Het begon met jaloezie, nu angst dat we uit elkaar gaan?
Hallo,
Ik moet het van mij afschrijven, want ik kan het er met niemand over hebben.
Op dit moment zijn we bijna 20 jaar samen. Inmiddels paar jaar getrouwd, 2 hele leuke kinderen, en financieel hebben we het goed.
Het begon met het feit dat enkele maanden geleden mijn man een cursus had. Hij bleef daar overnachten vanwege reistijd. De volgende dag zei hij dat hij uit eten was geweest met zijn ex. Ik mag het geen ex noemen van hem omdat ze toen 14 waren. Ze hebben verkering gehad maar was vanwege afstand niets geworden. Het uit eten gaan was plotseling. Niemand van de cursus verbleef daar in de buurt, en toen dacht hij spontaan dat dit wel oké zou zijn.
Ik weet wie het is, heb haar paar d ontmoet. Ze is zelf ook moeder van 2 kinderen en getrouwd.
Om een of andere reden mag ik haar, ze lijkt in karakter heel erg op mij. Dat heeft mijn man jaren geleden gezegd. Alleen op uiterlijk totaal niet. Zij is eigenlijk het plaatje waar hij vroeger op viel. Eerder in het verleden heeft hij deze actie ook al eens gedaan, en dit viel bij mij ook niet goed. En dan nu te horen dat ze uit eten zijn geweest maakte me enorm verdrietig en angstig. Nu vanwege zijn cursus kan hij haar helpen met hardlopen. Puur vriendschappelijk, en hij spreekt hij daardoor wekelijks. Bespreken hun problemen, en hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Nu hebben we al vele discussies en ruzies hierover gehad. Dat ik niet weer hoe ik hiermee om moet gaan. Angst dat hij haar weer leuk gaat vinden, angst dat hij haar hand weer vastpakt, haar troost, en uiteindelijk haar kust of verliefd op haar gaat worden.
Hij blijft volhouden dat dit niet zal gebeuren, want hij is met mij. Maar mijn angst blijft. En groeit met de dag meer.
Tot afgelopen weekend de bom is gebarsten bij hem. Op dit moment vind hij dat onze relatie echt in een mega sleur zit, hij vind dat ik niet genoeg aandacht geef. Waarom ik niet met hem "droom" over de toekomst, want hij vind het vreselijk dat ik altijd de kids er bij betrek. Ik vind het zelf echt enorm leuk en fijn om als gezin samen dingen te doen. Ik geniet daar echt enorm van. Hij vind het raar dat ik niet met hem voor een aantal dagen naar IJsland zou willen gaan. Ik ben op en top moeder, ik wil dat mijn kinderen dat met ons samen meemaken... Hij heeft hobby's wat ik niet leuk vind om te doen. Hij kan uren mountainbiken en hardlopen. Ik heb geprobeerd dat te doen, maar mountainbiken vond ik te eng, en hardlopen kan ik niet. En zo komen er steeds meer dingen waar hij niet tevreden over is. Ook blijft hij aangeven dat ik moet veranderen, dat hij al veel dingen geeft geprobeerd met wat hij zou willen doen. Ik ben geen grote dromer, ik geniet van de simpele dingen en leef meer in het nu.
Wij zijn van huis uit geen dromers en materialistisch. Gezond zijn, dak boven je hoofd en elke dag kunnen eten was prioriteit. Hij komt uit een gezin met hoge opleidingen, geld verdienen, aflossen en dure merken en alles groter/duurder willen hebben.
Hij blijft zeggen in de gesprekken dat hij van mij houdt, en er voor wil gaan. Maar als ik elke keer over zijn ex praat, zegt hij dat hij zich niet gaat aanpassen. Ik moet er maar mee leren omgaan. Want zij is niet het probleem van onze relatie, maar dat zijn wij samen. En toch, mijn onderbuikgevoel verdwijnt maar niet. Ook haar partner schijnt hetzelfde te reageren zoals ik doe. Wat doe ik fout? Ik hou ontzettend veel van mijn man, ik wil mij aanpassen waar kan. Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik weet ook niet hoe we dit kunnen oplossen. Hij zegt dat praten de komende tijd zal helpen, en dat hij ook moet veranderen. Maar contact met zn ex zal blijven, en hij zal blijven hardlopen met haar eens in de zoveel tijd.
