Het begon met jaloezie, nu angst dat we uit elkaar gaan?
Hallo,
Ik moet het van mij afschrijven, want ik kan het er met niemand over hebben.
Op dit moment zijn we bijna 20 jaar samen. Inmiddels paar jaar getrouwd, 2 hele leuke kinderen, en financieel hebben we het goed.
Het begon met het feit dat enkele maanden geleden mijn man een cursus had. Hij bleef daar overnachten vanwege reistijd. De volgende dag zei hij dat hij uit eten was geweest met zijn ex. Ik mag het geen ex noemen van hem omdat ze toen 14 waren. Ze hebben verkering gehad maar was vanwege afstand niets geworden. Het uit eten gaan was plotseling. Niemand van de cursus verbleef daar in de buurt, en toen dacht hij spontaan dat dit wel oké zou zijn.
Ik weet wie het is, heb haar paar d ontmoet. Ze is zelf ook moeder van 2 kinderen en getrouwd.
Om een of andere reden mag ik haar, ze lijkt in karakter heel erg op mij. Dat heeft mijn man jaren geleden gezegd. Alleen op uiterlijk totaal niet. Zij is eigenlijk het plaatje waar hij vroeger op viel. Eerder in het verleden heeft hij deze actie ook al eens gedaan, en dit viel bij mij ook niet goed. En dan nu te horen dat ze uit eten zijn geweest maakte me enorm verdrietig en angstig. Nu vanwege zijn cursus kan hij haar helpen met hardlopen. Puur vriendschappelijk, en hij spreekt hij daardoor wekelijks. Bespreken hun problemen, en hij voelt zich op zijn gemak bij haar. Nu hebben we al vele discussies en ruzies hierover gehad. Dat ik niet weer hoe ik hiermee om moet gaan. Angst dat hij haar weer leuk gaat vinden, angst dat hij haar hand weer vastpakt, haar troost, en uiteindelijk haar kust of verliefd op haar gaat worden.
Hij blijft volhouden dat dit niet zal gebeuren, want hij is met mij. Maar mijn angst blijft. En groeit met de dag meer.
Tot afgelopen weekend de bom is gebarsten bij hem. Op dit moment vind hij dat onze relatie echt in een mega sleur zit, hij vind dat ik niet genoeg aandacht geef. Waarom ik niet met hem "droom" over de toekomst, want hij vind het vreselijk dat ik altijd de kids er bij betrek. Ik vind het zelf echt enorm leuk en fijn om als gezin samen dingen te doen. Ik geniet daar echt enorm van. Hij vind het raar dat ik niet met hem voor een aantal dagen naar IJsland zou willen gaan. Ik ben op en top moeder, ik wil dat mijn kinderen dat met ons samen meemaken... Hij heeft hobby's wat ik niet leuk vind om te doen. Hij kan uren mountainbiken en hardlopen. Ik heb geprobeerd dat te doen, maar mountainbiken vond ik te eng, en hardlopen kan ik niet. En zo komen er steeds meer dingen waar hij niet tevreden over is. Ook blijft hij aangeven dat ik moet veranderen, dat hij al veel dingen geeft geprobeerd met wat hij zou willen doen. Ik ben geen grote dromer, ik geniet van de simpele dingen en leef meer in het nu.
Wij zijn van huis uit geen dromers en materialistisch. Gezond zijn, dak boven je hoofd en elke dag kunnen eten was prioriteit. Hij komt uit een gezin met hoge opleidingen, geld verdienen, aflossen en dure merken en alles groter/duurder willen hebben.
Hij blijft zeggen in de gesprekken dat hij van mij houdt, en er voor wil gaan. Maar als ik elke keer over zijn ex praat, zegt hij dat hij zich niet gaat aanpassen. Ik moet er maar mee leren omgaan. Want zij is niet het probleem van onze relatie, maar dat zijn wij samen. En toch, mijn onderbuikgevoel verdwijnt maar niet. Ook haar partner schijnt hetzelfde te reageren zoals ik doe. Wat doe ik fout? Ik hou ontzettend veel van mijn man, ik wil mij aanpassen waar kan. Ik wil hem absoluut niet kwijt, maar ik weet ook niet hoe we dit kunnen oplossen. Hij zegt dat praten de komende tijd zal helpen, en dat hij ook moet veranderen. Maar contact met zn ex zal blijven, en hij zal blijven hardlopen met haar eens in de zoveel tijd.
