Incompetente acties ouders
Ik ben benieuwd: hebben jullie nog verhalen over momenten waarvan je denkt, ma, pa, je was incompetent! Zelf moest ik net terug denken aan een ongemakkelijke herinnering uit mijn jeugd die ik volledig wijt aan het feit dat mijn vader op dat moment een nutteloze lambal was. En ik hoop eigenlijk dat iedereen zulke beschamende verhalen heeft haha.
Tijdens mijn puberteit woonde ik bij mijn vader. Ik was pas een tijdje ongesteld en ik vond het allemaal maar ongemakkelijk, vies en beschamend. Mijn vader negeerde het fenomeen volledig. Het kwam niet in hem op een prullenbakje bij de wc te zetten, dus ik verstopte maandverband altijd onder mijn shirt zodat ik het ongezien kon weggooien in de keuken. Maandverband kocht hij ook niet automatisch, daar moest ik om vragen. Dan kocht hij 1 pakje waar ik eigenlijk niet genoeg aan had. Dus moest ik opnieuw om maandverband vragen. Zijn reactie was “huh heb je het nu al op, misschien moet je zuiniger zijn”. En vanaf dat moment ging ik maandverband rantsoeneren. Ik probeerde zo min mogelijk mijn maandverband te wisselen zodat ik met dat pakje de week door kon komen. Dat werd echt een smerige boel en ik lekte constant door. Dus had ik bloedvlekken bij mijn kont. Soms liep ik meerdere dagen met diezelfde bevlekte broek, omdat het nog geen wasdag was. Ik voelde me constant vies en verstopte me op school, ik moest ook smoesjes bedenken voor gym want anders zag iedereen mijn bloederige onderbroek. Dit is mijn 13-jaar-oud-trauma. Mijn vader had geen enkel besef hoe ik dit ervaarde. Die was gewoon lekker met zijn eigen dingetjes bezig.
Als ik hier aan terugdenk denk ik pfffff hoe kan je zo’n lambal van een vader zijn. Een beetje pro-actief ouderschap was op zijn plaats geweest.
Dus hebben jullie ook van die vreselijke jeugdherinneringen die je kan danken aan nutteloos ouderschap 
? (Niet té zwaar).
Het verkapte doel van dit topic was dat ik mijn eigen beschamende verhaal even kwijt wilde als empowerment voor mijn 13-jarige ik.
Bij mijn vader was volgens mij vroeger niks in huis qua maandverband en tampons, dus eerste keer maar papier gebruikt en naar mijn moeder gefietst. Daarna nam ik het maar gewoon mee in mijn tas als ik naar mijn vader ging 😅.
Nu staat er bij ons beneden en boven op de wc gewoon een bakje met tampons en maandverband ookal gebruik ik zelf een menstruatiecup. En voor dochter van man heb ik laatst toilettas gevuld met maandverband en tampons in verschillende maten zodat het er is als ze het nodig is nu ze eindbasisschoolleeftijd is. Liever te vroeg dan te laat in huis.
Nee schreef op 25-04-2022 om 15:31:
Doet me denken aan die keer dat een moeder niet doorhad dat haar buggy inclusief kind op de straat naar beneden rolde. Normaal gebeuren die dingen alleen in films. Het liep gelukkig goed af en na de schrik moest iedereen erom lachen.
Haha dat is mij een keer gebeurd op vakantie in Griekenland, dat de dubbele buggy het zwembad in rolde. Kinderen lagen er in dit geval niet in, maar pas toen ik al die geschrokken koppen van de andere vakantiegangers zag realiseerde ik mij dat zij dat niet wisten natuurlijk.
Als mijn baby zich echt verschrikkelijk aanstelt (nephuilen omdat hij niet verschoont wil worden) trek ik een gekke bek of doe ik hem na en moet hij zelf lachen. Maar ik besef wel dat ik dat straks niet meer moet doen.
Heb zelf ook wel wat voorbeelden van incompetentie ouders, maar wil het niet allemaal delen. Ik voel me dan schuldig ofzo. En hoop maar dat mijn eigen kind straks geen waslijst over mij heeft.
Mijn ouders hadden gewoon nooit kinderen moeten krijgen denk ik.
Niet dat er heel erge rotte dingen zijn gebeurd maar ik ben wel ( emotioneel)verwaarloosd. Ik had eten en drinken en ( tweedehands) kleding maar ik kan me herinneren dat ik al best jong, denk 7/8 jaar voor mij en mijn zusje het ontbijt moest verzorgen en dat we op tijd op school kwamen. Moeder en stiefvader lagen nog in bed. Mijn ouders waren 23 en 22 toen ze mij kregen en 1,5 jaar later mijn zus en binnen een jaar daarna gescheiden.
Kwam ik uit de kleuterschool tussen de middag naar huis gelopen was er bij mijn vader bijvoorbeeld niemand thuis en had ik geen boterham. En dan zat ik te wachten tot ik dacht dat het tijd was om terug te gaan. Geen idee waarom ik dan niet verder liep naar mijn moeders huis, dat was een paar straten verderop.
Toen ik op de middelbare school regelmatig spijbelde is er nooit iemand geweest die dat op viel.
Het contact is dus ook niet zoals ik het graag zou willen. De belangstelling is er gewoon niet echt.