Geen idee of iemand raad heeft. Wie weet hebben we dringend hulp nodig buitenaf. Als praten niet werkt zullen we dat uiteindelijk doen. Maar misschien kan iemand mij gewoon even advies geven, zit ik nu echt verkeerd?
Sffn schreef op 07-06-2024 om 07:46:
1. De partner van zijn "ex" heeft degelijk hetzelfde gevoel als wat ik heb. Dat heeft mijn man mij verteld toen ik er naar vroeg. Ik wist tot aantal weken geleden niet dat hij al langere tijd weer contact met haar had. Zowel nu app als bellend. Ik ben niet het type dat continue een telefoon/mail gaat checken,
2. Ik heb echt wel een hele lieve man,
3. Ondanks dat probeer ik mezelf wel weer te vinden. Ik ben dol op fotografie, en probeer dat weer beetje op te pakken. Beetje bij beetje, stapje voor stapje.
Enkele fragmenten uit je laatste post waarop ik wil reageren:
1. Hier staan - vind ik - twee belangrijke dingen geschreven:
Eén, ook de partner van loopmaatje vindt dat het te ver gaat. Je zou van jezelf kunnen denken dat je je vergist, maar ook die man denkt er zo over. Niet alles moet onder de noemer van jaloezie geklasseerd worden. Soms zien partners ook wel de realiteit, OF, welke gevaren er in sommige situaties kunnen schuilen.
Twee, het feit dat hij heeft verzwegen contact met haar te hebben. Al wat je niet kunt/wil/mag/durft/, .../ ... delen, daar is op één of andere manier een reden voor. En - misschien door de (loop)omstandigheden - maar het gaat crescendo: eerst nu en dan een berichtje, nu frequent appen, zelfs bellen, 3x per week. Ik ben - op latere leeftijd zelfs - ook beginnen hardlopen. Je mag wat steun hebben van iemand want het is niet makkelijk in het begin. Maar 3x per week bellen, enkel omdat ze steun nodig heeft bij een fysieke activiteit? Daar zou ik dezelfde gedachten over hebben als jij.
2. Daar twijfel ik niet aan! Echt. Ik heb verschillende dingen gelezen waarvan ik dacht: goed van die man. Maar, TO, ook lieve mannen kunnen 'verkeerde' dingen doen. En niet omdat ze een slechte vrouw hebben, niet omdat ze in een avontuurtje willen stappen, niet omdat ze het zelf willen. Iedereen kan risico nemen en denken: ik stop wel op tijd. Het zijn telkens hele kleine stapjes die (kunnen) leiden naar een onverwacht/ongewild resultaat. Trouwens, zowel binnen jullie gezin als bij dat van haar zijn er problemen. En in die problemen vinden ze mekaar. En de wagen is vertrokken. Er worden steeds meer details gedeeld en de grens wordt dunner.
Stel dat je man echt, echt, echt de zuiverste intenties heeft, er is ook nog haar karakter dat die innige vriendschap binnen goeie grenzen moet kunnen houden. Misschien beseft jouw man niet eens dat hij met een gevaarlijk spel kan bezig zijn.
Ik moet nu plots denken aan een appje dat ik onlangs binnenkreeg. Beeld: een man en een vrouw met een heel knap figuur zie je op hun rug. Hardlopend. En de man zegt tegen zijn loopmaatje: sinds ik met jou hardloop ben ik mijn huis, mijn auto, mijn vrouw en 15 kg kwijtgeraakt.
