Incompetente acties ouders
Ik ben benieuwd: hebben jullie nog verhalen over momenten waarvan je denkt, ma, pa, je was incompetent! Zelf moest ik net terug denken aan een ongemakkelijke herinnering uit mijn jeugd die ik volledig wijt aan het feit dat mijn vader op dat moment een nutteloze lambal was. En ik hoop eigenlijk dat iedereen zulke beschamende verhalen heeft haha.
Tijdens mijn puberteit woonde ik bij mijn vader. Ik was pas een tijdje ongesteld en ik vond het allemaal maar ongemakkelijk, vies en beschamend. Mijn vader negeerde het fenomeen volledig. Het kwam niet in hem op een prullenbakje bij de wc te zetten, dus ik verstopte maandverband altijd onder mijn shirt zodat ik het ongezien kon weggooien in de keuken. Maandverband kocht hij ook niet automatisch, daar moest ik om vragen. Dan kocht hij 1 pakje waar ik eigenlijk niet genoeg aan had. Dus moest ik opnieuw om maandverband vragen. Zijn reactie was “huh heb je het nu al op, misschien moet je zuiniger zijn”. En vanaf dat moment ging ik maandverband rantsoeneren. Ik probeerde zo min mogelijk mijn maandverband te wisselen zodat ik met dat pakje de week door kon komen. Dat werd echt een smerige boel en ik lekte constant door. Dus had ik bloedvlekken bij mijn kont. Soms liep ik meerdere dagen met diezelfde bevlekte broek, omdat het nog geen wasdag was. Ik voelde me constant vies en verstopte me op school, ik moest ook smoesjes bedenken voor gym want anders zag iedereen mijn bloederige onderbroek. Dit is mijn 13-jaar-oud-trauma. Mijn vader had geen enkel besef hoe ik dit ervaarde. Die was gewoon lekker met zijn eigen dingetjes bezig.
Als ik hier aan terugdenk denk ik pfffff hoe kan je zo’n lambal van een vader zijn. Een beetje pro-actief ouderschap was op zijn plaats geweest.
Dus hebben jullie ook van die vreselijke jeugdherinneringen die je kan danken aan nutteloos ouderschap 
? (Niet té zwaar).
Het verkapte doel van dit topic was dat ik mijn eigen beschamende verhaal even kwijt wilde als empowerment voor mijn 13-jarige ik.
Verwijderd, offtopic
Verwijderd, offtopic
Deze is ook een klassieker, opa en kind kwamen bij mij een fiets ophalen via marktplaats.
Jongetje moest huilen. Opa: “je bent toch geen mietje!”.
En echt 5 minuten later in het gesprek vertelde kind dat hij zijn nieuwe fiets rood wilde spuiten. Zegt opa: “Rood is voor meisjes dat wil je toch niet, iedereen lacht je uit”.
Ik ging er zelf nog tegen in dat dat nergens over ging. Ziet opa dat als een bevestiging: kijk die vrouw vindt rood een mooie kleur ik zei toch dat het voor meisjes was.
@Nee. Heb jij je vader later ooit verteld wat de situatie rondom je menstruatie met je deed? Ik vraag dit dus niet vanuit kritisch oogpunt, voor het geval het zo geïnterpreteerd wordt. Ik ben benieuwd of je vader er achteraf begrip voor kon opbrengen. Of een soort van berouw (kon) tonen.
Laatst een dingetje bij de buren:
Buurjongen had per ongeluk de bal over de schutting gegooid en moest dus gaan aanbellen om deze te terug te vragen. Maar dat vond hij eng en dit gaf hij aan. Super goed dus! Maar in plaats van dat er gezegd werd; joh, laten we samen gaan, riep opa dat hij zich niet zo moest aanstellen en gewoon moest gaan. En vaders riep, als je niet gaat heb je geen bal meer.
Ze bedoelen het allebei goed. De eerste door te zeggen, je kunt het echt wel. De ander door te zeggen, als je niets doet, dan kun je hem ook niet terug krijgen. Maar de manier waarop was effe: oké dan, vriendelijk.
Nee schreef op 25-04-2022 om 14:11:
Deze is ook een klassieker, opa en kind kwamen bij mij een fiets ophalen via marktplaats.
Jongetje moest huilen. Opa: “je bent toch geen mietje!”.
