Familieperikelen
Ik loop vast in een situatie in mijn ouderlijk gezin. Zo’n 10 jaar geleden kregen mijn broers en ik (en onze partners) van mijn ouders te horen dat we nog een oudere zus hebben, uit een eerdere relatie van mijn vader. Het moest geheim gehouden worden voor mensen buiten ons gezin, werd ons verteld.In de afgelopen jaren is er wat contact geweest tussen mijn vader en halfzus, maar dit is misgelopen en beiden willen elkaar niet meer zien. Zelf heb ik sinds een paar jaar juist intensiever contact met mijn halfzus en hebben ook onze mannen en kinderen elkaar ontmoet. Mijn broers hebben nooit contact gezocht met onze halfzus en zij ook niet met hen. Aangezien ik de enige ben in mijn ouderlijk gezin die nu contact heeft met halfzus vind ik het erg moeilijk dat haar bestaan niet bekend is bij de families van mijn ouders. Het voelt alsof ik iets stiekems doe en het geheim moet houden omdat mijn ouders dit zo bepaald hebben. Het wringt, omdat mij dit is opgelegd en ik zelf dit geheim helemaal niet wil hebben. Ik heb dit meerdere malen aangegeven bij mijn ouders, dat ik er last en verdriet van heb, maar zij tonen geen begrip voor mijn situatie. Ik vind dat mijn ouders mij met hun probleem hebben opgezadeld en er voor kiezen hun kop in het zand te steken. Als er niet over gesproken wordt, dan is het er niet. Dat idee. Ik vind het niet fair naar mij en naar mijn halfzus toe dat haar bestaan en onze band zo genegeerd worden voor de buitenwereld. Dit alles heeft er toe geleid dat ik nu op het punt sta om het contact met mijn ouders op een zeer laag pitje zetten, omdat ik me zo onbegrepen en alleen voel staan in het ouderlijk gezin. Iemand inzichten of tips?
Ik vind dit geen geheim dat jouw ouders je kunnen afdwingen te bewaren. Het betreft jouw persoonlijke levenssfeer dus dan zou je een deel van je eigen familie ontkennen, dat kan toch niet?
Een buitenechtelijk kind van de buren kun je wel stilhouden, maar dit is iemand die rechtstreeks verwant is aan jou en waarmee je goed contact hebt.
De halfzus krijgt zo wel haar wraak door het contact met vader te frustreren en nu de wel binnen de relatie geboren dochter tegen hen op te zetten...
Tatemae schreef op 21-09-2021 om 19:04:
[..]
Als buitenstaander zie/lees ik dit:
Je vader voelde zich afgewezen. En dit gevoel is er na 10 jaar blijkbaar nog steeds.
Hij wilde het contact op zijn manier en zijn tempo en overschreed daarmee de grenzen van zijn dochter.
Nu overschreid hij jouw normen en waarden door van jou te verwachten het familie geheim te bewaren. En mee te gaan in zijn pijn van de afwijzing.
Hij gaat voorbij aan de wensen van zijn dochters. Mijn inziens is dat een gesprek waard, om dieper in te gaan op zijn pijn én de pijn die jij ervaart door zijn gedrag.
Ik denk dat je dat heel scherp ziet. Ik heb de afgelopen jaren al vaker gesprekken met mijn ouders (en broers) gehad hierover. Het zorgt echter niet voor beweging. Voor mij zorgt het alleen maar voor frustratie en verdriet omdat ze hun belang boven dat van hun dochter(s) plaatsen, en dat vind ik erg pijnlijk. Ik heb hier een paar weken geleden opnieuw met hen over gesproken, zowel individueel als met beide ouders en hun conclusie was nu dat ze hopen dat de psycholoog mij gaat helpen met mijn problemen en dat we hopelijk weer een fijn en leuk contact met elkaar kunnen hebben.
redbulletje schreef op 21-09-2021 om 19:09:
De halfzus krijgt zo wel haar wraak door het contact met vader te frustreren en nu de wel binnen de relatie geboren dochter tegen hen op te zetten...
Halfzus zoekt geen wraak en vindt deze situatie voor mij heel moeilijk.
redbulletje schreef op 21-09-2021 om 19:09:
De halfzus krijgt zo wel haar wraak door het contact met vader te frustreren en nu de wel binnen de relatie geboren dochter tegen hen op te zetten...
Vreemde gedachtegang.
Zonder de halfzus te kennen voel ik vooral sympathie. Het zal niet niks zijn om zonder vader op te groeien. En als je hem dan vind iemand te treffen die over je grenzen heen gaat. Het is wel erg jammer dat ze geen contact meer hebben overigens.
To, ik zou dit vooral met je therapeut bespreken. Haar zomaar uitnodigen op een verjaardag lijkt me best riskant. Mensen gaan toch vragen hoe je elkaar kent, en daar later nog eens met elkaar over praten.
redbulletje schreef op 21-09-2021 om 19:09:
De halfzus krijgt zo wel haar wraak door het contact met vader te frustreren en nu de wel binnen de relatie geboren dochter tegen hen op te zetten...
Wat heb je daar aan. Het zijn volwassen mensen en to hoeft A geen geheim te bewaren en B niet mee te doen aan wraakacties. Zij is een volwassen vrouw en geen 14 jarige speelbal van een stel volwassenen.
Madamecannibale schreef op 21-09-2021 om 19:29:
[..]
Vreemde gedachtegang.