3. Goed dat je probeert met jezelf aan de slag te gaan. Je hebt dus veerkracht en daar ben ik blij om. Maak mooie foto's en geniet van de hobby. Inderdaad stapje voor stapje, maar Rome is ook niet op één dag gebouwd.
Sffn schreef op 07-06-2024 om 07:46:
De partner van zijn "ex" heeft degelijk hetzelfde gevoel als wat ik heb. Dat heeft mijn man mij verteld toen ik er naar vroeg. Ik wist tot aantal weken geleden niet dat hij al langere tijd weer contact met haar had. Zowel nu app als bellend. Ik ben niet het type dat continue een telefoon/mail gaat checken
Wat geeft jou man als reactie op het feit dat ook de man van ex dit contact niet zien zitten? Heeft hij daar geen problemen mee?
hoe gaat het? Heb je alle reacties op je in kunnen laten werken en hoe sta je er nu in?
Daar ben ik weer... Ik moest even paar dagen rust nemen. Maar man man, wat een rollercoaster is dit. Mentaal sloopt het mij behoorlijk. Ik heb "goede" dingen gedaan en ben mezelf aan het verbeteren. Ik zie zelf ook in dat ik in sommige dingen fout zat. We zijn echt op sommige vlakken uit elkaar gegroeid, en hij geeft aan dat hij ook op sommige dingen weinig initiatief nam. Ook daarin bekend hij schuld. We zijn er natuurlijk nog lang niet, maar dat komt hopelijk goed.
Ik heb hem gisteren nogmaals aangegeven dat ik het onwijs moeilijk blijf vinden dat hij omgaat met zijn ex. De telefoontjes, de appjes, elkaar zien vanwege hardlopen... Dat ik nu vind dat het voelt als vreemdgaan. Dat hij zich echt op gevaarlijk ijs geeft en waarom hij dit allemaal op het spel zet. Ook heb ik hem gevraagd of het een optie is dat hij (voor nu) tijdelijk geen contact met haar opneemt, zodat wij op elkaar kunnen focussen. Ik ben echt onwijs bang dat dit elke keer terugkomt. En dat ik niet voor de 100% kan gaan zolang zij elke keer naar bij mij in beeld komt.
Hij kon er geen antwoord op geven nu. Hij zegt dat hij zich inderdaad op glad ijs begeeft, maar dat het echt vriendschappelijk is. Ook weten ze beide dat dit niet makkelijk is omdat beide huwelijken er problemen mee hebben. Ondanks dat blijft hij zeggen dat ze niet ons probleem is, zucht... Ik heb hem duidelijk gezegd dat we zeker meer problemen hebben, maar dat ik dit niet trek. Net zoals afgelopen week, dan gaat het paar dagen beter en omdat ik haar weer benoem voel ik me weer mega slecht. Wat moet ik hier mee?
Vervolgens heeft hij dus afgelopen week aan zijn moeder uitgelegd dat we wat problemen hebben. En dat dit o.a. speelt. Ik vroeg wat ze zei (nadat ik mij eerst even schaamde en helemaal hier klote door voel). Dat zij zeker wel kan snappen dat ik mij zo voel. Dan denk ik echt, zelfs je eigen moeder zegt dit en je doet er alsnog niks mee???
Nu voel ik mij ook nog eens klote omdat zijn moeder het dus weet, (en zijn compagnon blijkbaar ook) en ik ze beide regelmatig zie. Ik ben een enorme piekeraar. Hij zegt dat overal er wel eens problemen zijn, en nu zijn wij aan de beurt. En in de 20 jaar hebben we anoeywat gehad dus dit valt echt wel mee.
Heb zelfs nu gedroomd over zijn ex. Waarin hij haar vasthield, arm in arm. En het maakt me verdrietig. Hij blijft aangeven dat er niks romantisch is, er niks romantisch is geweest afgelopen tijd. Ook geen sex getinte berichten, geen flirten, dat ik zo zijn appjes kan kijken. En geen voorvallen geweest dat ze elkaar wilden zoenen ofzo. Hij zegt voor de volle 1000% dat er niks is gebeurd. Ook dat teveel films kijken en roddelbladen lees over hoe dit allemaal afloopt. Hij blijft bij mij en we gaan ervoor zegt ie dan. Hij wil geen relatie met haar, ze heeft haar eigen gezin en eigen man voor wie ze vecht. En omgekeerd is dat net zo. Alleen dat beide partners het hier moeilijk mee hebben vind hij lastig.