En echt 5 minuten later in het gesprek vertelde kind dat hij zijn nieuwe fiets rood wilde spuiten. Zegt opa: “Rood is voor meisjes dat wil je toch niet, iedereen lacht je uit”.
Ik ging er zelf nog tegen in dat dat nergens over ging. Ziet opa dat als een bevestiging: kijk die vrouw vindt rood een mooie kleur ik zei toch dat het voor meisjes was.
Zo is mn pa ook maar die heeft eigenlijk sowieso een hekel aan vrouwen.
Giggly schreef op 25-04-2022 om 14:15:
@Nee. Heb jij je vader later ooit verteld wat de situatie rondom je menstruatie met je deed? Ik vraag dit dus niet vanuit kritisch oogpunt, voor het geval het zo geïnterpreteerd wordt. Ik ben benieuwd of je vader er achteraf begrip voor kon opbrengen. Of een soort van berouw (kon) tonen.
Nee, maar dit was dan ook één van de kleinere zaken dus niet echt een onderwerp om aan te snijden (aangezien er dus veel belangrijkere dingen zijn om het over te hebben). In het algemeen reageert hij nergens op. Als ik iets aangeef over vroeger blijft hij letterlijk stil, of hij zucht. Ik vraag dan, heb je er geen reactie op? Heb je er geen mening over? Zegt hij nee. Als ik aangeef dat ik het er alsnog over wil hebben zegt hij dat het nu niet meer uitmaakt. Dus even goede gesprekken als met een betonnen muur 
Hij is tegenwoordig ook van de hoogsensitieve spirituele stroming en zijn mantra is dat schuld niet bestaat evenals verantwoordelijkheid. (Dat zeggen ze in de youtubefilmpjes altijd). Dus als ik zou zeggen dat ik iets niet fijn vond van vroeger dan ziet hij dat als een aanval, maar schuld bestaat niet en verantwoordelijkheid ook niet dus wat er gebeurd is, is niet gebeurd…. Of zo. Hij gebruikt het ook steeds in zijn communicatie. Alles wat je voelt doe je jezelf aan. Dus hoe ik me over mijn jeugd voel doe ik dan ook mezelf aan. Gruwelijk irritant. Ik ben er van overtuigd dat van die zweverige HSP spiritualiteit met “in je eigen kracht staan” en “schuld bestaat niet” en “denk aan jezelf” nu constant gebruikt wordt door egoïstische ouders die geen verantwoordelijkheid willen nemen. Dat soort communicatie trek ik erg slecht.
Nee schreef op 25-04-2022 om 14:32:
[..]
Nee, maar dit was dan ook één van de kleinere zaken dus niet echt een onderwerp om aan te snijden (aangezien er dus veel belangrijkere dingen zijn om het over te hebben). In het algemeen reageert hij nergens op. Als ik iets aangeef over vroeger blijft hij letterlijk stil, of hij zucht. Ik vraag dan, heb je er geen reactie op? Heb je er geen mening over? Zegt hij nee. Als ik aangeef dat ik het er alsnog over wil hebben zegt hij dat het nu niet meer uitmaakt. Dus even goede gesprekken als met een betonnen muur
Hij is tegenwoordig ook van de hoogsensitieve spirituele stroming en zijn mantra is dat schuld niet bestaat evenals verantwoordelijkheid. (Dat zeggen ze in de youtubefilmpjes altijd). Dus als ik zou zeggen dat ik iets niet fijn vond van vroeger dan ziet hij dat als een aanval, maar schuld bestaat niet en verantwoordelijkheid ook niet dus wat er gebeurd is, is niet gebeurd…. Of zo. Hij gebruikt het ook steeds in zijn communicatie. Alles wat je voelt doe je jezelf aan. Dus hoe ik me over mijn jeugd voel doe ik dan ook mezelf aan. Gruwelijk irritant. Ik ben er van overtuigd dat van die zweverige HSP spiritualiteit met “in je eigen kracht staan” en “schuld bestaat niet” en “denk aan jezelf” nu constant gebruikt wordt door egoïstische ouders die geen verantwoordelijkheid willen nemen. Dat soort communicatie trek ik erg slecht.
Begrijpelijk. Ik trek het ook slecht merk ik tijdens het lezen. Ik denk dat ik je vader met liefde een dreun zou willen verkopen.
