht of schreeuwde als een malle. Dat is gelukkig later wel opgehouden. Hij deed dit uit pure wanhoop/frustratie/onmacht maar dat praat het nog niet goed.

Mijn moeder kon eigenlijk ook niet zo goed opvoeden. Het hielp niet mee dat ze meerdere chronische ziektes had die elkaar in de weg zaten. Ze heeft mij op een gegeven moment uit pure onmacht in een veel te warm bad gegooid.

Alsof het gebrek aan opvoeden en structuur niet genoeg was, viel het beetje wat er nog was weg voor mij toen mijn zussen aangaven misbruikt te zijn. Alle aandacht van mijn ouders ging opeens naar hun toe. Dat is iets wat ik ze tot op de dag van vandaag nog kwalijk neem. Het heeft ook zeker bijgedragen aan de ernstigheid van mijn depressie en verstoorde ouder-kind relatie.
Ik zeg ook altijd dat ik gevoed ben maar dat het stukje op achterwegen gelaten is.

Wat erg Dinna!

Nog iets van mijn ouders, in dit geval mijn vader, ik zie net op Facebook dat hij onderweg is ergens in / door Duitsland. Kijk ik hoef niet zijn dagelijkse gangen te weten maar het is wel fijn om te horen waar hij uithangt.

Eleanor schreef op 26-04-2022 om 11:34:
Omdat het mij nooit het gevoel heeft gegeven dat er iets mis met me was of dat ik ieder moment in elkaar geslagen zou kunnen worden.

Dat mijn ouders nog altijd omgaan met de man die mij heeft misbruikt past wellicht ook in de tijdsgeest, maar dat heeft me weldegelijk ontzettend beschadigd.

Dat. Dat vind ik ook altijd zo moeilijk aan de eeuwige discussie over de "corrigerende tik". Het is de context van zoveel handelingen die het zo onveilig maakt.

Een doodenkele tik als je in de auto aan het klieren bent, daar zullen veel kinderen geen nare herinneringen aan overhouden. De dreiging van altijd geweld natuurlijk wél.

Maar dat je ouders niet achter je gaan staan als iemand anders geweld tegen jou heeft gebruikt, dat is heel beschadigend. 

Ik heb al eerder geschreven dat ik last heb gehad van het goedbedoelde "gerelativeer" van mijn ouders rondom misbruik. Dat dat zo was heb ik pas veel later begrepen, als er bijvoorbeeld in het nieuws was dat buurtvaders een (echte of vermeende) pedo wegjoegen uit de buurt. Dat ik dacht "waarom hebben mijn ouders niet even met een paar stevige buurmannen die kerel weggejaagd of een pak rammel gegeven? Ze wisten wie het was, hij had nota bene bekend". Dat ging pijn doen, waarom daar wel en bij mij niet?

Terwijl ik met mijn verstand natuurlijk ook wel weet dat eigenrichting in een buurt kwalijk is en geen oplossing. Maar het toont iets van waar de solidariteit van je ouders ligt en jouw ouders kozen kennelijk niet voor jou. Dat is heel kwalijk.

Ellori en Dinna.

Courage schreef op 25-04-2022 om 20:50:

[..]

Ik snap je neiging om ook weer acties van je ouders te vergoelijken, maar dat is echt niet nodig. Ik vind dat jij het aardig voor je kiezen hebt gehad. Je bent op allerlei manieren gedwarsboomd om een lekker sociaal functionerend wezen te worden - dat vind ik echt heel naar voor je! Echt hoor, je mag gewoon vinden dat je ouders flinke steken hebben laten vallen.

Met alle liefde maar ik denk toch dat je overdrijft. Mijn voorbeelden zijn niet het topje van de ijsberg of een paar voorbeelden maar zijn al mijn, en zelfd enige negatieve herinneringen; of dingen waarvan ik  nu denk 'dat waren incompetente acties'. 

Mijn ouders hebben mij zker nooit willen dwarsbomen, mijn moeder had haar impulsieve kant niet altijd onder controle, de actie in het café was het ergste voorbeeld daarvan, maar het is nu ook niet zo dat ik daarom gehuild heb of zo. Ik schaamde me, en tien jaar later nog steeds, als ik dat meisje tegenkwam, en nu denk ik, dat had ik haar de dagen nadien wel een beetje mogen inwrijven, maazr dat heb ik niet gedaan. Terwijl ik echt niet op mijn mondje gevallen ben of was.        

Mijn moeder kennende zal ze zich ook wel schuldig gevoeld hebben.

En misschien lijkt het of ik nu weer aan het goedpraten ben, maar in de halve eeuw van mijn bestaan hebben mijn ouders echt enrom veel voor mij gedaan ook, en ook veel liefde getoond, in woord en daad.

Het is alleen zo dat ik wel het gevoel heb dat we mijn generatie (50, plus) met minder oog voor onze psychische noden is grootgebracht dan nu normaal is. 

Mijn moeder heeft trouwens al meermaals aangegeven dat ze mij een veel betere moeder vindt dan ze zelf was.  Ik was dan ook al volwassen en had al wat van het leven geprofiteerd toen ik moeder werd ipv op mijn 25ste met drie kleintjes in een vreemd land te wonen, altijd alleen thuis.