Geen idee of iemand raad heeft. Wie weet hebben we dringend hulp nodig buitenaf. Als praten niet werkt zullen we dat uiteindelijk doen. Maar misschien kan iemand mij gewoon even advies geven, zit ik nu echt verkeerd?
Dweedledee schreef op 20-06-2024 om 18:46:
Ik denk dat jij niet helemaal begrijpt wat er daadwerkelijk wordt bedoeld met hysterisch, BridgetJones. Het heeft werkelijk niets te maken met “rustig op de bank zitten”.
Ik vind het vooral vreemd dat jij zo hysterisch reageert op mij, omdat ik een andere mening heb dan jij. Aardig ook, de hele tijd zo reageren.
Maar succes met jou topic hier.
en stop aub met het woord hysterisch, want dat is denigrerend.
Je begint er zélf weer over. En daar reageer ik op. Omdat je blijkbaar niet door hebt dat het figuurlijk bedoeld is. Maar ik geef het op; het kwartje wil maar niet vallen bij jou.
zowee, wat is dit topic meta gegaan. Sffn: hoe is het nu?
Goedemorgen allemaal,
Ik schrik wel even van alle reacties die afgelopen dagen zijn geplaatst zeg. Ik wist niet dat we zulke discussies zouden komen...
Ik had even paar dagen voor mezelf weer nodig. Ik keek erg vaak naar mijn topic, en dat zorgde er voor dat ik weer emotioneler werd en twijfels kreeg. Ik krijg zoveel tips en suggesties, dat ik aan alles nog meer ga twijfelen. Ik moest dit even loslaten, en per dag bekijken hoe ik mij voelde en wat ik eraan kan doen.
Ik kan echt niet iedereen beantwoorden, maar zal even een korte update geven over gisteren.
Woensdag hadden we nog even besproken hoe de donderdag eruit zou zien. Hij zou gaan fietsen, en in de avond naar de bios gaan. Uiteindelijk heeft hij besloten om te gaan fietsen, maar wel eerder terug te komen. Hij had geen rekening gehouden dat ik eerder klaar zou zijn met werken.
Dus het plan was, hij eerder naar huis, dan lekker even daar de stad in, tijd vullen tot we kunnen eten, en bioscoop.
Gisteren heb ik door iemand die opperde even goed voor mezelf gezorgd. Bedankt voor de tip trouwens! Na mijn werk even nieuw setje kleding wezen kopen (en iets voor eronder), daarna thuis wezen douchen, lekker optutten en wachten tot hij thuis kwam. Toen hij thuiskwam zag hij dat ik helemaal klaar was voor ons uitje en dat deed hem erg goed. Hij had erg veel zin in het samen zijn. Eenmaal daar hebben we lekker gewandeld, ijsje gegeten, lang uit eten geweest en naar de bioscoop gegaan. We hadden echt weer even tijd samen, geknuffeld hand in hand gelopen, gezoend, goede gesprekken gehad etc.
Bij de bioscoop wilde hij mij iets vertellen, want we moesten wachten op de film. Hij zei dat hij en zijn ex hadden besloten dat ze elkaar voorlopig niet meer zien en spreken. Hij had nagedacht over hoe ik mij voelde afgelopen week, en de week ervoor. Hoeveel pijn en verdriet dit mij alles deed. Ook besefte hij dat hij het inderdaad niet makkelijk maakte door contact met haar nu te hebben, terwijl beide huwelijken op spanning staan. Dit zorgde bij ons voor een hoop gedoe, want ik wil absoluut aan ons huwelijk werken, maar kan dat niet voor de 100% doen als zij elke keer in mijn ogen weer verschijnt, hij privé dingen met haar deelt terwijl hij dat nu juist met mij moet doen.