Zusterclivia schreef op 25-04-2022 om 13:01:
Soms denk ik wel eens, volgens mij doen alle ouders maar wat.
Zo is dat. Denk aan Wim Sonneveld. 'Een opvoeder is iemand die in het duister rondtast'
Je kunt volop boeken lezen en blader doorspitten, tegenwoordig een heel internet aan uiteenlopende meningen, maar jij bent jezelf en je kind wordt geboren zonder 'gebruiksaanwijzing'. En dan nog is elk kind anders, en heb je te maken met je partner en zijn/haar levensgeschiedenis. Het valt allemaal niet mee, en helemaal niet als je als opvoeder weinig netwerk hebt of zelf niet zo sterk bent in de communicatie.
TO, goed dat je dit topic startte!
Mijn vader was 45 toen ik werd geboren (heb het vanochtend nog eens nagerekend, maar ja echt, dat was hij) en mijn moeder bijna 39. Ze waren ontzettend blij dat ik kwam (en later zelfs nog een tweede kind). Mijn vader liet 'vrouwenzaken' aan mijn moeder over, en vond het (zoals zij weleens vertelde) gênant waarover zij als moeder met mij praatte tijdens de afwas.
Op de menstruatie was ik goed voorbereid, want zij zelf had ooit (begin jaren 30!!) gedacht dat ze dood ging, bij het opmerken van dat onverwachte bloed).Maar met m'n vader is het onderwerp nooit ter sprake geweest.
Nee schreef op 25-04-2022 om 14:32:zijn mantra is dat schuld niet bestaat evenals verantwoordelijkheid. (Dat zeggen ze in de youtubefilmpjes altijd). Dus als ik zou zeggen dat ik iets niet fijn vond van vroeger dan ziet hij dat als een aanval, maar schuld bestaat niet en verantwoordelijkheid ook niet dus wat er gebeurd is, is niet gebeurd…. Of zo. Hij gebruikt het ook steeds in zijn communicatie. Alles wat je voelt doe je jezelf aan.
Wat een lamzak. Sorry.
Het is zo'n luie, gemakzuchtige, infantiele manier van tegen de dingen aankijken. Nooit ergens verantwoordelijkheid voor nemen. Nooit ergens de consequenties van dragen. Ikke ikke ikke en de rest is jouw probleem.
En volgens mij is het ook een geperverteerde weergave van de (oorspronkelijk best zinvolle) gedachte dat je zelf een stem hebt in hoe je omgaat met wat anderen je aandoen. Anderen kunnen je kwetsen, beschadigen, en je hoeft dat niet de rest van je leven lijdzaam en willoos te ondergaan. Er is een deel waar je zelf de regie van je leven weer kunt proberen terug te pakken. Al zal dat niet altijd of volledig lukken.
Volwassen zijn is dat je verantwoordelijkheid draagt voor jezelf, maar ook voor wat jouw impact op anderen is. Het standpunt dat als anderen last van jou hebben, dat jij daar niks mee te maken hebt en niet verantwoordelijk voor bent, is na de dreumesleeftijd niet echt meer vol te houden.
LydiaDietz schreef op 25-04-2022 om 13:42:
Wat luchtiger:
Voor de tv eten. Binnen 5 minuten was het bord gedachteloos leeggegeten. Ik eet nu nog steeds snel, en kijk dus als ik met anderen eet hoe ver zij zijn en probeer me daaraan aan te passen.
Er was een nummer dat ik als kind heel erg stom vond. Dat ging altijd extra hard in de auto als ie langskwam. Niet omdat ze dat zo'n steengoed nummer vonden, maar mijn reactie was grappig. Ik voelde me vooral heel erg in de zeik gezet.
Ik heb overigens hele lieve ouders, maar over dit soort dingen krabbel ik me wel achter m'n oren.
Het lachen als een kind verdriet heeft om iets (in mijn ogen) onredelijks probeer ik heel hard niet te doen. Maar als dochter begint te jammeren en richting huilstand gaat omdat de lekkerste kleur dubbellikker er niet meer is lijkt ze op grumpy cat. Dan zie ik zo'n meme voor me en moet ik me echt snel omdraaien wil ik er niet voor zorgen dat ze over 20 jaar in een topic als dit meeschrijft.
Mijn stiefdochter heeft ook zo’n liedje: Bon Appetit van Katy Perry (?)