Wel geeft hij aan dat als hij aan het appen is, of ik dan continue denk dat hij met haar spreekt. En dat denk ik soms ook, heb dat eerlijk gezegd. Dat ik afgelopen week op het punt stond om zijn appjes op te zoeken en zijn mailtjes te bekijken. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, omdat ik bang ben dat het escaleert. Ergens zou ik haar man willen spreken, gewoon vragen hoe hij hier mee zit. Mijn man geeft aan dat ze al een tijdje ermee bezig zijn om de relatie te laten werken, geen idee op welke front dat gebeurd en of het werkt.
Nogmaals heb ik aangegeven dat dit waarschijnlijk voor mij elke keer terugkomt. Het gevoel dat het even beter gaat, en als hij met haar afspreekt ik weer 10 stappen terug doen vanwege gevoel.
Ook heb ik verteld dat als ik erachter kom dat ze hebben gezoend of iets anders in die richting dat het helemaal klaar is voor mij. Hij zegt dat hij de waarheid heeft verteld, en er niks maar dan ook niks ooit gebeurd is....
Ik snap heel goed dat het een enorme emotionele rollercoaster voor je is, TO.
Maar toch vind ik, dat je je extreem blijft focussen op “haar”. Je man heeft wel gelijk, dit is een probleem tussen jullie, zij staat er buiten. Het initiële probleem is, dat jullie elkaar ergens zijn kwijtgeraakt als geliefden. Daar moeten jullie aan werken. Dáár moet je focus op liggen. Hebben jullie al weer eens een date night gehad? Hebben jullie quality time samen gehad de afgelopen weken? Zonder de kinderen?
Je man is duidelijk; hij wil er nog voor gaan met jou. Maar dan moet er dus wel actie komen vanuit jullie beiden. En alle energie die jij verbruikt door je met haar bezig te houden, kun je echt beter in je relatie stoppen. Het is echt niet zo dat als je man het contact met haar stopt, jullie huwelijk ineens weer gefixt is.
Wat heb je eraan als je weet hoe haar man erover denkt? Wil je dat als argument gebruiken richting je man? Om maar aan te tonen dat jij “gelijk” hebt? Jij hebt precies niets met haar man en haar huwelijk te maken.
Probeer de dingen los van elkaar te zien. Je bent heel jaloers en of dat nu wel of niet terecht is, dit gedrag gaat jullie niet verder helpen.
Sterkte!
Ik weet waar mijn fouten liggen en daar werk ik ook zeker aan. Feit is dat dit voor mij een gevoelige kwestie is en blijft. Mijn vader deed dit exact hetzelfde, en daardoor zijn mijn ouders gescheiden. En dat heeft mij enorm veel verdriet, pijn angst gegeven. Dus voor mij is dit heel gevoelig omdat ik bang ben voor hetzelfde.
Dat snap ik heel goed, TO. Maar angst is echt een hele slechte raadgever. Heb je dit met je man besproken?
Daarnaast is jouw man jouw vader niet. Ik snap de projectie, maar het is natuurlijk niet helemaal eerlijk naar je man toe.
Dit heb ik zeker uitgesproken, en hij snapt dat ik dat vervelend vind.
Ik probeer echt zoveel sinds afgelopen week, af en toe berichtje sturen dat ik hem mis, van hem hou, tussendoor extra dikke knuffels geef etc. Ik krijg wel antwoord, maar afgelopen week niets spontaan.