Het schijnt dat zij er ook erg mee zat dat ik hier niet mee om kon gaan, en ze niet tussen ons huwelijk in wilde zitten. Haar eigen man lijkt (naar wat mijn man zegt) juist zijn vrouw nu te negeren. Die praat er helemaal niet over, dus dat zorgde daar ook voor extra spanning en gedoe. Samen besloten ze dat het beter is en eerlijker is voor beide huwelijken om geen contact nu met elkaar te hebben. Mijn man wilde daar mee ook laten zien dat hij voor mij gaat ,voor ons gaat en het gezin. Hij snapte mijn gevoelens... Hij voelde zich nu toch elke keer niet fijn dat als hij haar sprak, of dat hij wist dat dit niet helemaal hoorde. Ergens vind hij het natuurlijk wel jammer, maar hij vind dat dit de juiste keus is. Hij wil vechten voor ons, en dan kan dit niet er bij en geeft het geen eerlijke kans. Hij hoopt dat dit mij nu wat rust geeft en ruimte om aan ons te werken.
Ik was in het begin in shock. Ergens sprong ik natuurlijk een gat in de lucht mentaal, maar ook ergens een schuldgevoel. Ik begreep dat het huwelijk van zijn ex vele malen erger is dan waar wij nu in zitten. Ik ben bang dat doordat wat zij nu gedaan hebben, het aan haar kant straks klaar is.
Ik heb niet gevraagd dat zij weer contact hebben en dingen samen doen. Maar omdat ik mijn mond open trok over dat dit niet hoort en dit voor mij als vreemdgaan voelt, heeft er misschien wel voor gezorgd dat het daar ook nog slechter is gegaan. Hij schijnt namelijk niet zoveel erover te praten, maar een keer heeft laten weten dat hij dit niet zo tof vond. Of ben ik nu fout daarin? Wat als ik niks had gezegd, was hun huwelijk en nog wel beter geweest dan dat het nu is?
Na een gezellige avond, wat we erg leuk afsloten, heb ik weer een beetje goede moed. We zijn er zeker nog lang niet, maar dit is voor mij mentaal een behoorlijke drempel die even weg is. Het laat mij zien dat hij heeft gekozen voor mij, alhoewel ik dit niet de juiste woordkeus vind. Hij ziet in dat mijn grens is overschreden, en dat ik afgelopen 2 weken enorm vecht voor hem en ons.
Iemand vroeg ook of ik juist niet alleen wilde blijven, of bang was om alleenstaande moeder te zijn? Want mijn man had een vraag ongeveer zo gesteld...Of dat juist niet een onderliggende keus was?
Het antwoord is nee. Mijn man is op vele fronten mijn reddende engel. Toen ik hem leerde kennen zat ik in een depressie. Ik deed op dat moment aan zelfbeschadiging, want het ging behoorlijk slecht met mij. Vrienden lieten mij vallen omdat ik "hulp" nodig had van ze. Ze vonden dat ik mij aanstelde, en wimpelden het een beetje af. Toen heb ik mijn man leren kennen. Hij bleef bij me, zag snel dat ik maskers kan opzetten en deed alsof het goed met mij ging. Tijdens de 2e date zei hij: zet je masker maar af hoor, ik zie dat jij pijn hebt en ik wil je helpen...ik laat je niet zomaar gaan. Dat was het moment dat ik wist dat hij bij mij hoorde. Op vele fronten heeft hij mij gesteund, dag en nacht, week in week uit. Door hem (en zijn ouders) ben ik er nog, ze hebben mij zo verschrikkelijk goed geholpen!
Ik wil geen andere man, ik wil met hem oud worden. En we zijn elkaar afgelopen jaren uit het oog verloren. Ook dat besef ik mij maar al te goed. Ik ben ook schuldig hieraan. Maar voor geen goud dat ik hem kwijt wil. Ik heb verder in de afgelopen jaren nog ooit iemand ontmoet die mij zo goed kon screenen, en mij doorhad. Ja, de masker gaat soms echt nog wel op. Mensen die ik vertrouwde en dit van mij wisten hebben dus afgelopen jaren mij weer laten vallen. Daarom heb ik enorme moeite met vrienden maken, want elke keer als ik mij "bloot" geef, is dit uiteindelijk het resultaat. Zelfs toen ik in therapie was, moesten sommige lachen. Dat gaf mij natuurlijk weer weinig zelfvertrouwen, want waarom zou ik in therapie gaan. Zo erg was het toch allemaal niet?
We zullen echt samen aan dingen moeten werken. Maar na gisteren avond heb ik weer goede hoop (en meer rust) dat dit goed komt. Hij wil mij niet kwijt, hij wil geen andere vrouw maar mij en ons.