Zonder de halfzus te kennen voel ik vooral sympathie. Het zal niet niks zijn om zonder vader op te groeien. En als je hem dan vind iemand te treffen die over je grenzen heen gaat. Het is wel erg jammer dat ze geen contact meer hebben overigens.
To, ik zou dit vooral met je therapeut bespreken. Haar zomaar uitnodigen op een verjaardag lijkt me best riskant. Mensen gaan toch vragen hoe je elkaar kent, en daar later nog eens met elkaar over praten.
Ik ga haar niet zomaar uitnodigen op een verjaardag, inderdaad. Ik wil haar, maar ook mijn broers, aanhang en ouders niet in een ongemakkelijke situatie plaatsen. Dat zou kinderachtig zijn.
Ik vind het ook jammer dat het contact tussen haar en mijn/onze vader niet goed is gegaan. Voor mij voelt het als een fijne aanvulling op mijn leven om er zo’n lieve zus bij te hebben gekregen. Ik had dat hen ook gegund.
Pachelbel schreef op 21-09-2021 om 19:13:
[..]
Ik denk dat je dat heel scherp ziet. Ik heb de afgelopen jaren al vaker gesprekken met mijn ouders (en broers) gehad hierover. Het zorgt echter niet voor beweging. Voor mij zorgt het alleen maar voor frustratie en verdriet omdat ze hun belang boven dat van hun dochter(s) plaatsen, en dat vind ik erg pijnlijk. Ik heb hier een paar weken geleden opnieuw met hen over gesproken, zowel individueel als met beide ouders en hun conclusie was nu dat ze hopen dat de psycholoog mij gaat helpen met mijn problemen en dat we hopelijk weer een fijn en leuk contact met elkaar kunnen hebben.
Wat heftig, dus nu ben jij degene met Het Probleem waar professionele hulp voor nodig is. Het klinkt als een vorm emotionele mishandeling. En dat is niet oké.
als je vaak dit gesprek hebt gehad, dan is de kans dat zij niet hun zienswijze of gedrag aanpassen op korte termijn klein.
Dan is voor nu het enigste wat je kan doen, te bedenken wat je met de relatie wilt en hoe je je beschermd binnen de relatie.
Je zit in een ontzettend lastige situatie, even een 
Moxxie schreef op 21-09-2021 om 20:00:
Je zit in een ontzettend lastige situatie, even een
Lief, dank!
Ik voel me verantwoordelijk gemaakt voor het probleem dat zij gecreëerd hebben. Broer vindt dat ik hem en andere broer ook in een lastige situatie zet als ik het contact met mijn ouders zou verminderen. En dat wordt daarmee ook op mijn bordje gelegd. Ik doe blijkbaar moeilijk en ik heb het probleem dus ik moet alles doen om het gezin weer leuke herinneringen met elkaar te kunnen laten maken. Dat houdt dus in dat ik mijn mond moet houden, het geheim moet bewaren en het bestaan van mijn zus niet openlijk kan erkennen. ☹️
Ik snap jou heel goed. Heb je je zus ook verteld hoe erg je hiermee zit?
Moxxie schreef op 21-09-2021 om 20:22:
Ik snap jou heel goed. Heb je je zus ook verteld hoe erg je hiermee zit?
Ik heb wel met haar gedeeld in welke situatie ik nu zit met mijn ouders en wat dat met mij doet, maar ik wil haar ook niet te veel belasten.
Pachelbel schreef op 21-09-2021 om 16:08:
Het was geen misstap van mijn vader. De halfzus komt uit een relatie die hij had voordat mijn moeder in beeld kwam.
Wat mij stoort is dat ik nu last heb van het geheim, omdat ik mijn halfzus niet vrijuit kan noemen als ik familie zie. Voor mijn kinderen (die nog relatief jong zijn) is halfzus gewoon een tante waar we contact mee hebben, net zoals met andere ooms en tantes. Binnen mijn eigen gezin is er dus geen probleem, maar zodra we met andere mensen zijn kan het zomaar gebeuren dat een van mijn kinderen haar naam noemt en het heeft over tante X. Ik wil voorkomen dat mijn kinderen het idee krijgen dat ze iets hebben verteld wat niet mag (omdat opa en oma het stil willen houden).
Als jij het contact met zus prettig vindt en zij een belangrijke rol speelt in je leven en dat van je kinderen zou ik dat als uitgangspunt nemen en dat ook uitdragen. Als je ouders daar moeite mee hebben is het aan hun om daar mee om te gaan, het is niet jouw taak de problemen op te lossen die je ouders zelf veroorzaakt hebben
Pachelbel schreef op 22-09-2021 om 08:23:
[..]
Ik heb wel met haar gedeeld in welke situatie ik nu zit met mijn ouders en wat dat met mij doet, maar ik wil haar ook niet te veel belasten.
Hoi Pachelbel, ik lees je berichten en de rode draad is dat je gezinsleden jou verantwoordelijk maken voor hun toekomstige vervelende gevoelens (“als jij X doet, heeft dat Y gevoel voor mij dus jij moet A doen”). Niemand vraagt wat “A doen” voor jou betekent en hoe jij je daarbij voelt. Sterker nog, als jij zegt “wanneer ik A moet doen, voel ik mij B”, dan boeit niemand dat - omdat zij hun eigen gevoel belangrijker vinden dan het jouwe. Zij mogen uiteraard hun eigen gevoel belangrijker vinden dan het jouwe, maar jij mag ook jouw gevoel belangrijker vinden dan het hunne en jij bent niet verantwoordelijk voor hun gevoel - dat mogen ze zelf oplossen.
Veel sterkte en denk goed om jezelf!