Hij was 4 hele dagen weg, dus was voor mij een emotionele periode. En afgelopen zondag waren we met de kids wezen vliegeren. Toen maakte hij een hele schattige foto van onze kinderen met een ijsje. Nu hoorde ik gisteren van hem dat hij deze foto naar haar had doorgestuurd, dat ze de volgende keer daar ook wel weer een ijsje kunnen halen.
Ik blijf het zo lastig vinden...
Maar TO je snapt toch zelf ook wel dat niet alles zo maar even opgelost is als jij een week meer aandacht voor hem hebt? Hoe lang heb jij nauwelijks aandacht voor hem gehad? Weken, maanden, jaren? En dan denk je nu dat alles weer is opgelost als hij stopt om haar te zien en jij een weekje wat beterje best doet?
Stel dat hij stopt om haar te zien, kun jij het dan loslaten? Of denk je dan elke keer als hij laat thuis is of een nacht weg is voor werk; hij is bij haar...
In deze context zou ik het niet oké vinden dat mijn man dit contact met deze ex aanhoudt. Ik vind het respectloos naar beide partners toe. En waarom
in vredesnaam als het volgens hem zo weinig voorstelt. Ik lees dat jij je aanpast en wat doet met zijn feedback maar andersom zie ik dat niet terug en het voorbeeld met het ijsje heeft geen bal met hardlopen te maken.
Relatietherapie ljkt me een goed plan …
ik sluit me aan bij dweedledee, je lijkt je enorm te focussen op haar. Als je relatie oke is moet je echt wel met een andere verleiding om kunnen gaan en je man daarin ook vertrouwen. Het zou voor mij een dealbreaker zijn indien mijn man aan zou geven dat ik niet met iemand mag omgaan, ook al zou dat mijn ex zijn.
Dat hij zijn problemen bespreekt met zijn moeder en compagnon is toch juist mooi? Dat betekent dat hij er ook echt iets aan wil doen. Het lijkt me voor jou wel slopend dat je niemand anders hebt om mee te sparren en de situatie te bespreken.
Joszy schreef op 11-06-2024 om 13:13:
Maar TO je snapt toch zelf ook wel dat niet alles zo maar even opgelost is als jij een week meer aandacht voor hem hebt? Hoe lang heb jij nauwelijks aandacht voor hem gehad? Weken, maanden, jaren? En dan denk je nu dat alles weer is opgelost als hij stopt om haar te zien en jij een weekje wat beterje best doet?
Stel dat hij stopt om haar te zien, kun jij het dan loslaten? Of denk je dan elke keer als hij laat thuis is of een nacht weg is voor werk; hij is bij haar...
Dat snap ik zelf ook echt wel hoor. Maar vind het wel naar mij respectloos dat hij haar wel appt, terwijl hij ook een heel simpel berichtje naar mij kan sturen. Als hij haar voor nu (ik zeg niet voor eeuwig, dat weet hij) even loslaat, dan kunnen we ons focussen op elkaar. In plaats van om de paar weken dit gezeik te hebben. Je kan gevoelens voor elkaar aanwakkeren, en nu helemaal. Aangezien ze samen dit meemaken en beide in hetzelfde schuitje zitten vind ik het wel bijzonder dat hij contact voor nu wil blijven houden met haar. Ik heb nog nooit iets van hem gevraagd, maar dit weet hij al jaren dat ik dit niet oké vind. Voor mij iets met grenzen en aangeven wat echt niet meer kan.
TO sta je bijvoorbeeld ingeschreven voor een huurwoning mocht je relatie het niet redden?
Om eerlijk te zijn, ik lees zoveel wantrouwen vanuit jou en zo weinig bereidheid om zich aan te passen bij hem dat ik denk ik toch zou nadenken over een 'what if' scenario. Hopelijk kunnen jullie het redden met hulp van bijvoorbeeld (relatie) therapie, maar zo niet, wat dan?
Nogmaals ga samen in relatie therapie.
Of desnoods individuele therapie.
En neem jezelf serieus. Wat jij voelt doet er wel terdege toe .