Hij ziet in dat ook hij nu moet werken aan andere dingen, dat hij erg egoïstisch kan zijn en beseft dat sinds gisteren maar al te goed. Hij gaat daar aan werken, afgelopen dagen hielp hij mee in de huishouding zonder dat ik het hoef te vragen. Hij ruimt zijn rommel op, geeft mij dikke kusjes en knuffels af en toe. Langzamerhand gaan we weer de goede richting op, ik hoop dat we het dieptepunt hebben gehad en samen weer eruit gaan komen.
klinkt heel goed. Nu hebben jullie beiden stappen gezet. Veel succes en geluk samen.
Fijn TO! Dat klinkt als een goede stap voorwaarts! 
Dit klinkt inderdaad als een stap voorwaarts. Wat betreft jouw schuld over het huwelijk van de ander; daar draag jij geen schuld over. Jij hebt aangegeven hoe jij je voelde over hoe je man steeds naar zijn ex ging en wat dat deed met jou. Dat is een heel zuivere boodschap. Je hebt niet zitten stoken in een huwelijk.
Wat een fijne update. Ik hoop dat jullie deze richting samen vol kunnen houden. Goed dat je man er blijk van geeft je overwegingen serieus te nemen. Dat respect verdien je, en wat Ninoea hierboven schrijft; je bent op geen enkele manier verantwoordelijk voor het huwelijk van iemand anders.
Ninoea schreef op 21-06-2024 om 08:10:
Dit klinkt inderdaad als een stap voorwaarts. Wat betreft jouw schuld over het huwelijk van de ander; daar draag jij geen schuld over. Jij hebt aangegeven hoe jij je voelde over hoe je man steeds naar zijn ex ging en wat dat deed met jou. Dat is een heel zuivere boodschap. Je hebt niet zitten stoken in een huwelijk.
Eens, dat is precies wat ik ook wilde typen.
Fijn dat het de goede kant op lijkt te gaan To.
Fijn dat het zo is gegaan TO, en dat je man het contact voorlopig is gestopt. Dit is een voorwaarde om verder te kunnen. Hou er wel rekening mee dat het hiermee niet opgelost is. Ook jij zal moeten vragen wat voor je man en fijn huwelijk is, hoe hij jullie tijd samen ziet. In je paar lees ik veel over wat je man allemaal voor jou betekent, maar blijf ervoor zorgen dat jij ook voor hem een leuke partner bent. Door te vragen wat hij nodig heeft en, waar mogelijk en wenselijk, daar ook wat mee te doen.
Dan komt het vast allemaal goed. Succes!
Fijn dat jullie in staat zijn geweest je weer verbonden met elkaar te voelen. Ik zou nog steeds adviseren om het momentum te pakken en je man voor te stellen om wat ondersteuning in te schakelen in dit proces. Dikke kans dat jullie er dan sneller weer beter aan toe zijn. Patronen die jullie door de jaren heen hebben opgebouwd, doorbreek je niet zomaar met een beslissing. Hoe zeer je daar beiden ook achterstaat.
En zoek anders (online) therapie voor jezelf, gewoon, om je scherp te houden en te ondersteunen. Je bent een beetje kwetsbaarder dan sommige anderen, het kan echt geen kwaad om af en toe even een spiegel te hebben om te checken of de koers die je vaart ook de koers is die je wil, en wat daar aan bijdraagt en afbreekt.
Sterkte! (en echt fijn om te lezen).
Wat ontzettend fijn om te lezen TO dat je man nu ook met acties laat zien voor jou te gaan en ook invoelt en jou grens respecteerd. Ik kan mij jou opluchting goed voorstellen. Een relatie hoort een veilige plek te zijn en ik denk dat een grote stressfactor nu is weggenomen, waardoor je je weer kunt openstellen naar elkaar.
Misschien is het ook goed dat jullie in positieve termen gaan praten over jullie relatie. Want als jullie beide ervoor willen gaan en van elkaar houden, dan is het ook 'veilig' als de angst van scheiding niet boven je hoofd hangt en dus je dat woord niet gebruikt.
Maar wel bijv; elke twee weken gaan jullie samen op 'date' en om de beurt regelen jullie voor elkaar deze date.
Of bijvoorbeeld; wat jullie kunnen doen om jullie relatie te verbeteren.