Alleen begint zij meteen zich aan te stellen en vindt dat niemand dat nummer mag luisteren en dat de radio maar meteen op iets anders moet. Tsja, dan steken haar vader en broer daar ook de draak mee (even op repeat als het op Spotify is bijv). Ik zei tegen haar: wij vinden het wel een leuk liedje mogen we dan iets niet luisteren omdat jij het niet leuk vindt? Dat vond ze inderdaad. Dus daarna hebben we wel even een voorbeeld gesteld dat wanneer er muziek langs kwam dat zij leuk vond en een van ons niet, die meteen afgezet werd. Daarna afgesproken dat papa en broer er niet meer flauw over zouden doen en dat zij het liedje gewoon even uit moest zitten.
Ik was een keer zo boos en verdrietig over iets dat een van mijn kinderen bewust kapot had gemaakt dat ik heb geroepen dat ze maar bij haar vader moest gaan wonen als ze mijn dingen zo stom vond… Het was al het zoveelste en er ook keihard over liegen. Ik trok het gewoon niet meer. Geen excuus hoor… en heb het er later nog wel over gehad met haar.
Mijn ouders hadden alleen van die kleine dingetjes, maar dat is meer voor een ander soort topic (denken dat mijn moeder het riempje van de buggy had vastgemaakt en mijn moeder dacht dat mijn vader het had gedaan, bij het spoor bleef het wieltje steken en lag ik KLOINK! Met mijn kop op de rails, dat soort dingen 😬).
Ginevra schreef op 25-04-2022 om 15:02:
[..]
Wat een lamzak. Sorry.
Het is zo'n luie, gemakzuchtige, infantiele manier van tegen de dingen aankijken. Nooit ergens verantwoordelijkheid voor nemen. Nooit ergens de consequenties van dragen. Ikke ikke ikke en de rest is jouw probleem.
En volgens mij is het ook een geperverteerde weergave van de (oorspronkelijk best zinvolle) gedachte dat je zelf een stem hebt in hoe je omgaat met wat anderen je aandoen. Anderen kunnen je kwetsen, beschadigen, en je hoeft dat niet de rest van je leven lijdzaam en willoos te ondergaan. Er is een deel waar je zelf de regie van je leven weer kunt proberen terug te pakken. Al zal dat niet altijd of volledig lukken.
Volwassen zijn is dat je verantwoordelijkheid draagt voor jezelf, maar ook voor wat jouw impact op anderen is. Het standpunt dat als anderen last van jou hebben, dat jij daar niks mee te maken hebt en niet verantwoordelijk voor bent, is na de dreumesleeftijd niet echt meer vol te houden.
Haha wat verwoord je dit goed. Hij geeft inderdaad zijn eigen draai aan die coach-wijsheden. Daarmee plaatst hij zichzelf heel erg buiten relaties.
Wat voelt het even lekker om over mijn vader te zeuren trouwens. Normaal heb ik het dus nooit over al deze irritaties. Maar ja hij is gewoon een lambal!! En af en toe wel een lieve lambal en ik kan het ook erg gezellig met hem hebben, maar het blijft een lambal 
SuzyQFive schreef op 25-04-2022 om 15:25:
Ik was een keer zo boos en verdrietig over iets dat een van mijn kinderen bewust kapot had gemaakt dat ik heb geroepen dat ze maar bij haar vader moest gaan wonen als ze mijn dingen zo stom vond… Het was al het zoveelste en er ook keihard over liegen. Ik trok het gewoon niet meer. Geen excuus hoor… en heb het er later nog wel over gehad met haar.
Mijn ouders hadden alleen van die kleine dingetjes, maar dat is meer voor een ander soort topic (denken dat mijn moeder het riempje van de buggy had vastgemaakt en mijn moeder dacht dat mijn vader het had gedaan, bij het spoor bleef het wieltje steken en lag ik KLOINK! Met mijn kop op de rails, dat soort dingen 😬).
Dit vindt ik dus echt een hilarisch verhaal. (Of mag dat niet hahah). Wat verschrikkelijk slecht. Zo onbenullig.
Doet me denken aan die keer dat een moeder niet doorhad dat haar buggy inclusief kind op de straat naar beneden rolde. Normaal gebeuren die dingen alleen in films. Het liep gelukkig goed af en na de schrik moest iedereen erom lachen.