Dat vind ik echt heel erg voor je Dolfje!
Het stomme is dat ik er eigenlijk pas de laatste jaren "last"van heb. Als kind was het gewoon zo. Misschien omdat ik nu bij vrienden met kinderen zie hoe het anders moet.
Dolfje schreef op 25-04-2022 om 16:32:
Mijn ouders hadden gewoon nooit kinderen moeten krijgen denk ik.
Niet dat er heel erge rotte dingen zijn gebeurd maar ik ben wel ( emotioneel)verwaarloosd. Ik had eten en drinken en ( tweedehands) kleding maar ik kan me herinneren dat ik al best jong, denk 7/8 jaar voor mij en mijn zusje het ontbijt moest verzorgen en dat we op tijd op school kwamen. Moeder en stiefvader lagen nog in bed. Mijn ouders waren 23 en 22 toen ze mij kregen en 1,5 jaar later mijn zus en binnen een jaar daarna gescheiden.
Kwam ik uit de kleuterschool tussen de middag naar huis gelopen was er bij mijn vader bijvoorbeeld niemand thuis en had ik geen boterham. En dan zat ik te wachten tot ik dacht dat het tijd was om terug te gaan. Geen idee waarom ik dan niet verder liep naar mijn moeders huis, dat was een paar straten verderop.
Toen ik op de middelbare school regelmatig spijbelde is er nooit iemand geweest die dat op viel.
Het contact is dus ook niet zoals ik het graag zou willen. De belangstelling is er gewoon niet echt.
Noem dat maar ‘niet heel erg rot’ 😥...
Wilgenkatje- schreef op 25-04-2022 om 16:56:
[..]
Noem dat maar ‘niet heel erg rot’ 😥...
Ja nou ja vergeleken met sommige andere verhalen hier..
TO, ik wil jouw 13-jarige zelf een heel dikke knuffel geven. Wat rot, wat een telkens weerkerende stress.
Ik herinner me nog goed hoe ik die eerste twee jaar van menstrueren zelf ervaren heb, wat een rottijd. Het is vandaag denk ik ook echt anders dan toen, als ik naar mijn dochter kijk.
Ik word er wat boos van op je vader.
Dolfje schreef op 25-04-2022 om 17:13:
[..]
Ja nou ja vergeleken met sommige andere verhalen hier..
Niet gaan vergelijken
Jouw jeugd was rot
Punt en daar mag je verdrietig om zijn
Dolfje schreef op 25-04-2022 om 16:45:
Het stomme is dat ik er eigenlijk pas de laatste jaren "last"van heb. Als kind was het gewoon zo. Misschien omdat ik nu bij vrienden met kinderen zie hoe het anders moet.
Dat herken ik wel. Nu pas besef ik dat dingen toch wel heel anders gingen dan zoals ik het deed en doe. Toch denk ik dat het ook wel een beetje de tijdgeest toen was. Kinderen waren zelfstandiger (of werden iig zelfstandiger opgevoed)
Niet quoten, aub ik haal graag weer weg.
Mijn eigen herinneringen. ik twijfel om ze te plaatsen, heb een ok jeugd gehad en vandaag een heel goede band met mijn ouders.
Maar als 15-jarige had ik het moeilijk. Vond geen aansluiting in mijn nieuwe klas. Wat mijn moeder me ook eens voor de voeten wierp toen ik brutaal tegen haar was: Zeg dat maar tegen je vriendinnen! O, die heb je niet eens.
Ook zei ze minstens één keer dat ik 'nooit een man zou vinden'.
Maar op mijn 15 de dus, had ik mijn hartsvriendinnetje uit de lagere school gebeld. We moesten (van onze moeders) allebei naar de middelbare school waar onze moedes zelf waren geweest, dus waren gescheiden en de vriendschap was doodgebloed (we woonden best ver van elkaar, en was lang voor internet ). Goed, we spreken af en gaan iets drinken en het was supergezellig, ik kon eindelijk weer eens goed praten met iemand. Om twee uur 's nachts stormde mijn moeder razend het café binnen (omdat ik nog niet had gebeld om me op te halen). Wij de auto in en toen zei ze (want ze was snel boos, maar ook snel weer gekalmeer)d): ik had x wel thuis gebracht als ik niet zo boos was geweest.
Met andere woorden, ze had de andere 15-jarige gewoon daar laten staan om in een telefooncel naar haar eigen ouders te bellen.
Ik heb nooit meer naar X durven terugbellen, ook zelf niks meer gehoord en het heeft nog een jaar geduurd voor ik weer in een andere klas zat en weer vriendinnen had ...
Herinnering twee: mijn vader bekende onlangs dat hij destijds onze kat , die leed aan chronische diarree, bij een boerderj heeft afgezet. Ik ben, 35 jaar na de feiten, hysterisch beginnen huilen, en kan het hem nog steeds niet vergeven ...
Dolfje, ook voor jouw een hele dikke knuffel ((nu pas je bericht gelezen).
Ik hoop dat het leven nu liever voor je is 
OMG, Ginevra, wat vreselijk.
Ik schaam me voor mijn twee kleine traumaatjes, als ik dit lees.
Nu ja, ik heb er ook nog een 'erger' maar dat krijg ik niet uit mijn toetsenbord.