Ik ben blij voor jou en het wordt vanaf nu vast alleen maar beter.
En voor jezelf zou ik aanraden om toch eens heel voorzichtig mensen dichterbij te laten komen. Zonder verwachting en met ministapjes je vertrouwen wat te vergroten in mensen. Misschien bij een hobbyclub gaan of via de school van je kinderen eens een moeder uitnodigen voor een kopje koffie? Het hoeft niet zo groot, maar het lijkt mij heel waardevol voor jou om te ervaren dat de meeste mensen het goed bedoelen en positieve ervaringen op te doen.
En heel verdrietig voor je dat je daar nare ervaringen mee hebt opgedaan in het verleden. Aan de andere kant; dat zijn dan geen vrienden en die ben je liever kwijt dan rijk.....maar vergeet de 'goeie' niet een kans te geven.
Blij voor jou 
En excuses als ik inderdaad wat 'hysterisch' reageerde(?), want het was niet mijn bedoeling om jou te kwetsen, wel om te ondersteunen
BritgetJones007 schreef op 21-06-2024 om 11:27:
Wat ontzettend fijn om te lezen TO dat je man nu ook met acties laat zien voor jou te gaan en ook invoelt en jou grens respecteerd. Ik kan mij jou opluchting goed voorstellen. Een relatie hoort een veilige plek te zijn en ik denk dat een grote stressfactor nu is weggenomen, waardoor je je weer kunt openstellen naar elkaar.
Misschien is het ook goed dat jullie in positieve termen gaan praten over jullie relatie. Want als jullie beide ervoor willen gaan en van elkaar houden, dan is het ook 'veilig' als de angst van scheiding niet boven je hoofd hangt en dus je dat woord niet gebruikt.
Maar wel bijv; elke twee weken gaan jullie samen op 'date' en om de beurt regelen jullie voor elkaar deze date.
Of bijvoorbeeld; wat jullie kunnen doen om jullie relatie te verbeteren.
Ik ben blij voor jou en het wordt vanaf nu vast alleen maar beter.
En voor jezelf zou ik aanraden om toch eens heel voorzichtig mensen dichterbij te laten komen. Zonder verwachting en met ministapjes je vertrouwen wat te vergroten in mensen. Misschien bij een hobbyclub gaan of via de school van je kinderen eens een moeder uitnodigen voor een kopje koffie? Het hoeft niet zo groot, maar het lijkt mij heel waardevol voor jou om te ervaren dat de meeste mensen het goed bedoelen en positieve ervaringen op te doen.
En heel verdrietig voor je dat je daar nare ervaringen mee hebt opgedaan in het verleden. Aan de andere kant; dat zijn dan geen vrienden en die ben je liever kwijt dan rijk.....maar vergeet de 'goeie' niet een kans te geven.
Blij voor jou
En excuses als ik inderdaad wat 'hysterisch' reageerde(?), want het was niet mijn bedoeling om jou te kwetsen, wel om te ondersteunen
Ik heb niks als hysterisch ervaren hoor. Ik ken jullie natuurlijk allemaal niet, en juist door sommige opmerkingen ga je ook anders naar jezelf en de relatie kijken. Van onbekende neem je vaak sneller iets aan dan van bekende. Op vele fronten zaten er eye openers tussen wat mij natuurlijk soms verdrietig en emotioneel maakte, maar ook stof om na te denken.
Ik ben jullie allen zeer dankbaar dat jullie mij zoveel hebben geholpen. Dat ik mijn verhaal kwijt kon scheelde al veel. Dus dames, ontzettend bedankt!
We hebben nog een lange weg te gaan. Vandaag merk ik dat er een soort last van mijn schouders is gevallen, alsof ik wat meer kan "ademen". Afgelopen 2 weken heb ik onze slaapkamer geschilderd en opgeknapt. Dat was ook hoognodig, en voelde als een soort therapiesessie. Ook de kamer heb ik nu romantisch gemaakt, helemaal opgeruimd. Nu allemaal kaarsjes etc besteld om daar ook weer wat sfeer in te krijgen. Als idee heb ik om als verrassing een foto sessie te boeken voor ons samen, en deze op onze kamer uiteindelijk te gebruiken. Ik zie het maar als een nieuwe start....
Wat een mooie updates SFFN en fijn dat jullie het gisteren zo gezellig hebben gehad!